Spanje & Portugal (2007), Spanje deel 1


Na de rondreis door Spanje in de na-lente van 2005 wist ik dat
ik terug zou keren naar dit land met haar schitterende
landschappen, vaak goed bewaard gebleven historische steden, en
een overvloed aan stilte en rust. Want ik realiseer me maar al
te goed dat Spanje voor mij net zo verslavend als Scandinavië
aan het worden is. Cees Nooteboom schrijft in De omweg naar
Santiago: "Wie hier woont moet verslaafd zijn aan de
landschappen als een zeeman aan de zee."

Bij de vorige reis heb ik me gericht op het oosten en zuiden van
het land. Dit jaar heb ik gekozen voor het westen van Spanje en
het midden van Portugal.

In grote lijnen loopt de route als volgt: onderlangs Madrid naar
Toledo. Dan door Extremadura, waarbij ik een deel van de
Zilverroute richting het zuiden volg. Vervolgens het westen van
Andalusië, tussen Sevilla en de grens met Portugal. Na de
zuidkust van Spanje doorkruis ik het midden van Portugal. Weer
terug in Spanje via de steden Salamanca, Avila en Segovia
richting de Pyreneeën.



Wanneer ik op zaterdag 12 mei rond zeven uur vertrek, is het
mooie voorjaar in Nederland net onderhevig aan een dipje. Het
weer op het Iberisch schiereiland was de afgelopen weken niet
al te best, maar dat lijkt net te verbeteren.

Zodra ik Frankrijk binnenrijd, komt het echte vakantiegevoel
naar boven borrelen. De tweede reisdag door Frankrijk is het ter
hoogte van Bordeaux al 28 graden.
In Casteljaloux is een mooi recreatieplekje met een meertje en
uitstekend zandstrand (base de loisir). Even verderop stop ik in
het prachtige dorp St. Justin. Een plaats die de juiste stemming
voor Spanje aanwakkert; het centrale plein met arcaden zou een
Plaza Major kunnen zijn.

De temperatuur in de Pyreneeën daalt echter drastisch. Bewolking
en buien overheersen. Voor de aardigheid het temperatuurverloop
van de eerste drie dagen:


  

  

    
dag 
    
plaats 
    
temperatuur 
  

      
za
      
Namur (B)
      
18
  

      
za
      
Charleville-Mezieres (F)
      
20
  

      
zo
      
Périgueux (F)
      
25
  

      
zo
      
Marmande (F)
      
28
  

      
ma
      
St. Jean Pied-de-Port (F)
      
13
  

      
ma
      
Puerto de Ibañeta (E)
      
8
  

      
ma
      
Lumbier (E)
      
19




Baskenland / St. Jean Pied-de-Port

Maandag 14 mei. Vanmorgen bezoek ik in St. Jean Pied-de-Port de
schapenmarkt. Toevallig dat die op maandagochtend plaatsvindt.
Het valt me op dat er vooral veel boertjes met kleine combi’s
hun schapen aanvoeren, waaronder zelfs een Fiat Panda 4WD. De
schapen worden gewogen en daarna worden de beestjes van het
zelfde soort bij elkaar gezet. Direct naast de schapenmarkt
verkopen lokalen hun producten op een gezellig marktje. Veel
boertjes dragen Baskische petten.

In het steile historische straatje van St. Jean zijn woningen
ingericht op de opvang van wandelaars en fietser van de Sint
Jacobs Pelgrimsroute, zoals te zien is aan stapelbedden. In een
speciaalzaak koop ik een zakje ‘macarons’ van diverse smaken.
Vergelijkbaar met kokosmakronen die ik ken van bij ons uit de
supermarkt, maar dan kleiner. Ik zorg overigens steeds voor het
hebben van 1 of 2 eurocent muntstukjes in mijn portemonnee, want
Fransen en Spanjaarden ronden niet af.

Ik merk dat ik in een Baskische streek ben, want graffiti op
bushokjes staan in die rare taal en de plaatsnaambordjes zijn
tweetalig. Basken beschouwen de grens tussen dit deel van
Frankrijk en Spanje niet als een echte grens. Of er ooit een
Baskenland zal komen valt ernstig te betwijfelen. Daarvoor zijn
om te beginnen de culturen van Spanjaarden en Fransen te
verschillend.

Via de natte Puerto de Ibañeta (1057m) kom ik Spanje binnen.
Achter het kerkje op de bergpas is een grasheuveltje waarin vele
houten kruisjes door pelgrims zijn geplant. Ook in Roncevalles,
het eerste ‘dorp’ in de afdaling, lijkt alles in het teken van
pelgrimage te staan: een pelgrimmuseum, een groot hospital,
herberg en restaurants.

Hoz de Lumbier

Het eerste doel in Spanje is een wandeling door Hoz de Lumbier
(ook wel Foz de Lumbier). Dat is een wandelroute door een kloof
met enkele tunneltjes waar vroeger een spoorlijntje van Lumbier
naar Liédena door liep.
Na de eerste tunnel stop ik even om foto’s te maken. Er vliegen
enkele gieren, zoals te verwachten viel in zo’n kloof. Een man
van circa 60 passeert me. We groeten elkaar. Wanneer ik richting
de volgende tunnel loop, zie ik de man weer. Hij is al bij die
tunnel, kijkt vooruit, en wenkt zonder naar mij om te zien me
ook die kant op te komen.

Direct na de tunnel is geen kip te zien. Een bordje rechts van
het pad wijst naar de Puente del Diablo, duivelsbrug, met
waarschuwende teksten dat dit een zeer gevaarlijk traject is en
je het op eigen risico betreedt.
Ik ben benieuwd.

Wanneer ik via het smalle rotspad een stukje afdaal, zit de man
daar te lezen. "Du bist die Holländer". Hij heeft mijn auto op
het parkeerterrein gezien. De man begint al snel aan zijn
levensverhaal. Het lijkt een beetje een warrig verhaal, maar
alle deelstukken passen achteraf gezien naadloos in elkaar. Hij
heeft aan mij een goed luisteraar. Tussendoor maak ik enkele
foto’s. Volgens de man komt het voor dat er hier wel 350 "Geier"
rondcirkelen.

Bodo

De man heet Bodo, ook wel Johann, achternaam: Behrendt. Maar hij
heeft meerdere namen. "Om het de Guardia Civil niet te eenvoudig
te maken", zegt hij met een grijns op zijn energieke gezicht.
Hij heeft raar grijs geknipt haar. Ik denk dat ie zijn eigen
haar knipt. Ik durf niet te vragen wat hij voor werk doet. Hij
ziet er maar armoedig uit.



  

  

      

Bodo komt van oorsprong uit een stad aan de Oostzee, in het
Oost-Duitse deel van Duitsland. Door een affaire met een pastoor
is zijn familie na de bouw van de muur in het westen beland. Hij
heeft Spaans en Portugees in Mainz gestudeerd.


In 1969 kwam hij voor het eerst liftend naar Spanje.


