China - Beijing (2012)


Dit is mijn zevende reis naar China. Niet echt een reis, want dit keer
blijf ik bij Weiwei in Beijing. Op deze manier hebben we meer tijd om
elkaar beter te leren kennen en februari/maart is ook niet zo geschikt
om door China rond te trekken. Ik heb wel wensen, maar bewaar dat liever
voor een andere keer.

Op 17 februari vlieg ik naar Beijing en op 16 april kom ik via Singapore
terug in Nederland. Want vanuit China wil ik een paar weken naar Vietnam
en aansluitend nog naar Cambodja.

Ik had op 31 juli al tickets bij Finnair geboekt, maar die hebben de nacht-
vlucht op de terugreis uit hun programma gehaald. De dagvlucht sloot niet
aan op wat ik wilde. Door die wijziging heb ik kosteloos kunnen annuleren.
Dat kwam goed uit, want Lufhansa had eind december een aanbieding die nog
scherper was geprijsd. Dus vlieg ik wederom met Lufhansa naar het Azië en
blijf ook twaalf dagen langer zodat ik het Cambodjaanse Nieuwjaar op 13,
14 en 15 april kan meemaken.

Maandag 13 februari. Ik heb mijn auto te koop laten zetten. Ik realiseer
me dat ik er dan geen reizen meer mee door Europa kan maken.


Vrijdag 17 februari. Rond kwart over acht ontmoet ik op het station een
vroegere bovenbuurvrouw. We praten even bij. Ze hebben inmiddels nog een
kindje gekregen: Fleur. Leuk om haar te ontmoeten.
De treinen naar Schiphol gaan zonder vertragingen. Ik check in bij balie
8 en ondanks de lange rijen ben ik vlot door de security en loop dan
naar Gate B13 voor de vlucht van elf uur naar Frankfurt. Die een kwartier
vertraging heeft, maar dat is geen probleem want ik heb voor een ruime
overstaptijd gekozen. De korte optie was wel erg kort.

Het vliegveld van Frankfurt vind ik niet zo geweldig. München beviel me
de vorige keer beter. Daar was ook nog gratis warm drinken. Hier betaal
je je blauw. Alleen zuiveldrankjes blijven onder twee euro. Het grond-
personeel staakt vandaag. Diverse, met name Europese vluchten zijn ge-
annuleerd. Mijn vlucht naar Beijing gaat gelukkig door. Bij de controle
naar de C-gates gaat dit keer het piepje zelfs af op het feit dat ik
een spijkerbroek draag. Niks aan de hand, maar het kan zijn dat ik
voortaan een andere broek draag.

Ik vlieg weer met één van de nieuwe A380 dubbeldekkers. De Johannesburg
staat aan gate C14. De A380 was onlangs in het nieuws vanwege haarscheur-
tjes in de vleugels. Kennelijk niet erg genoeg om ze aan de grond te
houden. Ik heb nu stoel 66K bij het raam en die bevalt goed. Eerst zijn
beide plekken naast mij vrij, maar een jonge Duitser besluit om naast het
gangpad te zitten. Het is een corpulente vent met kort stekelig haar.

Hij begint direct te praten. Als dat maar goed komt. Ik vraag hem wat hij
in China gaat doen. Hij werkt voor BMW en helpt de komende vier weken bij
de introductie van de nieuwe 3-serie. Even later haalt hij een zak tevoor-
schijn met flesjes cola en borrelnootjes. Daar mag ik ook van eten. Hij
heeft dorst, bestelt snel achter elkaar en haalt zelfs voor mij op! Hij
heeft net als ik ook tomatensap, maar neemt daarnaast een paar whisky met
cola. We krijgen vis met rijst en chilisaus. Dat smaakt uitstekend. Er
zit ook een kleine Toblerone bij.

De film die ik zie heet "Zindagi Na Milegi Dobara". Ik werd aangetrokken
door de beschrijving: roadmovie door Spanje. Een romantisch drama met de
nodige humor. Tijdens de nacht probeer ik uiteraard te slapen, maar ik ben
geloof ik niet moe genoeg en moet het doen met rust. De stoel kan wel
probleemloos achterover, want achter me ligt iemand languit over drie
stoelen verdeeld.

Zaterdag 18 februari. Het team van Lufthansa dat voor de bediening zorgt
is goed op elkaar ingespeeld en ze hebben plezier in hun werk.

Beijing

Met een kleine vertraging landen we iets na half tien bij terminal 3.
De rijen voor 'foreigners' zijn aanzienlijk en snel gaat het niet. Ik heb
tegen Weiwei gezegd dat ze pas om half elf aanwezig hoeft te zijn, die
inschatting is redelijk goed want de koffers verschijnen zeer traag in
plukjes van circa vijftien. Pas om kwart voor elf kom ik door de schuif-
deuren. Weiwei staat helemaal rechts. Het is niet zo lang geleden dat
we elkaar hebben gezien, dat scheelt.

We nemen direct de Airport Express naar Dongzhimen en stappen dan over
op de metro van de binnenring. Het is al aardig druk terwijl het zaterdag
is. Er staat een snijdende wind. Het appartement van Weiwei en haar huis-
genote Jiangling ligt op slechts twee minuten lopen van een metrostation
in het zuiden op de derde verdieping van een oud appartementencomplex
'Russian style'.

De corridor is afgesloten en ook verwarmd. Er is een kleine primitieve
keuken, een kleine en een grote slaapkamer. In het halletje hebben ze
een inklapbare eettafel waar klapstoeltjes in zitten. De badkamer is
zeer primitief. Daar staat een kleine wasmachine in. Het afgesloten
balkon zit op de zuidzijde en dient vooral om de was te drogen. Er zijn
een paar vaste kasten. Ze hebben de muren niet geverfd, maar slechts een
strookje behang achter het bed en hun bureaus geplakt.

Huisgenote Jiangling heeft al voorbereidingen gemaakt voor de lunch.
We eten lotus root, witte sla (niet de groene bladeren), gebakken ei met
groene paprika en groente met plakjes worst van de moeder van Jiangling.
Ik moet flink eten van Weiwei. Ik reageer ironisch met: "you force me
to eat".

Ik heb bestek met typische Hollandse symbolen meegenomen. En twee
schorten met de Friese vlag. Die heb ik vorige week zaterdag met mijn
moeder in Leeuwarden gekocht. Dat was een tip van Bauke uit Kanchanaburi
in Thailand, die ze voor zijn kooklessen gebruikte (zie het verslag van
Thailand). Daarnaast heb ik een paar chocolaatjes mee uit de doos die ik
uit Zwitserland heb gekregen voor het verzorgen van de Chinese edities
van de boeken van Hermans die vorig jaar zijn uitgekomen (zie het verslag
van Cambodja in januari). Ze zijn blij met de cadeautjes.

Weiwei en ik lopen naar de Wal-Mart om inkopen te doen voor de komende
week. Groente en fruit kunnen we volgens haar beter bij een marktje
halen. Het is zaterdag en daardoor erg druk. Regelmatig bots je tegen
iemand op en overal staan ook nog promotiedames tussendoor te roepen.
We kopen onder andere yoghurt en brood. Want ze weet dat ik 's ochtends
niet van warm eten houd.

De meiden hebben draadloos internet. Diverse sites zijn geblokkeerd,
maar de meeste dingen die ik wil, lukken wel. Soms kan ik zelfs gewoon
google.nl gebruiken, maar de gevonden links werken niet altijd recht-
streeks. Filmpjes van YouTube of verwijzingen naar Facebook en Twitter
worden niet getoond, op die delen van websites staan foutmeldingen.

