Mijn eerste reis door China krijgt dit jaar nog een vervolg. Na twee prachtige dagen in juni, ben ik namelijk nog steeds in contact met China Girl May. Toen ik bij haar was vroeg ze of ik weer naar China kwam. Via de mail heb ik bevestigd gekregen dat ze dat graag wil. Ze zou het mooi vinden wanneer ik dit jaar nog zou gaan. Tja, de vrouwen in Azië. Ik ben in de eerste helft van het jaar in Vietnam, Cambodja, China en Tibet geweest, en was bijzonder gecharmeerd door alle aandacht die ze voor me hadden. In Azië ben ik een exotisch iemand. Met blond haar en blauwe ogen en in hun ogen lang, terwijl ik in Nederland net onder de gemiddelde lengte zit. Van mijn zus kreeg ik al snel de waarschuwing dat ze uit zijn op geld van iemand die de hele familie kan onderhouden. Het bekende verhaaltje. En in essentie is ze misschien wel zo iemand. Ze is 33 jaar en single. Maar wat heb ik te verliezen. Een reisje in Zuid- China is nooit weg. Guangxi is een prachtige omgeving en in de herfst is het weer er nog mooi. Eén week zou te gek zijn met zo’n lange vliegreis, dus ga ik twee weken. Ik heb voorgesteld dat ik de laatste week van oktober en eerste van november naar het zuiden van China kom. Ik wil minimaal terug naar het prachtige stadje Yangshuo. Ik stel haar een route voor van Guilin via Yangshuo naar Guangzhou (Canton), of andersom. Ze komt van oorsprong uit Harbin, helemaal in het noorden van China, maar woont in Guangzhou. Dat is een stad die door de economische groei van de afgelopen jaren gigantisch is gegroeid. De stad trekt veel gelukszoekers. Het is een plek waar ik niet graag de hele tijd wil blijven. Maar ze nodigt me niet bij haar thuis uit. Dat had ik wel gedaan wanneer ze in Nederland kwam. Aan de ene kant wil ik May graag in haar eigen woonomgeving meemaken, maar van Hans krijg ik het advies om de reis in een andere stad te beginnen zodat zij ook initiatief moet nemen om bij mij te komen. Ik moet het haar niet te makkelijk maken. Ik ga tenslotte al helemaal naar China. Zij komt dan maar bij mij. Dat vind ik een uitstekend idee. Nu realiseer ik me terdege dat een vriendin zo ver weg, een enorm cultuurverschil, en haar Engels is ook nog eens niet zo geweldig, dat levert nogal wat haken en ogen op. Zo is het bijvoorbeeld erg lastig om via de mail een afspraak te maken. Ze schreef dat ze "some time" heeft en vindt mijn plan "good". Misschien is ze niet het type om iets te plannen. Ik heb bewust nog een paar weken gewacht, misschien kan ze niet zo ver in de toekomst kijken. Maar nu, 15 september, wil ik toch graag tickets boeken. Iemand op mijn werk is met een Chinese getrouwd. Zij leeft al zeven jaar in het westen en spreekt goed Engels. Desondanks herkent hij van mijn ervaringen heel goed eigenschappen uit de Chinese cultuur: afspraken maken kan heel moeizaam gaan en directe communicatie is hun vreemd. Chinezen zijn vaak vaag. May ontwerpt en verkoopt schoenen en wil graag Engels leren in het buitenland. En zaken met het buitenland te doen. Wanneer ze beter Engels wil leren, dan zal ze in eerste instantie zelf stappen moeten nemen. Het zal veel goedkoper zijn om in China een cursus te volgen. Ik begreep dat ze zichzelf te oud vond. Ik kan (zal) haar stimuleren dat ze nooit te oud is om iets te leren. Of er een markt is voor export van schoenen, is een heel ander verhaal. Je zou beter iets kunnen verzinnen voor al die lege containers die terug naar China gaan. Waar ze daar in ieder geval behoefte aan hebben, dat zijn Engelssprekende mensen. Ik realiseer me terdege dat ik de ‘pech’ heb iemand ontmoet te hebben die op 10.000 kilometer woont, in een geheel andere cultuur en onvoldoende Engels beheerst. Daarnaast kan ze niet zo goed mailen. Het blijkt maar weer dat niet iedereen kundig is in het schrijven van inhoudelijke mails. Ik krijg vaak oppervlakkige berichtjes met een glimlachje en meestal dezelfde soort zinnetjes. Uiteraard wil ik minimaal zo’n mooie tijd hebben als in juni. Want ik wil het ook positief inzien, en eruit halen wat erin zit. Daarom heb ik er graag twee weken voor over om zaken helder te krijgen. Wanneer ze geen Engels gaat leren, of iets anders belangrijks mij tegen gaat staan, dan blijf ik niet naar China pendelen. Dan is het over. Want reizen is mijn grote passie.
Op 1 oktober heb ik de bevestiging binnen van de vluchten. Ik heb via www.expedia.com bij China Southern geboekt en vlieg op maandag 26 oktober via Beijing naar Guilin in het zuiden van China. Het weekend daarvoor waren geen aantrekkelijk vluchten meer beschikbaar. Nu heb ik mooie vluchttijden en in totaal een korte reistijd voor een schappelijke prijs. In eerste instantie stond op de boeking dat ik de terugvlucht uiterlijk drie dagen voor vertrek moest herbevestigen, maar ik krijg een mail met de definitieve vertrektijden waarin rekening is gehouden met de wintertijd en er staat bij: "It is not necessary to reconfirm your flight". Daar vetrouw ik dan maar op. Op 8 oktober lever ik de visumaanvraag met vluchtbevestiging in bij het VisumBuro. Zelf naar de Chinese ambassade gaan, daar waag ik me niet meer aan na de vorige ervaring. Op 10 oktober ontvang ik bevestigingen van de gereserveerde hotels. 15 oktober kan ik het visum ophalen. Op 19 oktober mail ik de details van de trip naar haar. Trip details: Mon 10/26 CZ 768 flight depart 5:35PM from Amsterdam to Beijing Tue 10/27 CZ 3282 flight depart 1:20PM from Beijing arrive 4:10PM in Guilin Guilin, Guilin Riverside Hostel Wed 10/28 Guilin, Guilin Riverside Hostel Thu 10/29 express bus from Guilin to Yangshuo Yangshuo, River View Hotel Fri 10/30 Yangshuo, River View Hotel Sat 10/31 Yangshuo, River View Hotel Sun 11/01 bus from Yangshuo to Xingping Xingping, This Old Place International Youth Hostel Mon 11/02 Xingping, This Old Place International Youth Hostel Tue 11/03 bus from Xingping to Yangshuo Yangshuo, River View Hotel Wed 11/04 Yangshuo, River View Hotel Thu 11/05 express bus from Yangshuo to Guangzhou Guangzhou, Home Inn Fri 11/06 Guangzhou, Home Inn Sat 11/07 CZ 345 flight depart 10:00AM from Guangzhou to Beijing CZ 345 flight depart 2:20PM from Beijing arrive 5:40PM in Amsterdam Dinsdag 20 oktober. Ik heb al twee mails van haar vanmorgen. Ze realiseert zich misschien nu pas echt dat het gaat gebeuren. Misschien geloofde ze dat eerst nog niet. Ze heeft nog geen loon en is van plan om geld te lenen van iemand, maar dat kan ze met een achterliggende bedoeling hebben geschreven. Ik weet hoeveel een vliegticket van Canton naar Guilin kost. Nachtrein, expresbus en nachtbus zijn goedkoper, maar ze begint zelf over vliegen. Dat gaat uiteraard het snelste. Ik heb geschreven dat ze niet over geld in moet zitten en dat ik kan betalen. Op 25 oktober gaat de wintertijd in. Het tijdsverschil met China is nu 7 uur.