Drie jaar later kwam hij terug samen met zijn vrouw: "Die Angelika". Hij spreekt die
naam op zijn Duits uit, voor het overige spreekt hij vloeiend
Engels. Maar af en toe citeert hij zijn zoon of moeder in
perfect Duits met een ironische ondertoon.


Ze waren niet alleen, een neef van Bodo reisde met het jonge
stel in een 2CV mee door Spanje en Portugal. De steden die hij
noemt komen grotendeels voor op mijn route voor dit jaar.


Eigenlijk was hij van plan om zich in Bolivia te vestigen, maar
dat is er nooit van gekomen. Iemand zei tegen hem dat hij niet
naar Zuid-Amerika moest gaan; dat Baskenland een veel beter
thuis zou zijn. Zo belandde Bodo in Pamplona, waar hij Duitse
les aan Spanjaarden en Spaans aan Duitstaligen geeft, of gaf.
Hij spreekt vloeiend Spaans en Baskisch.

Bodo leert me de Baskische benaming voor een Plaza Mayor, Plaza Nagusia, zoals ik
later zelf in Lumbier bevestigd zal zien. Zijn ex is ondertussen
weduwe van een tweede man. Zijn zoon heeft lange tijd bij hem in
Spanje gewoond, maar werd het leven hier niet eenvoudig gemaakt.
Zijn dochter is na de scheiding in Duitsland gaan wonen, maar
heeft hem na haar studie wel opgezocht.


Beide kinderen zijn internationale huwelijken aangegaan. Zijn
dochter heeft twee Indianenkinderen, waar hij erg trost op is.





Wanneer ik voorstel om een foto van hem te maken, zegt hij dat
hij daar zelf ook al aan had gedacht. Dan kan ik zijn moeder een
afdruk sturen en zeggen dat het haar zoon "gut geht". Hij
schrijft het adres voor me op een klein briefje.
"Je moet je levensverhaal opschrijven", zeg ik hem.
"Dat is al vaker tegen me gezegd."

Er valt een bui. Ik stel voor om in de tunnel te gaan schuilen.
In deze richting is de tunnel veel donkerder dan met het
zonlicht mee. Maar ik heb de zaklamp bij me, die komt nu echt
van pas. Vooral om de vloer te beschijnen. Je weet maar nooit.
Bodo vertelt dat hij hier in de buurt een privé-zwemplekje
heeft. "Dann brauch ich keine Badehose".
De bewaker van het parkeerterrein is inmiddels terug op zijn
post. Die trof ik bij mijn komst niet aan, waarschijnlijk was
hij naar huis om te eten. Hij komt op mijn auto toelopen om
alsnog de 2 euro entree in ontvangst te nemen.

Javier

Ik neem afscheid van de hartelijke Bodo. Ik heb nog wat op mijn
wenslijstje staan voor vandaag. Daarom rijd ik naar Javier,
slechts een paar kilometer verder. In Javier staat een prachtig
gerestaureerd kasteel, met een heuse ophaalbrug.
Het opmerkelijkste in dit kasteel is een kamertje met fresco’s
op de muur van een stervende Christus en dansende skeletten. Bij
een restauratie is deze bijzondere beschilderde muur
tevoorschijn gekomen. Met enige moeite lukt het me om zonder
flits met de lens tegen de zware traliedeur er een foto van te
maken.

San Franciso Javier is in de zestiende eeuw in dit kasteel
geboren. Hij werd rond zijn dertigste missionaris. Ik lees in
het mooi geïllustreerde boekje van het Museo Castillo de Javier
dat hij in India, Indonesië en Japan is geweest. Een
wereldreiziger dus. Christus zweette tranen van bloed toen
Javier voor de kust van China overleed. De dansende skeletten
stellen de dodendans voor: Danza de la muerte.

Lumbier

Na een tegenvallend bezoek aan het Monasterio de Leyre, en het
avondeten in Sangüeza, rijd ik terug naar Lumbier. De camping in
Lumbier deel ik met twee Franse echtparen: een jong stel met
tatoeages in een tentje, en een ouder echtpaar met een caravan.
’s Avonds loop ik vanaf de camping naar het centrum van Lumbier.
De route loopt via een prachtige smalle oude stenen brug.
Wanneer ik richting het centrum loop hoor ik plotseling een
blazersensemble, zonder ze nog te zien. Dat gaat zo met die
kronkelige smalle straatjes tussen hoge huizen. De blazers zijn
een stuk of 6 jongemannen die het feest ter ere van San Isidore
aankondigen. Bodo vertelde daar vanmiddag over.
Helaas kan ik nergens op het Plaza Mayor huisnummers vinden; op
het stadshuis na dan. Volgens Bodo zou hij aan dit plein op
nummer 11 wonen, in een huis dat lijkt op het huis ernaast. Zijn
voordeur zou altijd los zijn. Ik hoef slechts de deur open te
duwen. Maar ik geef het op. Heb ook twijfels. Want ik ben moe en
het is me ook te laat. Na zo’n reisdag ben ik niet van plan om
tot na het Spaanse avondeten te wachten tot het feest echt
begint.

Rond middernacht ben ik even wakker van drie enorme
vuurwerkknallen.

Dinsdag 15 mei. Vanmorgen rijd ik met de auto naar de andere
kant van Lumbier. Voor ik de stad achter me laat wil ik nog
graag even naar het Plaza Mayor lopen om enkele foto’s te maken.
Ik koop een zakje Churros, een Spaanse variant op oliebollen.
Het zijn een soort van wafelachtige, dikke geknipte
deegstengels, die binnen enkele seconden - waar je bij staat -
in frituur worden gebakken. Een beetje zwaar op de maag, zo’n
ontbijt.

Ik reis verder naar het zuiden. Vanaf Aibar van heuveldorp naar
heuveldorp. Vanuit ieder dorp kun je het volgende zien liggen.
Alsof het Indianenposten zijn, die via rooksignalen met elkaar
kunnen communiceren. En geen toerist in deze rustige omgeving te
zien. Heerlijk. Allereerst bezoek ik het bergdorp Gallipienzo.
Een stil dorpje met een prachtige kronkelende toegangsweg,
katten op een pleintje en veel steile straatjes.
Daarna Ujue. Een iets luxer dorp. Centraal in dit dorp staat een
prachtige kerk met een zeer mooie balustrade met arcaden. En ook
weer een prachtig uitzicht.

Ik lunch in Olite. In dit stadje staat een playmobielachtig
kasteel. Olite heeft een paar zeer gezellige winkelstraatjes.
Enkele kilometers ten zuiden van Olite staat een fabriek waar
biodiesel geproduceerd wordt.

Las Bárdenas Reales

Vanaf Rada verlaat ik de asfaltweg. Ik wil een traject door de
noordelijke woestijn van Spanje afleggen: Las Bárdenas Reales.
De wegen door Bárdenas Reales zijn voor het merendeel van
gravel. Volgens de Michelin kaart zou dat mogelijk moeten zijn.
Al binnen een kilometer twijfel ik ernstig of dit de juiste
route binnendoor is. Maar ik heb ook geen zin om die slechte weg
terug te rijden. Dat verlies wil ik niet nemen. Mijn Volvo
rammelt aan alle kanten. Maar, de aanhouder wint. Na enkele
windmolens, die op de kaart staan, kom ik uiteindelijk toch bij
een stuwmeer, dat ook op de kaart staat. De weg is zelfs enkele
kilometers geasfalteerd.

