Alpen & Dolomieten (2005)


Een week na de reis door Spanje, vertrek ik op donderdag 16
juni weer richting het zuiden. Dit keer iets oostelijker,
voor een echte bergreis, met beroemde bergpassen in de Aplen
en Dolomieten door Frankrijk, Zwitserland, Italië en Oostenrijk.


Net als in 1998 en 1999 reis ik via Metz, Nancy en Pontarlier,
- via de Vogezen dus - naar Zwitserland.

Bij Petit-Paris, nog voor Pontarlier, wijk ik even van de
hoofdroute af om het typische franse dorpje Mouthier
Haute-Pierre te bezoeken. Mouthier is denk ik aardig
representatief voor de dorpjes in deze omgeving. Ik maak een
paar rustieke foto's van straatjes, huizen met stenen poortjes,
trapjes en bloemrijke tuinen.

Zwitserland

Bij de grens worden autopapieren, rijbewijs en paspoort
gecontroleerd. Handig, want dan hoef ik dat zelf niet te
doen. Ik wilde via deze kant Zwitserland binnen komen, omdat
het meer Lac du Joux en Col du Marchairuz (1447) op het
programma staan. Het meer valt me wat tegen. Het is er te
rustig. Misschien is dat in het hoogseizoen anders. De col
is erg groen en bebost, en heeft veel wandelmogelijkheden.

Zoals iedere jaar bezoek ik Nyon, aan het meer van Geneve,
ook even. Dit keer geen ontmoeting met Agata (zie het
verhaal "De dame in het blauw"). Dat is even wennen.
Uiteraard denk ik terug aan mooie tijden met de Poolse
jonge dames. En het blijft een mooi stadje.

In Frankrijk ga ik via een omweg richting Annemasse en de
D41 (het begin van deze weg is lastig te vinden), naar Mont
Salève. Dit is een erg steile weg met enkele uitzichtpunten
waarbij je een schitterend zicht hebt over de regio Geneve.

De Grand Gorge is 1283 meter hoog. Voor ik het hotel in
Annecy bereik, moet ik eerst een file doorstaan veroorzaakt
door een frontale botsing waarbij een bus betrokken is.

Annecy

Uiteraard verblijf ik de volgende dag een paar uur in één
van mijn favorieten. Annecy heeft alles wat een stad zou
moeten hebben: een meer met bergen op de achtergond, een
treinstation, een oude binnenstad met kanaaltjes en fraaie
architetctuur, enkele prima supermarkten. En niet te vergeten
prachtige parken. (Alleen het kasteel valt een beetje tegen.)

Annecy - Albertville

Col des Aravis (1486) blijft een leuke col onder de
'kleintjes'. Deze is groen, compact, met een kapelletje en
de afdaling is met scherpe bochten tussen chalets door pittig.
Col des Saisies (1650) doe ik dit jaar voor het eerst en
blijkt een tegenvaller te zijn naar een saai skioord.

In Albertville parkeer ik naast het hotel in de schaduw;
om kwart over negen in de ochtend is het volgens de auto al
vierentwintig graden!

Col de la Croix de Fer

Via een wegomleiding over Col du Mollard (1638) beklim ik
Col de la Croix de Fer (2067). Het deel waarbij je vanaf de
Mollard zicht hebt op de Croix de Fer is mooi, het
skistadje aan de voet van de col is lelijk, maar de Col
zelf is weer prachtig. Het uitzicht is formidabel Dichtbij
de top zijn een drietal bergmeertjes, direct achter de col
is een groen veldje waar zelfs iemand het waagt om te
kamperen. Er zijn volop wandelmogelijkheden. En uiteraard
een ijzeren kruis waarnaar de col is vernoemd.

Een paar kilometer na de afdaling ligt bij de samenkomst
van de D927 en D926 Col du Glandon (1924). Eveneens een
prachtig uitzicht - eigenlijk nog mooier. Op de col
kampeert een schaapherder in een oude caravan. Even
verderop staat een schuur. Ik zie dat hij een gewonde
schaap bij de staart pakt en naar de schuur draagt.
De linker voorpoot is ernstig gewond.

Richting het zuiden, aan de overzijde van de stuwdam van
La Barrage de Grand'Maison, zadelt een jong echtpaar een ezel
met reisbepakking op. Zo te zien zijn ze van plan een paar
dagen in de bergen door te brengen. Een schaapherder
assisteert hen. Tegen de helling bij de stuwdam worden
twee schaapkuddes 'vastgehouden' door drie honden.

La Berarde

Het volgende reisdoel is de vallei van La Berarde (D530).
Een rustige omgeving (het is tenslotte geen doorgaande
route), met aan het einde een mooie camping. Onderweg een
kleine waterval en bijna voortdurend rijdend langs een
wilde rivier - de Vénéon - met lichtgrijs water. Af en
toe is de weg smal en erg steil, inclusief een bochtig
tunneltje waar je maar met één auto gelijktijdig door kunt.

In La Berarde zelf staat een kapelletje met binnenin in de
rondte veertien afbeeldingen met daarop de kruisiging van
Christus. Zeer indrukwekkend zijn de monumentjes achterin
de kerk voor verongelukte bergbedwingers van La Meije -
vaak twintigers. Op de terugweg door het dal valt een
verfrissende bui uit de hemel.

Col du Galibier

Richting het oosten is boven La Grave, in Les Terrasses,
een mooi uitzicht op het sneeuwrijke gebergte La Meije.
Ik bezoek er tevens een klein armoedig boerendorpje.

Nog mooier is het uitzicht vanaf Col du Galibier (2624).
Fantastisch! Het landschap is hier nauwelijks meer
begroeit. Via een pad van zand en gesteente is het
mogelijk om nog iets hoger te wandelen naar een plek waar
een kleurrijke panoramatafel staat met daarop alle bergen
rondom vermeld. Inclusief de Mont Blanc, die dus ook vanaf
hier nog te zien is.

Ik nuttig mijn lunch op de col. Genietend van het uitzicht,
en van het enthousiasme van fietsers die collega's in de
laatste meters naar de top aanmoedigen. Een Italiaan
sprint de laatste tientallen meters al zijn energiereserves
er onder een luid gejuich nog uit.

Briançon - col is de Izoard - Col de Vars

In Briançon wandel ik naar de oude ommuurde bovenstad.
Weinig toerisme hier. Toch een zeer fraaie ommuurde
hooggelegen stad, wat zeg ik: de hoogst gelegen stad van
Europa. Met de Collegial Notre-Dame, twee kanaalstraten
(De Grande Gargouille en de Petite Gargouille), veel mooie
zonnewijzers (Les Cadrans Solaires) in diverse formaten
en een zonnewijzermuseum.

