China nazomer/herfst (2012)


Na de lange road trip door Amerika ben ik in juli en augustus in
Nederland gebleven. Om de naweeën van die reis te verwerken, foto´s
te selecteren, het reisverslag af te ronden, naar de kaakchirurg en
thuis zaken een beetje op orde te krijgen. Aan het einde van de
zomer wil ik terug naar Weiwei in China en probeer voor mijn achtste
reis naar China een visum voor 60 dagen te krijgen.

Al vóór de reis naar Amerika heb ik gekeken naar tickets. Nu wil het
geval dat de Poolse luchtvaartmaatschappij LOT vanaf eind mei na
dertien jaar weer vluchten naar Beijing in haar programma opneemt
en dat viert met een mooie aanbieding: retour voor slechts 486 euro.
Ik zie echter de laagste prijzen steeds verder in de tijd verschuiven,
dus ben ik al een beetje te laat wanneer ik boek. Ik kom dan op het
idee om een enkele reis naar Beijing te kiezen en vanuit China via
Nepal terug te reizen. Daar blijf ik een maand en vlieg vanaf
Kathmandu naar Nederland.

Eind april boek ik op de website van LOT een enkeltje naar Beijing
via Warschau. De goedkoopste rechtstreekse vlucht van China naar
Nepal gaat vanuit Kunming met China Eastern. Die vlucht boek ik ook
nog in april. Aansluitend op www.expedia.com een gecombineerde vlucht
van Kathmandu via Delhi met Jet Airways en vanaf Dubai met Garuda
naar Amsterdam.

Op 7 augustus haal ik het visum voor China in Den Haag op. Het is me
gelukt om de ambassade voldoende te overtuigen om een visum voor 60
dagen te verstrekken. Op 18 augustus verhuist Weiwei naar een ander
appartement in de buurt van haar werk. Op minder dan 15 minuten lopen,
dus ze hoeft niet eens meer met de metro. Haar huisgenote is een week
eerder namelijk naar Canada gegaan om daar te werken en studeren.
Aanleiding voor Weiwei om iets anders te zoeken.

Tijdens mijn verblijf in China breng ik uiteraard de meeste tijd door
bij Weiwei in Beijing. Maar ik heb ook een paar reiswensen weten in
te plannen. Allereerst een week in de westelijke provincie Gansu waar
het begin van de muur is en in het zuiden van die provincie het
grootste Tibetaanse klooster buiten China in Xiahe.

De eerste week van oktober reizen Weiwei en ik naar het zuiden om
haar familie te bezoeken en gaan we naar de vroegere Duitse stad
Qingdao aan de kust om een jeugdvriendin op te zoeken.
Dit is tijdens de Nationale Vakantieweek, dus ik ben benieuwd of
we ons in de treinen kunnen persen. Daarna ga ik nog een paar dagen
naar Langzhong, mijn favoriete historische stad in de provincie
Sichuan. In het weekend van 13/14 oktober heeft Weiwei examen van
een boekhoudcursus. Maar ze twijfelt inmiddels of ze dat wel gaat
doen, dus dan probeer ik voor het weekend weer in Beijing te zijn.
In de laatste week reis ik nog door het westen van de provincie
Hunan naar de mooiste plaats van China: Fenghuang. Net als Gansu
en Qingdao nieuw voor mij, en dit gebied stond al lange tijd hoog
op mijn wenslijst.



Donderdag 30 augustus. Gisteren was een zomerse dag. Het weer is
vanmorgen nog geschikt om naar het station te lopen. Zo spaar ik
een taxi uit. Zonder vertraging ben ik om kwart over acht op
Schiphol. De balie van LOT is nog niet open, maar er staat al een
kleine rij. Ik sluit aan. Het inchecken gaat vlot. Het is niet druk.
Dit keer moet bij de scanner mijn fotocamera ook uit de rugtas.
Wanneer ik bij de gate kom, staat daar nog een vertraagd toestel
van Air France. Daardoor gaat mijn vlucht naar Warschau ook later.