Wanneer ik Skype start, zie ik dat heit net is aangelogd. Helaas krijgt
hij het niet voor elkaar om de camera en microfoon aan de praat te krijgen.
Mijn ouders kunnen mij wel zien en horen.
Ik laat een deel van het appartement zien en het avondeten dat op tafel
komt. 's Avonds zitten we alle drie op een laptop te werken. Jiangling
vertaalt een medische tekst. Weiwei is bezig met een cursus Frans. Ik werk
nog aan een selectie van foto´s die in de reisverslagen van de afgelopen
trip komen. Het wordt steeds kouder en voor ik ga slapen begin ik mijn keel
te voelen.

Zondag 19 februari. Volgens Weiwei heb ik mazzel dat ik in februari en
maart ben, want vanaf april is er geen stadsverwarming meer. Ondanks
verwarming is het fris in de slaapkamer doordat het een groot raam heeft
dat voor een koele luchtstroming zorgt. Ik kan daar slecht tegen. Weiwei
kan goed tegen de kou. Ik krijg een extra dekbed. Ergens middernacht word
ik met koorts wakker. 's Ochtends voel ik me niet al te best. Dat verbetert
na het drinken van een gemberdrankje - zelf uit Nederland meegenomen - en
douche. We eten baozi, die Weiwei vers heeft gehaald. Ze zijn gevuld met
rundvlees, groente en champignons.

Als lunch hebben we zwarte champignons, gebakken ei met tomaat en nog een
groente waarvan ik de naam niet weet. Daarna lopen we naar de markt. Achter
het appartementencomplex doen we eerst wat oefeningen op toestellen die daar
staan. We zijn goed aangekleed en krijgen het nu wat warmer. Gelukkig is het
zonnig.

De Laoqianggen markt is in verhouding tot de Wal-Mart lekker rustig.
We halen ook vis. Dat was de wens van Jiangling. De man die de vis verkoopt
wil weten waar ik vandaan kom. Holland is goed. Zolang ik maar niet uit
Amerika of Japan kom. Verder halen we varkensvlees en Chinese selderij voor
de vulling van Chao Shou en dumplings. Die maken we halverwege de middag
zelf om in de vriezer te doen. We kunnen ze later in heet water koken.
Jiangling en Weiwei lijken soms wel een echtpaar, ze zijn goed op elkaar
ingespeeld.

Maandag 20 februari. We staan vroeg op. Ik heb een stuk brood, een muffin,
verse sojabonenmelk, een yoghurtje en gemberdrankje. Dan nemen we een taxi
naar het universitair ziekenhuis voor mijn horizontaal gegroeide kies. We
proberen daar hier iets aan te laten doen omdat dat vele malen goedkoper
is dan in Nederland en Weiwei heeft een gerenommeerd ziekenhuis uitgezocht.



Op de achtste verdieping hebben we een afspraak. Er stromen cliënten binnen.
Om acht uur gaat de afdeling open. Eerst moet er bij een loketje een kaartje
worden gekocht. Ik mag in een zaaltje van tien behandelstoelen op de achter-
ste aan de linkerkant. We hebben de driedimensionale foto van kaakchirurgie
van het ziekenhuis in Nederland mee. Een studente bekijkt mijn gebit. We
moeten naar de zevende verdieping om een detailfoto te laten maken.





Eerst moet bij het loket op de achtste weer een bonnetje worden gehaald
(RMB 30). Een verdieping lager mogen we in een kleine rij staan.
De apparatuur komt uit Finland en ziet er modern uit. Met de foto lopen we
terug naar de behandelkamer. De studente concludeert dat we een afspraak
met een specialist moeten maken, want er zitten zenuwen. Dat was ook al de
conclusie van mijn tandarts, die me daarom doorverwees naar kaakchirurgie.

We proberen nog een afspraak te maken met een specialist. Daarvoor moeten
we beneden in de hal in een rij staan. Alsof je in een treinstation bent.
Daar blijkt dat we het beste morgenvroeg terug kunnen komen. Dus nemen we
een taxi terug naar het appartement. Weiwei gaat na het ophalen van haar
badge door naar haar werk.

Baiyun Tempel

Na de lunch neem ik de metro naar de Baiyun Guan, een Taoïstische tempel,
letterlijk: Tempel van de Witte Wolk. Entree is RMB 10. Vanaf het metro-
station nog een kwartiertje lopen. De straten zien er net uit.



De tempel beslaat een behoorlijk terrein met tientallen gebouwen. Diverse
hallen met beelden van heiligen die je kunt aanbidden wanneer je voorspoed
nodig hebt in zakendoen, studie, huwelijk, kind krijgen, uitdrijven van
boze geesten. Bij iedere hal is ook een Engelse beschrijving. Ik vind die
met de 'bescherming van je levensreis' interessant. Voor iedere geboorte-
jaar zijn beelden waar je offers kunt brengen. Ze gebruiken een cyclus
van 60 jaar.



Links en rechts staan tegenover elkaar kleine trommel- en bel torens.
Centraal is een hal voor evenementen. Er is ook een muur met  twaalf dieren
van de dierenriem in wit marmer. Sommige bezoekers wrijven daar over.
De taoïstische monniken zijn grotendeels zwart gekleed en dragen hun haar
in een staart. Het is heerlijk weer, de zon maakt het wat warmer en de wind
is niet zo fris als gisteren. Mooi zo op een winterse dag met veel zon.

Helemaal achteraan is een tuin, met de verblijven van de monniken en een
inwijdingstoneel. Links achter een zaaltje met een museumpje en mooie
foto's van ceremonies. Het bijschrift is grotendeels ook in het Engels.
Ondanks de vele tempels die ik de afgelopen jaren al heb gezien, was deze
toch interessant. Buiten de tempel spreken waarzeggers en verkopers van
wierook en dergelijke mij aan. Ik kijk in een theewinkeltje.
De eigenaresse heeft een grote foto hangen van haar met de 'number one'
van de tempel.



Bij het metrostation ontdek ik een restaurantje Yonghe King (yonghe.com.cn)
waar ze 'beef fried pancake' hebben. Samen met een gekookt ei en lemon tea
voor RMB 9. Daarnaast zit een bakkerij Weiduomei (www.wdmcake.cn) waar ik
later wel eens iets kan halen. Deze lijkt beter dan die bij de entree van
de Wal-Mart, al heeft Wal-Mart zelf ook goede bakkersproducten.

Dinsdag 21 februari. Afgelopen nacht ben ik een paar uur wakker geweest en
pas rond vier uur weer in slaap gevallen. Misschien komt dat nog door de
jet lag. En 's nacht is het op straat lawaaiiger doordat het vrachtverkeer
dan toestemming heeft om door de stad te rijden. Jiangling heeft bean milk
met een speciale samenstelling gemaakt (sojabonenmelk). Ik moest daar ook
wat van bij mijn ontbijt nemen.

Na de lunch loop ik naar Qianmen en bezoek daar een boekwinkel (waar ze
een mooie klassieke poster hebben met de afbeeldingen van de corridor in
het Zomerpaleis en de betekenissen daarvan) en de straat waar we in juni
vorig jaar in een hotel zaten.
Ondanks het koude weer staan er fruitverkopers op straat. De stoombroodjes
stomen meer door koude lucht. Aan het einde van de middag wordt het mij te
fris en ga ik met metro terug naar het appartement. Eerst in de verkeerde
richting... Dat kan mij dus ook nog overkomen. We eten onder andere ´beef
stew´ met aardappelen en wortels. De vorige baas van Jiangling heeft veel
beroemdheden, waaronder wereldleiders gefotografeerd.