De volgende col is de Izoard (2360). Qua landschap een
beetje vergelijkbaar met de Galibier. De beroemde
steenwoestijn Casse Déserte (2200), direct na de top,
springt er uit als zijnde een zandkleurige berghelling met
ruig gevormde rotsspitsen.

Tussen de top en Casse Déserte staat nog een monumentje
voor de wielrenners Fausto Coppi (1919-1960) en Louison
Bobet (1925-1983). Worden wielrenners wel eens echt oud?

In Embrun zoek ik een camping op. Er zijn er minstens drie.
Mijn voorkeur gaat uit naar de rustigste, de net iets boven
het centrum gelegen "Les Tourelles". Ik wacht tot de
onweersbuien weg zijn getrokken alvorens ik mijn tentje
opzet.

Ik begin aan de beklimming van Col de Vars (2109), naar het
gelijknamige skigebied. Het uitzicht achter me, met de vallei,
Guillestre, en de bergketens in het noorden, is wederom
verbluffend! De Vars is in vergelijking met de Izoard een
groene col met geurende alpenweiden.

Col de la Bonette

In Jausier staat een kerk voorzien van een fraaie zonnewijzer.
Barcelonnete boeit met niet. Na een korte stop bij de
supermarkt rijd ik door naar het hoogtepunt van de dag,
namelijk de hoogste bergpas van Europa: Col de la Bonette.
Maar liefst 2802 meter boven de zeespiegel.

De weg omhoog lijkt maar niet op te houden. Na iedere bocht
volgt weer een verrassing. De top zelf is via een
éénrichtingverkeer te bereiken via een smalle richelweg,
Cime de la Bonette. Je zit hier bijna letterlijk in de
wolken. Dat laatste stukje weg lijkt wel alsof je over
enorme berg steenkolen rijdt.

Op de top is weinig parkeerruimte, dus even omhoog naar de
panoramatafel en weer verder. Voor een langere stop zijn er
een bergmeertje een paar kilometer voor de top, of na de
top Camp des Fouchers. Bij de ruines van Camp des Fouchers
nuttig ik de lunch.

In de lange, redelijk snelle en bijzonder mooie afdaling,
zit een prachtige waterval bij een bruggetje over La Tineé.
In St. Sauveur sur Tineé (497) hebben bijna alle huizen
een zachte perzik-, of abrikozenkleur. Zo mooi.

De aanloop naar Col de la Couillole (1678) vanuit St.
Sauveur is zeer smal en steil. Ik ben blij dat ik slechts
met een personenauto omhoog hoef. Onderweg ligt Roubion
daar wel bijzonder fraai tegen de Mont Falcon. (In een
reisverslag van Nederlandse fietsers las ik dat ze dit
stuk als afdaling hebben gereden en als mooiste van de
gehele vakantie bestempelden.)
De top van de col stelt overigens weinig voor. Ik rijd
na een korte pauze door naar St. Auban via Gorges sup.
du Cians.

St. Auban - Grasse - Villeneuve-Loubet

Het is bewolkt geworden, daarom vind ik verder omrijden
niet de moeite waard. De hoogstwaarschijnlijk fraaiere Dalius,
die parallel aan de Cians ligt, sla ik daardoor over.
In de Clue de St. Auban zit direct naast de weg een 'open'
kerk onder de rotsen van de bergkloof verscholen.

In Escragnolies, aan de N85, is een prachtige betegeling
met daarop een tafereel van Heros de la Marseillaise
(militairen in Franse driekleurenuniformen).
Via Foret de Nans en de Pas de la Faye (984), sla ik in
Grasse af richting Nice. Er volgt een lange, dalende,
weg naar de Franse Rivièra.

Ik neem mijn intrek in het keurige van airco voorziene
Villages Hotel, achter de McDonalds in Villeneuve-Loubet.
Op een paar honderd meter van de kust. Die hier overigens
niet eens zo mooi is.

Sospel, La Brigue

Vanuit Villeneuve-Loubet ga ik de bergachtige omgeving ten
noorden van Nice verkennen. En vooral die afschuwelijk
drukke stad zelf vermijden. Het doel is het vroegere
Italiaanse stadje Tende (ook Nice is ooit Italiaans geweest),
om vervolgens terug te keren naar het hotel. Ik heb van
deze omgeving speciaal een kaart met schaal 1:150.000.

Onderweg bezoek ik de mooie bergdorpjes Colemars, Aspremont
en Contes. Het laatste stukje afdaling in de D815 bij
Chateauneuf-Villevieille heeft bijzonder veel scherpe
haarspeldbochten (zweet, puf). L'Escareme is ook een fraai
dorpje. Op een pleintje luieren diverse katten. In de
straatjes heerst de rust van een siësta.

In de afdaling van Col de Braus (1002) is het tijd voor de
lunch bij een picknicktafel in de buurt van een stroompje
met heerlijk fris en helder water. Via Col de Brois (879)
en Sospel (ook de moeite van een bezoek waard!) kom ik in
Breil-sur-Roya.

Nog voor Tende, net ten oosten van La Brigue zoek ik de
stenen brug Pont du Coq en de oude watermolen op. De molen
is helaas privé-bezit. De eigenaars zijn niet gediend van
ongewenste bezoekers: waarschuwingsborden en een camera.
Maar ook vanaf de weg is dit prachtige bouwsel prima te
bewonderen. De moeite waard!

Via Nice, Vence en St. Paul rijd ik terug naar het hotel.
In plaats van de drukke door kunstenaars bewoonde Vence en
St. Paul ook echt te bezoeken, rijd ik de volgende dag
naar het mogelijk nog mooiere - zeker intiemere - Tourrettes-
sur-Loup. Net voor Tourrettes kun je gratis parkeren en aan
de overzijde van de weg loopt een mooi wandelpad naar het
dorpje. Vanaf hier is het uitzicht ook het fraaist.

Tourrettes-sur-Loup

Tourrettes-sur-Loup is wonderschoon: smalle straatjes, mooi
bloeiende klimplanten en een paar kunstgalerietjes.
Een aantal bewoners komt van oorspong uit Engeland. Ik zie
de laatste jaren ook steeds vaker Zweden in het zuiden van
Frankrijk. Waarschijnlijk een teken van de economische bloei
in Zweden. Een ouder Zweeds echtpaar laadt voor mijn neus
een tafel achter in hun Volvo, voor hun tweede huisje.

