Vorig jaar droomden Ling en ik ervan om in 2010 samen te gaan reizen. Ling heeft toen de wens geuit om naar Japan te gaan omdat ze naast Engels óók nog Japans studeert. Ze noemde ook Xi’an. Japan is voor ons beiden onbekend terrein en staat niet hoog op mijn wenslijst, maar over Xi’an was ik onmiddellijk enthousiast. "China heeft veel mogelijkheden", aldus Ling. Dat kan ik alleen maar beamen. Afgelopen winter zijn plannen ontstaan voor een reis van ruim twee weken door Centraal-China. Om te beginnen ga ik een week in Chongqing doorbrengen. Dat is Ling haar woonplaats. Deze miljoenenstad is weinig op toeristen gericht, met uitzondering van cruises over de Yangtze-rivier. Daarna zouden we in het weekend samen naar Xi’an gaan om van daaruit naar het nog meer authentieke ommuurde stadje Pingyao te reizen. Vorig jaar ben ik op het traject van Beijing naar Tibet slechts kort in Xi’an geweest. Nu wil ik graag meer tijd nemen voor dit gebied. Het liefste ga ik in mei, omdat het dan waarschijnlijk lekker warm is en er een paar feestdagen in die maand vallen zodat ik minder verlofdagen kwijt ben. Gedurende de winter houd ik bijna dagelijks ticketprijzen naar China in de gaten. Er zijn steeds zeer betaalbare vluchten naar Beijing via Moskou of Duitsland, maar ik heb weinig zin om over te stappen. De vluchttijden zijn ook minder optimaal dan die van een rechtstreekse vlucht met KLM en partner China Southern Airlines. Mijn keuze valt in eerste instantie op een vlucht van China Southern naar Beijing, op de heenreis uitgevoerd door de KLM. Die zelfde vlucht is overigens duurder wanneer je bij KLM boekt. Op 7 januari starten bij KLM de werelddealweken. Ik ontdek een aantrekkelijke ticketprijs voor een retourvlucht op Chengdu. Die stad ligt niet ver van Chongqing. Het voordeel van Chengdu is dat ik een nieuwe luchthaven en stad leer kennen. Nadeel is dat ik na een vermoeiende vlucht nog naar Chongqing moet. Er bestaat wel een vlucht van Chengdu naar Chongqing, maar alleen in de avond en het is mooier om op de middag in Chongqing aan te komen. Dus zal ik per trein of bus moeten reizen. Na overleg met Ling heb ik snel een retourticket Chengdu geboekt, rechtstreeks op de site van KLM. Ling heeft weinig verlofdagen en moet werken tijdens mijn verblijf in Chongqing. Ze zit erover in dat ik dan overdag te weinig te doen heb. Maar ik stel haar gerust dat ik ook zonder toeristische attracties me niet zal vervelen door het boeiende Chinese straatleven. Ze kan activiteiten voor mij bedenken en instructies in het Chinees op papier zetten voor taxi- en buschauffeurs. Via Skype maken we op 13 februari samen de jaarwisseling in China mee. Ling stuurt een link waarmee ik een televisie- uitzending rechtstreeks kan meekijken. Het is een wervelende televisieshow. Ling is enthousiast en overtuigt dat we alle moeilijke situaties in de toekomst zullen overwinnen! Maar een paar weken later denkt ze daar heel anders over. Ze ziet een toekomst niet meer zitten. Ik ben uiteraard teleurgesteld, maar wil mijn reisplan wel doorzetten. Deze reis was onder andere bedoeld om elkaar beter te leren kennen. We kunnen toch onmogelijk ver in de toekomst kijken? Het is een feit dat het lastig is om Ling naar Nederland te krijgen. Ze kan haar oude moeder ook moeilijk achterlaten. Maar misschien lukt het mij wel om in China werk te vinden. Eind februari geeft ze aan dat ze mij kan komen ophalen van het vliegveld in Chengdu. Ze zal de trein nemen. Dat is iets meer dan twee uur reizen. "Dat zou fantastisch zijn", zeg ik. Op 10 april doet ze tot mijn teleurstelling moeilijk. Ze zou namelijk die zaterdag vroeg moeten opstaan om de trein te halen. "Maar je hebt gezegd dat je me zou ophalen?!", zeg ik. "Wanneer jij in Nederland zou komen, was ik op ieder uur van de nacht naar het vliegveld gekomen. Zijn alle Chinese meisjes dan onbetrouwbaar?" Met dat laatste refereer ik naar de situatie van vorig jaar. Want ik ben bang dat er weer een China Girl is die afspraken niet nakomt, al heb ik veel meer vertrouwen in Ling. Ze schrikt en zal nagaan hoe ze in Chengdu kan komen. Het is voor haar ook een nieuwe ervaring. Misschien komt ze iets later. Dat vind ik prima. Ik wel best twee uur op haar wachten en zal bij aankomst sowieso tijd kwijt zijn met de douane en de bagage. Daarnaast zegt ze dat ze pas vanaf november bij haar huidige werkgever in dienst is en zodoende te weinig vrije dagen heeft opgebouwd. Ze kan dus niet met mij meereizen. Daar was ik al bang voor, al had ze dat ook eerder kunnen zeggen. Vorig jaar was ze veel enthousiaster en zei ze nog dat ze haar best zou doen om vijf dagen vrij te krijgen zodat we een volle week samen konden reizen. Dus ga ik over op plan B. Op 17 april toon ik haar via Skype mijn aangepaste reisplan. In plaats van de nachttrein vanuit Xi’an naar Pingyao, neem ik het vliegtuig. En ik blijf op de terugweg een nacht extra in Chengdu zodat ik iets meer van die stad kan zien. Op 22 april boek ik de binnenlandse vluchten op www.travelzen.com. Dat is een reisagentschap uit Hongkong. Direct daarna boek ik de hotels. Ling heeft voor de eerste drie nachten een hotel in Chongqing uitgezocht in de buurt van haar huis. Voor de volgende drie nachten kunnen we ter plekke een ander hotel uitzoeken in het hart van de stad. In Xi’an was het hotel van vorig jaar (Han Guan Men) een prima keuze geweest, maar ik kies het in het centrum gelegen Melody Hotel. Daar is namelijk ook de halte van de vliegveldshuttlebus. Ik boek op de site van het hotel. Pingyao is een bijzondere plek en daarom wil ik er een luxere kamer. In de middenklasse scoren twee populaire hotels erg hoog op tripadvisor.com: Pingyao Yide en Tian Yuan Kui. Uit reviews krijg ik echter de indruk dat ze te populair zijn. Een goed alternatief lijkt mij het De Sheng Lou Hotel. Dit hotel lijkt op foto’s bijzonder mooi. Maar op eLong.net zie ik dat de afmetingen van de kamers relatief klein zijn. Mijn uiteindelijke keuze valt op het De Ju Yuan Guesthouse. Dit guesthouse boek ik via eLong.net, een site die heel veel hotels toont en nette prijzen per kamer in yuan hanteert. In Chengdu valt mijn oog in eerst instantie op het Dragon Town Hostel en Wenjun Mansion. Maar van de eerste vallen de kamers op foto’s tegen. Van de tweede lees ik op tripadvisor.com dat ze aan het verbouwen zijn. De kamers zien er wel goed uit en sommige zijn zelfs voorzien van een PC voor 20 yuan per dag. Door die verbouwing zie ik er toch van af. Chengdu heeft een ruim aanbod aan hostels. Die zitten op zeer uiteenlopende locaties. Mijn keuze valt op een standaard kamer in The Loft Hostel. Het Mix Hostel lijkt een goed alternatief.