Woensdag 22 februari. Afgelopen nacht weer een paar uur wakker geweest.
Ergens tussen twee en vier. Ik ben laat opgestaan na een snel ontbijt met
een gemberdrankje. Daarna heb ik hotels in Vietnam geboekt. Tot laat in de
middag ben ik binnen gebleven, daarna boodschappen bij Wal-Mart gedaan.
Onder andere brood (multigrain van Bimbo is volgens de meiden het beste),
smeerkaas, kleine tomaatjes, lippenbalsem en appelsap, want ik drink de
hele dag thee. En een paar T-shirts. Die heb ik thuis meer dan genoeg, maar
ik ben door de angst voor overgewicht te voorzichtig geweest in meer mee
te nemen.

Ik blijf lang binnen, want voel me niet zo fit en het is toch grijs weer.
Er was sneeuw voorspeld, maar meer dan een beetje mistig weer kan ik er
niet van maken. Weiwei heeft wat Chinese medicijnen voor mij meegenomen.
Ik wil na die koortsnacht geen ibuprofen meer nemen omdat ik bang ben dat
die te sterk is. De dag erop voelde ik me wel beter, inmiddels is de neus-
verkoudheid heviger geworden.

Donderdag 23 februari. Na de lunch begin ik aan een langdurig wandeling
door de hutongs ten zuiden van het appartement. Er zijn hier ook een paar
moskees. Het is een stralende dag en minder koud dan de eerste dagen. Eerst
loop ik vanaf de Wal-Mart naar het westen en dan naar het oosten tot het
hotel waar we in juni zaten.

Sommige hutongs zijn als ghost towns, zo veel is er gesloopt. Toch is nog
niet alles opgeruimd en zie ik her en der was hangen en zijn er ook nog
bewoonbare huisjes. Tegenover het Xuanwu ziekenhuis is een parkje waar
dames van middelbare leeftijd voetbadminton spelen. Ten oosten van Wal-Mart
kom ik door een straat met een dierenkliniek en vervolgens een zeer levendig
hutong met in het begin veel winkeltjes en mensen die voedsel op straat
verkopen.

Gisteren heeft Weiwei gevraagd of ik vandaag pasta wilde koken. Dat doe ik
dus. Ik kook bloemkool en daarna in dezelfde pan penne pasta. Ze wilde de
tomatensaus in blik niet hebben, ketchup vond ze wel in orde. Dan maar zo.
Beide meiden zijn nieuwsgierig naar hoe ik die pasta kook. Ze hebben dit
nog nooit gemaakt! Weiwei wokt op de chinese manier nog een schaal met
sperzieboontjes en gebakken ei. We krijgen er gekruide kippenpootjes bij
die ze in de oven bakt. Een beetje een ongewone pastamaaltijd, maar het
smaak prima.

Vrijdag 24 februari. Afgelopen nacht beter geslapen. De dag begint bewolkt,
maar rond lunchtijd breekt de zon door. Ik eet van de dumplings en proef
ook een tang yuan uit de vriezer. Daarna haal ik boodschappen in de Wal-Mart.
In de loop van de middag krijg ik een mail van Weiwei om vanavond te dineren.
Ze heeft een uitnodiging van een oud klasgenoot die sinds kort werkt voor de
Central Commission for Discipline Inspection of the Communist Party of the
People's Republic of China. Een hele mond vol! Het is een etentje ter ere
van een populaire leraar.

Ik kom bij metrostation Dongdan boven de grond in een modern deel van
Beijing met grote gebouwen en bij een kruising een klein veldje met roze
verlichte boompjes en blauw verlicht gras. Weiwei is iets verlaat.
Ik krijg  de opdracht om ergens naar binnen te gaan waar het warmer is.
Ik kies voor Oriental Plaza. Ik wordt al snel aangesproken door een dame
die me uitnodigt  om te drinken. Ik verdenk haar ervan dat ze buitenlanders
naar een plek loodst waar je een fikse rekening gepresenteerd krijgt.
Waarvan  zij dan een deel  krijgt. Kortom, ik vertrouw het zaakje niet, maar
wil haar  daar niet mee confronteren.

Weiwei belt even later, we ontmoeten elkaar voor het restaurant met de grote
gele M en lopen in een gebouw ernaast naar de eerste verdieping. Vooraan,
eigenlijk nog in het voorportaal van een restaurant zit een gezelschap aan
twee grote tafels achter lamellen.

Er staat al eten klaar. Ik stel me voor aan de organisator en de leraar.
Er zijn drie superieuren van hem bij en verder oud klasgenoten en een vriendin
of vrouw van één van hen. Eén oud-klasgenoot ken ik van vorig jaar juni.
De sportjournalist. Het merendeel is mannen. Er vloeit al snel veel rijstwijn.
Ik heb wel trek en probeer tussen het pittige eten, wat eetbaars te vinden. D
at is er wel. Vooral wanneer even later een grote vis op tafel komt.

Dat we elkaar in het begin niet aan iedereen voorstelden, krijgt nu een
verklaring.  Iedereen gaat minstens één keer afzonderlijk een toost met ons
uitbrengen. En de  leraar brengt al in geschonken toestand zelf een groepstoost
uit met een paar  Engelse woorden tussendoor. Gelukkig kan ik bij thee blijven.
Er zijn inmiddels ook flessen bier gekomen. En aan het einde komen er nog
noedels en groenten. De leraar ligt inmiddels met rode ogen half tegen de rug
van een collega te  slapen en zijn laatste speeches waren met een dubbele tong.

Omdat ik de hele tijd al last heb van tocht op mijn rug, stel ik tegen negenen
voor om te vertrekken. Weiwei had van tevoren gevraagd om niet te mopperen,
maar dit is voor mijn eigen gezondheid. Ik wil geen longontsteking oplopen.
Na thuiskomst loop ik nog rond een paar blokken om mijn frustraties van de
avond af te reageren. Achteraf gezien was het etentje een bijzondere belevenis,
maar je moet er wel wat voor over hebben.

Zaterdag 25 februari. Bij het ontbijt hebben we een grote schaal met gesneden
fruit en kommen met gekookte tang yuan en ei. Daarna heb ik een lang gesprek
met Jiangling. Haar vader belde gisteravond. Hij wil graag dat ze een stabiel
leven heeft en in de buurt van haar ouders als docente gaat werken. Dat maakt
haar kans op het vormen van een gezin groter. Ze heeft een oudere zus die wel
in die situatie verkeert. Ze heeft net van haar baas een aanbod gekregen om

aan een fotoboek te werken over het westen van Sichuan, het Tibetaanse deel.
Zeer interessant. Ik zeg dat ik jaloers ben op haar werk.

Daarna bezoeken we de groentemarkt, waar voor de hele week groenten worden
ingekocht en net als vorige week een vis en ook vlees. Weiwei kiest een hele
kip, die ter plekke in stukjes wordt gehakt.

