Basel, Zwitserland (2003)


Tevreden en Onverschillig


Onderweg had ik onder anderen twee mueslibroodjes gegeten.
Het verpakkingsmateriaal, aluminiumfolie, gladgestreken en
weggestopt in het dashboardkastje; voor het geval ik dat nog
zou kunnen gebruiken. Toen ik dat deed, dacht ik al aan het
risico van enige verdachtmaking.

De laatste plasstop in Duitsland was achter de rug. Ik heb
op die Rastplatz nog een paar minuten in kaarsstand geposeerd
en mijn niet-bestaande chakra's een fijne vervolgreis
toegewenst.

Dichter bij de grens met Zwitserland gekomen, moest ik aan het
avontuur van vrienden denken. Zij waren een paar weken eerder
met een hippiekleurig T2 kampeerbusje bij een kleine
grensovergang tussen Frankrijk en Zwitserland. Doordat 'hij'
zijn paspoort had vergeten, werden ze het land niet
binnengelaten.
De douane was nog zo vriendelijk om te melden dat andere
grensovergangen in de regio zouden worden ingelicht.

En ja hoor, om twee uur 's middags bij de grensovergang bij
Basel werd ik naar het midden geleid en moest de papieren
laten zien.
Nog niks aan de hand, want dat moest vorig jaar ook.
Meestal willen ze alleen de reisbestemming weten. Onnodige
argwaan zou je zeggen, met zo'n blonde Nederlander achter het
stuur.

De douanebeambte, een lange slanke vent met een ringbaardje,
loopt weg met mijn papieren. Een knappe vent, voor zover ik
dat kan beoordelen. Hij spreekt overigens keurig Engels.

Dit is wat ik aan de Nederlandse reputatie op het gebied van
drugs te danken heb. Of had ik misschien toch iets netter
gekleed op pad moeten gaan, geen zwart T-shirt?

Na een paar minuten komt hij terug; geen papieren in z'n
handen. De motor had ik ondertussen uitgedaan. Ik moet
uitstappen, de achterklep openen en voor de auto gaan staan.
Vervolgens gaat hij met een Zwitserse precisie de auto
doorzoeken. Eerst de bagage, daarna de zittingen van
achterbank omhoog. Hij controleert zelfs of er iets ratelt
in de deuren.

Hij is nu al een paar minuten bezig. De voordeur gaat open,
cd-doosjes worden bekeken. Het dashboardkastje geopend; hij
ruikt even aan de aluminiumfolie.
Mja, muesli.
Het valt me op dat ze geen honden gebruiken. En ik heb nog
geen spiegeltjes gezien waarmee je onder de auto kunt kijken,
zoals dat destijds bij de DDR gebeurde.

Even later gaat de motorkap omhoog. Onderwijl valt het me op
dat van de andere auto's alleen niet-Zwitsers uit de rij
worden gehaald, uiteraard ook een Britse auto die nog niet
is voorzien van een vignet. Maar toch, ten opzichte van mijn
auto worden ze veel minder grondig gecontroleerd.

Ik sta nog steeds voor de auto, schaapachtig om me heen
kijkend; of misschien nog met die schuchtere blik. Na een
tijdje moet ik er wel om glimlachen.

Na onder de motorkop te hebben gekeken - met zaklamp - krijg
ik mijn papieren terug en mag ik verder rijden. De man heeft
zich behoorlijk in het zweet gewerkt.

Ergens tussen vier en vijf uur ben ik bij het meer van Genève.

Zwitserland: tevreden en onverschillig.

Johan