Vrijdag 7 mei. Ik check in via internet door op de link uit de mail van 7 januari te klikken en print de boarding pass. Dat had gisteren al gekund, maar ik vlieg pas om 17:10 met de KLM naar Chengdu en kan vandaag rustig beginnen. De gebruikelijk routine van de afgelopen vliegreizen volgt. Ik bekijk teletekst pagina 761 voor eventuele bijzonderheden. Chengdu staat mooi in het rijtje.
De laatste spullen gaan in de koffer. Ik heb al jaren een
checklist met dingen die meegaan, zodat ik me niet druk hoef te
maken. Ondanks het moderne tijdperk van elektronica betekent
zo’n reis nog steeds heel wat papierwerk. Ik heb onder andere
een draaiboek met verzamelde informatie, detailplattegrondjes,
e-mails met e-ticketnummers en hotelreserveringen bij me.
In de kofferlabel stop ik een briefje met het reisschema,
vluchtnummers, en hotelgegevens voor het geval de koffer bij één
van de vluchten zoekraakt.
Schiphol Amsterdam Airport
Om kwart over twee brengt een taxi me naar het station. De trein
is mooi op tijd. Binnen een uur ben ik op Schiphol. Bijna twee
uur voor de vertrektijd ben ik in de vertrekhal. Bij een
bankloket staat een Chinees stewardesjes in een uniform van de
KLM. Ik herken haar van de heenvlucht van vorig jaar herfst.
Ik stuur een sms naar Ling en wissel ik mijn contactlenzen om
voor de bril. Om 16:05 gaat gate F2 open. Ik heb stoel 13J, een
rustige plek naast het raam boven de vleugel. We moeten wachten
op een groep van veertig mensen van een andere vlucht. Dat kost
een half uur, maar de piloot zegt dat er extra brandstof is
getankt zodat er door sneller te vliegen iets van de verloren
tijd ingehaald kan worden.
De stewardessen delen achtereenvolgens een gloeiend heet
opfrisdoekje, koptelefoonoortjes en een zakje met zoute amandels
uit. Het avondeten bestaat uit aardappelsalade, schelppasta met
spinaziesaus (de vegetarisch maaltijd), profiteroles met witte
chocolade en een broodje met boter.
Zaterdag 8 mei. Door zes uur tijdsverschil is het al zaterdag.
Maar ik ben nog niet moe genoeg om mijn ogen te sluiten en kijk
tijdens en na het eten naar de films "Oorlogswinter" en "The
Reader". Twee uitstekende films. KLM heeft een mooie selectie
met ‘entertainment’. Daarna heb ik kennelijk nog geslapen. Geen
idee hoe lang, maar de vlucht van ruim negen uur lijkt korter
dan ik had gedacht. Er zit een Engelsman naast me - een
vijftiger - waar ik nauwelijks een woord mee wissel en ook bijna
geen last van heb. Een paar keer raken we elkaars arm tijdens de
pogingen om te slapen.
Chengdu
Iets na negenen leidt een personenauto met zwaailichten het
toestel naar een gate op het uiterste puntje van het
gebouwencomplex. Het vliegveld lijkt erg rustig. De douane is
nogal traag. Mijn koffer ligt al op de bagageband wanneer ik
daar aankom.
Ik wil graag een roos voor Ling kopen. Het Chinese Nieuwjaar
viel op Valentijnsdag. Dat hebben we óók gevierd, maar met een
digitale roos via internet nam ze geen genoegen. Ze wilde een
echte roos!
Ik kan geen pinautomaat vinden, maar wel twee bloemenstalletjes.
Daar worden alleen boeketten verkocht. Gelukkig heb ik nog
Chinees geld van vorig jaar. Ik gebaar dat ik één roos wil. Een
enkele roos kost 20 yuan. Maar ik ben in China, dus begint het
onderhandelen. Ik steek vijf vingers op: 5 yuan vind ik een
mooie prijs. Maar de meisjes zijn stug. Omdat ik tijd genoeg
heb, probeer ik het andere stalletje. In de tussentijd stuur ik
een sms naar Ling maar weet uit ervaring dat niet alle sms’jes
aankomen.
Het is warm en ik heb dorst. Een flesje water kost hier 3 yuan.
Wanneer ik voor de zoveelste keer de aandacht trek, zwicht het
bloemenmeisje.
Wanneer ik een tijdje buiten sta, bel ik naar Ling. Ze is met
een taxi onderweg. Ik ijsbeer wat rond. Het is vochtig warm.
Taxi’s in overvloed. Ling komt rond 11:00 onverwacht aanlopen.
Ik was halverwege de aankomsthal, terwijl zij bij de eerste
ingang (internationale vluchten) was uitgestapt. We begroeten
elkaar met een grote glimlach en de roos is een succes. Ze
draagt de oorbellen die ze ook aan de Li Rivier in Yangshuo
droeg.
We zien geen shuttlebus, dus kiezen we een taxi die ons voor 65
yuan naar het noordelijke treinstation van Chengdu brengt.
Op het plein voor het station heerst een gezellige drukte. We
moeten wachten tot de trein van 14:04 naar Chongqing Bei gaat.
Tegenover het station zie ik in grote letters DUMPLING op een
gevel staan. Daar kunnen we eerst rustig gaan lunchen.
We worden aangesproken door dames die plattegronden van de stad
verkopen. Her en der liggen en zitten mensen met bagage.
Het restaurant ziet er net uit en de bediening is goed. Het
personeel vindt mij interessant. De interesse is wederzijds.
De dumplings hebben diverse vullingen. Ling bestelt gele
noedels, het zijn dikke zachte reepjes. Ze heeft het over "bean
curd". Van sojabonen gemaakt dus. Maar daar vind ik niks aan.