De D6, met onderweg de waterval Cascade de Courmes, is
als gevolg van wegwerkzaamheden helaas afgesloten. Ik rijd
om naar het berggehucht Gourdon. Naar een "pique nique", want
het is inmiddels weer lunchtijd. Er zweven een drietal
parapenters - net roofvogels - rond Gourdon, die handig
gebruik maken van de luchtstromingen op deze hoogte, en
daarbij zelfs in staat zijn om hogerop te zweven.

Vidauban

Ik zit inmiddels in mijn favoriete hotel in deze regio,
namelijk La Fontaine in Vidauban. De eigenaars kennen me
doordat ik de afgelopen jaren tijdens nazomers een paar
dagen in deze omgeving vertoefde.

Cavalaire-sur-Mer - Gassin

Vandaag is het onbewolkt en heet. Ik rijd over de Col des
Fourches (681). Onderweg regelmatig oudere wielrenners, veel
laagbos en nauwelijks tegenliggers. Daarna volgt de Col de
Babaou (414). Een iets opener bergpas. Deze bergweggetjes
zijn vermoedelijk gebruikt voor de Gendarmefilms met Louis
de Funès. Daar doet deze omgeving me namelijk sterk aan
denken.

Ik kom aan de kust bij Le Lavandou en rijd door naar het
rustiger Cavalaire-sur-Mer. Cavalaire heeft een mooie nieuwe
boulevard. In de middag bezoek ik het uitermate fotogenieke
moderne bergdorpje Gassin. De terugweg naar het hotel gaat
via de badplaats St. Maxime, de snelle Col de Gratteloup
(225) en het dorpje Le Muy.

Lorgues - Lac de Sante Croix

De volgende dag ga ik vanuit Vidauban via de D10 naar het
dichtbij gelegen dorp Lorgues. Deze omgeving is populair
bij buitenlanders die hier een vakantiehuisje hebben.
Een paar weken eerder heeft mijn vader hier met een vriend
Nederlanders bezocht. Ik wandel even door Lorgues en koop
er alvast de spullen voor de lunch bij een Intermarché.

In de smalle straatjes van Lorgues bots ik bijna tegen een
negerin op in een duster, die de post uit de brievenbus
haalt. In een ander straatje zie ik in een woning een
vrouw staan die een hondje trimt. Volgens het bord naast
de deur zit hier de honden- en kattenkapper. Bij een hoger
gelegen pleintje zitten twee oude mannetjes te genieten
van een zeer wulpse dame, die buiten in haar nachthemd
met de hand kleding wast.

Onderweg richting Lac de Sante Croix parkeer ik de auto
langs het weggetje dat naar het Orthodoxe klooster
St. Michel de Var bij St. Jean leidt. In de hoop hier
rustig te kunnen lunchen. Maar na een paar minuten komt
de één na andere auto de weg oprijden. Na de lunch ben ik
toch nieuwsgierig geworden waarom al die auto's zonodig
naar dat klooster moesten.

Enfin, ik wandel het kloosterterrein op en zie tot mijn
verbazing een vijver met aan de overzijde een prachtig
klooster. Wanneer ik langs de vijver wandel, staat bij een
waterbron een moeder met haar twee jonge kinderen vissen
te voeren. Of zouden die dieren op het frisse en zoete
water van de bron afkomen. Een prachtig schouwspel in het
water: een massa aan oranje en geelkleurige vissen.

Voor het klooster zijn naast het toegangspad ballonnen
opgesteld. Er gaat dus iets feestelijks gebeuren. Nadat de
meeste bezoekers plaats hebben genomen in de kapel, parkeert
er een auto direct naast de kapel. Uit de auto stappen
drie jongedames, waaronder een bruidje: een donkerharige
Française met een bleek gezichtje. En waar hij zo snel
vandaan komt weet ik niet, maar plotseling staat er een
donker getinte man in een karamelbruin maatpak naast haar.
De bruidegom.

Lac de Sante Croix

Leuk om dit mee te maken. Nadat het gezelschap naar binnen
is gegaan ga ik verder naar het prachtig gelegen dorpje
Bauduen, aan Lac de Sante Croix. Wederom heerlijk om door
de rustieke straatjes te dromen en te genieten van de
typische Franse architectuur en klimplanten, van zo'n
tegen de heuvel geplakt dorp.

Bij het dorpje is het heerlijk zwemmen. Ook langs de
onverharde weg die na het dorpje nog verder langs het meer
loopt, zijn prachtige zwemmersplekjes.

Rond het meer, richting Moustier St. Marie kom ik langs
enkele lavendelvelden. Het landschap is aan deze zijde
van het meer redelijk vlak en dat geeft een mooi contrast
met de bergen in het zuiden en oosten waar de Verdon
tussendoor stroomt. De afdaling naar Moustier is maar
liefst 16%.

Na Moustier klimt de weg naar een punt waarbij je de
Verdon prachtig blauw diep in de kloof ziet stromen; her
en der een waterfiets. In La Palud lijkt een aardige,
rustige tentcamping te zijn (een tip voor een volgende
keer). Net als een paar jaar geleden rijd ik langs de
noordzijde van de Verdon via Route des Crêtes D23/C23,
met de richting van de wijzers van klok mee, waarbij de
hoogste haarspeldbocht het mooiste uitzicht biedt.

Richting Castellane zoek ik mijn favoriete plekje op aan
de Verdon om nog even te pootjebaden in het ijskoude en
snel stromende water. De volgende dag rijd ik visa versa
naar Cannes, voor een rustdag die ik doorbreng met wandelen
en genieten van de zon en het strandleven.

Vidauban - Embrun

Na vier nachten verlaat ik Vidauban om langzaam weer naar
het noorden te trekken. Via de D25, met Col du Bel-Homme
(915) kom ik langs een verlaten dorp, inclusief kerk, dat
niet op mijn kaart staat (behalve dan het kerkteken). Zo
te zien hoort dit bij de militaire basis Canjuers. Verboden
terrein dus.

Net voor Castellane kies ik de D102 langs het stuwmeer Lac
de Chaudanne. Weinig anderen kiezen voor deze route.
De beklimming in deze weg is erg smal en steil. Zo ongeveer
op het hoogste punt is een prachtig uitzicht op het grotere
stuwmeer: Lac de Castillon. Net voor St. Julien-de-Verdon
vind ik een mooi plekje aan het meer om te lunchen.

Aan de zuidzijde van Barrême bezoek ik bij het station een
lavendeldistilleerderij; in 1907 opgericht door een
industrieel uit Leipzig.

Lac de Serre-Ponçon is groter dan ik had verwacht. Voor
watersportliefhebber nog wel leuk, maar ik vind het meer en
de directe omgeving nogal tegenvallen. Geef mij maar Annecy.