De teksten op informatiebordjes waarschuwen dat de weg alleen
toegankelijk is voor auto’s met 4WD. Maar totnogtoe ging het
goed, dus ik waag het er maar op. Helaas. Dat lukt hooguit tien
kilometer. Een stroompje onderbreekt het pad en die doorgang is
te diep voor mijn auto. Daar moet je inderdaad een terreinwagen
voor hebben. Maar ik geef het niet zo snel op. Een paar honderd
meter terug was namelijk ook een weg, en dat lijkt op de kaart
een omweg die ook naar het klooster van Santa de Yugo leidt.

De omgeving is schitterend. De woestijnheuvels bestaan uit
prachtig gekleurd zand. Ik moet toegeven dat dit deel van de
woestijn er zelden echt verlaten uitziet. Irrigatiesystemen en
besproeide velden verraden boerenbedrijvigheid. Voor een echte
woeste en verlaten omgeving zou ik dieper de woestijn moeten
binnendringen.

Bij Arguedas kom ik bij een officiële toegang tot de woestijn.
Merkwaardig genoeg is hier een pretpark gevestigd. Gesloten
weliswaar, maar een rare afgelegen plek om zoiets neer te
zetten.
Arguedas ligt tegen de rand van de woestijn, die op deze plek
herkenbaar is door een circa 40 meter hoge roodkleurige berg-
rots-strook. Her en der zie ik rotswoningen. Ik probeer vanaf
hier nogmaals de woestijn in te rijden, maar heb inmiddels ook
veel tijd verloren, en mijn einddoel van vandaag is nog lang
niet in zicht. Ik beperk het vervolg van mijn avontuurlijke
woestijntocht daarom tot enkele foto’s van Arizona-achtige
landschappen. Verder dan een militair terrein ga ik niet. Maar
ik zal zeker nog een keer terugkeren om deze woestijn verder te
verkennen en meer te wandelen. Dan hoop ik dat het net als
vandaag ook niet zo warm is.

Via de kortste route rijd ik naar wegnummer 115, dezelfde weg
die in 2005 op de terugreis een aangename verrassing was. In
Milagro steek ik de brede rivier de Aragon over. Vanaf Agudo,
met zijn rode ‘vulkaanberg’, heeft het landschap veel mooie
‘verrassingen’ in petto: van rode aarde en ooievaars bij Autol,
een landschap dat doet denken aan Utah, grijze bergkoppen bij
Herce, het kuuroord Arnedillo, het mooie dorp Yanguas, tot de
groene bolle bergpas Puerto Oncala, van maar liefst 1454m (met
windmolens). Misschien een idee om bij een volgende keer een
relaxhotel in Arnedillo te boeken.

Meseta

Het blijft droog, maar omdat ik me op de meseta (hoogvlakte)
bevind, en er een koele wind staat, komt de temperatuur ondanks
de zon zelden boven de 20 graden uit. En ´s nachts is het fris
in mijn tentje. Maar goed dat ik weer een fleecedeken mee heb om
de grondkou tegen te gaan. Die deken doe ik onder de slaapmat,
dat helpt het beste tegen de kou. Zo vormt hij tevens een
bescherming tegen ondergronden met scherpe steentjes. Soria is
het einddoel van vandaag.

Woensdag 16 mei. Ondanks dat ik vandaag een lange reisdag voor
de boeg heb, wil ik vanmorgen eerst het centrum van Soria
verkennen. Deze stad zou volgens reisgidsen nauwelijks bijzonder
zijn, maar ik wil dat dan graag met eigen ogen bevestigd zien.
Het Plaza Mayor is net door de gemeente schoongespoten. Ik zie
basisschoolmeisjes in allemaal dezelfde geruite rokjes. Het is
hier kil op straat. Ik moet concluderen dat Soria weinig meer is
dan een ‘kille’ provinciestad. Er mogen dan flink wat mensen op
de been zijn, de stad pakt me niet. Het is een stad met weinig
sfeer.

El Burgo de Osma

Vanaf Soria reis ik naar het oosten, allereerst naar het
prachtige middeleeuwse dorp Calatañazor. Een topper!
Daarna vervolg ik mijn reis naar El Burgo de Osma. Dat is een
heel mooi stadje met een zeer fraai gerestaureerd ommuurd
historisch stadsdeel. Tevens de eerste plaats waar ik een
stierenarena zie. Naast de oude brug die naar de stadsmuur
leidt, is een parkeerterrein aangelegd. Ik ben, zoals deze dagen
wel vaker zal blijken, de enige ‘toerist’. Het mooie historische
plein bij de kerk en het Plaza Mayor zien er heel aardig uit. Ik
koop een doos cacaotruffels, een specialiteit van El Burgo.

Gormaz

Vanuit El Burgo trek ik het binnenland in richting het zuiden.
Na enkele tientallen kilometers doemt een gigantisch kasteel
voor me op. Het ligt op een bijna 400 meter lange tafelberg. Het
is het kasteel van Gormaz. Ik kan met de auto tot aan de
kasteelpoort rijden. Ik ben de enige bezoeker. Er staat een
stevige wind. De lucht is prachtig blauw. Het kasteel is
eigenlijk alleen nog de buitenmuur, met daarbinnen een bobbelig
grasveld. Vanaf diverse plekken heb ik een gigantisch uitzicht
over de omgeving. Het dorp Gormaz aan de voet van de berg stelt
weinig voor.

Atienza

Ik vervolg mijn route binnendoor in zuidelijk richting, via een
prachtige rustige bergroute. Op naar het volgende kasteel. Dat
ligt 45 Kilometer verderop bij Atienza en is kleiner dan dat van
Gormaz. Ook in Atienza is het mogelijk om met de auto een flink
stuk naar boven te rijden. De toegangsweg is smal en soms zeer
steil. En ook hier ben ik de enige bezoeker. Ik wandel eerst
rond de kasteelmuren. Binnen de muren beklim ik de toren.

Atienza heeft een prachtige houten stierenarena. En ondanks de
stilte die ik ontwaar, lijkt er toch voldoende aanstroom te zijn
om een drietal toeristische winkeltjes in stand te houden. Ik
koop een ijsje. Intussen houdt de eigenares van de winkel met
een schuin oog het kleine televisiescherm in de gaten, want daar
is net een van haar favoriete telenovelas (soaps) op te zien.
De rest van het leven in dit dorp speelt zich op dit moment
in twee bars af.

Sigüenza

Het einddoel van vandaag is Sigüenza. En wel om een hele
bijzondere reden. Ik heb namelijk een kamer geboekt in het
kasteelhotel van de nationale hotelketen Parador. De stad en het
kasteel liggen mooi in een dal wanneer ik vanuit het noorden er
op afrijd. Het kasteel ligt bovenaan het dorp. Op de
binnenplaats zit een authentieke waterput. Vanuit mijn kamer
stuur ik een SMS naar Nederland:

    "Zit op kamer van Parador kasteel Sigüenza. Uniek!
    Ridderharnassen in hal en prachtig uitzicht op de
    binnenplaats. Mooie reisdag met kastelen."