Soja smaakt zo nep. Het schaaltje met komkommer bevalt mij
beter. We delen een flesje Sprite. Ling betaalt.
Bij het station moet de bagage door een scanner. We nemen plaats
in een grote vertrekhal. Naast mij zijn er nog een paar andere
buitenlanders. Een groepje Amerikaanse vrouwen en een man
alleen. Over het algemeen zijn de treinreizigers van onze
generatie of jonger. De conductrices zien er fantastisch uit in
hun paarse uniformen. Het is een mooie moderne trein die op
sommige stukken 200 kilometer per uur rijdt. Het landschap is
heel aardig maar we hebben beiden behoefte aan een dutje en
daarnaast veel om bij te bepraten. Een jonge vent schuin
tegenover ons draagt een T-shirt van Feyenoord.
Chongqing
Op het plein voor het station van Chongqing worden we weer
aangesproken door dames die plattegronden verkopen. Ling koopt
er één voor 4 yuan. We nemen bus 168 die naar de bibliotheek
gaat. In de buurt daarvan zit mijn hotel. De rit duurt langer
dan ik had verwacht. We zijn ongeveer een uur onderweg. Soms
moet de bus behoorlijk klimmen. Chongqing is een bergstad.
Wat mij opvalt zijn de vele hoge woontorens waarvan er nog meer
in aanbouw zijn. Dit is een gigantische stad, die ook wel de
titel "grootste stad ter wereld" draagt. De bus kost ongeveer
twee dubbeltjes. Met Ling haar buspasje krijgen we ook nog
korting. Je mag ook cash betalen (2 yuan).
Het hotel zit schuin tegenover een enorm glazen gebouw waar de
bibliotheek in zit. Naast het hotel zit een Wal-Mart. Dankzij
het creditkaartnummer van een vriendin van Ling hoef ik in
plaats van 208 slechts 168 yuan per nacht te betalen.
Die korting is alleen geldig wanneer je een creditkaart hebt bij
drie specifieke Chinese banken.
Het meisje van de receptie wil 700 yuan voor drie nachten
inclusief borg. Ling betaalt mij direct het geld voor bladmuziek
die ik kort voor de reis voor een vriend van haar uit Amerika
heb besteld. De kamer ziet er uitstekend uit en komt overeen met
de foto’s van internet. Ling is bijzonder content met de
klompjes met de Friese vlag als opdruk. Ook de andere presentjes
vallen in de smaak. Ik ga douchen, Ling doet een dutje, waarna
we thee drinken op de kamer.
Aan de overkant van de straat is een ommuurd basketbalveldje.
Samen met de Wal-Mart een beeld van een beetje Amerika in China.
De wijk van mijn hotel is redelijk modern en vanavond is het
gezellig op straat. In het parkje voor het hotel ‘dansen’
vrouwen op muziek uit een draagbare radio. Boodschaptasjes staan
op het muurtje. Het zijn trage dansjes. Het is net een
sportschool op straat. Op de hoek staan motorrijders die als
taxi dienen.
Dan begint de zoektocht naar een geschikt restaurant. Kleinere
eettentjes hebben volgens Ling alleen spicy eten. Aan de andere
kant van de straat belanden we toch in een hotpotrestaurant. Ik
ga direct voor de bijl. De oorsprong van hotpot ligt in
Chongqing. Chongqing is twaalf jaar geleden losgemaakt van de
provincie Sichuan en een stadprovincie geworden.
Wij hebben gelukkig de versie van hotpot met in het midden een
bowl met minder pepers. De buitenkant is spicy. Deze versie is
de zogenaamde ‘yuan yuang huo guo’.
Ling is die pepers gewend, maar of ik dat zou overleven?
We hebben een eetkamer voor ons tweeën. Ik hoef alleen iets
eenvoudigs, heb ik aangegeven. Maar Ling bestelt van alles.
Zoals champignons, taugé, komkommer en spek die in de bowl gaan.
De sojamelk is bedoelt om af te koelen. Ze bestelt ook een
schaaltje met gefrituurd varkensvlees. Het eten is vettig, maar
smaakt goed en kost in totaal 70 yuan.
Xi’an
Het landschap rond Xi’an is heel anders dan de bergregio van
Chongqing. Mijn koffer verschijnt snel op de bagageband. Het is
vervolgens nogal eenvoudig om van het vliegveld naar het hotel
te komen, zoals ik al had gelezen. De shuttlebus (25 yuan) stop
namelijk voor mijn Melody Hotel in het hart van het centrum.
Daar kan geen taxi tegenop. Het is niet eens nodig om een straat
over te steken. Superslanke hostesses in felblauwe uniformpjes
staan voor het hotel om toeristen op te vangen.
Het lukt bij de receptie niet om met mijn credit te betalen.
Misschien een storing. Omdat ik vier nachten blijf, krijg ik 20
yuan per nacht korting. Maar ze willen wel 300 yuan borg. Dus ik
ben een flinke hap van mijn cash kwijt. Ik krijg kamer 6549,
helemaal achterin op de vijfde verdieping. Ik heb een beetje
last van mijn keel en blijf tot het einde van de middag op mijn
kamer rusten. Er is een waterkoker zodat ik thee kan maken.
Daarna loop ik naar de zuidpoort omdat ik nieuwsgierig ben naar
de hostels die daar zitten. Ik wandel via Defu Xiang, dat is de
zogenaamde ‘bar street’, die niks meer met China te maken lijkt
te hebben. Ik heb geen spijt dat ik niet één van de hostels heb
gekozen. Ze maken geen aantrekkelijke indruk op me, maar zijn
wel handig voor het boeken van tours.
De avond breng ik door op de enerverende nachtmarkt van de
moslimwijk en het plein bij de Drum Tower. Er is opvallend veel
gedroogde fruit. Ik houd wel van rozijnen en dadels, maar zo’n
overvloed aan vruchten maakt een minder aantrekkelijk indruk op
mij. Chinezen zijn er dol op. De koekjes zien er wel smakelijk
uit.
In de buurt van mij zitten twee lesbische meiden. Eén met lang
en de ander met kort haar. Ze zoenen opzichtig. Opvallend dat
zoiets in China kan. Al met al is het elf uur voor ik weer terug
ben op mijn kamer. Ondanks straatgeluiden en gedreun van een
nachtclub lukt het om in slaap te vallen.
Zaterdag 15 mei. Op de verdieping van mijn kamer breng ik twee
lange broeken en zes shirts bij de kamer waar ‘housekeeping’ op
de deur staat. Ze helpen me om het laundryformulier verder in te
vullen. Daarna wandel ik door de moslimwijk, vanuit de bus zag
ik gisteren een mooie poort die aan het begin staat van een
straat waar een kleine tempel is, het is onderdeel van een oude
wijk met smalle straatjes en steegjes en doet me denken aan de
hutongs in Beijing.