In de baai van St. Michel staat een opvallend kerkje op een
klein eilandje in het meer. De volgende dag maak ik de
route rond het meer af, na weer te hebben overnacht op een
camping in Embrun.

Embrun - Annecy - Albertville

Na het te drukke stadje Gap, volgt de irritante beklimming
van Col Bayaard (1246). Irritant omdat de col lastig is door
het drukke verkeer met nogal wat snelheidsverschillen.
De N85 is sowieso een weg met een paar storende beklimmingen
en afdalingen. De N75 is een beter, maar soms ook druk alternatief.

Ik lunch in het parkje van St. Bonnet-en-Champsaur.
Toeristen zie je hier niet. Het dorpje ligt naast de rivier
de Drac. Enkele pubers hangen verveeld rond tijdens de lange
schoolpauze. Om half twee begint die weer. Ik zie hoe
sommigen kleinere kinderen gebracht worden, anderen alleen
naar school lopen, bij vader achterop de motor komen, in de
auto worden gebracht of met busjes uit omringende
gehuchten komen.

Na half twee wandel ik naar de muziekkiosk in het park
waar zo-even pubermeisjes zaten. Het hout is bekrast met
verheven teksten zoals:
"Vive le rastalara et Bob Marley"
"Niquele putain de college de St. Bonnet"
"Sebastian Jaussaud je t'aime Marjorie Gongolin"

Bij Ponsonnas verlaat ik de N85 even om Pont Ponsonnas
te bezoeken. Een bungeejumpbrug van 103 meter. Vandaag is
er echter geen bungeejumpen. Het is er bloedheet. De auto
staat in de zon en de airco moet op volle kracht aan het
werk wanneer ik verder rijd.

Direct na La Mure verlaat ik wederom de N85 om binnendoor via
de D529 naar Grenoble te rijden. Bij de stad aangekomen, mag op
de rondweg slechts 70 worden gereden. De borden waarschuwen
voor "pic de polution".

De volgende ochtend is het na een bui iets koeler geworden.
In Annecy bezoek ik tussen de onweersbuien door een
internetcafé: maar liefst 6 euro voor 1 uur. De temperatuur is
gedaald naar waarden tussen de 24 en 27.

In de avond - in Albertville aangekomen - is de temperatuur
zelfs al gedaald naar 21 graden. Buiten de Géant rennen de
mensen van auto naar winkel en terug door de regen.
Een man gaat onderuit. Hij kijkt om zich heen of iemand dat
gezien heeft. Uiteraard. Ik zie alles.
Een andere man doet zijn T-shirt uit om in de stortregen te
doen alsof hij aan het douchen is. De familie die bij hem
hoort moet lachen, evenals enkele mensen die dit vanuit het
cafetaria aanschouwen.

Piccolo S. Bernardo

De volgende dag ga ik verder naar het oosten.
Bij Bourg-St-Maurice volg ik de bordjes naar de kleine St.
Bernard (2188), die tevens de grens met Italië is.
(Halverwege de beklimming zit een camping, bij La Rosière,
misschien iets voor een volgende reis.)

Op de col staat een gebouw met het opschrift Ozpizio
Maupiziano del Piccolo S. Bernardo, met ervoor een
standbeeld. Even verderop  ruïnes van bunkers? Ook vanaf
hier zicht op de Mont Blanc. Ik wandel naar Lac Verney
tussen de glooiende alpenvelden. Aan de rand van het
bergmeertje ligt nog sneeuw.

Via de N90/S90, rijd ik langs het sprookjeskasteel van
Villeneuve naar Aosta. Zo'n 15 jaar geleden ben ik de
groene vallei van Aosta al eens binnengekomen via de Mont
Blanc Tunnel. In Aosta sla ik af richting Martigny,
Zwitserland, via de S27.

Bij Gignod is een prachtig picknickplekje bij een
monumentje op het parkeerterrein van de uitkijktoren, met
een waterbron en een metalen drinkbeker aan een kettinkje.

Grote Sint Bernard

Even later mag ik kiezen uit de tunnel of de pas van de
Grote Sint Bernard (2473). Ik kies uiteraard voor de
bergpas. Een mooie beklimming, met net voor de top een
fraaie galerijtunnel. Op de top staat net voor de grens
een standbeeld. Achter dit standbeeld wandel ik even naar
beneden, naar de galerijtunnel, om er foto's te maken.

De top is overigens bijzonder fotogeniek. Een bergmeer
precies op de top. Vervolgens rijd ik onder L'Hospice
door - een loopbrug verbindt de twee gebouwdelen - om te
beginnen aan de snelle afdaling met een aantal tunnels.

Brig - Simplonpas

Bij Visp, richting Brig, zit een Carrefour supermarkt waar
je gratis kunt parkeren (altijd een welkom tip voor
Nederlanders, lijkt me zo).

In Brig is een superschone camping aan de noordzijde van
het stadje, aan de voet van de oude beklimming naar de
Simplon. Ik kies er bewust voor om niet te dicht bij het
eeuwig stromende water te staan, want dat is minstens zo
lawaaiige als op de camping van Geiranger in Noorwegen.
Boven de camping loopt de nieuwe weg van de Simplon op
gigantisch hoge betonpalen. Ik kan de vrachtwagens vanaf
de camping zien rijden.

's Ochtends rijd ik allereerst even naar de top van de
Simplon (2005). De nieuwe weg naar boven is saai en nogal
eenvoudig te beklimmen, vandaar ook het vele vrachtverkeer.
Het water stort van de galerijtunnels.

Op de top lijkt alles wel vergane glorie. Op sommige
plekken zijn nog herkenningspunten van de vroegere bergpas
te vinden: een stuk oude weg en het standbeeld van een
roofvogel. Maar het lijkt helaas hoofdzaak om zo snel
mogelijk over die bergpas te racen. Jammer.

Saas-Fee

De volgende dag staat een bezoek aan Saas-Fee op het
programma. Zoals op een bord staat aangegeven: "Die Perl des
Alpens".

Aan het begin van het dorpje moet je de auto in of op de
parkeergarage parkeren, om vervolgens wandelend of met een
elektrisch aangedreven autootje naar het dorp te gaan.
Want: verboden voor autoverkeer, "Elektrofahrzeuge und
Fahrräder gestattet".

De gletsjer ten zuiden van Saas-Fee blijft de gehele dag
in de bewolking zitten, maar het stadje en de wandelroute
zijn zonnig en het is hier heerlijk vertoeven met zo'n
frisse berglucht en gemoedelijke sfeer. Naast de vele
hotels en restaurants, zijn er een rodelbobbahn,
wandelpaden en krekels.