Na de lunch nemen we de metro naar de Lama Tempel. Daar kopen we - op verzoek
- een 'prayer wheel' voor mijn zus. We zoeken afzonderlijk van elkaar in de kleine
winkeltjes tegenover de Lama Tempel. Weiwei gaat daarna in haar eentje naar
binnen bij de winkels die ik heb geselecteerd om tot een goede prijs te komen.
Soms vervalt ze in alleen lopen, op straat en door de gangen en op trappen bij
de metro en loopt ze een stuk voor me uit. Maar ze belooft beterschap :-)



Confucius Tempel &  Imperial College

Daarna bezoeken we de Confucius Tempel (entree RMB 30). Daar ben ik nog niet
eerder geweest. Voor de tweede poort staat een beeld van hem. Dan komt de tempel
en achteraan is nog een plek waar voorstellingen worden gegeven, maar dat doen
ze alleen voor groepen en vast en zeker bij beter weer.





Vanaf het terrein van de tempel kun je naar de naastgelegen Guozijian Imperial
College. Daar staat een hele mooie poort met glazuurtegels. Daarnaast veel
ruimten die afgesloten zijn, maar wel een museum met deels in het Engels uitleg
over de methodiek van lesgeven en overdracht naar provincies en landen in het
zuidoosten, zoals Vietnam. Interessant, maar een koud uitje.



Dan lopen we via het Ningxia hotel (verwijzend naar de minderhedenprovincie in
het westen) naar Luogo Hutong. Weiwei koopt een suikerspin (cotton candy). Ze
weet dat ik van dat soort zoetigheden houd. Naar het zuiden toe zijn steeds
meer kleine winkeltjes, bars en restaurantjes. Eén daarvan is de beroemde Wen
Yu Cheese shop waar we een bakje yoghurt met een laagje zoete rode bonen halen.
Net daarvoor hebben we al een warme pudding met vruchten gegeten. Ik zag anderen
dat eten en het leek me lekker. En alles is heerlijk!

Via de Trommeltoren lopen we naar het noorden, maar het metrostation van Gulou,
in de buurt van één van de hotels waar we in juni waren. Het laatste deel van
de  route ken ik al. Net voor het eten heb ik kort contact met mijn ouders via
Skype.  Dit keer lukt het mijn vader om zowel camera als microfoon werkend te
krijgen. Hij roept mijn moeder erbij. De meiden zijn intussen druk bezig met het
bereiden van vis met kruidig tomatensaus, soep met wortelbrood en nog een groene
groente. Na het eten zijn we allemaal bekaf. Het was vandaag deels zonnig, maar
er stond een koude wind en na een heldere nacht is het de hele dag behoorlijk
fris gebleven.

Zondag 26 februari. Weer een zonnige en koude dag. Even voor elven komt een
vriend op bezoek. Zijn naam is Yifei. Hij heeft op aanraden van Weiwei iets
voor mij meegenomen. Gevulde Zwitserse chocoladepralineballetjes. Ik heb deze
week een keer boodschappen gedaan en juist (!) geen snoep en koekjes gehaald.
Zijn Engels is behoorlijk goed. Hij werkt voor BP en is onlangs in Italië geweest.
Nu zit hij een jaar in Beijing bij het bedrijf dat een nieuwe fabriek ontwerpt.
Die komt in Zhuhai, in het zuiden ter hoogte van Hong Kong. Voor de waterkoeling
gebruiken ze zeewater, vandaar dat zo'n fabriek in het zuiden wordt gebouwd en
niet in het droge noorden.

We gaan lunchen. Jiangling gaat ook mee. We nemen de metro naar Chongwenmen.
Ten zuiden daarvan zijn een aantal enorme malls. We eten bij een Koreaans
barbecue restaurant in Soshow. Het eten is zeer goed verzorgd. Weiwei heeft
voor een aanbieding via internet RMB 180 betaald. We krijgen royaal dunne
stukjes vlees, salade, rijst met groente en saus, thee en kleine groentesalades.

Na het eten spelen we met z'n vieren een Chinees schaakspelletje. Yifei weet
twee rondes te winnen. Op de roltrap ontdekt Yifei dat op de negende verdieping
een speelhal is. Hij betaalt voor de munten. We werpen een bal in een basket,
racen, en doen andere spelletjes op machines. Jammer dat we met dit mooie weer
niet meer buiten zijn, maar ik ben in de minderheid en wil het plezier van de
anderen nietbederven. Het is ook erg koud buiten. We zijn bekaf wanneer we
terug zijn. Ik deel de chocolade grotendeels met de meiden.

Maandag 27 februari. We zouden vanmorgen weer naar het ziekenhuis, maar er is
geen alarm afgegaan en het is al zeven uur geweest wanneer we wakker worden.
Ik stel voor om morgen nog een keer te proberen. Het zou denk ik een zeer
zonnige dag zijn geweest wanneer er niet zo veel smog was. Ik maak de keuken
een beetje schoon, zoals het fornuis en de afzuigkap. Voor zover dat lukt.
Want ik heb geen goede schoonmaakspullen en de olie- en vuillagen zijn al
zo oud, dat krijgt niemand meer echt schoon. Mijn actie valt in goede aarde,
de reacties zijn lovend.

De grootste boosdoener vind ik de badkamer. De vloer daarvan is bijna altijd
nat en wanneer je dan met je huisschoenen door de rest van de betegelde
woning gaat, zie je vaak afdrukken. Iedere dag de vloer schoonmaken helpt
nauwelijks. De metro daarentegen is opvallend schoon. Voornaamste reden is
het verbod op eten en drinken. En ze maken misschien wel beter schoon dan
in Nederland.

Overal lopen kabels langs de muren. Misschien dat ze vanaf augustus een
moderner appartement in de buurt kunnen vinden. Want de locatie is wel
erg goed en praktisch.

Zuidelijke Kathedraal

Daarna bezoek ik de South Cathedral uit 1605, ´Cathedral of the Immaculate
Conception´. Die ligt ten opzichte van het appartement aan de andere kant
van de kruising en is best groot. Volgens een informatiebord over de
geschiedenis is dit de eerste kerk in het centrum van Beijing.
Bij de ingang is een boekwinkeltje. Naast de kerk is een vijvertje met
een wit Mariabeeld. Er staan nog twee mannenbeelden en enkele borden in
het Chinees.



Ik ga naar binnen. Achterin zit een groepje dames te kletsen. Af en toe
komt er een bezoeker die naar voren gaat voor wat gebeden. Ik lees enkele
informatiebladen achterin door, die ook in het Engels zijn. Ze hadden
afgelopen zondag zelfs twee Engelstalige diensten en één in het Italiaans.

Daarna doe ik boodschappen. Het brood is weer bijna op. Tijdens het eten
krijgt Jiangling telefoon van haar moeder. Haar ouders hebben in het
weekend ook al twee keer gebeld. Ze willen een ontmoeting regelen tussen
haar en een gescheiden man uit Sichuan. Ze is niet blij met de bemoeienis
van haar ouders, maar maakt zichzelf ook zorgen over dat ze 32 is en nog
geen partner heeft.

Volgens haar is dit in grote steden in China een steeds groter probleem.
Steeds meer hoogopgeleide single vrouwen. Mannen van haar generatie zijn
niet erg serieus en wanneer ze geld hebben kiezen ze voor jonge vrouwen,
die daar weer een zwak voor hebben. Ik vraag haar wat ze moeilijk vindt
en wat haar criteria zijn. Intelligent, niet te knap, iemand die om
andere mensen geeft.

Ze vindt het moeilijk om een man te vinden waarmee ze goed kan praten.
Bovendien leeft ze een beetje in een eigen wereldje en is geïnteresseerd
in kunst omdat het haar vakgebied is. Op seminaars ontmoet ze meestal
jonge vrouwen die soms in hetzelfde schuitje zitten. Weiwei en ik lopen
nog naar een bakkerij om wat vers voor vanavond en morgenochtend te
halen.