De zon breekt door. Drie studenten willen kauwgom aan mij
verkopen. Het zal voor een goed doel zijn, maar dat kunnen ze me
niet duidelijk maken. Ze zijn enthousiast en willen samen met
mij op de foto.
"I am very nervous", zegt de student. Dat was me al duidelijk.
Hij wil graag een paar woordjes uitwisselen en ik neem alle tijd
voor hun. Jammer dat dit soort gesprekken moeizaam gaan, maar
vriendelijkheid en lachen is al heel mooi. Ik lunch bij
Pizzahut: minestrone soep, fruitsalade en een koel paars
bessendrankje.
Bij de Bell Tower kijk ik lange tijd bij een enorme groep
studenten die een ‘schoolreisjes’ hebben. Het duurt een
eeuwigheid voor ze allemaal op de trappen staan voor een
groepsfoto. Het is onmogelijk om ze allemaal in één keer in
beeld te krijgen.
Er is meer drukte omdat het weekend is. Ten opzichte van
Chongqing zijn hier meer westerse toeristen. Al blijf ik een
‘attractie’. Bij Subway haal ik een broodje ‘roasted chicken’
met een blikje Sprite (21 + 6 yuan) en breng net als gisteren de
rest van de avond door op het plein bij de Drum Tower, mijn
favoriete plek. Wanneer ik op mijn kamer kom, ligt de schone was
al op mijn bed.
Zondag 16 mei. Xi’an is een zeer aangename stad. Op een aantal
plekken zijn tunnels voor voetgangers. De trottoirs zijn breed
en het is dan ook een heerlijke wandelstad. De sfeer die me
vorig jaar zo aansprak is er nog, maar de zon en blauwe luchten
laten me grotendeels in de steek. En ik mis Ling. Ik had heel
graag met haar op een tandem op de stadmuur willen fietsen.
In de straat achter mijn hotel heb ik een supermarktje gevonden,
maar ook die zijn niet ruim voor handen. Vanmorgen begin ik met
de brede straat die vanaf de Bell Tower naar het noorden loopt.
Aan deze straat zitten een paar bakkerijen. Dat komt goed uit
omdat ik nog geen ontbijt heb gehad. Midden op een druk
kruispunt staat een verkeersagente het verkeer te regelen.
Zij kunnen met de chauffeur praten, maar mij vragen ze niks. We
rijden langs de stadmuur en komen de stad binnen via de
noordpoort. We worden naar een hotel gebracht in een stille
straat. De eigenaresse staat ons al op te wachten. Mooie vrouw
overigens, maar dat terzijde.
Het is natuurlijk de bedoeling dat zowel deze chauffeur van de
taxi als de buschauffeur commissie opstrijken. Helaas voor hun
heb ik al een kamer ergens anders gereserveerd. Ik geef 3 yuan
aan de chauffeur en loop met mijn koffer - met wieltjes -
verder naar het centrum van de oude bankiersstad. Wanneer ik
op een splitsing ben, vraag ik de weg naar mijn guesthouse. Ik
blijk er al bijna te zijn, maar zag totnogtoe nergens een
straatnaam.
Het is druk in De Ju Yuan, zo heet mijn guesthouse. Er zijn
groepen uit Frankrijk en Duitsland. Net als de meeste andere
hotels is een grotendeels houten gebouw met diverse
binnenplaatsen en lampionnen langs de muren. Een zogenaamd
‘courtyard hotel’. Alsof je teruggaat in de tijd. Het is maar
goed dat een meisje me bij mijn kamer brengt, want die bevindt
zich ergens rechtsachter aan een tweede binnenplaats. Dat had ik
zelf niet zo snel gevonden.
Eerst bewonder ik mijn kamer uitgebreid. Hij is voorzien van een
kangbed, op de vloer grote zwarte plavuizen. Zwartgelakte
antieke meubelen en de gordijnen en ramen zijn ook schitterend.
In het restaurant van mijn guesthouse is nog één tafel over om
te eten. De andere zijn door de groepen bezet. Ik vermoed dat
het eten bij hun reis in zit, want ze krijgen allemaal
hetzelfde. Ik bestel een lokaal gerecht ‘tu dou shao niu rou’,
gestoofde bief met gebakken aardappelreepjes, ui, paprika en
Lipton thee (46 yuan). Het eten klinkt niet echt Chinees, maar
hier eten ze dus ook aardappel!
Daarna ga ik snel naar buiten om het stadje te bewonderen.
Pingyao ligt 715 kilometer ten zuidwesten van Beijing en heeft
zo'n 40.000 inwoners. De oorspronkelijke stad ligt binnen een
ruim 6 kilometer lange en 12 meter hoge stadsmuur uit 1370.
Tijdens de Qing-dynastie (1644-1911) was Pingyao het financiële
hart van het Chinese rijk.
Direct buiten mijn guesthouse word ik aangesproken door een
grijze man met een mooi zacht gezicht. Hij wil graag mijn gids
zijn en stelt allerlei vragen. Ik krijg een paar referenties in
mijn hand gedrukt van Nederlanders die gebruik hebben gemaakt
van zijn diensten. Maar hij praat niet zo duidelijk en begrijpt
niet al mijn vragen. Met "maybe tomorrow" wimpel ik hem af.
Wanneer ik bij een winkel kijk, zegt hij dat ik veel moet
afdingen. Ik koop rode Chinese schoentjes met bloemenopdruk voor
mijn moeder. Het is lastig om schoenen van haar maat te vinden.
Maar de verkoopster geeft niet snel op. Haar man kan het paar
van mijn keuze vergroten in een rekapparaat. Ik gok er maar op
dat ik nu de juiste maat heb.
Pingyao is schitterend! Misschien wel de mooiste plaats in China
die ik heb gezien. De verkopers zijn toeristen nog niet zat want
ze zijn bijzonder vriendelijk. Wat dat betreft zijn Chinezen
soms wat onbeschoft door voor te dringen of te roken in de bus,
maar voor de rest zijn het vriendelijke mensen.
De stroom is eraf. Alleen de winkels en hotels met een generator
blijven goed functioneren. Zodra er weer stroom is, stap ik een
hotel binnen waar ze internet hebben, snel stuur ik een mail
naar Nederland want misschien laat de stroom het weer afweten.
Ik bestel een toetje en wat te drinken.
Dan loop ik terug richting mijn guesthouse. Ik maak een paar
nachtfoto’s en geniet van de aangename temperatuur. Mijn kamer
kan aan de binnenkant gebarricadeerd worden met een balk. Het
hangslotje zal ik nooit gebruiken.