Ik wandel naar boven naar café Alpenblick. Bij dit café
zit een houdsnijwerk op een boom met daarop de tekst:
"Die Phantasie ist ein ewiger Frühling", van Schiller.

Eggishorn / Aletschgletsjer

Bij het station van Fiesch stoppen op regelmatige tijden
de rood gekleurde treinen van de Glacier Express
(Zermatt - St. Moritz) en de Matterhorn Gotthard Bahn.
Je kunt er tevens iedere 30 minuten via een kabelbaan
naar de Eggishorn. De vernieuwde camping van Fiesch is
uitmuntend, maar ook bijzonder prijzig.

De volgende dag is het weer mooi genoeg voor een tocht
naar boven, naar de Eggishorn. Via twee kabelbaantrajecten.
De eerste kabelbaan verplaats zich met 10 m/s. De tweede
met 8 m/s. Die laatste valt na het eerste steunpunt stil.

De man die hem bedient moet naar het grondstation bellen
om het bakje te laten resetten. Met de telefoon in het
bakje krijgt hij geen contact. Met zijn mobiele telefoon
lukt het na enkele minuten.

De reactie van de vrouw van een Nederlands echtpaar in het
bakje: "Dat hebben wij weer. Moeten we hier ook nog
overnachten."
Ik zeg bijna dat ik nog wel een banaan in mijn rugzak had
die we zouden kunnen delen. Voorlopig hoeven we elkaar
nog niet op te eten.

De tocht naar boven is absoluut de moeite waard! Daar ligt
namelijk de Aletschgletsjer, met maar liefst 24 kilometer
ijs! Een Japans stel wacht net als ik tot de zon wat
sterker door de bewolking komt. De Japanse draagt witte
handschoentjes.

Nog mooier is het uitzicht wanneer ik een eindje over de
bergkam naar de echte top klauter. Daar staat een
ijzeren kruis en een bord waarop men mij feliciteert met
het behalen van de top. Ik laat het toestel een foto van
mijzelf maken. Dan probeer ik te achterhalen waar die
kinderstemmen toch vandaan komen. Net na de top, voor
de afgrond, zit een Italiaans gezin met drie dochtertjes
van het uitzicht te genieten. Ik blijf een tijdje bij
hen zitten. Fantastisch!

In Reckingen maak ik de derde trouwerij mee. Na Spanje en
Frankrijk, nu dus ook al in Zwitserland. Het bruidspaar
en de genodigden hebben net het gejuich en het gooien van
de confetti achter de rug, wanneer ik kijk naar hoe de
groepsfoto's op het plein voor de kerk worden gemaakt.
Ik maak een paar kiekjes.

[Thuisgekomen zie ik dat een paar mensen van de groep in
plaats van naar de fotograaf te kijken, in de lens van
mijn toestel heeft gekeken. Tja.]

Even later verdwijnt het sprookjesbruidspaar op een koets
via een bergweggetje tussen de chalets. De kosteres heeft
in de tussentijd de confetti van kerktrappen geveegd, want
dit land moet wel schoon blijven.

Nufenenpas

De volgende dag staat wederom als eerste een bergpas op het
programma. De Nufenenpas (2478). En ook deze is prachtig!
De beklimming vanuit Ulrichen begint niet echt steil, maar
na een bruggetje volgt een lange flinke klim tegen de
westflank van de col. Bovenop word ik getrakteerd op een
wonderschoon uitzicht, met vele besneeuwde bergen en in het
zuidwesten een stuwdam voor de Griessee en daarachter de
Griesgletsjer.

Overigens heeft ook deze col een bergmeertje precies op de
top. En panoramatafels met daarop de namen van alle
bergtoppen die rondom te zien zijn.
Ik wandel nog iets hoger. Af en toe bewust over zo'n
schuin stuk sneeuw; zijdelings stappend. Twee keer ga ik
bijna onderuit.

Direct na de top, is het dal (Val Bedretto) in het
Italiaanse deel van Zwitserland (Ticino) eveneens zeer
fraai: lange tijd loopt de weg kronkelend tussen twee
ruige bergketens.

Grimselpass

In Gletch splitst de weg naar het noorden (Grimselpass) en
het oosten (Furkapass). Naast de Furkapass is het begin van
de rivier de Rhône, in de vorm van de indrukwekkende
Rhônegletsjer. Voor een paar franks mag je een stukje onder
de gletsjer lopen. Een attractie die er volgens mijn ouders
begin jaren zestig ook al was.

Maar eerst de Grimselpass (2165). Visa versa. De gehele
klim is vanuit Gletsch zo'n beetje te zien.
Boven aangekomen, staan bij hotel Grimsel-Blick aan de
rechterhand een aantal grappige kunstwerken die met
motorfietsen te maken hebben. Tegenover het hotel een
veldje met een aantal bergmarmotten in gevangenschap,
gewend aan de mensen en zeer bereidwillig om voor de foto
te poseren.

Aan de andere zijde van het bergmeertje (alweer!) de top
van de pas. Op de top is een eenrichtingsweg, genaamd
"Panoramastrasse Oberaar" naar de Oberaarsee en
Oberaargletsjer. Velen rijden aan deze weg voorbij, maar ik
vond het absoluut de moeite waard Doen! Schitterend!

De afdaling aan de noordzijde is mogelijk nog mooier, met
meerdere stuwmeren en de Grimsel Hospiz (via een weg over
de stuwdam met kasseien) met daarnaast een bergkirche.
Naast de bergkirche zit op een heuveltje een weerstation.
De gehele col lijkt wel een attractiepark. En het is er
vandaag - op zondag- zeer druk (die arme fietsers, tussen
al dat gemotoriseerde verkeer). Op de terug vind ik een
mooi rustig plekje voor de lunch, net voor de top.

Furkapass

In de beklimming van de Furka (2436) zit bij Belvedère de
eerder genoemde Rhônegletsjer. De top zelf is niet zo
interessant: er staat geen restaurant, maar er zijn wel
meerdere wandelpaden.
Zo'n wandelpad is vooral leuk wanneer ik halverwege in
het dal bij Gletsch het toeristische stoomtreintje zeer
traag omhoog zie klimmen: een ware krachttoer.

In de afdaling zit voor Tiefenbach een flinke waterval.
De afdaling gaat behoorlijk wat sneller dan de beklimming.
De doorgaande weg door het centrum van het toeristische
Andermatt is van kasseien.