Maandag 26 oktober. Precies om 13:40 staat er een taxi bij mij voor de deur. Om 13:57 neem ik de trein naar Bijlmer Arena waar ik snel over kan stappen op een vertraagde trein (14:20) naar Schiphol. Op het vliegveld doe ik mijn blauwe zomerregenjasje in de koffer. De weersverwachtingen in Guilin voor de komende tien dagen zien er bijzonder goed uit: 26 tot 31 graden. Bij balie 14 van KLM check ik in bij een automaat. Ik kan de stoel nog veranderen in 33K, een plek bij het raam. Bij het afgeven van de koffer krijg ik het advies om dat bij balie 16 te proberen, misschien dat ze daar in plaats van Beijing als bestemming direct kunnen doorlabelen naar Guilin. Maar dat lukt niet. Och, ik heb ongeveer vier uur overstaptijd op het vliegveld van Beijing, dus ga dat zelf wel regelen. Mijn koffer weegt 14,2 kilo. Zodra ik door de douane ben, zoek ik een plekje om nog wat te drinken en ik bel Hans. Daar heb ik lange tijd niet mee gesproken. Prettig om even bij te praten. Bij Gate F4 mag ik om 16:20 boarden. Om 17:35 vertrekt het toestel. Tot Beijing gaat de reis met de KLM. Vanaf daar met China Southern, evenals de terugreis. Dinsdag 27 oktober. Door het tijdsverschil is het nu al na middernacht in China. Een jonge, tengere Chinese stewardess staat achter mijn stoel bij een nooddeur. Ze is bijzonder handig en heeft een lief gezichtje. Naast haar reguliere werk is ze aan boord om de vertalingen van de berichten uit de cockpit naar het Chinees te doen. Naast mij zit een man van ongeveer mijn leeftijd. Daarnaast een vrouw, ook ongeveer zo oud. Ze praten niet met elkaar. Ik neem aan dat ze elkaar niet kennen. ’s Ochtend doet zij een gezichtmaskertje op. KLM heeft goed eten. Er zijn themamenu’s uit verschillende landen. Als voorafje zoute amandels en appelsap. Het avondeten bestaat uit penne met kaas en spinazie, koude gekruide rijst met paprika, een klein broodje met margarine (geen boter) en chocoladepudding met luchtige nepslagroom. Tijdens de korte nacht krijgen we een ijsje of noedelsoep. Het ontbijt: een gebakken ei, gevuld pistoletje, cakeje, fruithapje en puddinkje. Ik doe graag de schoenen uit in een vliegtuig, maar ik heb koude voeten gekregen. Wanneer het licht is, vliegen we eerst boven sneeuwbergen. Daarna eindeloos droge, gruisbruine bergen. Beijing Na de landing volgt een bescheiden applausje. Net als in mei moet er een gezondheidsverklaring worden ingevuld. Mooie meisjes met mondkapjes zetten er een stempeltje op. Even verderop mag het papiertje worden ingeleverd. Altijd zit of staat wel ergens iemand van het vliegveldpersoneel om je in de gaten te houden. Veel personeel dus, soms met een verveelde uitstraling. Jonge mannen met witte handschoentjes zetten de bagage op de transportbaan overeind. Dat heb ik nog nooit eerder gezien. Ik herken de route door het complex naar de douane en de bagageband. Wanneer ik mijn koffer heb, haal ik 2500RMB uit een ATM (ongeveer 250 euro). De vertrekhal is een verdieping hoger. Een jonge man wijst me de balie van China Southern aan. Het zelf inchecken lukt me hier niet. Ik verwijder de label voor Beijing van de koffer en van twee meisjes bij een balie krijg ik op het tonen van mijn paspoort een nieuwe boardingkaart. Ze nemen mijn koffer in en labelen het voor de vervolgvlucht naar Guilin. Bij ons zou op zo’n plek maar één persoon zitten. In de hal plast een jongetjes met een zindelijkheidsbroekje gewoon op de vloer. Een vrouw loopt met een kar met bakjes eten rond. Alsof je hier op straat bent. Ik loop door naar de controle met de scanners naar de ‘gates’ en krijg een stempeltje op mijn boardingkaart. Het is nog geen lunchtijd, maar ik ga voor de zekerheid wat eten in het cafetaria "Flavor Tang": nasi, fruit en Sprite (16 + 12 + 6 = 34RMB). Ik heb geen idee of er in het volgende vliegtuig eten zal zijn. Het is benauwd in het vliegveldcomplex. Om 13:20 kan ik boarden bij Gate 28. Een half uur later vertrekt het vliegtuig. De rijen bestaan uit twee keer drie stoelen. Ik zit aan het gangpad. Naast mij zit een jonge vrouw die met een spelcomputer speelt. Ik kan kiezen uit kip of bief, met een broodje en milde yoghurt. De bief smaakt nogal kunstmatig. Guilin Rond 17:00 arriveert het toestel in Guilin en ik heb vrij snel mijn koffer. Eigenlijk schrijven ze hier net als in Vietnam ook (veel) in enkele lettergrepen. Guilin zie ik geschreven als: Gui Lin. Het is een klein en wat ouder vliegveld met hurktoiletten. In de hal staan allemaal mensen met bordjes met namen. Ik zie "Hoekstra" staan, maar kijk voor de zekerheid rond of May er misschien is. Nee. De vrouw met mijn naam op karton is tegen de vijftig. Ze zegt: "Okay?", en is al omgekeerd in de veronderstelling dat ik achter haar aan zal lopen. Op het parkeerterrein kan ze haar taxi niet in één keer vinden. Vrouwen en oriëntatievermogen... Haar taxi is een donkerrode Volkswagen Jetta. De lucht is erg grijs, maar het is warm. Een laagstaande zon maakt de bewolking oranjeachtig roze. De chauffeuse spreekt verder geen Engels. Ik draai het raampje open en kijk naar het andere verkeer en de opvallende bergpieken van het Karstgebergte. De rit duurt bijna drie kwartier. Dichterbij de stad zijn steeds meer brommers en fietsers op de rijbaan. Je zou meer spitsverkeer verwachten, maar zonder echte opstoppingen zet ze me voor de ingang van het hostel. Ik betaal haar de met het hostel via de mail afgesproken 90RMB. Dat heb ik er graag voor over. Het was een lange reis en dan wil niet nog met een bus hoeven. Er staat een andere gast bij de receptie. Een jonge vrouw. Dus ik moet even wachten. De receptioniste spreek een beetje Engels. Net genoeg voor haar werk. Haar uitspraak is matig. Het is een mooi meisje met een slank figuurtje. Ze vraagt 100RMB borg voor de sleutel en ik moet direct voor de komende twee nachten betalen. Bij de receptie is een koeling met frisdrank en water. Direct maar wat inslaan. Ik heb een kamer met twee bedden en rivierzicht gereserveerd. Ze vraagt waar mijn vrouw is. Ik zeg dat mijn vriendin misschien komt, maar dan moet ik eerst de mail lezen. Ik krijg twee handdoeken. De vrouw die voor me was komt terug en vraagt wat ik morgen van plan ben. Ze heeft lang haar, een vestje aan - terwijl het helemaal niet koud is - en een moedervlekje naast haar neus. Ze spreekt zacht en bescheiden. Ze wil de volgende dag graag samen een boottocht naar Yangshuo maken. Buiten het feit dat ik redelijk gesloopt ben, zeg ik dat ik morgen graag Guilin wil verkennen en pas overmorgen naar Yangshuo ga. Bij de eerste reis heb ik namelijk nagenoeg niks van Guilin gezien en dat wil ik nu wel. Ik maak een foto van haar, samen met het meisje van de receptie, terwijl ze iets op papier zet om duidelijk te maken wat ze wil. Ze heeft het over "Four Lakes en XingPing". Ik moet aan haar uitspraak wennen om haar goed te verstaan. Ik zet voor haar op papier wat mijn planning is voor de komende twee weken. De vrouw verdwijnt in nacht. Ik stuur een bericht naar May en mail haar dat ik ben gearriveerd. En ik kijk in mijn kamer uit over de rivier naar de lichten van het Osmanthus Hotel aan de overkant. Er klinkt traditionele Chinese muziek. Ik ben moe. Na een douche en thee ga ik rond 20:30 slapen. Midden in de nacht word ik wakker met een stijve rug. Het matras is hard. Ik drink nog wat thee en kijk uit over de rivier. Na een uur val ik weer in slaap. Woensdag 28 oktober. Om 7:30 word ik wakker. Het is licht bewolkt. In de lobby zie ik dat er mail is van May. Ze schrijft dat het haar nog niet gaat lukken om bij me te komen. Ze heeft een probleem, zonder dat nader te specificeren. Het spijt haar. Ze zal het me laten weten zodra ze wel kan. Ondanks dat ze me voor de reis had gemaild dat het een goed plan was en dat ze een ticket naar Guilin zou kopen, slinkt de kans op een ontmoeting. Toch blijf ik hoop houden dat ze alsnog komt. Ik bel haar maar krijg geen gehoor. Vanuit het hostel loop ik langs het water. In een parkje aan de kade bij de brug spelen ouderen een oud Chinees kaartspel met langwerpige kaarten. Ik word aangesproken door een meisje dat een jaar Engels heeft geleerd en wil oefenen. Dan moet ze plotseling weg, want ze heeft een afspraak. Ik probeer rustig aan het ritme in China te wennen en loop verder langs de Li River. De stad is minder fotogeniek dan ik had gehoopt. Guilin is groot. Toch is het centrum redelijk rustig en vind ik het een aangename stad om de reis te beginnen. Tot midden in de stad zijn bergen van het Karstgebergte. Ik kom bij een parkje met een binnenmeer, met daarin twee mooie historisch torens. Even verderop langs het water staan drie meiden in klederdracht. Voor 5RMB per meisje willen ze op de foto. Ik voel dat ze hun normale kleding eronder dragen. De mooiste haalt drie bakjes met eten aan de overkant van de straat. Dit is een plek waar bussen met (vooral Chinese) toeristen even stoppen. Er zijn daarom ook souvenirstandjes. Dag meisjes. Ik loop tot Fubo Mountain en dan terug en vervolgens over een enorme brug naar de andere zijde van de rivier. Daar zijn vrouwen in het water kleding aan het wassen. Ik vraag me bij de mensen die hier rondlopen af of ze wel werk hebben. Ze hebben vast niet allemaal vakantie. In de wijk aan de overzijde ontdek ik meer gezelligheid dat in de brede straten langs de rivier. Hier is een marktje, er zijn kleinere winkels, en ik merk direct dat ze hier niet vaak een westerse toerist zien. Het zoontje van de slager op de markt is zelfs een beetje bang voor mij. Het is niet echt druk op straat. In Vietnam zouden op plekken als deze veel meer fietsers en ‘motorbikes’ zijn. Ik eet bij Little Italy, omdat die adverteert met gratis internet. Ik bestel pizza met kip en een blikje Sprite (40 + 8RMB). Ook hier is in de wijk achter de brede straat langs het water veel meer bedrijvigheid. Er zijn vooral veel zaken voor voetmassages. Ik houd een siësta in het hotel. Daarna ga ik terug naar de wijk aan de overkant van de brug en heb nu speciaal mijn camera met telelens bij me. Naast het Sheraton Hotel ontdek ik een betrouwbaar uitziende massagesalon. Ik kies de duurste massage van de lijst. 168RMB en nog 10 voor een flesje koud water. Het meisje dat me masseert spreekt nagenoeg geen woord Engels. Ze zegt wel af en toe iets in het Chinees. Ze heeft niet zo veel kracht in haar vingers. Dan vraag ik me af hoe ik morgen in Yangshuo kom. De vrouw van het ticketloket in het busstation spreekt geen Engels. Voor het station staat een hokje op het trottoir waar "Tourism Office" op staat. Het meisje van dienst spreekt aardig Engels. Ik laat haar de tekst op papier zetten waarmee ik een kaartje voor de bus naar Yangshuo kan vragen.