Woensdag 19 mei. Ik heb nogal wat klachten gelezen over het
slapen op kangbedden, maar het matras lag uitstekend en het bed
is zeer ruim. De constructie is een beetje hoger, misschien is
het ‘tafeltje’ dat op het bed staat bedoelt om op het bed te
kunnen klimmen, maar misschien ook wel om thee op te schenken.
De douche zit halverwege de badkamer en dat is inderdaad een
beetje onhandig. Ook daar heb ik commentaren over gelezen, want
niet alleen mijn guesthouse heeft zulke badkamers. Het schijnt
hier gebruikelijk te zijn. Ik douche hurkend om te voorkomen dat
alles nat wordt. Een echt minpunt van de kamer is het ontbreken
van een waterkoker. De meiden van het personeel dragen vandaag
rode jasjes en jeans. Ze hebben totaal verschillende gezichten.
De lucht is weer strak blauw. Allereerst koop ik een kaartje
waarmee ik de muur en enkele historische gebouwen kan
bezichtigen (120 yuan). De kaartverkoop is op de splitsing van
de straten die van de noord- en westpoort komen, niet ver van
mijn guesthouse.
Het centrale deel van het stadje is afgesloten voor het verkeer
door middel van een stalen buis. Fietsen en elektrische
brommertjes passen net door de voetgangersopening. Je moet er
voor oppassen dat die elektrische vervoersmiddelen je niet
omverrijden, want je hoort ze niet aan komen rijden. Ik bezoek
het Tong Xing Gong 'First Armed Escort Agency' museum. Een
schitterend complex met alles wat met opslag en waardetransport
had te maken. Andere gebouwen sla ik voorlopig over. Ik wil
graag op straat blijven.
Bij de zuidpoort spreekt een jonge vrouw met een grote zomerhoed
mij aan. Ze is studente en kan behoorlijk goed Engels. Ze wil
graag als gids werken, maar uiteindelijk iets in de kunst gaan
doen. Ik wil over de muur wandelen. De studente blijft achter.
Van de zuidpoort loop ik naar de Westpoort. Onderweg zijn een
paar wachttorens waar nog bouwvakkers aan het werk zijn. Buiten
de muur zijn veel gebouwen in ernstig verval geraakt. Binnen de
muur is ook niet alles zo mooi als in de straten waar de hotels
en winkels zijn. Vanaf de muur zie ik binnenplaatshuizen van
families. Twee kleine meisjes wuiven naar mij. Later wuif ik
naar een klein jongentje dat huilt. Zijn moeder attendeert hem
op mij. Ieder huis heeft een grote ronde stenen bak, het beste
te omschrijven als een reuzenbloempot, waar ze water in
opvangen.
Wanneer ik via West Street richting mijn hotel loop, brengen
veel moeders op elektrische tweewielers hun kinderen naar
school. Ik eet ‘chicken sweet sour’ en yoghurt met banaan en
thee in mijn hotel (45 yuan). Vanuit mijn kamer hoor ik treinen
claxonneren. Na een lange rustpauze - het is heet - kijk ik wat
nauwkeuriger naar de souvenirs die in de meeste winkels worden
verkocht. Soms heel mooi spul, maar ik heb nauwelijks ruimte in
mijn koffer. De vrouwen in Pingyao zijn over het algemeen niet
zo mooi. Ze zijn kleiner en dikker, of in ieder geval breder.
Ik loop naar het oosten van de stad, langs de Cheng Huang Tempel
met mooie tuinen en de rustige Confusius Tempel. Het is allemaal
zo sereen. Iets verderop ontdek ik een katholiek kerkje. Er is
net een mis gaande. De verlichting is een beetje kermisachtig.
Laat ik het omschrijven als katholiek op zijn Chinees. Zo zeg ik
dat ook tegen een nieuwsgierige Amerikaanse die wil weten of het
interessant is.
Bij het Harmony Guesthouse (www.py-harmony.com) raak ik in
gesprek met de welbespraakte eigenaresse. Ik had al over haar
gelezen op internet. Omdat de meiden in mijn guesthouse het
steeds druk hebben met de andere gasten en zich erg bescheiden
opstellen in mijn richting, vraag ik hier of ik een tour kan
doen. Ik zie een lijstje met mogelijkheden hangen. Een zekere
Stephen zou morgen ook een dagtour willen doen. Ze nodigt me uit
om te komen eten, maar er zijn mij hier te veel westerse
backpakkers en bierdrinkers. Schuin tegenover het guesthouse
lukt het een enthousiaste dame om me naar binnen te krijgen voor
een voetmassage. Ze runt de zaak met haar zus en een vriendin.
De massage is uitstekend (30 yuan). De vriendin is dol op
koekjes. Dat kun je ook zien aan haar postuur.
Tegenover het Tian Yuan Kui ontdek ik De Ju Yuan Petit Resto. Ik
laat de cheffin het kaartje zien van mijn guesthouse, omdat
beide zaken dezelfde naam dragen. "My sister", zegt ze. Ik neem
aan dat het guesthouse van haar zuster is. Haar Engels is
beperkt, maar ze is leergierig en zorgt goed voor haar gasten.
Ik bestel dikke noedels en tomatensoep.
Na zonsondergang lukt het beter om foto’s te maken. Overdag is
het fotolicht soms veel te fel. Het was weer een warme dag.
Donderdag 20 mei. Voor negen uur ben ik bij het Harmony
Guesthouse. De eigenaresse heeft een woordenwisseling met haar
moeder. Stephen en ik kijken gefascineerd toe. Chinezen hebben
veel respect voor ouderen. Ik versta er niks van en begrijp niet
waar de ruzie over gaat. De baas en de meiden van het personeel
gaan vervolgens ontbijten.
Wang Family Compound
Het duurt even voor duidelijk is dat er een chauffeur voor ons
opgetrommeld moet worden omdat we naast de Wang Family Compound
ook naar het Zhangbi Underground Castle willen. Die liggen bij
elkaar in de buurt. Een ander groepje wil naar de Qiao Family
Compound en niet naar het kasteel. Ik heb me goed ingelezen en
zeg dat ik "The best tour" wil. Stephen en ik moeten elk 140
yuan betalen voor het vervoer.
Stephen komt uit Engeland en heeft rossig haar. Het is een
vriendelijk vent. Hij heeft sinds zijn vertrek uit Londen nog
geen enkele vliegtuig gehad. Hij is via Sint Petersburg met de
Trans-Mongolië Express in China gekomen en heeft alleen maar
treinen en bussen gehad. Hij wil proberen dat vol te houden ook
al zijn binnenlandse vluchten hier goedkoop. Hij heeft de tijd.