Warschau

De vlucht duurt een uur en veertig minuten. We krijgen een broodje
met tonijn en een chocoladewafeltje. Er is enige turbulentie. Het
vliegveld van Warschau ziet er modern en overzichtelijk uit.
Ik zoek een rustig plekje op om uit te rusten voor ik door de douane
ga richting Gate 22. Met een half uur vertraging vertrekt de oude
Boeing 767. Deze vlucht gaat acht uur en twintig minuten duren.
Ik zit net voor de vleugel op stoel 14G. Naast mij zit een zwijgzame
Chinese vrouw van middelbare leeftijd. Het personeel is ver het
algemeen niet zo jong meer. Zou dit geen prestigebaantje zijn voor
jonge Poolse schonen?

Het avondeten bestaat uit kiprollade of bief op zijn Pools, een
beetje vettig en rommelig met twee stukjes brood en een blad sla
met paté en een plak vleeswaren. En weer zo'n chocoladewafeltje.
Er zitten geen schermpjes in de stoelen. Op het grote scherm in het
midden zie ik enkele flarden van een knap gemaakte sneeuwwitje actie-
film met Julia Roberts, daarna een clichématige meisjesfilm met
paarden. Vervolgens dek ik mijn ogen af en leun tegen de zijkant om
wat te rusten, want ik ben niet moe genoeg om in slaap te vallen.

Vrijdag 31 augustus. Ruim twee uur voor de landing krijgen we ontbijt.
Weer een broodje. Nu met rookkaas en een chocolademuffin. Ik vraag
direct nog een keer om thee, want ze komen bij LOT niet vaak met
drinken langs.

Beijing

Het weer is grijs. Net als bij de laatste reis kom ik aan bij
Terminal 3. Dit keer zorg ik dat ik het departurekaartje niet weer
verlies. De douane is zo vriendelijk om ook de loketten voor Chinezen
voor buitenlanders open te stellen. Op het vliegveld van Warschau
heb ik mijn Chinese simkaart al in de telefoon gedaan. Wanneer ik
´m aan zet, heb ik al een paar sms'jes van Weiwei. Door problemen
met een metrolijn denkt ze iets later te zijn. Ik antwoord dat ik
een half uur vertraging heb.

Daarna met een treintje naar de bagageband, waar ruim tijd is om
naar het toilet te gaan. Weiwei is er inmiddels met haar blije
gezichtje. We omhelzen elkaar en lopen direct naar de Airport
Express, want ze wil voor tien uur bij haar werk zijn. Ze heeft het
jurkje aan wat ze ook op het strand in Sihanoukville (Cambodja)
droeg.  Het is erg klam weer. We nemen lijn 10 naar het noordoosten
en daarna nog één station met lijn 13 naar Wudaokou. Het appartement
is vervolgens niet ver lopen. Het voordeel ten opzichte van het
vorige is dat er geen lawaai is van straatverkeer. Haar kamer ziet
namelijk uit op een binnenplaats met een parkje waar ik twee oude
mensen met rollators zie.

Ze deelt dit appartement met een jonge vent van 22 die uit een stad
in de buurt van Noord-Korea komt. Hij heeft een achttienjarige
vriendin. Het stel brengt weekenden door in het nachtleven en ze
eten nauwelijks thuis. Ik kan ze het beste omschrijven als hip met
elk een elektrische scooter. Zijn moeder wil graag dat hij iemand
van de Koreaanse minderheid kiest. Ik zit aan de keukentafel met
Weiwei te skypen wanneer het stel binnenkomt. Nadat ik me geschoren
heb en twee baozi en een banaan heb gegeten, slaat de vermoeidheid
toe en rust ik even. Maximaal een uur, want anders slaap ik de
komende nacht niet.

Weiwei heeft een telefoonkaart van rmb 50 waarmee ze mijn Chinese
simkaart opwaardeert. We eten bij een Kantonees restaurant op een
paar minuten lopen. Kip met iets te veel olie, waarvan ik de stukken
met bloed liever niet eet. En een schaaltje met kortgebakken ei met
appel en rijst. Volgens Weiwei houden Kantonezen van kort gekookt
eten. Na het eten lopen we door de wijk. Het is veel drukker dan
toen ik hier in de winter liep. We gaan bij de Bank of China op een
plein zitten. Daar waait het een beetje, het is te heet om binnen
te zitten. In deze straat en ook elders in Wudaokou zijn veel
Koreaanse restaurants.