Een zestal dames die voor het busstation bivakkeren, willen me iets
aanbieden, maar ik versta ze niet. Hun kippengegiechel maakt me aan
het lachen. Anderen zitten op het trottoir met een bordje voor hun
op straat. Ik heb geen idee wat ze aanbieden. Ik zeg dat ik er niks
van versta, maar dat is voor één meisje geen reden om te stoppen
met praten. Wanneer ik naar het hotel loop, word ik twee keer
aangesproken door zowel een man als een vrouw van middelbare
leeftijd voor een massage met bijbedoelingen.
Donderdag 29 oktober. Mede dankzij de massage heb ik heerlijk
geslapen. Wanneer ik de gordijnen open, is de bewolking nagenoeg
weg. Bij het uitchecken maak ik een foto van de meiden van het
hostel. Binnen een kwartier ben ik lopend bij het busstation. Om
11:05 vertrekt de bus naar Yangshuo, ook wel los van elkaar
geschreven als: Yang Shuo. Eerst proberen een man en vrouw me langs
het station naar een privébus te loodsen. Maar wanneer ze mijn
ticket zien, hebben ze door dat ik geen interesse heb. Ik kan weer
met mijn koffer terug naar de straat.
Naast het ticketloket van het station is een doorgang naar een
wachtruimte. De bagage moet door een scanner. De omroepberichten
zijn deels in het Engels. Ik vraag iemand om me te helpen en laat
mijn kaartje zien. Ik moet in de derde bus van links. Het is een
moderne, middelgrote touringcar. Voorin zitten twee Britten. Ik ken
de route van Guilin naar Yangshuo van afgelopen juni. De bus is
ongeveer vijf kwartier onderweg. Bij de tolstations hoeft niet te
worden betaald.
Yangshuo
Het is aangenaam om in een bekende omgeving te arriveren. Ik loop
rechtstreeks naar de rivier, hoef niemand de weg te vragen, en heb
geen plattegrond nodig. Het River View Hotel ligt, zoals de naam al
zegt, aan de rivier. Aan een bescheiden boulevard.
Bij mijn wandelingen met May ben ik hier nooit geweest. Daar was
geen tijd voor; we pendelden tussen onze hotels en het centrum. De
kamerprijzen bij de receptie zijn veel hoger dan waar ik voor
gereserveerd heb. Ik neem aan dat je daar over mag onderhandelen.
Het meisje van de receptie noteert mijn paspoortgegevens en het
visumnummer. Echt spraakzaam of vriendelijk is ze niet. Ik kan
wonderwel met de creditkaart betalen.
Kamer nummer 401 op de hoogste verdieping ziet er uitstekend uit.
Er staan mooie zwarte meubelen en de badkamer is keurig. Vanaf het
balkon heb ik een mooi uitzicht en er staan twee stoelen en een
tafeltje. Ik drink groene thee en ga daarna op het terras op de
hoek bij het bijhorende restaurant eten: kip met ananas, rijst en
Sprite. Het eten smaakt uitstekend. Het is rustig op straat. Ik
bevind me in een paradijs aan de Li River.
Over de boulevard loop ik langs rivier naar de aanlegplaats voor
Chinese toeristen: Dragonhead Hill Quay. Die komen hier in de loop
van de middag massaal aan met hun cruises vanuit Guilin. Langs de
boulevard staan daarom allerlei kraampjes met souvenirs. Op dit
moment is er weinig klandizie. Sommige verkoopsters liggen te
slapen. Ik blijf lang bij de kade en geniet van de drukte van de
Chinezen. Enkele gidsen wachten op hun groepen. Ze zijn te
onderscheiden aan een vlaggetje en luidsprekertjes op hun heup.
Meestal jonge vrouwen. Wanneer er een boot aanlegt met allemaal
studentes, is het voor mij tijd om mee terug te lopen naar het
centrum. Onderweg koop ik een ijsje met het mooist glimlachende
meisje op de verpakking.
De school komt net uit. Alle kinderen dragen gele petjes. Ik loop
naar de plek aan het water waar ik May voor het eerst heb ontmoet.
In gedachten reconstrueer ik wat er toen allemaal gebeurde. Jammer
dat ze er niet is.
In West Street ga ik op zoek naar Chinese pantoffeltjes voor mijn
moeder. Die heeft daar speciaal om gevraagd. Ze zijn in drie
winkels te vinden. Niet alle soorten zijn in een grote maat
verkrijgbaar.
Het wonderlijke is dat ik even later in de buurt van mijn hotel de
jonge vrouw die me in het hotel in Guilin aansprak weer tegen het
lijf loop. Zij herkent mij direct. Ik had haar iets minder snel
opgemerkt. Ze is onderweg naar een busje waarmee ze naar de
"Impression Liu San Jie" gaat.
"O, the lightshow. I have seen that in June with my Group."
En die hoef ik nu niet weer te zien. Ik wil wel graag naar de
rijstterrassen. O, maar dat wil zij ook graag. Toevallig - toeval
bestaat niet - zit ze weer in hetzelfde hotel. Omdat ik eerst wil
kijken of er mail van May is, spreek ik met haar af dat we later
kunnen bespreken of we samen een tour gaan doen. We spreken af dat
ze na de lichtshow naar mijn kamer komt of een briefje onder de
deur zal doen.
In één van de straten achter het hotel vind ik een massagesalon.
Full body oliemassage kost 108RMB. Maar eerst wil ik graag eten.
Mijn keuze valt op Lucy’s Place, in een rustige zijstraat van West
Street. De menukaart ziet er uitstekend uit. Ik bestel loempia’s
met banaan en Sprite (22RMB). Aan het tafeltje op straat zit een
vrouw met een hoofddoek. Ze komt uit Hongkong, dat verklaart waarom
ze zo goed Engels spreekt. Ze is voor het eerst op reis door China.
Ze heeft een hele goedkope kamer en weet verder goed hoe ze zuinig
kan leven. Misschien gaat ze hier wel een maand blijven. Ik vertel
haar over de pantoffels. Ze zegt dat ze me zal helpen met uitzoeken
en onderhandelen. Dat doet ze ook!
Met een paar Chinese pantoffels met een mooi motief ga ik naar mijn
hotel. Rond 22:00 wacht ik een half uur op mijn kamer. Maar er komt
niemand. Omdat het nog zulk heerlijk weer is, ga ik weer de straat
op en maak enkele nachtfoto’s en ga daarna naar de massagesalon.
Het massagemeisje is 20 jaar en heeft erg lang haar. Ze spreekt
nagenoeg geen woord Engels. Ze draagt een dunne spijkerbroek en een
wit truitje.
Ik moet erg om haar lachen. Ze steekt haar tong af en toe uit. Dat
is een zenuwtrekje. Ik doe haar na. Zij moet ook lachen. Vervolgens
leer ik haar de Engels benamingen van lichaamsdelen. Daar is ze
zeer enthousiast over. Bij de receptie maak ik een tekening van een
mens met Engelse tekst. Ik krijg nog een bekertje heet water en
moet morgen terugkomen. Daarna loop ik nog een keer door West
Street, waar nu nog veel mensen op de been zijn en nogal wat herrie
uit de bars komt. Tja, dat hoort er kennelijk ook bij.
Wanneer ik op mijn kamer kom, ligt er een briefje onder de deur. Ze
wil weten wanneer ik naar de rijstterrassen wil. Ik kan haar bellen
door het nummer van kamer 211 te draaien. Ik krijg een slaperig
stemmetje aan de lijn, maar het is goed wanneer ik over een paar
minuten naar haar kamer kom. Ze heet Ling en is een zachtaardig
type en zeer vriendelijk. Ik voel me erg op mijn gemak bij haar. Ze
doet haar uiterste best om Engels te praten. Af en toe is de
uitspraak niet goed en dan raakt ze een beetje gefrustreerd wanneer
ik haar niet versta.
Ze gaat zondagavond met het vliegtuig terug naar haar woonplaats.
Omdat het al laat is, en we nog geen tour hebben geboekt, besluiten
we dat uit te stellen tot overmorgen. Dan kunnen we morgen een
fietstour doen. Dat wil ze graag. En ik ook!
We spreken af dat ik om 12:00 bij haar kamer kom en dan samen
kunnen gaan lunchen.
Een stroomstoring breekt ons gesprek af. Op de tast ga ik naar mijn
eigen kamer. Het elektronische deurslot waar het pasje in moet doet
het nog wel. Om 2:30 word ik wakker wanneer de airco aanslaat en
het licht weer aan is gegaan.
Vrijdag 30 oktober. Om 9:00 gaar mijn wekker. Om 10:00 klopt de
werkster op mijn deur. Ik ga eerst naar de markt. Dat is er in juni
niet van gekomen en staat hoog op mijn wenslijstje.
De eerste markhal is gevuld met groente en fruit. In de tweed hal
zie ik hoe een vrouw een hond met luid gejank van buitenaf in een
kooi met een stok met een haak eraan keelt. Vriendjes en
vriendinnetjes hangen gevild aan haken, en er zitten nog meer
levend in de kooi. Met een gruwelijk vooruitzicht. Op de vloer zit
haar man een hond te ontleden. Vers hondenvlees! Naast de markt is
een ‘dog meat’ restaurant. Ik ben niet dol op honden, en dan druk
ik me voorzichtig uit, maar dit is niet leuk meer.
Voor mijn hotel willen meisjes met mij op de foto. Uiteraard wil ik
meewerken. Daarna ga ik even naar mijn kamer en vervolgens naar die
van Ling. Ze lijkt nog maar net wakker. Ze is moe. Eerst lunchen we
op de hoek bij het hotel. Ik bestel noedels en een pannenkoek, zij
noedelsoep en melk.