Ik haal een flesje cola en een blikje olijven uit de minibar
van mijn kamer en bekijk de foto’s die ik totnogtoe heb gemaakt.
Daarna neem ik een heerlijk bad.

Donderdag 17 mei. Helemaal opgewonden om het kasteelhotel te
verkennen, ben ik er gisteravond niet meer aan toe gekomen om de
stad te verkennen. Dat doe ik vanmorgen allereerst. De dag
begint met enige bewolking, maar de zon zal vandaag winnen. Het
is leuk om zo’n stadje wakker te zien worden. De winkels zijn
net open wanneer ik tegen negenen vanaf het kasteel naar de
kathedraal en het naastgelegen centrum wandel voor wat inkopen.
Als extraatje koop ik een lokale lekkernij: harinosas, een zoet
flapbroodje met jam.

Medinaceli

Vanuit Sigüenza doe ik een retouruitstapje naar Medinaceli, een
prachtig dorp op een tafelberg. Daar ben ik in 2005 ook geweest.
Toen stond de Romeinse Triomfboog in de steigers. Maar niet
alleen daarom kom ik terug. Want vooral het Plaza Mayor van
Medinaceli is een favoriet van mij. Zolang ik er ben, wandelt
alleen een oud vrouwtje dat net bij de supermarkt is geweest
over het plein, en komen voor mijn vertrek nog vier Italianen
het stadje bekijken. Langs de snelweg staat een zwarte Osborne
Stier.

Eerder vanmiddag zag ik in het noorden besneeuwde bergtoppen van
de Sierra de Guadarrama. De berglucht rook naar gerookt vlees.
Als er al ergens duidelijk zichtbaar is dat ik me op een
hoogvlakte bevind, dan is dat bij Guadalajara erg goed te zien.
De A2, de autosnelweg tussen Zaragoza naar Madrid, ligt
duidelijk in een dal. In Guadalajara haal ik diesel en een
ijsje. De temperatuur is op dit lager gelegen deel van Spanje
gestegen tot tegen de dertig graden; dat is te merken wanneer ik
uit de aircogekoelde auto stap. Puf.

De afstand naar Toledo valt me vandaag tegen. Helaas is er
onvoldoende tijd over voor een ‘bevredigende’ stop in Aranjuez.
Die stad staat bekend om haar prachtige koninklijke tuinen
(parken). Overal langs de toegangsweg zie ik joggende mensen.
Ongewild rijd ik vanaf een rare rotonde (het verkeer van rechts
heeft voorrang) dwars door het moderne centrum. De stedelingen
flaneren in de laatste zomermode. De siësta loopt op z’n einde,
dus de stad komt weer helemaal tot leven.

Toledo

Via een lange rechte weg bereik ik Toledo: ciudad de las tres
culturas. De meest fantastische stad in Spanje! Toledo behoort
met recht tot het patrimonium van de mensheid. Ik heb thuis
precies uitgedokterd hoe de stad in elkaar steekt. Via de
Carretera de Circunvalcion rijd ik zuidelijk langs de stad, die
op schitterend wijze aan de overzijde van de Taag ligt te
pronken. Ik houd het vandaag bij een eerste overzichtsfoto vanaf
een panoramapunt ter hoogte van het paradorhotel.

Op de camping deel ik de resterende truffels uit aan Italiaanse,
Duitse en Nederlandse buren. Want die houd ik zonder koelkast
niet goed. Morgen ga ik Toledo veroveren. Of zou ik er dan eerst
zeven keer omheen moeten lopen?

Vrijdag 18 mei. Vandaag ga ik de stad waar ik een hele winter
over heb gedroomd veroveren. Na een heldere nacht verwacht ik
vandaag weer een temperatuur van rond de dertig graden, dus
Johan stapt in korte broek en T-shirt en rugzak met water en
fotoapparatuur naar de stad. Zie je me lopen?

Vanaf de camping kom ik na ruim een kilometer bij de historische
brug Puente de San Martin. Ik loop niet direct naar het centrum,
maar blijf links binnen de stadsmuren en verlaat het oude
stadsdeel vervolgens al snel weer via een serie roltrappen. Want
Hospital de Tavera (ook wel: Hospital de San Juan Bautista) is
een doel van mijn tweede bezoek aan Toledo. En dat gebouw ligt
een paar honderd meter buiten de stadsmuren.

Het hospital speelt een rol in de film Tristana (1970), van de
Spaanse surrealistische filmmaker Luis Buñuel (1900-1983).
Eigenlijk is de film een groots eerbetoon aan Toledo. In het
boek waarop de film is gebaseerd, speelt het verhaal zich af in
Madrid. Buñuel koos, uiteraard zou ik willen zeggen, voor
Toledo!

Ik arriveer iets te vroeg bij het hospital. Pas om tien uur gaat
de boel open. Daarom loop ik nog iets verder, naar de Plaza de
Toros, de stierenarena. Daar valt weinig te zien. ’t Lijkt me
een vrij moderne arena, en ook de bebouwing rondom is niet
historische of fotogeniek.

Wanneer ik enkele minuten later terugloop naar het hospital,
staat er een deur open. De suppoosten van het museum proberen
mij enthousiast te maken voor het museum. Het eerste x-aantal
gasten mag gratis mee met een rondleiding. Eigenlijk ben ik hier
vooral voor de patio en de graftombe van kardinaal Tavera. Maar
okay, een rondleiding dus. Samen met een Spaans en Frans
echtpaar; in het Spaans en Engels. Die rondleiding is verrassend
leuk. De uitleg is in matig Engels, want het meisje spreekt veel
te snel en haar Spaanse accent is een grote spelbreker. Maar ik
vang wel een groot deel van wat ze zegt op. Het zijn bovendien
leuke verhaaltjes, met komische eindnoten.

In het museum hangen twee schilderijen met daarop een portret
van kardinaal Tavera. Eén door El Greco en één door een leerling
van hem geschilderd. In beide gevallen is een bleke en sinistere
man afgebeeld. De schilders hadden de ‘pech’ dat de kardinaal
niet meer leefde toen ze hem portretteerden, dus hebben ze zijn
dodenmasker gebruikt. Vandaar.

Helaas mogen er binnensmuren geen foto’s worden gemaakt. Wel van
de patio met de ruim honderd arcaden. Maar erg jammer dat dit
niet mag van de indrukwekkende bibliotheek met
patiëntendossiers. En ook de hoge sarcofaag van kardinaal Tavera
in de aangrenzende kerk mag niet worden vastgelegd. En vooral
dat laatste vind ik erg spijtig.
Gelukkig heb ik er afbeeldingen van uit de film Tristana. Het
verrijdbare trappetje uit de film staat nog naast de graftombe.
In de film is te zien hoe Catherine Deneuve op die trap boven
het dodenmasker van de kardinaal ‘hangt’ om het te bekijken.