Dinsdag 28 februari. Om half zes gaat de wekker. Om tien over zes zitten
we in de taxi naar het universitaire ziekenhuis. We sluiten aan bij rij
7 in de hoop een ticket voor een specialist te bemachtigen. Er staan al
zo'n zestig mensen in onze rij. Wanneer we om kwart voor acht eindelijk
aan bod zijn, blijkt dat er alleen gewone tickets over zijn gebleven.

Weiwei heeft via internet iemand gevonden die kaartjes voor RMB 200
doorverkoopt. Ze spreekt met hem af. Morgen om acht uur kunnen we die
op de achtste verdieping kopen. Terug nemen we de metro. Elk in een
andere richting, want Weiwei gaat naar haar werk.

Ik eet dumplings met ketchup en één tang yuan voor lunch en rust ruim
een uur. Later loop ik naar Qianmen Street om klassieke Chinese huis-
schoenen voor mijn moeder te kopen, maar vind ze niet in haar maat.
Ik loop door zo'n beetje alle hutongstraatjes direct ten westen van
Qianmen en dan langzaam terug. Onderweg stop ik weer even bij de dame
van een terreintje waar een huis is gesloopt en zij recyclebare spullen
sorteert en in ontvangst neemt. Ze is zeer spraakzaam, maar spreekt
geen woord Engels. Erg grappig.

Woensdag 29 februari. Schrikkeldag. Om half zeven gaat de wekker. We
nemen de metro naar National Library. Het laatste stukje naar het
ziekenhuis is goed te belopen. Op de achtste verdieping blijkt dat we
nog een ticket voor de reguliere prijs kunnen krijgen, die geldig is
vanaf negen uur. Weiwei belt de man af. Hij is ontstemt en wil nog
graag RMB 100 hebben voor de man die hij vanmorgen vroeg in de rij
heeft laten staan. Maar hij heeft geen zaken met ons gedaan, dus hoeft
hij naar mijn mening niks te hebben. Hij verdient genoeg aan deze prak-
tijken. Het kost 'm alleen een paar telefoontjes of sms'jes en het
aansturen van een loopjongen.

We verlaten afzonderlijk van elkaar het ziekenhuis. Weiwei is bang,
maar ik zeg dat ze de zaak beter kan laten rusten. Na de lunch komt ze
mij ophalen. We gaan weer met de metro naar het ziekenhuis. De vorige
keer lag ik bij een studente in de stoel, nu bij een man van rond de
vijftig.

Wanneer hij de foto ziet, zegt hij al snel dat daar een chirurgische
ingreep voor nodig is en we daar een andere specialist voor moeten
hebben. Bovendien kan dat wel twee weken duren voor dat kan. Hij doet
namelijk ook alleen reguliere tandartstaken. Dus moeten we de hele
actie maar afblazen. Wat we geleerd hebben tijden deze 'hospital tour'
is dat het elke keer weer anders ging dat verwacht en dat Weiwei er
ook van heeft geleerd.

Weiwei vindt het niet de moeite waard om nog naar haar werk te gaan
en heeft al een halve dag vrij genomen. Ze heeft nog geen lunch gehad,
we eten rijst met vis en kip bij Yoshinoya. De saus vind ik niet zo
geweldig, een beetje een sterke sojasmaak, maar het eten op zich is
goed. Zij vindt de saus juist wel lekker. Daarna gaan we naar een
fruitwinkel twee metrostations verder dan bij het appartement met
scherpe prijzen. We drinken thuis thee en lopen dan naar de Wal-Mart
voor boodschappen en ze heeft op haar mobiel een promotiecode voor
een gratis ijsje bij Dairy Queen die in het gebouw van de Wal-Mart
zit.

Donderdag 1 maart. Rond half drie neem ik de metro naar station
Chaoyangmen. Daar loop ik naar het oosten, tot ik het Noord-Koreaanse
restaurant herken van een foto van internet: Pyongyang 'Hae Dang Hwa'.
Ik zal voorstellen om hier een keer te gaan eten. Het zit direct naast
een Wal-Mart. Er is sneeuw voorspeld, maar er valt alleen wat lichte
regen.



Ik neem de metro naar station Dongdan. Het grijze weer maakt alles zo
somber. De Oriental Plaza shopping mall is me te warm, ik loop naar
het noorden en zoek de supermarkt op waar we volgens mij vorig jaar
citroenthee met honing kochten, maar dat hebben ze niet (meer).
Ik koop nu alleen een flesje vruchtensap. Ik weet me te beheersen
bij de schappen met koekjes en chocola.

Dan loop ik rustig via Wangfujing naar het gelijknamige metrostation
en neem daar de metro to Xidan. Daar zoek ik de hutong op die ten
noorden van de grote winkelcentra licht, maar ook nu heb ik weinig
zin om uitgebreid rond te lopen. Dat komt door het weer. Ik neem de
metro terug naar het appartement. Jiangling heeft in opdracht van
Weiwei drie verse puddinggebakjes en een zak met roomsoesjes meegenomen!
Ik stuur een sms naar mijn oudste zus voor haar verjaardag. 's Avonds
kijken Weiwei en ik naar Parapluies de Cherbourg. Romantisch en
dramatisch.

Ze heeft vanmorgen een oranje en een rode huisschoen aangetrokken.
Ik draag meestal het oranje paar. Ik zeg haar dat mijn vader ook dat
soort vergissingen zou kunnen maken. De meiden vinden het eten bij
de Noord-Koreaan te duur.

Vrijdag 2 maart. Jiangling heeft vandaag vrij. We hebben het over
spullen die we hebben en bewaren. Zij heeft nog boeken en cd's bij
haar ouders. Weiwei heeft 'bean milk' gemaakt. Die is nog warm, dan
smaakt het 't beste. Ik ga verder met het corrigeren van de reisver-
slagen.

Zaterdag 3 maart. Weiwei heeft vanmorgen van acht tot kwart over
twaalf Franse les in het noorden van de stad. Die moet dus vroeg op.
Ik rond eindelijk de reisverslagen af en publiceer die op mijn website.
Jiangling en ik wachten tot Weiwei terug is voor lunch. We eten stoof
met botjeskip en wortel.

's Middag bezoeken Weiwei en ik de grootste boekenwinkel in China:
Beijing Books Building bij Xidan. Op loopafstand van het appartement.
Een enorme hoeveelheid boeken verdeeld over vier verdiepingen. Met
heel veel bezoekers. In de kelder zijn Engels-, Frans- en Duitstalige
boeken en studie-, kinder-, kunst - en reisboeken. Op de tweede
verdieping zijn de vertaalde boeken van W.F. Hermans verkrijgbaar.
Respectievelijk twee en vier exemplaren voor de volle prijs.

Achter de boekwinkel is een straat met snacks. Ook patat met
verschillende soorten saus. We kopen warme chocolademelk (RMB 10) en
bezoeken dan een grote mall die van binnen uit allemaal kleine
kraampjes bestaat. Op de begane grond accessoires, dan een verdieping
met dameskleding, een verdieping met herenkleding en vervolgens
schoenen. Maar niet de klassieke Chinese huisschoenen die mijn moeder
graag draagt. Het is in de mode om brilmonturen zonder glazen te
dragen. Nadeel is dat ik meiden aan ga staren om er zeker van te
zijn of er wel of geen glas in zit.