Ik rijd direct door; want hier begint tevens de beklimming
van de Oberalppass (2046). Een beklimming via een brede,
eenvoudig te berijden weg. De spoorlijn loopt een eind
langs de weg tot aan de top. Het treinstation zit
ondergronds op de top. En ook deze pas heeft bovenop een
bergmeertje. In de afdaling liggen diverse koeien te
herkauwen, onderwijl genietend van al dat passerend verkeer.

Bij Flims/Flem volgt nog een beklimming die ik nog niet
eens op de kaart had gezien. Op een gegeven moment rijd ik
in zuidelijke richting door het dorpje Bärenburg.

Splügen

In Splügen (ook nog met kasseien in het centrum) zoek ik de
camping op. Een prima  camping. Het nadeel is dat de auto
niet bij het tentje mag staan, dus een kwestie van sjouwen
met de spullen.
Ik sta naast een stel uit Utrecht, op doorreis naar Italië.
Zijn reactie is: "Sta je na 900 kilometer reizen weer naast
een Nederlander."

De volgende ochtend is het helaas bewolkt. Jammer, want
voor vandaag staat de Splügenpass / Passo d. Spluga (2113)
op het programma.

Na inkopen te hebben gedaan in de Volg (zo heet die
supermarkt), begin ik aan de af en toe erg smalle en steile
klim. Op de top zit de grensovergang met Italië.

Splügenpass / Passo d. Spluga

Het is er mistig en fris: 10 graden. Merkwaardig genoeg heb
ik geen bordje gezien met daarop de pashoogte. Door de
dichte bewolking kan ik helaas nauwelijks iets van de
omgeving zien. Verder lijkt er op deze col niks te beleven.

In de afdaling kom ik op een gegeven moment door een paar
armoedige hooggelegen bergdorpjes. Een beetje een
merkwaardige sfeer heerst hier. Een als hippie geklede boer,
in een kleurrijke pyjamabroek en een gele sjaal op zijn bol,
loopt met een paar koeien door een dorpje. Ondanks zijn
outfit heeft hij een sombere uitstraling.

Deze afdaling lijkt maar niet te eindigen. Bij de afslag
naar Madésimo zitten een paar zeer smalle tunneltjes met
buitengewoon scherpe haarspeldbochten! Gelukkig zijn er
nauwelijks tegenliggers. In deze omgeving is veel
agriturismo. Ik stop even bij het Santuario di Gallivaggio.

In Chiavenna sla ik bij een minirotonde linksaf richting
St. Moritz. En even later ben ik al bij de grens met
Zwitserland.

Een paar kilometer na de grensovergang staat een aardig
kasteel Castelunga / Castelmur, met twee echte hoektorens
in een rustieke omgeving. In het kasteel zijn kamers
ingericht in de stijl van Bergelier, Louis Philippes en
Napoleon III. In het veldje voor het kasteel zitten
opmerkelijk veel sprinkhaanachtige insecten in diverse
afmetingen en kleuren.

Passo di Majola

Na Vicozoprano begint de Passo di Majola (1815).
De beklimming is overigens ook eentje met een deel waar je
alleen in de tweede versnelling omhoog komt. Een Zweedse
gezin met een lichtblauwe Volvo verschakelt zich. Om zelf
niet ook stil te vallen, haal ik 'm maar in. Al was ik dat
eigenlijk niet van plan, omdat mijn brandstofmeter
zenuwwekkend horizontaal staat. De echte top van de pas zit
ergens onopvallende halverwege het dorpje Majola.

Hierna rijd ik een tijdje over een hoogvlakte langs het
meer Lago da Segl, groot genoeg om op te zeilen. Bij
Silvaplana is zo te zien het 'zweefsurfen' populair. Via
een klein stukje van de Julierpass ( visa versa), heb ik
een zeer fraai uitzicht over het meer en de omringende
bergen vanaf een bankje.

In St. Moritz staan veel bouwkranen, waarmee nog meer
bouwsels gemaakt worden voor verveelde rijkaards.
Pontresina vind ik een mooier stadje. Alhoewel dit ook
een domein lijkt voor lui met geld die in luxe hotels
met torentjes willen overnachten. O ja, het is tijd
voor het vullen van de tank.

Passo del Bernina

Ik rijd door naar de Passo del Bernina (2330).
Een eenvoudige beklimming. In het begin zit een
spoorwegovergang met een mooi uitzicht op de
Morteratsch-gletsjer. Ik heb mazzel.
Er komt net een trein voorbij. Dat levert een leuk
plaatje op: trein op voorgrond met de gletsjer erachter.

Net voor de top zit naast het treinstation de kabelbaan
naar de Diavolezza. James Bond zat in deze regio in
"On Her Majesty's Secret Service" (op de Piz Gloria).
Helaas komt er steeds meer bewolking, dus vind ik het
niet de moeite waard om met de kabelbaan omhoog te
gaan. Dat bewaar ik voor een volgende keer.

Op de top van de Bernina houd ik een langere pauze, want
ik ben bijna op het eindpunt van vandaag. Het valt me op
dat er steeds een zwarte Volvo V70 T6 AWD (staat achterop)
met een Zweeds kenteken (TLW-896) de top als keerpunt
gebruikt, waarna hij na een paar minuten weer verschijnt.

Ik vraag de bestuurder waar hij mee bezig is. Hij is
consultant voor een bedrijf in Gotenborg en ingehuurd door
Volvo om een nieuwe motor 2000m boven de zeespiegel te
testen. Het is een man van mijn leeftijd, in spijkerbroek
en T-shirt.

Een paar dagen eerder heeft hij in het zuiden van Italië
getest in heet weer. Af en toe kijkt hij onder de motorkap
om iets te controleren of bij te stellen. Hij laat niet
toe dat ik de motor kan zien.

Ik mag even plaatsnemen in de wagen en zie allerlei
grafiekjes op het beeldscherm van de computer die boven
de bijrijderstoel hangt. Ik zeg hem dat hij een
fantastische baan heeft. Dat beaamt hij, alhoewel hij zegt
dat het ook zwaar kan zijn met werkdagen van twaalf uur.

Er rijdt nog een zwarte auto met een Zweeds kenteken rond.
Die is voorzien van camouflage. Het is een vrij platte en
lange wagen. Ik gok op een nieuwe V70 coupe, maar daar wil
hij niks over kwijt.

In de afdaling van de Bernina gaat de weg in een dorpje
onder een huis door. Je zult er maar in wonen. In Campascio
loopt de spoorlijn samen met de doorgaande weg door de
hoofdstraat. Opmerkelijk, want zoiets had ik alleen in
andere werelddelen verwacht (ik denk aan Azië en
Zuid-Amerika).