Buñuel en zijn toenmalige vrienden Salvador Dali en de dichter
Federico García Lorca hadden een vast ritueel waarbij ze onder
andere naar dit graf gingen.

Vanuit het hospital wandel ik via een drukke rotonde en de mooie
dubbele stadspoort omhoog door de Puerta del Sol naar het Plaza
de Zocodover. Achter het Alcazar lopen de straatjes steil omlaag
naar nog een mooie historische brug: Puente Nuevo de Alcántara.
Aan de overzijde van de brug is het uitzicht over de stad
bijzonder mooi.

De oude stad is het meest avontuurlijk in het zuidelijke deel,
daar kun je heerlijk dwalen door smalle kronkelende straatjes,
met onderdoorgangen, pleintjes, en allerlei verrassingen.
Ik neem dit keer de kortste route - die van de toeristenbordjes
- naar de gigantische kathedraal die centraal in de stad staat.
In de gevel van de kathedraal is een rij beelden verwerkt met de
voorstelling van het Laatste Avondmaal. De kathedraal staat aan
het verder weinig opmerkelijke Plaza Mayor. Langs het Casa Museo
de El Greco kom ik weer uit bij de Puente de San Martin. Daar
waar ik vanmorgen begon.

Het is inmiddels halverwege de middag. Ik wandel terug naar de
camping, haal de auto en doe een kort uitstapje naar Luz de
Tajo, een groot winkelcentrum met onder andere bioscoopzalen,
een paar kilometer buiten de stad. Om daar iets eenvoudigs voor
het avondeten te halen, en een nieuwe voorraad water voor in de
koelbox: zes maal anderhalve liter. Eenvoudig avondeten, want ik
heb de hele doos met Mazapan de Toledo (marsepein) opgesnoept.
Wanneer ik terugkeer is het ideale moment aangebroken voor de
perfecte foto van Toledo: bij de mirador ter hoogte van het
paradorhotel met op de voorgrond de Taag.

Daarna parkeer ik de auto bij de Puente Nuevo de Alcántara. Ik
wandel de stad in en blijf een paar uur op en rond het Plaza de
Zocodover. Om te genieten van de mensen die na de siësta weer
tevoorschijn komen om een lange lome avond te vieren. Wanneer ik
later voor mijn tentje zit en de fotovangst van de dag naloop,
zie ik tijdens de schemering een romantisch tafereeltje voor me
tussen twee katten op een muurtje: afwachten, uitdagen, en veel
geduld hebben.

Zaterdag 19 mei. Na deze schitterende dag rijd ik naar het dorp
Guadamur, een paar kilometer buiten Toledo. Helaas is het
kasteel gesloten. Ik zie vooral muur om het groot en slecht
onderhouden gebied. Alle mogelijke ingangen zijn afgesloten en
voorzien van prikkeldraad. Mogelijk is het kasteel privé-bezit
en zijn pottenkijkers ongewenst.

Ik reis bovenlangs de Montes de Toledo naar Guadalupe. Een zeer
rustige route, eerst door een vlak landschap, vervolgens
bergachtig en enkele boerendorpjes met haciënda’s,
klaproosvelden, en uiteindelijk vele olijfbomen. Vanaf de
bergpas Puerto de San Vicente (807) duikt de weg letterlijk de
provincie Extremadura in. De natuur is hier oogstrelend mooi.

Extremadura

Deze provincie heet Extremadura. Dankzij Franco heeft Spanje
ontzettend veel stuwmeren, de landerijen worden hier via
kanaaltjes (Canal de Las Dehesas) van extra water voorzien,
waardoor deze extreem/erg harde (letterlijke vertaling van
Extremadura) streek vruchtbaar kan worden. Dat doet me denken
aan de kanaaltjes in Victoria, Australië. Ook zo’n gebied waar
het lange tijd extreem droog kan zijn.

Guadalupe

Guadalupe betekent verborgen rivier. Het is een bedevaartsoort.
Eerst maak ik een overzichtsfoto van de stad van bovenaf via de
EX-118. Later zie ik dat de weg die onderlangs vanuit het westen
de stad inkomt ook een goed beeld geeft van het klooster: een
gigantisch gebouwencomplex ten opzichte van de huisjes er omheen.

Volgens de overlevering verscheen Maria aan een boertje, na de
wonderbaarlijke herrijzenis uit de dood van een koe. Ze vertelde
hem waar een beeldje, door niemand minder dan de apostel Lucas
uit hout gesneden, begraven zou liggen. Hij kreeg de opdracht om
het beeldje niet te verplaatsen. Rond de plek waar dat beeldje
is gevonden, is in de jaren daarna het enorme kloostercomplex
van San Jeronimo gebouwd (in diverse bouwstijlen wanneer je de
gevels goed bekijkt). Sindsdien is de Maagd de beschermvrouwe
van vooral de Spaanssprekende overzeese gebieden.

Wanneer ik bij het plein voor het klooster kom, lijkt het alsof
een vuurwerk van witte wolken uit het complex richting hemel
barst. Met het water uit de fontein op dit plein werden de
eerste Zuid-Amerikaanse kinderen gedoopt, die Columbus als
‘trofee’ had meegebracht.

Naast de ingang van de kerk start een paar keer per dag een
rondleiding door het klooster. Hoogtepunt van die rondleiding is
in de achthoekige camerín te zien: het zwartgeblakerde beeldje
van vernist cederhout dat normaal de kerk 'overziet' en nu een
halve slag draait. De katholieken onder de groep zuchten op dat
moment even en sommigen kussen de rijkelijk versierde jurk.
Eigenlijk zou je dit best als een vorm van afgoderij kunnen
beschouwen. Ik probeer uit fatsoen het lachen in te houden.

Ik ben eerlijk gezegd meer onder de indruk van het bruidspaar
bij de hospederia in een vleugel van het kloostercomplex. De
vader van de bruidegom gaat, wanneer hij mij de fotocamera
tevoorschijn ziet halen, als Al Capone bij de trouwauto (een
Peugeot 201) poseren. Het hotel heeft een schitterende patio. Op
die binnenplaats hangt een afbeelding van het beeldje in haar
gouden versierde pronkjurk.

In restaurant "Cereza" bestudeer ik uitgebreid de menukaart. Met
behulp van het spiekbriefje in mijn portemonnee kies ik voor het
typische lokale voedsel. Migaz als voorgerecht, dat zijn
kruimels van oud brood, met paprikaworst en spek (feitelijk
armemenseneten). Vervolgens kip met in groene olijfolie gebakken
patat. En een flan de la casa puddinkje als toetje. Voor slechts
9 euro inclusief een halve liter water en een ober zonder
voortanden.

Het is nog te vroeg om naar de camping van Guadalupe te gaan,
daarom besluit ik om nog een stukje te rijden. Via de Puerto
Llano (642m) en een bosrijke weg langs het Embalse de Garcia de
Sola rijd ik naar Talarrubias, waar heel veel ooievaars op de
torens van het kerkgebouw nestelen. Ik haal een ijsje, want het
is vandaag weer dik 30 graden. Eerst denk ik dat de camping bij
de bergkam ten zuiden van Talarrubias moet liggen, maar ik rijd
daar helemaal omheen en kom maar geen campingbordje tegen.