De boeken van Hermans zijn online nog met zo'n 30% korting verkrijg-
baar. Van elke titel bestellen we twee exemplaren.

Rond zeven uur skypen we even met mijn ouders. Dat is leuk. Vervolgens
heeft Weiwei trek in spicy food. Ze eet 'beef noodle soup' en haalt
gekruide pannenkoekjes en gestoomde broodjes met groenten in de wijk
achter het appartement. We lopen door naar de 'fastfoodzaak' Yonghe
voor puddinkjes. Na twee uur ´s middags krijg je twee voor de prijs
van één: kokos en mango. Lekker. Even om de hoek zit een luxe bakkerij
waar we vorige week zijn geweest. Daar halen we nog wat voor morgen.

Zondag 4 maart. ´s Ochtends werk ik op mijn computer aan dit verslag
en de foto´s die ik tot nog toe heb gemaakt. 's Middags gaan Weiwei
en ik naar de Silk Market om huisschoenen voor mijn moeder. Vanuit
metrostation Yong'anli stap je zo in het 7 verdiepingen tellende gebouw.
Er is slechts één 'kraampje' waar ze schoenen hebben van het type dat
mijn moeder graag wil hebben.

Ze hebben haar maat. Onder de prijs staat dat het vaste prijzen zijn,
in dit geval RMB 128, maar met vaste prijzen is het geen markt, vind
ik. We kijken nog even bij de restaurantjes op de bovenste verdieping.
Daar zit één tussen die ook in de buurt van het appartement is en
Weiwei me wel graag naar toe wil brengen. Er zijn relatief veel
buitenlandse bezoekers in het gebouw en de verkopers en verkoopsters
spreken vrij accentloos Engels. Maar verder zijn we niet echt onder
de indruk. Je kunt volgens Weiwei beter in de 'malls' van Xidan kopen.
Dan ben je ook nog goedkoper uit.

Daarna doen we nog een poging in Qianmen Street. Bij alle plekken met
klassiek huisschoen blijkt de gewenste maat niet verkrijgbaar.
We ontdekken dat in het oude stationsgebouw nu een spoorwegmuseum zit.
Daarna gaan we terug naar huis. Jiangling is al bezig met het koken.
Ze is daar heel goed in. Dat heeft ze van haar vader geleerd. Bijna
alles gaat in de wokpan met olie, sojasaus en eventueel gekruide azijn.
En meestal hebben we gekookte rijst in een kom. Weiwei heeft hier
geleerd dat noedels, pannenkoeken en andere deegproducten een goede
vervanging zijn voor rijst. Maar ze komen beiden uit het zuiden/westen
en het eten verschilt met het noorden/oosten.

Na het eten lopen we met Jiangling naar de bakkerij in het westen
voor roomsoesjes bij de Chinese loketbakkerij. Weiwei merkt op hoe
anders mijn gezichtsuitdrukking is wanneer ik lekkernijen bij een
bakkerij of chocolade in een supermarkt zie. Als een ´little boy´.

Vervolgens gaan we naar Yonghe King voor een puddinkje en één gratis.
Ik zeg dat ik me schaam voor het feit dat we alleen toetjes halen.
Maar volgens Weiwei moet ik me daar niks van aantrekken. Weiwei zoekt
online een paar huisschoenen uit, want ze wil ze graag voor mijn
moeder kopen.

Maandag 5 maart. Wanneer ik aanlog zie ik dat Hans net mijn gescande
post mailt. Ik draai twee wasmachines en doe dan met internetbankieren
enkele betalingen. 's Avonds heeft Weiwei pannenkoekjes meegenomen
om bij het avondeten te hebben in  plaats van rijst. Er is heel veel
politie op straat omdat het Volkscongres begint. Ik dacht al dat ze
er waren om mij in de gaten te houden ;-)

Dinsdag 6 maart. De weersvoorspellingen komen uit: een zonnige dag.
Rond tien uur komt de eerste doos met schoenen die Weiwei zondagavond
heeft besteld. Na het verder uitwerken van mijn plan voor de reis
naar Amerika, houd ik een korte lunch en neem dan de metro naar het
noorden, naar lijn 13 tot station Wudaokou. Lijn 13 loopt vanaf het
noordelijke treinstation bovengronds en net als in Parijs is het
prettig om ook eens bovengronds te reizen zodat je iets van de stad
kunt zien.

In het district rond Wudaokou zitten universiteiten. Ik loop eerst naar
het oosten tot de Beijing Science and Technology University. Daar staat
een enorm beeld van Mao voor! Weiwei heeft gelijk dat hier ook buiten-
landers zijn.

Rond metrostation Wudaokou zijn veel restaurantjes. Ook voor de westerse
smaak. Ik koop voor RMB 10 een zak zoete popcorn bij Taiwan Baugoo
Popcorn. Daarnaast zit Mr. Pizza met een ruim assortiment. Hier zit
ook een Golden Phoenix Bakery, waarvan er één ten westen van ons zit.

Aan de westkant van het metrostation een Tous les jours bakery waar
je ook kunt zitten om wat te drinken. Nog iets meer naar het westen
zit naast de Lotus Supermarkt een Pizza/Pasta/Coffee met ook zalm-
en tonijnpizza's en
Mango Smoothies. Aan de andere kant van de straat Big Pizza met
menusetjes. Om de hoek nog meer langs de spoorlijn. Via lijn 10 en
lijn 5 ga ik terug. De was is droog. Weiwei heeft vanavond een
afscheidstentje voor een collega van haar werk. Dus maakt Jiangling
een kleinere maaltijd: dumplings in eiersoep en salade met thousand
islands dressing.

Woensdag 7 maart. Ik haal boodschappen bij Wal-Mart en kokosnootbrood
en een hele papaja (RMB 9,90) voor lunch. Even voor twee uur wordt
het tweede paar schoenen voor mijn moeder afgeleverd. Daarna neem
ik de metro naar Sanlutin om Bookworm op te zoeken. We hebben van
Jiangling haar baas kaarten gekregen om vrijdagavond de opening bij
te wonen van het literatuurfestival (Bookworm International Literary
Festival www.bookwormfestival.com/). Bookworm blijkt lastig te
vinden omdat het achter hoge gebouwen ligt. Ik loop er dan ook eerst
twee keer aan voorbij.

Sanlutin City is een modern winkelcentra. In het noorden zijn vele
ambassades. De straten zijn rustig. Tussen de ambassades zijn soms
restaurants met Duits, Grieks, Italiaans en Indisch eten. Het is zeer
zonnig, maar tegen het einde van de middag komt er een stramme en
koude noordelijke wind opzetten.

Wanneer ik thuis kom, krijg ik opdracht om naar Yonghe te gaan voor
het avondeten. Weiwei zal vanaf haar werk het dichtstbijzijnde metro-
station nemen. Ik kies rundvlees met zwarte pepers en rijst, citroen-
thee en mangopudding na. Omdat de tijd snel gaat en ik een paar dvd's
bij me heb, gaan we vanavond The Killing Fields zien. Weiwei is onder
de indruk en vindt het erg spannend. Ze wil graag dat ik vertel hoe
het afloop, maar ik zeg haar dat je toch ook niet de laatste bladzijde
van een boek gaat lezen.