We zitten een groot deel van de middag op een piertje van stenen
aan de rivier en genieten van het mooie weer en de bootjes die
voorbij drijven. Binnen korte tijd weet ik al veel meer van haar
dan van May. Ik ga met mijn voeten in het water zitten. Ze komt
dichter bij me en vertelt dat ze afgelopen nacht veel aan mij heeft
gedacht. Ze vindt me heel aardig. Dan legt ze haar hoofd op mijn
schouder. We zouden gaan fietsen, maar het is warm en geen van ons
heeft zin om hier weg te gaan, want dit is wel zeer romantisch!
Ik maak een foto van een wasvrouw bij een andere pier aan de
rivier. Ling haalt drinken uit het supermarktje naast ons hotel. Ik
ben haar even kwijt, omdat ik een beetje achterbleef, maar ze
zwaait naar me in de buurt van ons hotel. Een tochtje op een
bamboeboot slaan we voorlopig af. Misschien later.
We lopen naar het centrum. In West Street koopt ze cadeautjes voor
haar vriendinnen. Ling heeft al ontdekt dat ik graag mooie vrouwen
in het echt en op reclameborden op de foto zet. Ik kan het niet
laten: "A bad habit". Maar ze helpt me zelfs bij het selecteren en
heeft geen slechte smaak.
We huren een tandem (20RMB). Ling kan namelijk niet fietsen.
De voorband is bijna leeg. Onderweg stoppen we om lucht bij te
laten vullen (1RMB). We blijven in de hoofdstraat van Yangshuo.
Het is te laat om buiten de stad te gaan. Op de terugweg koopt ze
nog een cadeautje voor haar moeder. Het schemert wanneer we de
fiets inleveren. Ling is erg blij dat ik haar ‘bicycle driver’
wilde zijn.
Bij Lucy’s Café laat ik Ling de menukaart zien. Maar ze is
uiteraard vrij in keuze wanneer ze ergens anders wil eten. We kopen
eerst nog een paar armbandjes in West Street. En we boeken een tour
naar de rijstterrassen bij Uncle Sam’s. De dagtour kost 150RMB per
persoon. Daarna gaan we bij Lucy’s Café dineren: chicken cashew
nuts, fried eggs with tomato en elk een glas banana juice. Net als
gisteren is de bediening uiterst vriendelijk. Op muren staan
allemaal teksten van gasten en er hangen foto’s. Op één daarvan
herken ik de gids die ik in juni met de groep in Beijing had. De
jonge vent die in het restaurant werkt, bevestigt dat hier wel
gasten van Djoser komen.
Ling haalt geld uit de muur. We staan romantisch bij een
binnenwatertje in het donker te genieten van de maan. Bij het hotel
doen we inkopen voor morgen onderweg. Daarna lopen we naar de
rivier waar mensen in het donker zitten te barbecueën.
We gaan naar haar kamer op de tweede verdieping. Die is minder luxe
dan die van mij. We zitten tegenover elkaar op de bedden.
Ik ga een kwartier naar mijn kamer om te douchen, mijn lenzen uit
te doen en neem mijn tas voor morgen mee naar haar kamer. De wekker
zet ik op 7:00. Het is inmiddels al laat, maar we kunnen morgen
onderweg in de bus rusten.
Longji
Zaterdag 31 oktober. Wanneer de wekker afgaat, praat Ling tegen me
in het Chinees. Met haar slaperige gezicht zit ze in het dekbed
gewikkeld. Ik moet lachen. Ze was van plan om de komende nacht in
Guilin te overnachten en moet dus uitchecken. Ik douche snel in
mijn eigen kamer. Om half acht worden we opgepikt voor de dagtrip
naar Longji (Rug van de draak) voor rijstterrassen en
langhaarvrouwen.
We zijn de eersten die instappen in een klein busje met een jonge
vrouw die vandaag onze gids is - ook met een luidsprekertje op haar
heup - en een chauffeur die even oud blijkt te zijn als ik. Daarna
rijden we naar een paar andere hotels in het centrum waar kleine
groepjes van meegaan. Ling ligt in het busje tegen mij aan te
slapen. We rijden via de Express Highway. Na Guilin volgt een
bochtige provinciale weg. Na ongeveer twee uur rijden stoppen we
voor een pauze. De gids en chauffeur ontbijten. Ling koopt bananen
voor ons.
We komen steeds meer in een bergomgeving. Bij een gehuchtje langs
de rivier moeten we 60RMB per persoon entree betalen. We zijn bijna
drie uur onderweg, maar met zo’n lieve vrouw tegen me aan gaat de
tijd snel. Even verderop stopt de bus en moeten we via een hangbrug
naar de overkant. Daar staan grote houten huizen die zonder
spijkers zijn gemaakt, het zijn de huizen van de Yao-minderheid. We
mogen binnenkijken. Er is een altaartje en er liggen
landbouwmaterialen. Op de benedenverdieping is een stal.
Uiteraard staan buiten weer tafels met souvenirs uitgestald. Ling
vraagt of ik niet iets wil kopen, maar ik heb meer belangstelling
voor de langhaarvrouwen met hun klederdracht en blije gezichten. En
we hebben entree betaald, dus verdienen ze hopelijk wel iets aan
ons. We krijgen een kaartje van onze gids uitgedeeld (ik ben haar
naam vergeten) waarmee we in een grote schuur mogen. Die is
ingericht als theater. Alles is keurig verzorgd. We krijgen
rijstkorrels in een soepje met een roerstokje. Vooraf is er de
gelegenheid om met de Yao-dames op het podium op de foto te komen.
De zaal stroomt langzaam vol. Dan volgt een vlot optreden waarbij
ze hun dagelijks leven uitbeelden, begeleid met prachtige zang. Met
een mand op de rug, met een visnet, en uiteraard een demonstratie
van het lange haar dat opgerold onder een doek op hun hoofden zit.
Er worden vier mannen uitgenodigd om mee te doen op het podium.
Wanneer een jongen een meisje op haar teen gaat staan, dan geeft
hij daarmee aan dat hij haar leuk vindt. Wanneer zij hem ook leuk
vindt, dan knijpt ze hem in de bil.
Voor we de zaal verlaten, krijgen we een romertje aangeboden. Ik
denk dat er alcohol in zit, dus laat dat aan me voorbijgaan. Bij de
uitgang staan de dames in twee rijen buiten de deur en geven
iedereen die naar buiten komt een kneep in de billen. Hilarisch!
Ling en ik weten de rest van de dag elkaars tenen en billen te
vinden.
Even verderop komen we via een hangbrug weer bij ons busje. De gids
vertelt onderweg over tradities van de minderheid.
"Er zijn drie badsoorten. Een kleine, middelgrote en grote. Wat zou
je kiezen?"
Ik kies de middelgrote.
"Dat is de slimste keuze, want die kun je delen met een langhaar
vrouw. Dan heb je zo een nieuwe vriendin."
Ook haar uitspraak is niet erg duidelijk. Soms hoor ik nauwelijks
of ze overgaat van het Chinees naar het Engels.
Het busje rijdt kronkelend omhoog. We gaan nu echt de bergen in. We
stappen uit bij een poort. Daar moeten we lopend verder omhoog. In
het dorpje Ping’an gaan we eerst lunchen. Ling bestelt bamboerijst,
bamboekip en spinazie. De bamboemaaltijden zijn in een stuk
bamboehout gebakken. De kip vertrouw ik niet. Daar zitten allerlei
ondefinieerbare stukjes bij. Het is niet puur vlees, maar volgens
mij zijn het ook botjes en ingewanden. Ling eet er ook nauwelijks
van. Ze bestelt extra rijst voor ons.
Daarna lopen we hand in hand verder naar boven. Tegen de heuvel
zijn meer huizen gebouwd en onderweg passeren we weer
souvenirkraampjes en bovenaan is een mooi uitzichtpunt. Helaas zijn
we een beetje laat in het seizoen. De rijst is al geoogst en de
kleuren zijn niet optimaal. Misschien moeten we nog een keer terug,
in april, mei of september. Ling zou hier dan ook wel willen
overnachten. Dat lijkt mij ook mooi.
We kopen een ijsje en lopen terug. Ik zorg er als een gentleman
voor dat ik op het smalle bergpad steeds naast de afgrond loop.
Onderweg eten we een passievrucht (bai xian guo) en drinken
bamboesap. Om 15:00 moeten we weer bij de poort zijn. Ik merk dat
ik een paar keer ‘ongemerkt’ door Chinese toeristen op de foto word
gezet. Die lopen veel met parasols of laten zich dragen op een
draagstoel.
Ik glimlach naar een verkoopster. Uiteraard glimlacht die terug.
Ling vraagt wat er is. De verkoopster roept iets.
Ling: "She said: you started."
Ik: "Yes, it’s so easy to let them smile."
Op de terugweg stoppen we een kwartiertje voor een plaspauze zodra
we bij Guilin de autosnelweg opdraaien. Ling laat me haar favoriete
Engelse liedje horen op haar mobiele telefoon. De zanger is de
jeugdige Declan Galbraith die Imagine van John Lennon zingt. Tot
verwondering van Ling ken ik ken de tekst voor een deel uit mijn
hoofd. Ik zeg dat het een lied is van John Lennon uit begin jaren
zeventig. Ze heeft nog nooit van Lennon gehoord?! In China zijn
Engelstalige liedjes verre van populair. Althans, dat was lange
tijd zo. Misschien dat daar nu langzaam verandering in komt, omdat
ze gretig zijn om Engels te leren en de overheid dat ook
stimuleert. Zelfs op de basisschool krijgen kinderen tegenwoordig
al Engelse les.