Ik heb goed nieuws over de terugreis, want Expedia heeft gemaild dat
Jet Airways India vliegtijden heeft verandert en ik nu een langere
overstaptijd op Delhi. Oorspronkelijk was dat slechts 65 minuten
en dat was nog een punt van zorg.

Zaterdag 1 september. We hebben met een kleine ventilator geslapen,
want de airconditioning in haar kamer doet het niet. Die veroorzaakt
kortsluiting. Kort voor lunchtijd gaan we de wekelijkse boodschappen
doen bij Wal-Mart en halen ook wat spullen voor de huishouding, want
Weiwei is nog niet helemaal geïnstalleerd. Wal-Mart zit één metro-
station naar het zuiden. We eten daar een broodje met vlees.

Aan het einde van de middag halen we groente, fruit en vis en een
waslijn bij een kleine markthal op het universiteitsterrein van de
"Beijing Language and Culture University". Hier komen ook veel
westerse jongeren, ik las ergens drieduizend per jaar.
Het studieseizoen begint, dus veel nieuwe studenten die zich laten
informeren en telefoonkaarten laten aansmeren, met kans op het
winnen van een fiets. We eten de vis met aardappelreepjes. Eén van
de beste vissen die ik in Beijing heb gehad. Weiwei weet ook goed
te koken zonder hulp van Jiangling, haar voormalige huisgenote.

Zondag 2 september. Mijn algemene gemoed is nog steeds somber en
Weiwei noemt me "The man with the sad eyes". Het heeft het grootste
deel van de nacht geregend. Ik ben verkouden geworden en heb niet
zo goed geslapen. Net als gisteren ontbijten we met veel fruit:
mango, papaja, appel en druiven. Rond lunchtijd gaan we naar de
markt op het universiteitsterrein voor gember, bruine suiker en
koriander. En deeg voor het maken van dumplings. We bezoeken ook
het gebouw waar ze Franse les heeft gevolgd en zien affiches van
het Institut français de Chine. We kunnen daar de komende weken een
keer naar de bioscoop.

Aan het einde van de middag zien we de film "Summer Palace" op mijn
computer. Deze is verboden in China omdat er scenes in zitten over
de opstand op het Tiananmen Plein in juni 1989. Een heftige film
over een meisje uit het Tumen, in het noorden van China, bij Noord-
Korea, die in Beijing mag studeren. Over liefde en relaties.
Bij Weiwei rollen de tranen over de wangen.

Maandag 3 september. Net als de voorgaande nacht ben ik rond drie
uur een tijdje wakker geweest. Helder wakker. Maar wanneer Weiwei
naar haar werk gaat, heb ik een zwaar en moe hoofd en blijf nog
rusten. We hebben contact via QQ voor ik de was doe en weer naar
de Wal-Mart ga. Het weer is uitstekend. Een blauwe lucht en niet
te warm. Bij het avondeten hebben we sponskomkommer in soep met ei.
Een zacht type komkommer. Volgens mij heb ik dat nog nooit gehad.

Dinsdag 4 september. Gisteren was Weiwei zo bescheiden door te
zeggen dat ze een goede kok is. Ik stuur haar een foto van haar
met het avondeten en heb die de titel "I am a good cook" gegeven.
In de middag ga ik naar de universiteit en zit lange tijd bij het
plein waar studenten basketbal spelen. Op het sportveld wordt een
podium gebouwd en oefenen studenten op percussie. Ze filmen hun
oefening, zodat ze zelf kunnen zien wat er nog beter kan.
Twee oma's met hun kleinzonen laten de jochies trommelen. Alles
is hier zo gemoedelijk.

Weiwei kookt een maaltijd met bief en een groene groente, soep met
tomaat en ei en er is nog pannenkoek van gisteren. Zelf is ze op
een dieet met rode bonen porridge. Dat zou goed zijn voor haar huid.
Ze neemt het ook als ontbijt. Ik heb maandag aan het einde van de
middag de laatste pan gekookt. Ik ben daar niet zo dol op. Na het
avondeten gaan we naar het U-Center, een winkelcentrum van Wudaokou.
Op de vijfde verdieping halen we bij Zero Zone toetjes met mango en
ijs waar ze via internet coupons voor heeft gekocht. In de lift naar
beneden is een familie uit België. Ik zeg dat tegen Weiwei en vertel
de belgen dat ik uit Nederland kom en probeer aan Weiwei uit te
leggen hoe anders ze spreken.