Volgens mijn kaart zou de camping bij Talarrubias moeten liggen.
Onderweg kom ik door het dorp Espárragos de Laris met een heel
mooi kerkje, en kuddes schapen waar die lekkere, lokale
schapenkaas van afkomstig is. Vanaf hier heb ik een schitterend
uitzicht over het Embalse de la Serena. Hm, jammer dat er vanuit
het zuiden dikke bewolking komt opzetten, want de natuur maakt
me wel erg nieuwsgierig naar wat er verder in die richting nog
allemaal voor moois te zien is.
Maar ik heb ondertussen nog steeds geen camping gevonden. Dan
toch maar even vragen. Een vrouw stuurt me in de richting van
het stuwmeer bij de N430. Wat blijkt, de camping is bij een
rotonde bij de afrit van de snelweg aangegeven, maar nergens in
of rond Talarrubias zelf.

Ik heb ergens op internet gelezen dat de eigenaresse van deze
camping Nederlandse is. Bij de receptie (bar in dit geval) word
ik geholpen door een meisje. De camping ligt in het natuurpark
Siberia. Naast het kampeerterrein is een verhoogd mirador waar
vanaf je roofvogels kunt spotten die langs de rotsen vliegen. De
snelweg loopt op hoge pilaren over het campingterrein, zonder
daar overigens last van te hebben. Wel heb ik een beetje last
van weekendkampeerders uit Madrid. De muziek die ze draaien is
overigens niet slecht. En het is weekend, ze hebben gelijk dat
ze het laat maken. Uiteindelijk val ik toch wel in slaap, want
het was weer een prachtige lange reisdag.

Zondag 20 mei. Wanneer ik wakker word, is het bewolkt en vallen
er een paar druppels regen, ondanks de heldere sterrenhemel die
ik gisteravond ontwaarde. Bij het uitchecken staat er een man
achter de bar. De Nederlandse eigenaresse heb ik niet gezien.

Onderweg zie ik veel ooievaars die op de hoogste punten van
boerderijen nestelen. Rondom Trujillo is het landschap meer
heuvelachtig. Overal liggen willekeurig verspreide reuzenkeien:
uit de ruimte gevallen hagelstenen.

Trujillo

Het is nog steeds bewolkt wanneer ik in Trujillo arriveer.
Trujillo is op het eerste gezicht een boerse en niet al te
schone stad. Die matige indruk verbetert niet echt wanneer ik
het Plaza de la Constitutión bereik. Daar heeft zo te zien
onlangs een evenement plaatsgevonden waarvan de restanten nog
niet zijn opgeruimd: half omgevallen dranghekken, kunstmatige
veldjes met aarde, uitwerpselen van paarden, etc. Maar gedurende
de ochtend breekt de zon af en toe door en krijgt de stad me in
haar greep.

Oorspronkelijk was Trujillo een arm boerendorp. De inwoners
hadden niks te verliezen tijdens hun 'barbaarse' tochten waarbij
ze Zuid-Amerika veroverden. Met boten vol zilver en goud kwamen
de conquistadores (veroveraars) rijk terug, en lieten aan dit
plein hun paleizen bouwen. De gevels van de paleizen zijn
eigenlijk best aan een opknapbeurt toe, maar dat terzijde.

De belangrijkste veroveraar was de schaapsherder Francisco
Pizarro. Op het plein staat een ruiterbeeld van hem, met een
zwaard in de aanslag. Tussen 1531 en 1535 veroverde hij samen
met vier broers het incarijk dat in het Andesgebergte lag.
Op de gevel van het Palacio del Marqués de la Conquista zit
onder het platerescohoekvenster een medaillon van Pizarro.
Plateresco komt van plateros, zilversmeden. Zo genoemd omdat de
bouwstijl aan het zilverwerk van edelsmeden deed denken. Een
paar meter naar links zijn medaillons te vinden van hem samen
met zijn vrouw, de incaprinses Yupanqui, en van hun dochter en
daar weer de echtgenoot van: een broer van Pizarro.

Ik ben vooral geïnteresseerd in Yupanqui. Dat zou een hele mooie
vrouw zijn geweest. Nu hoop ik dat ik het juiste medaillon op de
foto heb vastgelegd. Nou ja, in het ergste geval is het haar
dochter. Ook goed.

In 1541 werd Pizarro in Lima (Peru) vermoord, de stad die hij
zelf had gesticht. Hij ligt in Lima begraven. Misschien dat het
me in de herfst van dit jaar lukt om zijn graf te bezoeken.

Overal rondom het plein zijn ooievaarsnesten te zien. Sommige
nesten hebben een dubbele functie, want ik zie her en der mussen
in het onderste deel hun eigen nestje hebben. Al moeten ze wel
uitkijken voor de schijtende ooivaar, die zo slim is om zijn
eigen nest niet bevuilen.
Regelmatig kleppert een ooievaar met zijn snavel, af en toe
vliegt één van de ouders uit om voedsel te halen. Er lopen
vandaag opvallend veel chique geklede Spanjaarden rond in
Trujillo. Vooral de prachtige effen gekleurde rokken zijn zeer
fraai. Zou tussen de vrouwen een nakomeling van de mooie
Yupanqui rondlopen?

De bakkers zijn in deze zuidelijke landen op zondag open. Dat
moet wel, want stokbroden zijn niet lang houdbaar. Bodo was daar
nog steeds niet over te spreken: "het donkere Duitse brood doet
er een week over om hier te komen, en dan nog kun je er rustig
een week over doen om het op te maken."
Ik koop een brood en vier plakjes overheerlijke Iberische ham
voor de lunch, en de specialiteit van de stad: Yemas Pizarro,
een zeer zoet klein deegkoekje met daarop marsepein. Terwijl ik
in Nederland eigenlijk zelden marsepein eet.

Na de lunch wandel ik naar het kasteel boven de stad. Onderweg
passeer ik nog enkele kerken en het huis dat van de vader van
Pizarro zou zijn geweest.

Boven de kasteelpoort staat achter glas een beeld van de
patrones. Bij de wandeling door het kasteel kun je een muntje in
een gleuf doen (ik heb niet opgelet wat er in werd gedaan)
waardoor het beeld van de beschermheilige al krakend met haar
gezicht naar je toe draait. Voor een paar minuten. Ze zullen
hier wel gedacht hebben: wat in Guadalupe kan, zoiets kunnen wij
ook!
Door een landschap met in eerste instantie heel veel steeneiken
reis ik via Cáceres naar Mérida.

Mérida

Maandag 21 mei. Ik parkeer de auto bij een park aan de oude
stad. Via de Romeinse brug van 792m lang, met 60 bogen, kom ik
over de Rio Guardiana. Daar staat een standbeeld van Lupa, de
wolf die twee jongetjes zoogt, het symbool van Rome. Mérida is
het Rome van Spanje.

