Zweden (2004)


Even terug in de tijd

Het is zaterdag 31 augustus 2004, de laatste dag van mijn
vakantie. Ik heb gekampeerd in Vetlanda; een te dure camping
aan een meertje.
Vandaag ga ik de huisjes van de medecursisten Zweeds opzoeken.

Wegnummer 125 gaat van Vetlanda naar Nye en vervolgens door
naar Farstorp. Hier ben ik gisteravond ook al geweest, komend
via de kortste route vanaf Oskarham (aan de oostkust).
Na Farstorp gaat de weg omhoog; dit lijkt me hoopvol, want
wie weet ligt Strömsberg hier ergens. Bij iedere zijweg stop
ik om een straatnaam te zoeken. Maar helaas, geen Strömsberg.

Na een paar kilometer besluit ik terug te gaan. Het
koppelstreepje tussen Farstorp en Nye geeft vermoedelijk aan
dat ik tussen die dorpjes moet zoeken, dus ik zit hier
verkeerd.

Aan de noordkant van Farstorp staat nog een groepje woningen.
Ik besluit toch maar iemand te vragen, ook al had ik het
adres graag helemaal zelf gevonden.

Bij een kalkoenkwekerij bel ik aan. Boven kijkt een vrouw om
het hoekje van een gordijn. Ze maakt een gebaar en verdwijnt
weer uit het zicht.
"Er staat een man bij de deur", hoor ik haar even later
roepen.
Aan de zijkant van het huis komt een man tevoorschijn.
Met een printje van de mail van Cees en Traudi in de hand,
vraag ik hem naar het adres. Hij weet men me te vertellen dat
ik hier naar rechts moet en dat Strömsberg dan aangegeven
staat.

Na ongeveer een kilometer staat er een bordje met Strömsberg.
Rechtsaf. Na weer een kilometer te hebben gereden kom ik bij
een boerderij met enkele schuren. Op de grote woning bij
boerderij staat "Strömsberggård". Ik rijd nog een eindje
verder, maar dit lijkt nergens naar toe te leiden.

Waar is Fridhem?
Ik loop wat rond. Het is al zo'n 23 graden, veel zon. Ook veel
irritante horzels die als straaljagers op mijn oren en neus
aan komen vliegen.

Mja, geen enkele straatnaam. En huisnummers ontbreken al
helemaal.
Ik bel aan bij de grote woning.
Eerst de linker belknop.
Ik hoor de bel.
Niemand reageert.
Vervolgens de rechter.
Even later hoor ik wat gestommel.
Er komt een lange slanke vent van mijn leeftijd in korte broek
en T-shirt tevoorschijn.

Wanneer ik hem het adres laat zien, zegt hij dat ik de tweede
ben binnen veertien dagen die naar dit adres vraagt. Hij heeft
echter geen flauw idee. De huizen te oosten van de boerderij
staan volgens hem leeg. De enige mogelijkheid is een pad
achter een gesloten hek, richting het westen, waar
zomerhuisjes staan en inderdaad buitenlanders wonen. Sommigen
van hen wonen er gedurende het gehele jaar, weet hij nog te
vertellen.
Hij heeft ook al post ontvangen voor Cees en Traudi. De
postbode heeft het adres ook niet weten te vinden. Dat is
blijkbaar erg lastig.

We lopen naar de brievenbus en hij haalt een in het Nederlands
geschreven kaart uit de bus. Ik zeg hem dat ik die wel naar
het juiste adres breng. Vervolgens brengt hij me nog naar het
hek, doet dit open en adviseert me om daar maar te gaan kijken.

Na een ruim honderd meter zie ik drie huisjes aan de
rechterkant. Aan de andere kant van het pad zit ook zo'n hek.
Ik zie nog net een camper in de andere richting vertrekken.

Twee van de drie huisjes hebben een bordje waarop de naam
van de bewoners staat. Dan kan ik alleen maar concluderen
dat ik het andere, het middelste, huisje moet hebben.

Dit huisje is vanaf alle kanten gebarricadeerd. Gezien de
inbraakverhalen, kon dit wel eens de juiste woning zijn.
Ik klim over het hekje; loop om de woning door de tuin.
Geen verdere herkenningspunten en al helemaal geen bewoners
te bespeuren. Helaas. Ik laat de ansichtkaart achter bij
de achterdeur en vervolg mijn weg.

Ik concludeer nog dat dit adres vanaf de ander kant veel
eenvoudiger te bereiken is, bij een sportveldje, de weg waar
de camper op uitkwam.

Inmiddels ben ik terug bij de auto en ga vervolgs richting
Slättåkra.
Vanaf Strömsberg loopt een mooie kronkelweg, deels door de
bossen. Na een paar minuten zie ik het bord Slättåkra.
Aan het einde van het dorp zie ik een jongetje op een fiets
bij een brievenbus. Hij brengt me op het idee de namen op
brievenbussen te bekijken, want ook hier heb ik nog geen
huisnummer gezien.

Na de auto te hebben gekeerd, rijd ik Slättåkra weer binnen.
Op de laatste brievenbus van het laatste rijtje staan de namen
Michel en Sylvia. Aan het einde van het dorp parleer ik de auto.
Er staan hier twee huisjes. Een geel huisje met torentje en een
meer kleurrijk huisje met een appelboomgaard.

Ik loop langs de huisjes, omdat er iets verder van de weg ook
nog een woning is. Hier is een echtpaar van ergens tussen de
vijftig en zestig in de tuin aan het werk. Ik vraag hen of ze
weten welk huis van Michel en Sylvia is.
De vrouw wijst in de richting mijn auto en dan het huis
ernaast. Okay, tack.

Dit huis heeft wel herkenningspunten. De boomgaard, de wc
achter het huis naast de schuur. In het huis zie ik
kabouters voor het raam, een tas van AH op tafel en ook nog
de boeken "Meister der Ringe". Het lijkt allemaal nog wat
rommelig, maar dat hoort bij verhuizen. Gevonden!
Alleen zijn de bewoners er niet, maar dat wist ik van tevoren.
Een ander keer dan nog maar eens bezoeken.

Vi ses,
Johan