Woensdag 5 september. Voor de tweede nacht op rij moeizaam in slaap
kunnen vallen. Maandag door een volle neus. Nu vermoedelijk doordat
ik in de ochtend heb geslapen. 's Middags breng ik foto´s naar
mensen die ik in de winter op de foto heb gezet.

Allereerst naar de Tempel van de Witte Wolk, de Baiyunguan. In één
van de theehuisjes tegenover de ingang zit de jonge vrouw (31) die
ik destijds ontmoette. Nu met een jongere collega (20). Alleen de
oudste spreekt minimaal Engels. Ik geef de foto´s en ze begint
direct een theeceremonie. Ik krijg rode thee uit het diepe zuiden
van Yunnan: Xishuangbanna, dichtbij Laos. De manier waarop ze het
schenken lijkt op die in Fujian. Wanneer een zakenman binnenkomt,
neemt het jonge meisje het over. Ze drinkt met me mee. Deze heeft
prachtige grijsbruine ogen. Weiwei vertelt later dat het kleuren-
lenzen uit Japan zijn. Ik vraag of ze nog naar school gaat, maar
dat is niet het geval.

Omdat de tijd snel gaat, neem ik afscheid, en vervolgens de metro
naar Xuanwumen. Ik loop tot voorbij de Wal-Mart en sla linksaf tot
ik bij de 'recycle lady' kom waar ik drie foto´s van heb. Ze staat
achterop een vrachtwagentje. Ze herkent me meteen. Ik geef de foto´s.
Ze is nog even praatgraag, maar wil liever niet op de foto, tenzij
het met haar man is. Terug naar het metrostation van Xuanwumen kom
ik door een straat met muziekinstrumentwinkels. Bij één daarvan
krijgt een jonge vrouw vioolles. De eigenaar wenkt me naar binnen.
De violen worden in Italië gemaakt.

Rond zes uur ben ik terug. Weiwei komt een kwartier later. We gaan
weer naar Zero Zone. Ze heeft online promotiecoupons gekocht.
De nummers staan in een sms. Ik laat haar bestellen. Ze wil graag
vis, Kantonese groente, Taiwanese kip met soep en rijst. Ik krijg
weer een toetje met ijs en mango gelatine. De vis had iets langer
gebakken/gestoomd mogen worden en is iets te zout. Bij de glazen
buitenlift ontdekken we een restaurantje waar Sichuan snacks zijn.
Iets voor een andere keer.

Donderdag 6 september. Afgelopen nacht weer moeilijk in slaap kunnen
vallen. Wel moe, maar kennelijk onvoldoende. En mijn maag rommelt
ook een beetje. Misschien door de vis of de olie bij de groente.
Eerder deze week dacht ik dat de sponskomkommer en het gemberdrankje
van Weiwei hetzelfde effect hadden.

Na de lunch liggen twee werkmannen in het parkje op de binnenplaats
te slapen. Ik heb ze eerder deze week ook gezien. De dikste snurkt.
Een vader met een dochtertje passeren. De vader maakt het meisje
met een vinger op zijn lippen duidelijk dat ze stil moet zijn.
Later komt een groepje ouderen met stoeltjes en een tafeltje om te
kaarten. Eén van hen heeft een vogel mee in een kooi.

Aan het einde van de middag kijk ik of het podium bij de universiteit
al af is. Ze repeteren een vlaggenceremonie. Eén van de vlaggen is
die van Nederland. Wanneer ik bij de het basketbalplein zit, spreekt
een kleine kalende Chinees me aan. Hij werft westerlingen voor commer-
cials en films. Ik zeg dat ik liever achter dan voor de camera sta,
maar hij blijft aandringen en omdat ik anders al vaak foto's maak van
anderen, geef ik hem toestemming om een serie van mij te maken.
Hij heeft een Nikon. Het resultaat kan ik tevreden mee zijn. Hij geeft
me een kaartje en vraagt om mijn naam, e-mailadres en telefoonnummer.