Het is voor hem de eerste keer in China en hij wil nog graag
naar Xi’an, Chengdu, Tibet en Zuid-China. Ik vertel hem over de
plekken die ik mooi vond. Het landschap waar we door komen is
stoffig en weinig boeiend. Veel landbouw en lelijke, grauwe
fabrieken.
De entree voor Wang Family Courtyard is 66 yuan. Bij de ingang
hangt een grote plattegrond. Het ommuurde complex is veel groter
dan ik had verwacht. Er zijn 123 binnenplaatsen en 1118 kamers.
Bijna een stad op zich. Stephen is vooral benieuwd naar de ‘no
gossiping room’. Het complex is absoluut de moeite waard om te
bezoeken. Prachtige architectuur, maar helaas erg veel zonlicht
om goede foto’s te kunnen maken. Sommige Engelse teksten zijn
bijzonder vermakelijk. Ik vermoed dat ze het Chinees iets te
letterlijk vertalen.
We proberen de pijlen te volgen, maar willen eigenlijk niks
missen en komen zo ook op plekken die nog niet gerenoveerd zijn.
In het begin volgen we een groepje Chinezen en hun gids. Er was
geen Engelstalige gids die zich aanbood. Ik schrik me wezenloos
wanneer ik bovenaan een trap oog in oog kom te staan met een
blaffende hond. Snel terug! Ik val zelfs bijna.
Sommige kamers zijn gemeubileerd. Op een gegeven moment beginnen
de binnenplaatsen en gebouwen erg op elkaar te lijken. Enkel
teksten zijn voorzien van Engels onderschiften, maar er zijn ook
museumzalen over kaligrafie en geldmunten waar alles alleen in
het Chinees is. De stamboom van de Wang familie telt ruim 80
generaties!
Het complex is tegen een heuvel gebouwd. Achteraan komen we door
ronde poortjes in de osmanthustuinen. We krijgen dadels
aangeboden. Opa en oma passen op een klein jongetje. Ik geef hem
een Jip & Janneke ballon. Daarna komen we op de muur die rond
het grote deel loopt. Bij de zuidpoort is een riant plein. Her
en der staan mensen die iets verkopen of je kunt in traditionele
kostuums op de foto. Ik koop een ijsje, want begin zo
langzamerhand wel trek te krijgen.
We lopen naar de chauffeur die op een pleintje bij de ingang met
andere chauffeurs aan het schaken is. Het vervolg van de route
is een bochtige weg tegen een berghelling. Aan het begin van een
boerendorp krijgen we de gelegenheid om te lunchen. Stephen
bestelt een bord met varkensreepjes, paprika en ui. Ik bestel
een schaaltje spinazie en we krijgen een grote kom rijst en
thee. De lunch kost slechts 40 yuan voor ons tweeën.
Zhangbi Underground Castle
Het dorp ligt bovenop Zhangbi Underground Castle. De entree voor
het ondergrondse kasteel is 60 yuan. Een gids is onmisbaar en ik
ben dan ook blij dat er een meisje ons op staat te wachten die
uitstekend Engels spreekt. Ze vertelt eerst over de geschiedenis
en de architectuur van het kasteel die op astrologie is
gebaseerd. Ze heeft een zaklamp en leidt ons door een wirwar aan
gangen van het kasteel. Er zijn drie verdiepingen. Het diepste
punt ligt circa 22 meter onder de grond. Ze wijst ons onder
andere op ventilatiegaten, boobytraps en een kamer voor een
generaal die als enige uitzicht naar buiten had over een dal.
Het is lekker koel in de gangen.
Wanneer we in de buurt van de uitgang komen, voel ik de warme
al. We hebben een traject afgelegd tussen de zuid- en de
noordpoort. Er zijn veel meer gangen, zoals één die naar een 5
kilometer verderop gelegen dorp leidt. Op de weg terug door het
dorp bezoeken we een paar tempels met prachtige gekleurde daken.
Sommige zijn na de vernielingen tijdens de Culturele Revolutie
nog niet helemaal hersteld. Onze gids komt uit een dorp enkele
kilometers verderop. Ze weet veel te vertellen.
De terugreis naar Pingyao lijkt korter dan de heenreis. Toch heb
ik het idee dat de chauffeur de tolweg omzeilt om minder kosten
te maken. Na een korte pauze op mijn kamer drink ik thee in het
restaurant van mijn guesthouse. De meiden van het personeel
dragen vandaag mooie bontgekleurde hesjes met korte mouwen. De
sfeer is sereen en ongehaast.
Ik eet weer in de De Ju Yuan Resto. Vanavond zoetzure fruitsoep,
bananenyoghurt en een blikje fris voor 26 yuan.
Later vind ik zowaar een groot internetcafé aan de straat die
naar de oostpoort leidt. De zaal is bijna helemaal gevuld met
‘gamende’ jeugd. Ik kan over de meest recente belevenissen naar
Nederland mailen. Het was weer een mooie dag. Moe en voldaan
zoek ik mijn mooie kamer op. Ik heb last van een vervelende
kriebelhoest. Die problemen met de keel kondigden op zich de
laatste avond in Chongqing al aan.
Vrijdag 21 mei. De laatste uren in Pingyao. Ik blijf iets langer
liggen en ontbijt in mijn guesthouse. Het mooiste meisje van het
personeel helpt me bij het uitchecken. Ik laat mijn koffer
achter, want hoef pas rond drie uur te vertrekken. Dan maak ik
een foto van de meiden van het personeel, die nu tijd hebben om
zelf te ontbijten. Ze hadden het druk met een groep uit
Frankrijk.
Het is rustig op straat. Ik maak een paar foto’s met de
telelens, daar heb ik nog geen gelegenheid voor gehad. Een
groepje meiden zit voor een grote winkel. Ze spreken een paar
woordjes Engels en lijken jonger dan ze zijn. En groep oudere
mensen willen graag samen met mij op de foto. Ik krijg chips van
de meiden en leer wat "mooi" in het Chinees is: "Piao liang".
Daarna lunch ik rustig bij De Ju Yuan Petit Resto: bief met
aardappel, yoghurt met banaan en jasmijnthee.
Voortreffelijk!
Het mooiere zusjes van de eigenaresse werkt nu ook. Ik vind de
muziek die ze draaien mooi en vraag of ze de naam op een briefje
wil schrijven. De eigenaresse zegt dat iets verderop een
muziekzaak zit (de enige) waar ik de cd voor 20 yuan kan kopen.
Ik krijg vier lychees en een flesje water van haar mee.