Ling wil graag Engels oefenen en kent veel woorden, maar niet
altijd de juiste uitspraak. Vooral de ‘r’ en ‘l’ zijn voor Chinezen
lastig. Ik bedenk woorden als ‘cool’, ‘tool’, ‘read’ en ‘reset’ om
mee te oefenen. Soms is ze een beetje radeloos wanneer ik haar niet
in één keer versta. Op haar mobiele telefoon heeft ze een
woordenboek met de uitspraak van Engelse woorden.
Ze was oorspronkelijk van plan om na de tour in Guilin uit te
stappen, want ze neemt morgenavond het vliegtuig naar haar
woonplaats Chongqing. Maar na overleg besluit ze om met mij nog een
nacht in Yangshuo te blijven. Een fantastisch plan!
Tja, het klinkt misschien gek, maar terwijl May het laat afweten,
en ik regelmatig de mail check om te zien of ze haar komst
aankondigt, ben ik een avontuur begonnen met Ling, waar veel meer
toekomst in lijkt te zitten. We kunnen in ieder geval goed met
elkaar communiceren en hebben meer overeenkomsten. Ze werkt ook in
de automatisering en we voelen elkaar goed aan. Ling vindt alles
maar "strange" en denkt dat het door een hogere macht is geregeld
dat wij elkaar zijn tegengekomen: "Same song, same work, same
hotel".
We brengen wat van onze bagage naar mijn kamer. Ling denkt eerst
dat ze moet inchecken, maar ik zeg dat ik een kamer met twee bedden
heb gereserveerd. We staan daar een beetje klungelig bij de
receptie van het hotel, maar Rocky (die bij de reservering met mij
heeft gemaild) vindt het okay. Ling noemt de situatie achteraf
foolish.
Er is haast geen mooier en romantischer plek denkbaar dan Yangshuo
aan de Li River bij volle maan, op het balkon van mijn hotelkamer,
in het River View Hotel met zicht op de rivier en die wonderlijke
pieken van het Karstgebergte.
Ik wil Ling graag iets geven, maar ze is zo bescheiden. Ze is niet
veeleisend. Haar kleding is vrij sober. Volgens haar heeft ze geen
juist postuur voor een jurkje. Toch blijf ik aandringen dat wanneer
ze iets nodig heeft, ze niet moet aarzelen. Eigenlijk zijn we blij
met het geluk dat we elkaar geven. Materiële zaken spelen geen rol.
We eten in een restaurant in de buurt van het hotel. Ling bestelt
zes meter noedels, corn dumplings, pan fried dumplings en een
drankje met boontjes. Dat laatste is geen succes. Bij de noedels
zit ook rundvlees. Ik vertel Ling dat ik hier in sommige
restaurants voorzicht moet zijn met vlees en groente. In Nederland
is alles veel hygiënischer en mijn maag en darmen kunnen overstuur
raken. Ze snapt dat niet.
Na het eten zoeken we het plekje langs het water waar we
gistermiddag zaten, op het eindpunt van een stenen pier.
Langs de kade zijn weer groepen aan het barbecueën.
We zitten in het donker dicht tegen elkaar en genieten van elkaar
en de - bijna - volle maan. Een ander stel laat een kleine
luchtballon op, een symbool voor hun liefde.
In de hotelkamer vertelt ze over haar oorspronkelijke plan om hier
te komen om Engels te oefenen met toeristen. Yangshuo staat bekend
om de vele toeristen die hier komen. De eerste dag heeft ze
gesproken met een Brit. Maar ze is blij dat ze mij weer heeft
ontmoet. Toen ze mij voor het eerst in Guilin zag, vond ze me er
helemaal niet vermoeid uitzien, maar juist energiek en jong. Ze
gelooft ook niet dat ik al 36 ben. Ik vind haar ook jonger dan ze
is en zeg dat ze 25 is.
Ik vertel voor het eerst over May. Ze is even verdrietig, maar ik
leg uit dat ik waarschijnlijk te veel geduld heb gehad met haar en
dat de communicatie erg moeizaam verloopt. Met Ling daarentegen
gaat niks moeizaam, met haar lijkt alles vanzelf te gaan.
We lijken er niks voor te hoeven doen.
Zondag 1 november. Ling en ik ontbijten op de kamer met fruit en
Sultana. Ze doet oefeningen. Want ze wil slanker worden, anders is
ze bang dat ik haar niet meer aantrekkelijk vind. Ik stel haar
gerust dat ze daar niet over in moet zitten. Om 10:45 checken we
uit. We laten onze bagage bij de receptie van het hotel achter en
zoeken een plekje langs de rivier in de schaduw en hebben het over
een volgende trip. Helaas heeft ze maar tien verlofdagen per jaar.
Ze wil graag naar Japan of Xi’an. Japan lijkt me lastig, maar Xi’an
zou mogelijk moeten zijn.
We eten weer op de hoek bij ons hotel. Ling bestelt voor ons Dutch
breakfast: bacon, gebakken ei, thee, vruchtensap, toast, jam en
yoghurt (27RMB). Ze heeft het over ‘sour milk’ in plaats van
yoghurt. Ze zegt dat ze naïef is, maar ik vind eerder dat ze zeer
romantisch is. Ik ben ook romantisch en zeer fijngevoelig.
Ze is dol op films als Roman Holiday en My Fair Lady.
We halen onze bagage en lopen hand in hand naar het busstation.
Het afscheid is een beetje raar. Het is in China niet zo
gebruikelijk om gevoelens op straat te tonen. Ze begint weer in het
Chinees tegen me te praten.
"Oh."
We moeten lachen.
Een jonge vent die roept waar de bussen naartoe gaan, zegt dat ik
voor XingPing de blauwe bus moet hebben. De bus naar Guilin, waar
Ling mee gaat, staat vooraan gereed om te vertrekken. Ze zegt dat
we elkaar moeten mailen. Ik stap in een lichtblauwe bus. Die
vertrekt eerder dan die van Ling. We zwaaien naar elkaar. Ling
stapt in de andere bus. Dat was Ling.
Via Yangdi naar XingPing
Het vervoer met lokale bussen is een erg goedkope manier van
reizen. Het is traag en passagiers roken, kippen en manden met
etenswaar aan de bamboestok gaan mee, zo op het eerste gezicht
nette meisjes dumpen gewoon fruitschillen op de vloer en pitjes
worden uitgespuugd. Maar zo’n middelgrote bus is vaak geen oud of
onbetrouwbaar voertuig. Er zit zelfs een televisie in.
Eerst rijdt de bus heel langzaam. De inner van het geld hangt in de
deuropening en schreeuwt over straat om meer mensen in de bus te
krijgen. Dat beeld ken ik van meer Aziatische landen, maar ook van
Zuid-Amerika. We rijden richting Guilin. Dat is de verkeerde
richting, maar aan het einde van deze straat kunnen we nog naar
links. Wanneer de bus dat niet doet, weet ik bijna zeker dat ik in
de verkeerde bus zit. Dit is de bus naar Yangdi. Dat dorpje ligt
ook aan de Li River, eveneens op een mooie locatie. Raar, want Ling
kon toch lezen waar deze bus naartoe ging. Die was met haar
gedachten vast ergens anders. Ik denk aan haar; aan een hele mooie
tijd met een hele lieve vrouw.
In Yangdi kan ik met een bamboeboot naar XingPing. Ik zit al met
mijn koffer op een boot wanneer de vrouw 150RMB vraagt. Dat is veel
te veel. Ik wil hooguit 60 betalen. Wanneer ik met de bus terug zou
gaan naar Yangshuo en vervolgens de juiste bus naar XingPing neem,
dan ben ik 8 plus 5,5 kwijt. Dus ik loop terug naar de bus, die er
nog staat.
"Yangshuo?", vraag ik.
Ja, knikt de chauffeur. Mijn koffer kan achterin.
Nu stemt de vrouw van de bamboeboot in met 60RMB, maar dat vind ik
te laat.
In Yangshuo neem ik net buiten het station de juiste blauwe bus
naar XingPing. Een jonge vrouw ziet mij met mijn koffer en biedt me
hulp aan. Ze laat de bus voor me stoppen. Geweldig!
Uiteindelijk arriveer ik pas in de namiddag in XingPing.
In Yangshuo probeerde overigens iemand bij het station me in een
privébusjes te lokken. Hij vroeg 130RMB voor de rit naar XingPing.
Ik weet uit een reisverslag dat de normale bus 5,5RMB kost. Wanneer
je niet oppast, dan ben je veel meer geld kwijt dan nodig.
XingPing
De route naar XingPing gaat door landerijen en steeds maar weer die
wonderlijk bergpieken. In XingPing moet ik nog een paar honderd
meter lopen naar This Old Place Hostel. Via de mail heb ik bericht
gekregen dat er geen ‘river view’ kamer meer beschikbaar zou zijn,
maar nu zegt het meisje van de receptie van wel. Ik krijg de
duurste kamer op de bovenste verdieping met op het balkon een
hangstoel: 180RMB per nacht en 100 borg voor de sleutel. In de
lobby kan ik even internetten. Het internet is bijzonder traag.
Ik neem een kijkje bij de haven. Hier arriveren ook al boten met
Chinese toeristen die de bus verder naar Yangshuo nemen. In het
dorpje zijn nauwelijks westerse toeristen. Die zie ik bijna alleen
maar in mijn hostel.
In de straat bij het busstation roept een restauranthoudster mij
naar binnen. Ze duwt me een menukaart in handen. Dat ziet er heel
redelijk uit. Ik bestel noedels met gebakken ei en krijg zonder te
vragen thee. Ze zit met haar familie aan een andere tafel.
Ze spelen een kaartspel. Haar vader komt me een handje noten
brengen. De hond krijgt eten op de vloer toegeworpen. Het is omdat
ze zo enthousiast en vriendelijk zijn, maar dat zou voor mij in
Nederland een goede reden zijn geweest om weg te lopen.