Bormio

Inmiddels ben ik weer in Italië. In Tirano lopen aan het
einde van de middag mooie en goed geklede Italianen over
straat. Ik sla linksaf richting Bormio. Dit is een drukke
en vervelende weg met veel tunnels. Het is al aan het begin
van de avond, anders had ik de kleinere wegen gekozen, die
parallel aan deze weg lopen.

Bij Valdisotto, in Cepina, is een terrascamping tussen
naaldbomen tegen de berg geplakt. Het weer is plotseling
omgeslagen. De lucht is helemaal dichtgetrokken en het zal
een groot deel van de nacht flink regenen.

De volgende ochtend wandel ik door het aangename stadje
Bormio. Tot na het middaguur geniet ik hier onder andere
van de confectiemarkt (Confezioni), de delicatessenwinkels
en het mooie plein.

Passo di Stelvio

Aan het begin van de middag lijkt het definitief droog te
worden. Het is zonnig met een paar wolken. Tijd om te
beginnen aan de beklimming van de legendarische Stelvio.
In het begin van de klim haal ik de tent nog even uit de
auto om in de zon te laten drogen.

Vervolgens gaat de beklimming verder via een paar smalle
en bochtige galerijtunnels over in een serie van 14
haarspeldbochten. Het is weer een beetje gaan regenen.
Ik stop bij het gebouw met de tekst "Casa Cantoneria" kort
om de route achter mij te bewonderen, met de galerijtunnels
en haarspeldbochten. Helemaal rechts zie ik nog een oude
haarspeldbocht met kasseien zitten.

Hierna volgt een stukje hoogvlakte met grazende koeien en
een paar eenzame grote gebouwen, waarna het restant van de
klim me op een met vers sneeuw voorziene top brengt.
Ik had me al verbaasd over auto's waar restjes sneeuw op
lagen, die ik tegenkwam.

Brrr, wat een verschil met Bormio in het dal waar ik daarnet
nog in de zon zat. De Passo di Stelvio heeft meerdere borden
en gebouwen die verschillende hoogtes aangeven. Ik houd het
op de 2758 die op mijn kaart staat, maar 2757 en 2760 zouden
ook mogelijk kunnen zijn.

Op deze pas is veel te zien. Je kunt er ook nog hoger, naar
bijvoorbeeld restaurant Tibet, de Drei-Sprachen-Spitze op
2860m (een soort van drielandenpunt), of naar een skistation
(men is daar zelfs aan het skiën, op 5 juli!).

Na een glas thee (twee euro), begin ik aan de afdaling: de
beroemde 48 haarspeldbochten. Lange tijd houd ik zicht op
de bergen en gletsjer aan de overzijde, en een opmerkelijk
huis met een oranje dak op een zo op het eerste gezicht wel
erg moeilijk bereikbare plek.

Het asfalt is in sommige bochten gescheurd. Iedere
haarspeldbocht is genummerd, waardoor na te gaan is hoeveel
bochten er nog volgen. Het is een enerverende afdaling!

Aan het begin van het zeer nette dorpje Prad / Prato (dit
gebied is tweetalig), staan bij een huis tientallen
totempalen en allerlei andere versierselen.
Bij de vijfsprong in het dorp is een camping, maar ik kies
voor de andere camping, aan de rand van het dorp bij een
sportpark met een zwembad. Deze camping lijkt me rustiger.

De volgende ochtend is het weer enorm verbeterd. Ik besluit
nogmaals naar de top van de Stelvio te rijden. Vandaag is
het veel drukker. Met name veel fietsers wagen de
beklimming. Die heb ik gisteren niet eens gezien. Ik blijf
ruim een uur op de top en maak er foto's, onder meer van
een politiehelikopter en een arrenslee.

Dolomieten

Via Merano en Bolzano sla ik bij een tunnel af naar het
Eggental. Eggental is een wat tegenvallende bergkloof,
zeker in vergelijking met de Franse Gorges waar ik de
afgelopen jaren door ben gereden. Wel mooi is het
spiegelende meer "Karersee". Een beetje merkwaardig dat
men hier parkeergeld vraagt. Na een korte fotostop
(zonder te betalen), rijd ik snel door richting de
Dolomieten, met haar scherpe bergkammen.
Snel, want er komt bewolking opzetten vanuit het westen.

De zon dreigt te verdwijnen. Ik kan nog net een paar
foto's maken van de Rosengarten / Catinazzio (een fraaie
lichtbruine bergkam) en hotel Savoy (zandsteen, witte
kozijnen, met diverse lichtblauwe en gele tinten).
Na de Karerpass / Passo d. Costalunga (1745) zie ik het
Marmolada gebergte in de verte. En dan is het afgelopen
met het mooie weer.

Na de top van de Costalunga zijn meerdere leuk
picknickplekjes (tip voor een volgende reis). In het dal
rijd ik door drukke en zeer toeristische dorpjes: veel
kleurrijke muurschilderingen, een opvallend kitscherige
bouwstijl en allerlei mooie mensen. Een beetje overkill
allemaal. In Canazei ga ik op de veel te drukke camping
staan.

Bij Fazza zit een grote luxe supermarkt: COOP Center.
Hm, Italianen zijn kennelijk verzot op delicatessen, want
dit is in mijn ogen geen 'normale' supermarkt.
Ik koop onder andere een verrukkelijke notenstol.

Vanuit Canazei hebben de Passo di Sella (2244) en Pordoi
(2239) in het begin een gezamenlijke aanloop van 14
haarspeldbochten. Door het bewolkte weer kies ik voor de
Pordoi, de kortste doorgaande route.

De Sella en de Fedaia (2057) moet ik helaas laten liggen
voor een volgende keer. Dat geldt ook voor de Gardena (2121)
en de Campolongo (1875). Na Rabba rijd ik door over de
Passo di Falzarego (2105). Net voor Cortina d'Ampezzo lunch
ik in de auto op een punt met een mooi uitzicht over de
stad, direct na een tunneltje.

In Cortina sla ik linksaf richting Dobbacio. Eigenlijk had
ik op de camping van Corvora, bij de Passo di Gardena,
willen overnachten, maar door het slechte weer rijd ik
door naar Oostenrijk.

Grossglockner-Hochalpenstrasse

Omdat Oostenrijk al in de buurt is, zoek ik op de radio
een Oostenrijkse zender op om weer eens een weerbericht
te kunnen beluisteren. Tja, had ik dat maar niet gedaan.
De stemming in dit barre weer verslechtert namelijk
wanneer ik hoor dat er vanochtend  bomaanslagen in
Londen zijn geweest.