Twee studentikoze meiden die samen met een jonge vent te gast
zijn in het restaurant, bieden me hulp aan bij het kopen van de
cd. Achterin in een behoorlijk kale muziekwinkel speelt een
jonge langharige man percussie. Er hangen rebels afbeeldingen
aan de muur van Che Guevara en op een rek liggen stapels
gekopieerde cd’s van het merk Banana. Hij heeft twee cd’s van de
zangeres die ik heb gehoord. Omdat het bijna niks kost, koop ik
twee. Ik bedank de eigenaresse van Petit Resto en loop terug
naar West Street.
(female underground/network singer Zhang Xiao Jing)
Inmiddels is het straatbeeld verstoort door een luidruchtige
groep jongeren van de International School of Beijing. Ze
spreken uitstekend Engels en zijn kinderen van diplomaten of
expats. Ze houden enquêtes en ik ben een paar keer slachtoffer.
Bij een vrouw die fietsen verhuurt laat ik een briefje achter
waarop "Bike Rental" staat. Ze spreekt geen woord Engels, maar
met mijn woordenboekje kan ik een paar woordjes met haar
wisselen.
Ik haal de koffer uit mijn hotel en krijg ook hier een flesje
water uit de koeling mee. Bij het einde van de wegblokkade staat
een brommerriksja klaar die me voor 5 yuan naar het busstation
brengt. Dat station ligt buiten de noordpoort bij de kruising
naar rechts. Mijn riksjachauffeur loopt zeer behulpzaam mee tot
in het gebouw. Zijn riksja laat hij met een lopende motor
onbeheerd achter. Het is een modern gebouw met daarachter een
groot plein vol met bussen.
De bagage moet weer door een scanner. Het kaartje kost 25 yuan.
De bus is al redelijk vol, maar blijft lange tijd op het
genoemde kruispunt staan tot alle plekken bezet zijn. Van die
laatste passagiers gaat de bagage niet door een scanner.
Eigenlijk is zo’n veiligheidsmaatregel maar een farce. De
laadruimte onderin de bus is inmiddels helemaal gevuld met
handelswaar. Min koffer staat achter de stoel van de chauffeur.
Uiteindelijk ben ik in totaal bijna twee uur onderweg. Eigenlijk
had ik niet helemaal tot busstation in Taiyuan hoeven meerijden,
want voor het vliegveld moet ik weer een stuk terug. Een taxi
zonder meter brengt me voor 50 yuan graag naar het vliegveld.
Om kwart over zes ga ik de door de ‘security’. Het meisje na de
scanner wil me ook nog even bevoelen, ondanks dat het rode
lampje uitbleef. In een cafetaria haal ik voor 80 yuan mijn
avondeten. Een tikkeltje duur voor niet al te warm eten, maar
het smaakt wel goed. Ik moest alle bakken openen om te zien wat
erin zit, want de tekst ernaast is alleen in het Chinees.
Ondanks de hoge prijs zijn er redelijk veel gasten.
Ook op dit vliegveld spelen verkoopsters met radiografisch
bestuurbare helikopters. Ik ben moe, want ik heb mijn dutje
gemist. Het boarden bij gate 12 gaat vlot. Ik heb stoel 13J en
zit redelijk vooraan in het vliegtuig, wederom aan het gangpad.
We krijgen een weinig smaakvol broodje ham in aluminiumfolie en
wat te drinken. Het is warm in het toestel. In de vliegveldhal
was het ook niet bepaald koel. Net voor de landing is er
turbulentie.
Vanuit het vliegtuig zie ik dat het asfalt nat is. Het regent
een beetje. We worden met vliegveldbussen naar de gebouwen
vervoerd. Mijn koffer is weer één van de eersten die op de
bagageband verschijnt. Een jonge man staat een beetje
onduidelijk achter de menigte met een briefje waarop mijn naam
staat. Hij is de chauffeur die me naar het Loft Hostel zal
brengen.
Chengdu
Ondanks de late aankomst in het hostel is het nog redelijk druk
bij de receptie. Een Franstalig stel is net voor mij. Ik kan
niet met de creditkaart betalen, dus moet weer cash aanspreken.
Op mijn kamer doe ik mijn mobiel aan. Ik ontvang een sms van
Melanie die me dit weekend in Chengdu gezelschap zal houden. Ze
heeft voor Adidas in Kuala Lumpur gewerkt en beheerst de Engelse
taal goed. Het leek me handig om met iemand op pad te gaan die
me in slechts een weekend wat van deze stad kan laten zien en de
buslijnen weet te ontcijferen. Ik heb haar al gemaild dat ik
waarschijnlijk moe zal zijn en morgen wat later wil beginnen. Ik
heb moeite om in slaap te vallen door de kriebelhoest die weer
de kop opsteekt.
Zaterdag 22 mei. Ik lees dat de schoonmaaksters pas om 14:00
komen, dus kan ik vanmorgen op mijn gemak wat langer blijven
liggen. Maar ik hoor al straatverkopers roepen en de houten
vloeren in de gang geven ook aardig wat geluid. Als ontbijt
bestel ik yoghurt met muesli en fruit en gemberthee (21 yuan).
Ik mail nog een keer naar Melanie, want ik weet niet zeker of
mijn sms’jes wel zijn aangekomen. Op een gegeven moment loop ik
maar naar buiten. Ik wil van het mooie weer genieten. Aan de
overkant van de straat komen net twee meiden aanlopen. Ze vragen
of ik "John" ben en toevallig zijn het Melanie en haar vriendin
en tevens huisgenote. Ze heeft mijn sms niet ontvangen, maar
mijn mail intussen wel gelezen. Melanie komt oorspronkelijk van
buiten de stad, dus soms moest ze zelf nog zaken uitzoeken.
We lopen eerst samen naar Kuan Zhai Xiang Zi, straten in de
buurt van het hostel die nog in de oude stijl zijn behouden.
Maar door opknapbeurten en veel restaurants en winkeltjes er
nieuwer uitzien dan de andere straten in de buurt. Nep dus, maar
een behoorlijke trekpleister voor vele Chinese toeristen. Kuan
betekend breed en Zhai betekent smal.
Het is warm. In de grote doorgaande straten zie ik ook
interessante dingen. Zoals rode enveloppen en certificaten die
me doen denken aan de DDR. Een paar straten hebben steeds
gelijksoortige winkels. Zo zijn er met keukens, schoenen of
feestkleding.
Daarna lopen we naar het Renmin Park, het oudste park van de
stad. Bij een vijver zijn veel mensen met schepnetjes in de
weer. Elders spelen ze fanatiek mahjong (Chinees domino) en de
theehuizen hebben volle terrassen. Het is weekend en dat is te
merken. We blijven lange tijd aan het water zitten en genieten
van het parkleven. Er zijn bootjes en langs de kant is muziek
en zang. De muziekinstrumenten zijn ‘erhu’, een op het bovenbeen
staande Chinese viool met twee snaren en een harmonica. Verderop
horen we het bamboeblaasinstrument ‘suo na’.