Wanneer ik bijna bij mijn hotel ben, roept een groep studenten van
de veranda van het naburig hotel of ik bij hun wil komen zitten.
Het zijn studenten uit Nanchang van rond de twintig. Hoofdzakelijk
meiden. Hun leraar zit ook aan tafel. Een energieke vent met een
kaal hoofd en een indrukwekkende Canon 5D met 17-40mm lens.
Eén van de meisjes, Gao Jing, haar Engels naam is Jean, komt bij me
staan en begint in het Frans tegen me te praten. Ze is drie maanden
in Frankrijk geweest, in Parijs en de Provence. Ik beheers die taal
helaas nauwelijks. Ik weet me te beheersen, anders had ik tegen
haar gezegd: "Voulez-vous coucher avec moi?"
Ze vragen of ik een liedje voor hun wil zingen in het Nederlands.
Maar ik kan niet zingen. Ze zingen wel voor mij. Een prachtig lied
over de bergen, de rivier en bronwater. Het is een traditioneel
lied en zit ook in de lichtshow van Yangshuo.
De studenten zijn enthousiast en willen van alles van me weten. Bij
voorbeeld "Ik hou van jou" in zo veel mogelijk talen.
De mooiste studente gaat naast mij zitten. Ze is helemaal
ondersteboven van mijn blauwe ogen. De kleinste van de studentes
heeft als bijnaam "Hello Kitty". Die is zeer bedreven in het
opsteken van haar. Dat demonstreert ze bij zichzelf en bij de mooie
studente naast mij. Ik wissen mailadressen uit met drie studentes
(Gao Jing, Yue Li Fang en Long Fenfen). Ze nodigen mij uit om
Engelse les te geven op hun universiteit. Hoe dan ook, China is
iedere dag weer een belevenis.
Maandag 2 november. Rond 10:00 verlaat ik mijn kamer. Op straat
neem ik afscheid van de studenten. Deze tekst staat op een groot
bord bij de ingang van de basisschool van XingPing: "Compulsory
Education for all kids improves the quality of the whole
Nation."
Ik ben meer dan een week onderweg en heb nog geen goede gelegenheid
gehad om uitgebreid naar Nederland te mailen. De internetverbinding
bij de hotels is steeds erg traag. In de straat van het hostel
ontdek ik een internetcafé met snel internet. De zaal zit vol met
jeugd. Ik mail ook naar Ling.
Op straat en bij de haven word ik steeds achtervolgd door dames die
een tocht met een bamboeboot aanbieden. Ik lunch in This Old Place
Cafe. Dat zit in een rustig achterafstraatje, op een andere locatie
dan waar het (mijn) gelijknamige hostel zit. Ik bestel een broodje
gezond, fruitsalade, citroenthee en kokosnootsap.
Er hangt overigens een afbeelding van Audrey Hepburn in het hostel,
dat is de favoriet van Ling. De sfeer in het restaurant is
bijzonder aangenaam. Het is warm, maar ik ga toch in de zon zitten.
Ik ben een beetje verkouden en kan wel zonne-energie gebruiken. Een
oude man komt bij mijn tafeltje staan. Hij is leraar van een
middelbare school geweest en heeft tekeningen van de omgeving op
bamboepapier gemaakt. Hij vraagt 20RMB per stuk. Aan een andere
tafel zit een Brits echtpaar met een privégids.
Na de lunch doe ik een dutje op mijn kamer. Bij de haven word ik
vervolgens weer belaagd door de bamboedames. Ik probeer te
onderhandelen over een retourtje Yangdi. Daar heb ik lol in. Ze
beginnen standaard bij 150RMB. Maar ik wil de "best price", een
"good price". Maar dat begrijpen ze niet. Ook een jongere vrouw die
ze erbij halen snapt het niet. Uiteindelijk hapt een oudere vrouw
toe. We lopen over de brug een eindje buiten het dorp naar de
rivier. Kennelijk mogen ze met hun bootjes niet dichterbij de
haven. Maar eenmaal bij de boot vraagt ze toch weer veel meer geld.
Ik ben het zat en zie een paar meisjes bij de rivier spelen. Daar
ga ik kijken. Die willen graag met mij op de foto. Helaas spreken
ze bijna geen woord Engels. Die meiden van gisteravond waren veel
verder gevorderd. Ik dineer weer bij This Old Place Cafe. Pizza met
kip (26RMB) en ik krijg er een schaaltje fruit bij omdat ik in het
gelijknamige hostel logeer. Aan het einde van de straat hoor ik
getrommel en geklets van cimbalen. Een groepje mannen is aan het
oefenen met een drakenpop. Ze willen dat ik ook aan de drakendans
meedoe. We kunnen er allemaal om lachen. Het is inmiddels fris
geworden. Ik ga naar mijn kamer.
Dinsdag 3 november. Om 8:00 gaat de wekker. Wanneer ik op mijn
balkon sta, merk ik dat het koel is. Maar de zon laat me gelukkig
niet in de steek. Ik check uit en geef de drie meisjes van het
hostel een bonbon. Ik heb er de afgelopen dagen al een paar van
op de kamers achter gelaten voor de werksters.
De markt van XingPing ligt verder van de rivier af en is de leukste
en grootste die ik in deze regio heb gezien. De drukte van vandaag
op straat geeft aan dat het marktdag is. Ik kom geen enkele
westerse toerist op deze fascinerende markt tegen. Er is gebakken
voedsel waar de boertjes van eten. Ze willen dat ik mee-eet, maar
de kans is groot dat ik er ziek van zou worden. Verder zie ik een
tandarts die in een open schuurtje zijn werk doet. De wachtende
patiënten zitten ook in de ‘behandelkamer’ en kunnen meegenieten,
net als iedereen die langsloopt. Een medicijnman heeft zijn
kruidenzakjes aan de rand van de markt uitgestald. Twee
bamboemeisje willen me met hun bootje naar Yangshuo brengen, maar
ik besluit toch om de bus te nemen.
Rond 12:00 haal ik mijn koffer uit het hostel en loop naar het
busstation. De bus staat al klaar. Een vrouw en een klein kindje
die ik ook op de markt tegenkwam, komen naast mij zitten. Ze
begroeten me weer enthousiast: "Ni hao!". De rit duurt ongeveer
drie kwartier. Halverwege is een aanrijding gebeurd. Het is een
wonder dat hier niet vaker ongelukken gebeuren.
Terug in Yangshuo
Vanaf het station loop ik weer naar het River View Hotel. Dit keer
krijg ik kamer 201. Die is dichtbij de oude kamer van Ling. Jammer
dat ze er nu niet meer is. Ik heb nu een groot bed in plaats van
twee bedden en er staat een schommelstoel op het balkon. Omdat de
kamer iets lager zit, is er minder privacy en hoor ik meer
straatgeluiden.
Ik lunch bij Lucy’s Café. Fruitsalade, bananenpannenkoek en Sprite
voor 29RMB. Op het einde van West Street word ik aangesproken door
Karen (haar Engelse Naam). Ze is gids en vraagt of ik morgen een
fietstour wil doen. Dat wil ik zeker! Ik wil graag nog wat van de
omgeving zien. Ik ben in juni al bij Moon Hill geweest. Ze stelt
voor om dan naar Dragon Bridge te gaan. Ze vraagt een voorschot van
50RMB. De andere helft moet ik morgen geven.
Ze wil me ook wel helpen om een buskaartje te kopen. Ik wil graag
overmorgen met de dagbus naar Guangzhou. Wanneer ik één van de vele
tourkantoortjes aanwijs, zegt ze direct: "Nee, dat is veel te
duur!" Ze vraagt bij het busstation een kaartje voor mij. Voor iets
meer dan 16 euro kan ik overmorgen om 10:20 met de expresbus circa
500 kilometer overbruggen naar mijn eindstation Guangzhou. We
spreken morgen om 9:30 voor mijn hotel af.
In Yangshuo hangt bij de school een vergelijkbare tekst als in
XingPing: "Education takes priority, implementing the strategy to
revitalize the country through science and education can construct
a prosperous and harmonious Yangshuo."
Bij de rivier geniet ik van de laatste zonnestralen. Aan de
overkant rijden jonge mannen met een Russische jeep door de rivier.
Ik word aangesproken door een man in een lichtbruin pak die
redelijk Engels spreekt. Hij is leraar en nodigt me uit om in het
Cultural Center aan de overkant van de straat met Chinezen te
praten die graag Engels willen oefenen.
Het hele jaar door komen uit het gehele land groepen studenten naar
Yangshuo. Het China Cultural Center, ook bekend als Juice Bar, is
van Bob. Dat is een Amerikaan die nu vijf jaar bezig is in China
met het verzorgen van Engelse les. Ik zit samen met Bob, twee
Chinese leraren en drie leergierige jonge Chinese vrouwen aan een
grote tafel. Bob heeft de leiding. In een voorstelrondje komen alle
clichés over Holland boven tafel. Het blijft lastig om duidelijk te
maken dat Holland ook bekend is als The Netherlands en dat de taal
Dutch is.
De man die me naar binnen vroeg, vraagt of ik journalist ben omdat
ik aantekeningen maak in mijn schrijfblokje. Nee, ik zeg wat ik wel
ben en dat ik eigenlijk graag andere werk zou willen doen. Beide
leraren vind ik een beetje verdacht. Met hun saaie kleding konden
het functionarissen zijn die door de regering zijn aangesteld om
buitenlanders in de gaten te houden. Ze zijn beiden niet zo
spraakzaam. Eén de mannen heet Clint, Clint Westwood.
Bob heeft in Amerika eerst geld gemaakt in de automatisering en
daarna in de onroerend goed en schrijft uitgebreid over zijn
recente ervaringen in China:
http://www.travelpod.com/travel-blog-entries/bob8888
Hij doet me een aanbod om hier leraar Engels te worden. Voor 300
euro per maand. Inclusief een slaapplek en eten. Nu kun je hier
voor heel weinig geld leven, en is het geen slecht aanbod, maar dan
zou ik zoiets eerst eens voor een weekje moeten uitproberen.