Donderdag 8 maart. Om kwart voor twaalf neem ik de metro naar Wudaokou.
Weiwei heeft vanwege International Women's Day vanmiddag vrij en we
hebben in de buurt van het metrostation voor Lotus Supermarket
afgesproken. Iemand van de Franse les heeft Helen's Cafe aanbevolen.
De menukaart ziet er uitstekend uit en het restaurant is populair bij
buitenlandse studenten die de muren hebben volgeschreven. Daar eten
we een Mexican Pizza (RMB 29), caesar salad (28), cheese cake (15),
hot chocolate (15) en lemon shake (10).

Na het eten halen we popcorn met bruine suiker smaak bij Taiwan Baugoo.
We lopen naar het westen langs het kantoor waar Weiwei werkt. Onderweg
waarderen we bij een kiosk mijn simkaart op met RMB 50. We nemen metro-
lijn 4 bij Beijing University East Gate terug en halen fruit. Weiwei
heeft ergens gelezen dat we met dit droge weer peren moeten eten.

Er ligt een ansichtkaart van haar broer in de brievenbus. Hij is als
gids in Kuala Lumpur geweest. We (Weiwei hoofdzakelijk) bereiden het
avond eten voor. Een stadsgenoot van Weiwei komt vanavond eten. Vorig
jaar september hebben we met een jongere broer van hem gegeten.

Weiwei haar vader belt net voor we eten. Hij wordt in augustus 60 en
gaat dan met pensioen. Juanmin werkt voor Maersk in Shanghai. Eerst in
Shenzhen, maar hij is overgeplaatst. Hij vindt het klimaat van Shanghai
aantrekkelijk. Zijn Engels is aardig, maar de uitspraak niet altijd heel
duidelijk. Toch kunnen we een redelijk gesprek voeren. Hij werkt voor de
divisie Noordoost-Azië.

Voor we gaan slapen vertelt ze me waarover haar vader belde. Die wil
graag dat ze hem geld geeft. Ze is verdrietig want hij heeft nooit iets
voor haar gedaan en verlangt nu weer iets van haar terwijl ze haar broer
niet op de hoogte mag brengen. Haar vader klaagt altijd ('always complains').

Vrijdag 9 maart. 's Ochtends ben ik bezig om de route voor Amerika te
optimaliseren en meer informatie te verzamelen. Ik lunch in de zon bij
de Wal-Mart met een kokosbrood. Aan het einde van de middag ga ik naar
Sanlitun  voor de opening van een internationaal literatuurfestival bij
beijingbookworm.com.
Jiangling had vorige week een artikel door Clarissa Sebag-Montefiore uit
www.timeoutbeijing.com uitgescheurd zodat we ons konden inlezen.

Jiangling gaat met een vriendin. Weiwei en ik zoeken eerst een restaurant
op. Bij Sanlitun Village zijn vooral winkels en duurdere restaurants en
verder zien we in de omgeving bars en andere duur uitziende plekken. Maar
onze zoektocht wordt beloont, we vinden een restaurantjes met noedels en
rijst voor een zachte prijs.

De opening is om acht uur. Daar is de schrijver Gary Shteyngart voor
uitgenodigd (www.garyshteyngart.com). Een joodse schrijver uit 1972,
geboren in St. Petersburg. De eigenaar van Bookworm is een buitenlander
en het merendeel van de gasten is blank of goed Engelssprekende Chinezen.
Uit het culturele wereldje en medewerkers van ambassades. Het interview
is zeer humoristisch met grappen in de stijl van Woody Allen. Zo heeft
hij het over een enorme astma-inhaler die je hier nodig hebt en dat hij
in een vuilnisbak op drie wielen is vervoerd.

Weiwei wil een taxi terug nemen. Jiangling eerst een stuk met een bus
tot lijn 2. Ik de metrolijnen zoals ik hier ben gekomen, via het dichtst-
bijzijnde station. Ik stel voor om alle drie onze eigen voorkeur te
volgen, maar ze besluiten om met mij - ze noemen me koppig - mee te gaan.
We zijn moe.

Zaterdag 10 maart. Er staat een karde en koude wind. Ik boek een paar
motels voor mijn trip naar Amerika. Alleen aan het einde van de middag
ga ik even alleen naar door de hutongs achter het appartement. Daar is
het nog wel lekker, want er staat vooral veel wind rond de hoge kantoor-
gebouwen. Jammer, want er is wel volop zon.
's Avonds gaan we naar een kleine kapsalon achter het appartement. Ik
word door een meisje geknipt (RMB 20). Weiwei door een jonge vent. Hij
vindt mijn neus mooi. Zij spreekt geen woord Engels en stelt mij via
Weiwei vragen.

Zondag 11 maart. Tegen lunchtijd ga ik naar metrostation Wudaokou.
Daar met Weiwei afgesproken voor de lunch. Vandaag staat er minder
wind en is de lucht weer strak blauw. Tijdens de gesprekken die we voeren,
blijkt dat ik weinig concreets kan toezeggen. Ik weet het niet en kom
ik tot de conclusie dat ik 'lost in confusion' ben.



Zomerpaleis

Voor we naar het Zomerpaleis gaan, halen we nog een keer verse dadelcake.
Dit keer is de rij behoorlijk lang. Daardoor missen we net een bus, maar
er komt al snel weer één voor lijn 690. het Zomerpaleis is een favoriet
van Weiwei. De entree is RMB 20 per persoon. We komen dit keer via de
oost poort naar binnen. In 2009 was dat voor mij de uitgang. Vanwege
ijs in het Kunming Meer, is het niet mogelijk om er met boten over te
varen. Dat kon toen wel.

Het is een kunstmatig meer. De grond die vrij kwam is gebruikt om de
berg te maken. Alles is namaak, zeg ik voor de lol en om een reactie
van Weiwei te ontlokken. We lopen via een paar monumenten, stenen en
een deel van de 728 meter lange lange corridor. Soms is het even heel
druk met groepen.  We bekijken een zaaltje waar een tentoonstelling
is over de introductie van de telefoon in het paleis.



Voor het beklimmen van de toren betalen we RMB 10 per persoon extra.
Nog steeds goedkoop in vergelijking tot andere grote 'attracties'.
Dit deel is veel rustiger. We lopen via de trappen en doorgangen naar
de toren en verder tot in de tempel op de berg. Dit is een mooie plek.
Het uitzicht reikt ver. Op de terugweg lopen we via een pad naar het
oosten en dan langs het meer naar de brug met zeventien bogen. Alleen
de keizer mocht door de middelste boog varen.



Langs het meer bivakkeren een aantal vogelspotters met gigantische
lenzen. Weiwei koopt een bontmuts voor mij met een Rode Ster. Voor
slechts RMB 20. Hoe winnen ze er dan nog iets aan? Dit is China, is
het antwoord van Weiwei.
Rond half zes lopen we naar station Xiyuan en nemen lijn 4 terug naar
huis. Na een drinkpauze gaan we naar de Wal-Mart voor wat inkopen.
Het is vrij rustig op zondagavond.

Maandag 12 maart. Ik ga ,et de metro naar Weiwei haar werk bij metro-
station Wudaokou zodat we elkaar iets meer kunnen zien. Het is weer
mooi weer. Ik wacht voor de Lotus supermarkt en zie even later een
blij meisje aan komen rennen. We lunchen in het gebouw waar de supermarkt
zit bij "Pizza/Pasta/Coffee". Ze heeft een uur de tijd. We bestellen
pizza met Noorse zalm, Siciliaanse pasta met ham en champignons, een
ovenschaal met aardappel en rundvlees met een romige saus en mango
smoothie (38+16+16+16=RMB 86).