Een westerse vrouw, die volgens Melanie vermoedelijk een docente
is, zingt na aandringen mee in het Chinees! Iedereen heeft veel
bewondering voor haar. De westerse man die bij haar hoort is een
oud-hippie met lang grijs haar. Een gepensioneerd militair is
nogal lovend over Nederland wanneer ik antwoord dat ik daar
vandaan kom. Nederland is volgens hem het beste land ter wereld.
Op een rond pleintje in het park schrijft een man met water
teksten uit de beroemde roman "Hou Lou Meng" (Dream of the Red
Chamber). Dat is een Chinese Romeo en Julia vertelling. De man
heeft een mooi symmetrisch gezicht. Melanie kan aan zijn accent
horen dat hij uit het noorden komt. Hij zegt dat Harbin zijn
geboorteplaats is.
Ondanks dat ze in Chengdu meer westerse toeristen gewend zijn
(die hier voornamelijk voor de panda’s komen), ben ik nog
regelmatig een bezienswaardigheid. Volgens Melanie komen de
mooiste vrouwen van China uit de provincies Sichuan en
Chongqing. Er loopt inderdaad heel wat moois rond. Ze zijn soms
uitdagend gekleed. Maar ik ben nu in diverse plekken in China
geweest en kan moeilijk zeggen of de vrouwen uit deze provincies
mooier zijn.
We lopen naar het Tianfu Square, het centrale plein waar een
enorm standbeeld staat van Chairman Mao Zedong. Daarna door
enkele moderne winkelstraten in een voetgangerszone Chunxi Lu.
Een paradijs voor dames die van shoppen houden. De snacktentjes
in het midden van de straten hebben alleen "spicy food". Volgens
Melanie ongeschikt voor mij. Eén van de populaire snacks is
‘duck neck’.
We eten bij Subway. Net als in Xi’an weinig klandizie en
misschien niet zo populair in China. Daarna nemen we de bus
terug naar het hostel. Een volle bus en we stappen achter in.
Samen de passagiers die net met ons zijn ingestapt, verzamelen
we buspasjes en geldbriefjes. Vol verbazing kijk er naar hoe
dat stapeltje vertrouwen via andere passagiers naar voren gaat.
Melanie moet lachen om mijn gezichtsuitdrukking.
Ze heeft helaas een feestje van een vriendin van haar huisgenote.
Daar heeft ze geen zin in. Wel om mee te eten, maar niet om
daarna nog feest te vieren. Ze geeft me instructies hoe ik bij
het hostel kan komen. Zelf moet ze een paar haltes verder.
Ik vertrouw haar volledig op de routeinstructie die ze me geeft.
Ondanks onzekerheden, vind ik het hostel probleemloos. De straat
herken ik, maar het pand zit iets verder dan verwacht. Onderweg
koop ik een paar muffins. Op mijn kamer aangekomen, begint het
hoesten weer erger te worden. Nog nooit eerder zo erg gehad!
Ik kan anders wel een goede nachtrust gebruiken.
Zondag 23 mei. Vandaag hebben we om tien uur afgesproken, maar
Melanie is er al wanneer ik nog aan mijn ontbijt zit. Ze wil
niet overstappen op een andere buslijn en vraagt of ik het goed
vind om het eerste stuk te lopen. Het is al warm. Op straat voor
het hostel graait een echtpaar in blauwe overalls in een grote
vuilnisbak. Ik heb hun gisteren ook gezien. We passeren een
vrouw met een draagbare dierenwinkel.
Allereerst gaan we naar de Wenshu Tempel (Wen Shu Yuan). In de
rode muur van het complex zit een gat waar je het entreekaartje
kunt kopen (5 yuan). Volgens Melanie komt de kaartjesverkoopster
uit Shanghai, dat hoort ze aan het accent. Achter de mooie en
goed onderhouden boeddhistische tempel zit een park. We zitten
lang op een overkapte brug. Melanie kan mooi vertalen wat de
oudjes over mij zeggen. Verder vertelt ze graag over China, de
taal en is ze ook geïnteresseerd in Nederland. Bij het
tempelcomplex horen een academie voor monniken, een bibliotheek
en een populair vegetarisch restaurant.
We eten een paar zoete snacks aan de overkant van de straat in
smalle toeristische straatjes. Zoals ‘san da pao’, letterlijk
betekent dat: drie grote knallen. Het zijn drie ballen van zoete
plakkerige rijst, gevuld met gemalen sesam en geroosterde soja,
die tegen een metalen ‘dienblad’ worden gegooid. Elke bal maakt
een knal tegen het metaal, vandaar de naam. Ze worden opgediend
met siroop.
Daarna gaan we met buslijn 1 naar Jinli Street. Dat is een
toeristische straat met een hoog kitschgehalte naast het
tempelpark van de Wuhou Tempel. In de buurt hiervan zit de
Tibetaanse wijk, maar daar zijn we niet geweest. In het Oude
China was Jinli de business street.
Ik herinner me dat een Chinese die bij me in het team zat op
een project waar ik tot begin 2009 gedetacheerd zat, ook zo'n
flesje bij zich had toen ze verkouden was.
Ling mailt later: "That medicine is called 'feng you jing'.
The liquid medicine containing menthol has a strong fragrance
and the color is pale green. The taste is cool and spicy.
It has all kinds of uses, such as reduce headache, dizziness...
When we are bit by a mosquito it can help us to recover."
Tina is ingenieur en werkt in de provincie Sichuan ten oosten
van Chengdu aan de herbouw van kerken. Volgens haar zijn in 2008
bij de aardbeving 22 van de 56 kerken ingestort. Ze vindt
Chengdu niet zo geweldig, maar de natuur aan de westkant van de
stad is volgens haar heel mooi. Ik ben wel een beetje jaloers op
haar dat ze in China werkt.
Terug in Nederland
Het is Tweede Pinksterdag, tien over drie. Het toestel vliegt
heel laag boven het Amsterdamse bos. Ik zie allerlei recreanten.
Het is een mooie pinksterdag. We koppelen snel aan de gate aan
het einde van een terminal. Ik ben binnen een paar minuten door
de douane en mijn koffer is er redelijk snel. Ik neem de trein
van 15:44 richting Eindhoven. In mijn woonplaats haal ik direct
eten bij een Chinees restaurant en vertel dat ik net uit China
kom. De familie van het restaurant komt uit de omgeving van
Shanghai. Ze zijn geïnteresseerd in waar ik ben geweest.