"Leraren verdienen naast hun salaris bij door rode envelopjes met
Mao aan te nemen", zegt Bob. Op geldpapier staat een portret van
Mao, dus iedereen weet waar hij het over heeft. Daarmee lukt het
ouders om hun kinderen over te laten gaan en de studies te laten
doen die zij voor ogen hebben.
Eén van de meiden is privélerares. Het is Lucy. Ze heeft een
opvallend gezicht, minder rond. Haar moeder behoort tot een
minderheid, maar haar vader is wel Han-Chinees. Haar bedrijfje
heeft kip en eend in de naam. Daarmee refereert ze naar
communicatie tussen een Engels sprekend iemand en een Chinees. Ze
heeft een sterk Brits accent. Dat vindt ze mooier dan Amerikaans
Engels. Ze spreekt een beetje warrig en uitvoerig. Ik begrijp dat
ze een Engelse vriend heeft gehad.
Bob wil vervolgens eten. Hij stelt voor om op de hoek bij mijn
hotel te eten. Dat is hier in de buurt en hij eet er regelmatig. Ik
vind het een prima idee. De rest (Chinezen) verdwijnt snel met een
smoesje. Waarschijnlijk omdat ze restaurants te duur vinden.
Ik bestel weer kip met ananas. We nemen elk gemberthee. Dat is
krachtig en lekker voor mijn verkoudheid. Hij vertelt dat hij een
keer bij iemand thuiskwam waarvan de vader bij de politie werkte.
Die wist alles over hem. Ze houden je hier dus wel in de gaten.
Wanneer je niet in een hotel logeert, dan moet je je bij het
politiebureau melden en aangeven waar je overnacht.
Woensdag 4 november. Alhoewel ik lang in bed heb gelegen, was het
een matige nacht. Mijn neus zit vol. Op straat hoor ik vuurwerk.
Vanaf het balkon zie ik een begrafenisstoet. Merkwaardig. Ik denk
dat het een boerenfamilie is. Ze lopen achterstevoren. Achteraan de
stoet speelt een orkestje. Witte kleding voert de boventoon.
Om 9:30 sta ik voor mijn hotel. In plaats van Karen is haar
buurvouw Ping gekomen. Karen had geen tijd. Maar dat is mij om het
even. Net buiten Yangshuo rijden we een stukje op met Lucy, de
‘private teacher’. Die heeft een kleinere fiets. En om ons bij te
kunnen houden, houdt ze mijn fiets een tijdje vast.
Ik zeg: "Lucy in the sky with Diamonds!"
"Dat zeggen ze vaker tegen me!"
Kort achter elkaar komen we een Australische en een Nederlander op
de fiets tegen. Ping vertelt dat de Australische kookcursussen
geeft en de Nederlander verderop een hotel heeft. Ik zeg dat ik
beiden ken uit reisverslagen. En ik heb de sites van hun ook wel
bekeken.
We stoppen zodra ik iets interessants zie. Wanneer we een groep
Zweden inhalen, zeg ik een zin in het Zweeds tegen Ping. Volgens
haar ben ik rijk in mijn hoofd. Ping is 41 en heeft een dochter van
11 die op de school in de buurt van mijn hotel zit.
"Met de gele petjes?", vraag ik.
"Ja, dat is om het voor kinderen veiliger in het verkeer te maken."
Dragon Bridge
We rijden langs de rivier en komen door kleine dorpjes, langs
landerijen, over bobbelige paden en helpen een echtpaar met de
reisoogst. Het eindpunt van de tocht is bij de Dragon Bridge (Yu
Long Qiao). In een zeer vredig dorpje. Het is de oudste brug van de
omgeving.
Een jonge vrouw wast haar spijkerbroek in de rivier. Oudjes zitten
rond een tafel te kaarten. Ik koop flesjes water voor Ping en
mijzelf. Op de terugweg komt in een dorpje net de school uit. In
alle straatjes roepen kinderen "Hello" en "Good morning" naar mij.
In een open schuur zijn ze volgens Ping aan het gokken. Ik zie daar
ook een BMW 750 onder het stof staan.
Vanaf Baisha fietsen we over de vluchtstrook van de hoofdweg terug
naar Yangshuo. Om 13:00 lever ik de fiets in. Die hoef ik vandaag
niet meer. Ik ben moe en niet helemaal fit. Na thee op mijn kamer
ga ik lunchen bij Lucy’s Café. Lekker in het zonnetje. Daar spreek
ik met een paar dames die met Djoser reizen. Een deel van hen komt
uit België. Zij doen de reis van Beijing naar Hongkong, en dan
zonder Tibet.
De jongste is een jaar op reis en doet alleen het landarrangement.
Eén van de Vlaamse dames heeft een paar maanden in een Chinese stad
gewerkt waar heel weinig buitenlanders komen. Ze heeft haar baan
opgezegd. De omgang met de Chinezen beviel haar niet meer. Ik
bestel tonijnsalade en citroenthee (15 + 10RMB). Daarna ga ik naar
de internetbar waar ik afgelopen juni met May zat (één uur voor
3RMB).
[Fragmenten uit e-mail]
Dit is mijn laatste dag in Yangshuo en de tijd was
kort. Yangshuo geeft me nog meer plezier dan wat
ik ervoer tijdens de dagen die ik in het verleden
regelmatig in Annecy doorbracht. Sowieso zijn de
mensen hier bijzonder vriendelijk. Vergelijkbaar
met in Vietnam, maar dan misschien iets minder
bescheiden.
Nog steeds geen May. Ze kan geen vrij krijgen van
haar werk. Misschien dat ze er morgen wel kan zijn.
Ik kom dan ten slotte in haar woonplaats, maar
eigenlijk maakt me dat ook weinig meer uit. Ze had
beter haar best moeten doen om iets af te spreken.
Ik mis haar niet eens meer. Er is dagelijks veel
‘afleiding’. En de dame waarmee ik de eerste dagen
in Yangshuo ben opgetrokken heeft eigenlijk een veel
leuker karakter.
[einde e-mail]
Bovenin een poort naar de rivier, in een prieel, help ik twee
jongentjes met hun huiswerk. Ze zijn negen en tien en leren op een
speelse wijze Engels. Soms gecombineerd met rekenen. Twee oudere
zussen helpen mee. De jongste heeft de meeste hulp nodig.
Tussen 17:20 en 18:00 ben ik weer in het China Cultural Center. Er
zitten vandaag twee jonge Duitsers aan tafel. Die praten opvallen
accentloos Engels. Daarnaast zijn er twee meisjes, die volgens mij
lang niet alles kunnen volgen. Daarna eet ik bij Mej You en bestel
‘special baked rice’ met citroenthee (20+10RMB).
Het smaakt prima. Ik eet bewust niet bij Twin Peaks Café. Dat is de
plek van exclusief mooie herinneringen aan May.
Na het eten wil ik nog graag een massage. Morgen zit ik namelijk
lange tijd in een bus. Wanneer ik in de straat van de salon van de
eerst avond ben, komt het massagemeisje al in de deuropening staan
en roept me naar binnen. Ik had al aangegeven dat ik terug zou
komen. Weliswaar een paar dagen later dan beloofd. Maar toch, ik
houd me aan mijn beloftes.
We lopen direct naar boven. Ze is enthousiast en wil graag weer
Engels oefenen. Ze heeft kuiltjes in haar wangen en weer steekt ze
haar tong uit. Geweldig!
Bij de receptie vertel ik dat ik morgen vertrek. Misschien kom ik
volgend jaar terug. Ze zwaait me uitbundig na op straat. Haar bazin
moet erg om haar lachen. Ik ook. Buiten zit een groepje mensen
ongestoord te kaarten. In de grote supermarkt op de hoek doe ik
inkopen voor het ontbijt en morgen onderweg. Ze hebben ook milde
yoghurt.
Donderdag 5 november. Om 8:30 gaat de wekker. Om 9:30 check ik uit.
Bij het station is me pas na enige vage blikken en nee geschud
duidelijk dat de bus vertraging heeft. Een echtpaar uit Singapore
bevestigt dat. Zij spreken tenminste Engels. Een ambtenaar in
uniform zit op een stoel naast het station en heeft een lijst
waarop hij aankruist wanneer een bus arriveert of vertrekt. Na nog
een snel bezoekje aan de vieze toiletten bij het station, vertrekt
de bus uiteindelijk om 10:50 in plaats van 10:20.
In de bus bestaat iedere rij uit 1 + 2 ruime kuipstoelen. Er zijn
twee chauffeurs. Na ruim een uur ruilen ze bij een tankstation. Ik
denk dat de bus uit Guilin komt.
Om 12:35 is het gedaan met de autosnelweg en volgt een lang traject
met veel vrachtverkeer langs een rivier en door de bergen. Deze
route heb ik in juni ook afgelegd met een bus. Ik herken de
omgeving soms en herinner me waar wij destijds hebben gepauzeerd.
De bus is niet helemaal vol. Voor mij zit een jonge vrouw alleen,
daarvoor een jonge moeder met haar dochtertje, verder zijn er een
paar mannen en vrouwen van jong tot rond de zestig die voor het
merendeel alleen reizen. Tussen 13:40 en 14:20 is er lunch bij een
zeer matig wegrestaurant. Ook andere bussen stoppen hier. We
krijgen bij het uitstappen een rond uitgeknipt stukje karton. Een
tegoedbon waarmee je op een metalen gevangenisdienblad eten krijgt
opgeschept. Oei, daar zitten pepers tussen. De meeste reisgenoten
eten nogal zwijgzaam.