In Lienz zie ik dat de diesel slechts 89 cent per liter is.
Buitengewoon aantrekkelijk om de tank te vullen, alhoewel
dat nog niet nodig was. In Italië was de diesel wel 1
euro 14 en in Zwitserland zelfs nog duurder.
Even later staat de Grossglockner al aangegeven.
Die bergpas is mijn volgende reisdoel.

In de stromende regen besluit ik in Heiligenblut (met haar
bijzondere kerk), aan de voet van de Grossglockner (2505),
te overnachten. In pension Trojerhof vind ik een kamer,
voor net iets minder dan dertig euro.
Vele malen aantrekkelijker dan met dit weer het tentje
opzetten.

Vanwege de sneeuwval boven de 1800m is de Grossglockner-
Hochalpenstrasse pas vanaf tien uur geopend. Men moet
eerst de sneeuw van de afgelopen nacht van de weg schuiven.
Het is droog wanneer ik aan de beklimming begin. Bij een
tolpoort moet ik 26 euro betalen voor een dagkaart waarmee
je 1 dag onbeperkt over de alpenstraat mag rijden.

Nog voor de top sla ik af naar de Franz Joseph-Höhe (2369)
om een wandeling te maken langs de Pasterzegletsjer. Het
wandelpad "Gamsgrubenweg" bestaat voor een groot deel uit
tunnels, onderbroken door uitzichtpunten. In de tunnels
zijn natuurlijke, soms ludieke, 'kunstwerken' aangebracht.

Een groepje Duitstaligen vragen of ik een foto van hen wil
maken. Daarna maakt de vrouw met het fototoestel nog een
foto van haar zus en moeder. Ze wil dat de dames nog één
stap naar achteren doen. Haar man, die naast haar staat,
moedigt zijn schoonmoeder met een ironische toon aan om
nog een stap naar achteren te doen...

Ik ga terug naar de splitsing richting de top (de weg naar
de Franz Joseph-Höhe is doodlopend). In bocht 19 zitten nog
kasseien. Daarna kom ik op een hoogte waarbij de sneeuwlaag
flink toeneemt: tientallen centimeters vers sneeuw. Leuk om
even door te wandelen.

Er zijn nog sneeuwschuivers bezig om de weg beter
berijdbaar te maken. Helaas staat de beroemde Fuscher Törl
in de steigers (dit torentje komt veel voor op foto's van
deze bergpas). En door de sterke bewolking is het niet de
moeite waard de Edelweissspits (2577) te bezoeken. Aan de
andere kant had ik deze sneeuw niet willen missen. Het
maakt de rondreis over de alpenreuzen nog afwisselender.
Bovendien is het avontuurlijk en spannend om in zo'n
winters landschap in de bergen te rijden.

Na een voorzichtige afdaling, kom ik via de Pass Turn
(1274) in Kitzbühel. Vanaf hier trekken de wolken zich
terug en begint de lucht weer een beetje blauw te worden.
In Innsbruck raak ik wegnummer 171 even kwijt. Ik wil
niet via de autobahn, heb ook geen vignet voor
Oostenrijk, dus ik zoek snel weer de provinciale weg op.

Bij Landeck sla ik af richting de Reschenpass (weg 180)
met als einddoel weer Zwitserland.

Zernez / Flüelapass

Bij Sur-en, aan de 27, ligt een camping aan de overzijde
van de rivier. De toegangsweg loopt via een schitterende
houten brug. Ik bekijk de camping even, maar de receptie
is gesloten en het bevalt me hier bovendien niet. Volgens
planning rijd ik dan maar door naar Zernez. Daar is een
uitstekende camping.

De volgende ochtend begin ik aan de klim van de
Flüelapass (2382), met een steil begin. De weg is redelijk
druk als gevolg van een rally met dure klassieke auto's.
Na Davos rijd ik door naar Glarus, waar ik inkopen voor
de lunch doe in een Spar. De lunch nuttig ik in het zeer
welkome zonnetje.

Klausenpass

De Klausenpass (1952) is in verhouding zeer rustig. Er is
een veel snellere omrijdroute via de autobahn, vandaar.
De beklimming bestaat uit twee delen, met daartussen een
hoogvlakte waar veel, zo op het eerste gezicht, enkele
armoedige boertjes leven. Weer heel anders dan voorgaande
passen. Op de top heb ik zicht op een indrukwekkende
rotspartij.

De afdaling is redelijk smal, met voor een groot deel een
ijzeren hek als 'vangrail'. Bij Altdorf zit een museum
over de Zwitserse volksheld Wilhelm Tell (van de appel en
pijl en boog). Ik rijd door naar Sempach bij Luzern, om er
op een grote familie camping te overnachten. Bij Luzern
zweeft een Zeppelin.

Terugreis

Via Basel kom ik in Duitsland. Vanaf hier is het voor mij
een oude bekende route naar huis. Bij een autohof aan weg 61,
in de buurt van kilometerpaal 258 (ik ben de naam vergeten),
zit een uitstekend restaurantje achter een Shell-tankstation.
Hier eet ik voor negen euro een overheerlijke gemende salade.
Onderwijl bekijk ik de Formule 1 van Silverstone.

Na een prachtige afwisselende bergreis van 6616 kilometer
kom ik op zondagavond 10 juli thuis.

Johan (16 juni t/m 10 juli 2005)


Supermarkten op de route:
Epinal, Carrefour
Luxeuil les Bains, Auchan (aan de N57 in een bosrijke bocht)
Vesoul, E.Leclerc
Besançon, Carrefour
Pontarlier, Hyper U
Albertville, Géant (zuid)
Champion, Vizille
Briançon, Géant
Guillestre, Intermarch (richting Embrun)
Barcelonette, Casino (west)
Villeneuve-Loubet / Antibes, Intermarché
Nice, Carrefour aan de N202
Mandelieu, Géant
Draguignan, Carrefour (zuid)
Digne-les-Bains, Carrefour
Bourg-St-Maurice, Intermarché
Visp, Carrefour
Fazza, Coop (dure omgeving in de Dolomieten)
Lienz, Spar (oost bij een rotonde)
Glarus, Spar

Campings:
Embrun, redelijke campings
Brig, sanitair en veld uitstekend
Fiesch, sanitair uitmuntend (duur)
Ulrichen, semi-boerencamping, sanitair matig, douche ½ CHF
Splügen, sanitair uitstekend, douche ½ CHF
Valdisotto, sanitair uitstekend, zeer steile terrascamping
Prad, sanitair uitstekend
Canazei, sanitair matig (een gat in de vloer)
Zernez, sanitair uitstekend, groot rustig terrein
Sempach, familiecamping, niet schoon sanitair door drukte