Dwars door het centrum, over het Plaza España en via moderne
winkelstraten kom ik uit bij het Romeinse Teatro y Amfiteatro.
Het is nog maar net 10 uur wanneer ik mij entreekaartje koop (7
euro) als nagenoeg één van de eerste bezoekers vandaag. Samen
met een cameraploeg struin ik over het terrein waarop je
terugkeert naar de Romeinse tijd.

Vandaag lijkt een bewolkte dag te blijven. De temperatuur ligt
tegen de twintig graden. Heel anders dan toen ik hier in 1990
met mijn ouders tijdens het snikhete hoogseizoen was. Toen
hadden we absoluut geen puf meer om iets te ondernemen. Ik
herken de plek waar we destijds met de camper geparkeerd
stonden, namelijk direct naast het Romeinse museum (volgens Rik
Zaal een erg goed museum).

Van het Romeinse theater staat lang niet alles meer overeind.
Maar ik vind het de moeite absoluut waard om te bezichtigen. Op
de terugweg loop ik nog langs de tempel van Diana, midden in de
stad gelegen tussen de winkelstraten. In diezelfde straat staat
een deur van een sportschool open waar ik tientallen mooie
Spaanse dames zie die zich uitsloven. Ik vul mijn voorraad
koekjes aan met een doos Pestiños Azucar Artesanos.

Zilverroute

Via enkele kilometers over de A66, de Ruta de la Plata
(zilverroute) reis ik in de richting van Sevilla naar Feria.
Feria is een leuk Extremaduurs dorp op een heuvel met een
kasteel. Omdat het bewolkt is heeft het geen nut om voor het
uitzicht over de omgeving dwars door het stadje naar het kasteel
te rijden. Feria is een leuke stopplaats.

In Salvatierra de los Barros heeft de auto dorst gekregen. De
vader van de pompbediende zit met een grote zwarte zonnebril in
het kantoortje naar maar liefst twee piepkleine
televisieschermpjes te kijken. Op straat kom ik twee boertjes te
paard tegen: foto! Ook boven Salvatierra ligt een kasteel.

Zafra

De volgende stop is in Zafra, ook wel 'klein Sevilla' genoemd.
Hoe langer ik in dit stadje ben, des te leuker ik het vind
worden. Het Plaza Grande is niet zo bijzonder. Aan één zijde
staan palmbomen. De winkelstraten zijn erg saai tijdens
de siësta. Wat wel erg mooi is, dat is de gevel van de
apotheek in de buurt van de parador. Het centrum van Zafra is
ruim van opzet en nagenoeg vlak. Bij de parador loopt een
ongeschoren zestiger in een maatpak om geld te schooien.

Een grote ‘attractie’ in Zafra bevindt zich bij het Santa Clara
klooster. Een beetje verstopt in een doodlopend zijstraatje in
de grootste winkelstraat. Daar kun je door de nonnen gebakken
koekjes, zogenaamde dulces del convento de Santa Clara, aan een
draailuik kopen. Het is net spitsuur. Een gezelschap uit een
touringcar staat voor me in de rij. Ik houd het hier voor
gezien, met die drukte.

Ik kom tot de conclusie dat er in deze omgeving een goede
camping ontbreekt. Misschien een idee om zelf ooit een camping
te beginnen in Zafra of bij Jerez de los Caballeros?
Laatstgenoemde plaats ligt iets westelijker van Zafra, richting
de Portugese grens. Dat is te merken want op de autoradio kan ik
inmiddels Portugese zenders ontvangen.

Jerez de los Caballeros

Na Zafra ga ik naar Jerez de los Caballeros. De Plaza de Toros
ligt een paar honderd meter buiten het centrum. De arena heeft
een fraaie puerto principal sol. Door een kier kan ik het
vechtterrein zien. Daar staat opvallend hoog onkruid. Wanneer is
eigenlijk het stierenvechtseizoen? Want zo te zien worden ze op
dit moment nog niet gebruikt. Antwoord: halverwege maart tot
half oktober, meestal slechts één keer per jaar, rond de meest
prominente feestdag van de plaats of regio.

De siësta is net voorbij, dus het stadje komt helemaal tot
leven. De witte straatjes zijn schitterend. Vooral richting het
bovengelegen centrum. Af en toe moet ik opzij springen voor een
auto die met een 'aanloopje' voorbij raast. Een jongen van een
jaar of tien die langs het klooster loopt, kust met zijn hand
op de tegelafbeelding van Maria naast de ingang en legt daarna
zijn hand op zijn hartstreek.

Ik koop een ijsje aan het Plaza de España. Anders dan Zafra is
dit pas echt een juweeltje met Andalusische invloeden! Her en
der zie ik mooie witte patio’s die door de eigenaars fraai
versierd zijn met bloeiende planten. Jerez de los Caballeros
vind ik de mooiste plaats in deze omgeving.

Ik heb ergens gelezen dat de camping bij Monasterio gesloten zou
kunnen zijn. Om geen risico te lopen op het niet vinden van een
goede slaapplaats, maak ik gebruik van de tip die Rik Zaal in
zijn reisgids noemt, namelijk hotel Cristina in Frenegal de la
Sierra. En dat blijkt een juiste keuze te zijn: een zeer net en
modern en niet al te duur hotel.

Dinsdag 22 mei. Vanmorgen ga ik als eerste Frenegal verkennen.
Bij de receptie heb ik een plattegrondje van de stad gevraagd.
Met de auto verplaats ik me naar de andere kant van het centrum.
Daar kom ik eerst bij de stierenarena, die als het ware in de
stadsmuur is geïntegreerd. Aansluitend loop ik over een
overdekte streekmarkt. Als toerist ben ik hier een vreemde eend
in de bijt. Eigenlijk ben ik per definitie een vreemde eend,
maar dat terzijde. Ik zie veel vrouwen die met hun handkar de
markt bezoeken en de laatste roddels delen met hun stadgenotes.

In de straatjes rond het Paseo de la Constitutión zitten
opvallend veel winkeltje gevestigd die ook een kleine supermarkt
herbergen. Wanneer ik terugloop naar mijn auto, zie ik tot
tweemaal toe een auto aan komen rijden die luid toeterend voor
een huis stopt: de bakker!
Net buiten Frenegal, richting Zafra, zit de begraafplaats.
Een goed voorbeeld van een typische Spaanse dodenstad waarbij
rijen graven boven elkaar zijn gemetseld, met smalle straatjes
er tussendoor.

Langs de A434 zijn enkele enorme finca's, boerenbedrijven,
gevestigd waar zwarte Iberische varkentjes worden gefokt.
Die finca's zijn te herkennen aan de poorten met een naam aan
het begin van een oprijlaan. Nog een paar kilometer en dan ben
ik echt in Andalusië! Maar ik verlaat die provincie ook direct
weer - kortstondig weliswaar.

Tentudia

Enkele kilometers noordelijk van de grens met Andalusië kom
ik in Monasterio, waar toch wel een goede camping lijkt
te zitten. Nou ja, voor een volgende keer dan maar. Ik heb de
afgelopen nacht in ieder geval weer eens in een echt
bed mogen slapen.

