Vroeger, ik heb het over de jaren tachtig, konden we drie televisiezenders van onze oosterburen ontvangen middels een 18 meter hoge mast. Die mast stond in de hoek van de tuin tegen de werkplaats en het magazijn gemonteerd, met een twaalftal kabels om harde winden te kunnen trotseren. Het bovenste deel zwiepte soms zichtbaar heen en weer. En soms viel ik in slaap met griezelige geluiden van de wind die vanaf de onderkant door de buis een uitweg zocht. Moest er een onderdeel worden vervangen, dan kon hij op het platte dak worden nedergedaald. Op het oude puntdak van het magazijn, vroeger een woning, heb ik voor het eerst in mijn leven jonge mussen in een nest gezien:
Een beetje onscherp. Er zal een zwart-wit filmpje in de
camera hebben gezeten omdat mijn vader in die tijd veel
reproducties van oude foto's en ansichtkaarten schoot.
Dat ziet er toch heel wat vrolijker uit dan een jochie
op een stapel tegels (haai Lodewijk).
Maar ik zou het over Heimat hebben.
Waarschijnlijk heb ik destijds, enigszins televisieverslaafd,
de prachtserie grotendeels via de ARD heb gevolgd.
De herinneringen aan Heimat zijn verre van vers en veel kan
ik er ook niet meer over vertellen. Dus wellicht toch maar
de DVD-box aanschaffen.
Het was wel mijn eerste kennismaking met de actrice Gudrun
Landgrebe; in de rol van de verleidelijke Klärchen. Later
speelde ze o.a. nog een prachtrol in Die Flambierte Frau.
Hoe dan ook, Heimat was toch een serie waar ik door geboeid
werd. Ik verheugde me in 1993 daarom ook zeer op de
aangekondigde serie: Die Zweite Heimat.