Hierna gaat de video aan. Om 16:30 wisselen de chauffeurs weer bij
een tankstation waar ik een ijsje koop. Het laatste stuk duurt
langer dan ik dacht. Er lijkt maar geen einde aan de rit te komen.
Er volgen veel vaker afslagen en tolpoorten dan ik me kan
herinneren. Af en toe stapt iemand na overleg met de chauffeur uit.
Guangzhou
We rijden al sinds 17:30 in een stedelijk gebied, maar pas om 19:40
arriveert de bus in het centrum van Guangzhou, bij ons beter bekend
als Canton, bij het busstation. Voor het station sluit ik aan in
een rij voor taxi’s.
Een paar keer word ik aangesproken door iemand die me een
viersterrenhotel of illegale taxi aanbiedt. Maar ik heb nog wel
even geduld. Mijn taxichauffeur is een aardige vent. Hij rijdt snel
en voor 29RMB (startbedrag 7RMB) brengt hij me bij mijn hotel. Op
zijn stuur zit een verbodssticker voor claxonneren. Ik wijs met
mijn vinger op het stuur. Hij doet een schijnbeweging met zijn hand
en schudt lachend van nee. "No No!"
Ik heb kamer 8806, maar ga eerst bij de receptie op de vierde
verdieping mijn mail lezen. Geen mail van May. Toch stuur ik haar
een mailtje dat ik in Guangzhou ben, met mijn kamernummer. Ik ben
te moe om nog de stad in te gaan. Dat komt morgen wel.
Vrijdag 6 november. Het is rustig wanneer ik op straat kom. Veel
winkels zijn nog gesloten. Ik koop melk en vruchtenyoghurt bij een
7-Eleven. Later een kunstmatig broodje met kokosnootcrème in zo’n
typisch opgeblazen verpakking.
Mijn hotel ligt in een winkelgebied. Er zijn vooral veel
kledingwinkels en elektronicazaken. Volgens een verkoper moet ik
hier een iPhone kopen. Wat moet ik daar dan mee?
Er is relatief veel politie op straat. Op een plein worden
simkaarten uitgedeeld.
In een straatje achter de autovrije winkelstraat zijn allerlei
eetkraampjes, maar die vertrouw ik niet. Ik lunch bij Pizza Hut.
Want eigenlijk zijn er naast de winkels heel weinig normale
restaurants.
Op het plein komt een man van middelbare leeftijd met een dikke
pukkel met een haar daarop naast me zitten. Hij heeft een simkaart
weten te bemachtigen. Hij spreekt redelijk Engels en vindt het
moedig dat ik alleen door China reis.
In de zon is het inmiddels heet. Toch lopen sommige mensen met
jasjes en meiden lopen op modieuze lange winterlaarzen. Er zijn
sowieso weinig korte broeken en rokjes te zien. Misschien vinden ze
het koud ten opzichte van hun zomer.
Wanneer ik richting mijn hotel loop, word ik aangesproken door twee
zusjes. De oudste heeft de meeste moed. Haar Engels is goed te
verstaan. "Can you buy some food for us? We are very poor."
Ik zeg dat ze er niet zo arm uitzien. Haar gezicht staat verre van
vrolijk. Op de één of andere manier vertrouw ik het niet, maar ze
zien er ook niet zodanig uit dat ze me zouden kunnen beroven.
Ze vertelt dat ze uit de provincie komen en hier zijn om werk te
vinden. Ze zijn vier dagen geleden gearriveerd. Ik laat ze foto’s
zien van de straat waar allemaal marktkraampjes zijn, maar ze heeft
het over brood. Dus neem ik hun mee naar een supermarktje. Maar
brood is helemaal geen gebruikelijk artikel in Chinese
supermarkten. Uiteindelijk kiezen ze een pak koekjes en twee
flesjes water. Daar lijken ze tevreden mee. Ze bedanken me. Ik kijk
hun na. Ze verdwijnen tussen het winkelend publiek.
Ik raak ze in mijn gedachten niet helemaal kwijt. Ze zochten ook
onderdak. Een hotelkamer aanbieden zou ver zijn gegaan, en ze
kunnen ook veel beter onderdak aan inwoners van de stad zelf
vragen. Maar ik houd geld over en had ze eigenlijk best 100RMB per
persoon kunnen geven. Maar ja, ik zie ze niet meer.
In de buurt van mijn hotel zit ook nog een vestiging van Pizza Hut.
Daar haal ik mijn avondeten. Ik leg eerst een briefje op de drempel
voor mijn kamerdeur met de mededeling dat ik bij Pizza Hut ben.
Voor het geval May na haar werk toch nog komt. Ik denk van niet.
Ik bestel zalmsalade, citroenthee en fruityoghurt (25 + 14 + 20RMB).
Wanneer ik haar in juni niet had ontmoet, dan was er geen enkele
aanleiding geweest om naar deze stad te gaan. Dan was ik vanuit
Guilin teruggevlogen. Toch heb ik me vandaag wel vermaakt. De stad
heeft een betere indruk op me gemaakt dan in juni.
En nu. Tja, nu mis ik Ling.
Zaterdag 7 november. Om 6:20 gaat de wekker. Ik heb gisteravond bij
de receptie een taxi besteld. Die is er al wanneer ik even voor
7:00 uitcheck. In een behoorlijk tempo rijdt die taxi via de
Airport Express Way naar het vliegveld. Op de meter staat 90RMB, de
chauffeur vraagt 25 extra. Dat vind ik prima. Ik eet eerst twee
Sultana’s en ga dan naar incheckbalie G3-G5 en vraag een zitplaats
bij het raam. Toevallig weer stoel 33K. Maar het is een andere type
toestel.
Mensen die na Beijing met het zelfde toestel doorvliegen naar
Amsterdam, worden omgeleid naar een aparte controle. In de rij
praat ik met een Deen die nog een lange reis voor de boeg heeft. Na
Amsterdam moet hij naar Kopenhagen en daarna nog met de trein. Hij
is hier voor zaken geweest. Er lijken weinig Nederlanders in het
toestel te zitten. Veel Chinezen en ik hoor Scandinaviërs, Fransen
en Spanjaarden.
Bij Gate A1-A4 spelen meiden van het winkeltje met radiografisch
bestuurbare auto’s en helikopters. Dat trekt aardig wat aandacht en
levert ook kopers op. Ik koop muffins en kruidenthee in een blikje.
Je hoeft maar ergens naar te zoeken of er komt een meisje naast je
staan om te helpen. In supermarkten lopen vaak van die hulpmeisjes.
Via de deur van Gate A2 worden we in enorme vliegveldbussen naar
het vliegtuig van China Southern gebracht. Na twee keer een
kwartier vertraging vertrekt het toestel voor de vlucht naar
Beijing. Naast mij zit een jong Chinees stel. De lunch bestaat uit:
kip met rijst, witte kool en worteltjes, een minibroodje,
maïssalade met zout vlees en miniappeltjes.
In Beijing worden we naar buiten geleid en krijgen een transit
boardingkaart. Even verderop mogen we pas het vliegveldcomplex in.
Dan volgt de douanecontrole, het vertrekformuliertje nemen ze in,
er komt een stempeltje in het paspoort en een kras door het visum.
Daarna moet een meisje met een controlelijst handmatig afstrepen of
we door de douane zijn gekomen, en mag ik doorlopen naar Gate 19.
Waar het toestel al stond. Ik vraag me af of ze die omleiding
buitenom ook midden in de winter doen.
Dan volgt nog de lange vlucht naar Nederland. Helaas is van mijn
rij het display in de stoeltjes kapot. Geen ‘entertainment’ dus.
Dan maar proberen te rusten. Het eten bestaat uit: vis met rijst,
meloen, een broodje met echte boter (uit Nieuw Zeeland) en
zeewiersalade met vlees. Al met al is het eten bij China Southern
vrij matig en smakeloos. Mijn buren vinden het ook niet echt lekker
zo te zien. Na een korte ‘nacht’ krijgen we ontbijt: weke noedels
met kip, salade, yoghurt en bikkelharde appelchips.
De vliegroute komt onder andere over Kopenhagen. Jammer voor de
Deen dat hij nu niet kan uitstappen. Tegen 18:00 landt het toestel
op Schiphol. Ik ben snel door de douane, maar heb pech bij de
bagageband. Net als voor een tiental medepassagiers komt mijn
bagage niet tevoorschijn. Een vrouw van de informatiebalie gaat na
of er nog meer bagage is.
Ik bel intussen met mijn ouders om te zeggen dat ik weer in
Nederland ben. Ze hebben op teletekst gezien dat het toestel was
geland. Een half uur later komen er circa vijftien koffers
tevoorschijn, waaronder de mijne. Gelukkig!
Om 19:14 neem ik op spoor 1 de trein richting Eindhoven. Ik luister
naar een voicemailbericht van de winkel onder mijn appartement. Het
bericht is van gisteravond. Ze hebben lekkage en willen graag dat
ik met spoed terugbel. Er komt water van boven. Dat is raar, want
de afgelopen twee weken heb ik geen water gebruikt. Wat zou er aan
de hand zijn?
Het is koud op station Bijlmer ArenA, waar ik overstap op de
stoptrein richting Rotterdam. De zon schijnt en het zou 8 graden
zijn. Ik heb alleen een zomers regenjasje bij me, geen trui.
Ik loop vanaf het station naar mijn huis. Bij vliegreizen naar het
westen zijn de dagen extra lang. Het is namelijk nog steeds
zaterdag. In de hal kan ik zien dat er geen water op de vloer in de
zaak ligt. Dan zal het wel meevallen. Ook in mijn appartement is
geen spoor van water te vinden. Ik moet volgende week maar eens
informeren wat er nu precies aan de hand was. Ik probeer nog wakker
te blijven en haal mijn koffer leeg. Om 21:30 val ik in slaap. Om
1:00 ben ik een uurtje wakker en om 6:00 sta ik op.