Vanuit Monasterio loopt een smalle, niet altijd even beste
bergweg naar het Monasterio de Tentudia. Op deze plek heeft ooit
een Moors fort gestaan. Omdat het nog steeds bewolkt weer is,
zitten berg en klooster helaas dik in de mist. Maar de sfeer
heeft wel wat. Het is slechts 10 graden. Brrr. De deur staat
open. De beheerder is aanwezig, dus ik kan ook even binnen
kijken. De mist dwarrelt letterlijk het klooster in.

Volgens de legende verlengde de Maagd Maria de dag met het licht
van haar stralenkrans, waardoor in 1247 de moren door de ridders
van de Orde van Santiago verslagen konden worden. Op Maria
Hemelvaart (15 augustus) trekt de bevolking van de nabije
omgeving naar de berg om het Nuestra Señora de Tentudia beeld
uit de kloosterkerk te halen en in een processie naar de
parochiekerk van Calera te brengen. Op 8 september brengen ze
het beeld terug, voorafgaand aan de 8 kilometer lange beklimming
steken ze ‘s ochtends vroeg vuurwerk af.

In het aardige bergdorpje Zufre stop ik voor de uit Frenegal
meegebrachte lunch. Goed nieuws: de zon breekt door! En de
temperatuur stijgt ook meteen!

Rio Tinto

De volgende stop is in het mijndorp Minas de Riotinto. De A461
loopt over de rand van een mijn. In het dorp zelf is een museum
over de mijnen gevestigd, maar ik kom eigenlijk voor het
treintje dat langs de Rio Tinto loopt (een paar kilometer ten
westen van Minas de Riotinto, richting Nerva). Helaas rijdt die
trein vandaag niet. Ik kan ook nergens uit opmaken wanneer de
Ferrocarril Turistico Minero wel rijdt. Een Volkswagen-camper
met een Duits kenteken komt ook tevergeefs een kijkje nemen.
Nou, dan maar niet.

Ik reis verder naar het zuiden. Via onder andere een mooie
brug over de Rio Tinto, die bij Huelva in zee uitmondt. De
bergen verdwijnen geleidelijk uit het landschap.

In La Palma del Condado merk ik dat ik echt in Andalusië ben.
Flamencojurken in de etalages, palmbomen op het kerkplein (en
nog steeds ooievaars op torens).

Na het kruisen van de snelweg Sevilla - Portugal zijn de bergen
helemaal verleden tijd. Vanaf nu één grote vlakte met velden
waar veel aardbeien op worden verbouwd. Ik betaal slechts 99
eurocent voor een grote bak aardbeien, heerlijk in combinatie
met de overgebleven pistoletjes. Koop je bij een ons een bakje
aardbeien uit de regio Huelva, dan komen ze hier vandaan.

El Rocio

Vanaf El Rocio bestaat het landschap uit nagenoeg alleen maar
parasoldennen. Met El Rocio is iets bijzonders aan de hand:
Dit stadje is een bedevaartsoord en heeft alleen maar
zandstraten! Ook de ventwegen langs de snelweg zijn van zand.
Veel van de bewoners verplaatsen zich te paard, eventueel met
paard & wagen. Het beeld zoals wij van een echt westernstadje
kennen dus. Maar, zo als hier kom je ze in Amerika niet meer
tegen!

In El Rocio kun je ook schitterende flamenco jurken en kostuums
kopen. Er staan nagenoeg alleen maar grote versierde huizen van
hermandades (broederschappen). Die overigens voor een groot deel
van het jaar leeg staan. Als ik een korte omschrijving van El
Rocio en de entourage zou moeten geven, dan is dat: katholieke
kitsch, met een zigeunertintje en westernuitstraling.

Deze week, rond Hemelvaart, worden maar liefst een miljoen
bedevaartgangers verwacht. De camping van El Rocio is overvol.
Wanneer ik zeg dat ik maar weinig ruimte nodig heb, laat het
meisje van de receptie mij de prijzen zien: maar liefst 4 keer
de normale campingprijs. Nee, daar kan ik niet aan beginnen. Dan
rijd ik wel naar de kust, daar zijn campings genoeg.

Gelukkig is het geen probleem om een plekje te vinden op camping
Doñana, in de buurt van de parador van Mazagón. Dit is een
enorme camping met heel veel vaste kampeerders, die er op deze
doordeweekse dag niet zijn. Op de camping is het muisstil.
Ssst.

Woensdag 23 mei. Vanaf de camping kom ik wandelend bij de Torre
del Orro op het strand. De toren verkeert in ernstig verval. Het
strand is hier werkelijk schitterend! Vooral de duinhellingen
zijn indrukwekkend. Een compleet palet aan kleuren: geel, roze,
rood, groen, en bovenop gras en parasoldennen.

Bij het verlaten van de camping kan ik het niet laten om nog
even sfeer te proeven in El Rocio. Dat ik daar ruim dertig
kilometer voor heen (en terug) moet rijden, dat zij zo.
Het valt me op dat de bedevaartgangers zelf niet of nauwelijks
foto's maken.

Bij de parador van Mazagón is het strand ook erg mooi. Je kunt
daar met de auto zo het strand oprijden. Vele kilometers strand,
bijna helemaal alleen voor mij! Rust en ruimte!

Columbus

Na een mooie lange strandwandeling zet ik mijn reis voort in de
richting van Huelva. Bij het Monasterio de la Rabida (klooster)
staat alles in het teken van Cristóbal de Colón, bij ons bekend
als Columbus. In dit klooster heeft hij voor aanvang van
de ontdekkingsreizen gebeden. Voor het klooster staat een
standbeeld van de veroveraar. Aan de oever liggen drie replica's
van schepen uit Columbus zijn tijd. Bij de grote brug naar
Huelva staat een enorm standbeeld van Columbus. Dit is de plek
waar hij zijn beroemde ontdekkingstocht begon (de vroegere haven
van Palos).

Ik vervolg mijn reis in een boogje om Huelva. Onderweg kom ik
enkele ellenlange stoeten met bedevaartgangers tegen. Het
merendeel van de bedevaartgangers zijn te paard, sommigen te
voet, en ik zie zelfs een 'beeld' op een koets door een achtspan
getrokken. Ik neem aan dat deze mensen allemaal onderweg zijn
naar El Rocio.

In Nuevo Portil kom ik weer aan de kust. Het waait hier nogal en
ik vind het strand minder mooi dan bij Mazagón. Op het 'plaja'
zijn twee surfboys, een Duitser en iemand uit Sevilla aan het
kitesurfen. De vriendin van de showman uit Sevilla ligt haar
nieuwe borsten te showen. Het meisje dat bij de Duitser hoort
heeft even genoeg van de zon en houdt haar wulpse zomerjurkje
maar aan.

Bij Isla Cristina ga ik op de camping staan. Aan het aantal
Nederlanders en Duitsers te zien is deze camping erg populair.
Ik vind gelukkig nog een rustig plekje voor mijn tentje onder de
bomen.

Donderdag 24 mei. Isla Cristina ligt dichtbij Portugal. Om kwart
over negen ben ik de grens gepasseerd.

Vervolgverslag: Portugal 2007