Na het eten loop ik nog even tussen de hoge en moderne kantoorgebouwen.
Achter de kantoortoren van haar werk staat nog een kantoor van Google.
Ik neem de metro naar Qianmen met het doel om vanaf daar naar huis te
lopen. Bij een fotozaak vind ik een nieuwe uv-filter. Die is namelijk
voor de tweede keer binnen een korte periode kapot gegaan. Er zit een
scheur in het glas. Op de foto´s is dat overigens niet zichtbaar,
maar een nieuwe filter kost hier maar RMB 68 en dat is goedkoper dan
in Phnom Penh. Ook nu ben ik weer blij één te vinden en wil niet eens
afdingen.

Omdat Weiwei iets later is dan gebruikelijk, stelt ze voor om uit eten
te gaan. We kiezen voor een ´schoorsteen´ hot pot aan de rand van de
hutongwijk achter ons. We zitten in een legertent met van binnen
reproducties van afbeeldingen met Voorzitter Mao en andere Rode Zaken.
De tafel voor de hot pot is klein, maar het eten is prima. We hebben
verse schapenvlees, groente, aardappel en iets van tofoe (RMB 64).

Weiwei krijgt een stuk boom van een chopstick in haar vinger. We gaan
naar een tattooshop in de buurt om die splinter te laten verwijderen,
want dat lukt haar zelf niet. De ervaren naaldkunstenaar moet veel
moeite doen. Ondertussen bijt een zwarte puppy ons in de schoenen en
veters en heeft de vloer ook al ondergeplast. Weiwei heeft het even
moeilijk. Ik zeg dat ik vroeger vaak splinters heb gehad toen ik
hutten bouwde en die dan terugduwde of gewoon de wond open maakt,
want de huid herstelt wel weer.

's Avonds proberen we onze relatie te evalueren. Dat klinkt technisch,
maar regelmatig realiseren we ons dat het niet eenvoudig is. `Why
is my life so difficult´. Toen ze in het zuiden woonde en werkte was
dat leven een stuk eenvoudiger. En ze begint zich nu ook te realiseren
dat het klimaat van Beijing misschien wel helemaal niet zo goed is
voor haar gevoelige huid. Eerst dacht ze juist van wel. Dus misschien
moeten we in het zuiden gaan wonen. En ik ben eigenlijk nog steeds
niet de oude. Soms denk ik dat ik niet voor een relatie ben weggelegd
en het beste maar alleen kan blijven.

Dinsdag 13 maart. Net als gisteren ga ik weer naar metrostation
Wudaokou om met Weiwei te lunchen. We eten een 'all meat' pizza,
ovenschaal met penne en tonijn, minestrone soep en salade (RMB 67).
We hebben het over plannen voor augustus, september en oktober. Ze
wil graag dat we tijdens de festivalweek van oktober naar haar
ouders gaan. Eerder hebben we het er over gehad om een verkennend
bezoek te brengen aan Qingdao, vanaf Beijing op ongeveer vijf uur
reizen met een hogesnelheidstrein. Dat is een kuststad met een
aantrekkelijker klimaat waar bovendien haar jeugdvriendin Fangfang
komt te wonen. Ik wil eerst kunnen overzien wat er mogelijk is.

Er staan meerdere dingen op de planning. Per 1 september moeten
ze een ander appartement hebben. Het is onzeker of Jiangling blijft
of een studie in het buitenland gaat doen. Het derde weekend van
september heeft Weiwei een examen. In de voorafgaande weken zal ze
minder tijd voor mij hebben. Ik heb al naar tickets gekeken, maar
nog geen knoop doorgehakt.

Daarna loop ik een rondje met haar terug naar haar kantoor. Op de
terugweg stop ik via lijn 4 bij Xidan en geniet van de zon op het
plein naast Beijing Books Building. Weiwei kookt, we hebben kruidig
kippenpootjes. Omdat zij heeft gekookt, doe ik de afwas. Ik ben
volgens haar 'a good man'.
Daarna staan we voor de spiegel op de kast en proberen nogmaals op
rijtje te krijgen wat de plannen zijn voor na mijn reis naar Amerika.
Ze doet een beetje moeilijk en ik maak voor het slapen nog een grote
wandelronde en dan volgt 'our last night'. Jammer dat ze niet mee
kan. We vormen zo'n mooi reiskoppel.

Woensdag 14 maart. We ontbijten samen. Ik haal voor de laatste keer
boodschappen bij Wal-Mart en laat een papaja en wat lekkers achter
voor de meiden. Iets na twaalven neem ik de metro naar Dongzhimen.
Daar heb ik om kwart voor één met Weiwei afgesproken. Ze komt iets
later, ik koop alvast de kaartjes (RMB 25 per persoon) Ze brengt
me naar het vliegveld voor 'our last minutes'. Ik moet beloven dat
ik in augustus terugkom. Ik wil dat heel graag en hoop dat er een
aantrekkelijke aanbieding voor tickets komt en probeer op z'n laatst
in september te komen.

Afgelopen zaterdag vroegen mijn ouders of er tranen zouden vloeien.
Ik zei toen dat ik dacht van niet. En toen ik het er later met Weiwei
over had, zei ik dat we inmiddels gewend raken aan afscheid nemen.
Ze is bang dat ik het koud heb in mijn trainingsjackje, maar daar
draag ik twee shirts onder en het is vandaag zacht en zeer zonnig.
Ik ben op de eerste dag al mijn 'departure' kaartje kwijtgeraakt.
Die moet ik dus opnieuw invullen, maar dat is geen probleem.

Mijn koffer weegt 19,4 kilo. Gelukkig nog minder dan twintig, want
voor de vluchten naar Vietnam en Cambodja mag dat niet meer zijn.
De douane en security gaan vlot. Ik koop wat te drinken (RMB 4) en
zit ruim op tijd bij gate 11 om ontspannen te wachten. Er staat
nog geen toestel bij de gate.

Beijing beviel me goed. Ik heb een prachtige tijd bij Weiwei en
Jiangling gehad en ze hebben goed voor me gezorgd. Jammer dat ik
het soms wat zwaar had met mijn gezondheid. De metro is erg handig
en goedkoop, wanneer het niet te druk is. Vrijdagavond rond zes uur
op weg naar het festival leek het meer op veetransport... Ik heb
bijna alle metrolijnen een keer gehad. Lijn 8 nog niet. De stad
blijkt zeer geschikt om een stukken te wandelen. De winter is wel
erg koud en droog. Ik heb nog nooit van mijn leven zo vaak handcrème
moeten gebruiken. En lippenbalsem.

Het Chinese eten bevalt me ook goed, al verlang ik soms wel eens
naar tomatensaus, satésaus, een groot stuk vlees in plaats van
kleine stukjes, krieltjes, pure gekookte groenten zonder sojasaus,
stevige soep in plaats van wat waterige bouillon, een gewoon gekookt
ei, want die geven ze hier een smaakje en zien er bruin uit. Maar
ze hebben hier wel hele lekkere en verse dadelcake, mangopudding
en kokosbrood.

Om kwart voor vier vertrekt het toestel van Vietnam Airlines naar
Hanoi. Door het tijdsverschil win ik een uur.

Zie voor het vervolg het verslag Vietnam 2012

Johan (30 juni 2012)


Naschrift: Op 9 juli heb ik in Nederland door een kaakchirurg de
verstandskies linksonder en de kies daarnaast laten verwijderen.
De kroon van de eerstvolgende kies vloog er bij het wrikken af,
maar die heb ik gelukkig niet doorgeslikt en zit weer op zijn
plek...