Ik haal brood, smeerkaas en vruchtenjam bij Hualian, in de kelder van
het U-Center. Iets duurder dan Wal-Mart en ze hebben hier geen meer-
granenbrood. De winkel ziet er wel zeer net uit. Weiwei heeft verse
dadelcake meegenomen. Het begon te regenen terwijl ze in de rij stond,
maar ze is wel blijven staan! Daarna maakt ze nog vrij veel eten.
Twee groenteschotels, waarvan één met kip.

Vrijdag 7 september. Er hing een klok in de slaapkamer. Daar heb ik
eerder deze week een batterij in gedaan, maar tikt nogal luidruchtig.
De batterij heb ik er in een nacht weer uitgehaald. Vanmorgen hang ik
'm in de keuken. En ik probeer de ladingen stof te verwijderen in het
nisje van de slaapkamer waar  de was hangt.

Aan het einde van de middag ga ik nogmaals kijken hoe ver ze met de
voorbereidingen van de viering van het vijftigjarige bestaan van de
universiteit zijn. Het licht en geluid wordt getest en op het podium
repeteren dansers. Wanneer haar huisgenoot thuiskomt, heeft die dit
keer verse dadelcake meegenomen waar wij van mogen eten.

We eten vanavond bij Ravenna in de kelder van het U-Center. Een
Italiaans restaurant. De Chinese naam is La Wei Na.
http://e.weibo.com/laweina.
Er hangt een certificaat aan de muur van de BWFA - "Beijing's Western
Food Association". Ik bestel spaghetti met biefsaté. Weiwei een zoete
aardappelpizza en frisse salade. We vragen om een lidmaatschapskaart
zodat we op mijn verjaardag een gratis pizza kunnen krijgen.
De aardappelpizza is geen succes.

Weiwei had op internet gelezen dat het Sichuan restaurant op de vijfde
geen goede recensies kreeg. Toch zit het daar weer vol. We proberen
chao shou (rmb 20) en tang yuan (rmb 8). Nadeel is dat ik het meeste
moet eten, want ondanks ze zegt dat ze nog honger heeft, stopt ze er
snel mee. En ik maar hard proberen om twee kilo van mijn buikje af te
krijgen. Dat lukt zo nooit! Het eten smaakt heel aardig, al kan het
niet tippen aan wat ik in Chongqing heb gehad.

Wanneer we buiten komen, heb ik het over de mango cheesecake van Paris
Baguette. Ze twijfelt geen moment en gaat naar binnen om die te halen,
samen met een volkoren croissantje. Dat is typisch Weiwei, impulsief,
terwijl ik zo bedachtzaam ben. We vullen elkaar goed aan.
Morgen vertrek ik ruim een week naar de provincie Gansu. Ik mag een
kleine koffer van Weiwei lenen. Die is handzamer dan mijn koffer.

Zaterdag 8 september. Bij het ontbijt hebben we een schaal met banaan,
druiven en papaja met de lekkernijen die we gisteravond nog hebben
gehaald. De mangocake is uitstekend. Om kwart over negen verlaten we
het appartement en nemen de metro naar het begin van de Airport
Express (rmb 25) waar we afscheid nemen. Na ongeveer een uur ben ik
op het vliegveld. Mijn vlucht naar Xi´an vertrekt van Terminal 2.
Die blijkt niet te gaan of heeft vertraging. Ik kan nog wel omboeken
naar een eerdere vlucht die om 11:40 al vertrekt. Dat lukt! Tijdens
deze één uur en veertig minuten durende vlucht wordt een aardige
maaltijd met bief en rijst geserveerd. Ze hebben bij deze China
Eastern vlucht opmerkelijk genoeg geen appelsap, maar wel perziksap.

Het is bewolkt en nat in Xi'an. Ik heb nu een langere overstaptijd en
kan op mijn gemak mijn koffer ophalen, inchecken, kijken naar sport-
beelden op een groot scherm boven een rij massagestoelen en uiteraard
naar de mensen. Regelmatig zie ik westerlingen. Xi'an is een populaire
bestemming. De vlucht naar Jiayuguan duurt één uur en vijftig minuten.
Ik kies kip met noedels als avondmaal. Een beetje droog en veel minder
smakelijk. Net als bij de vorige vlucht is er sprake van enige
turbulentie, maar nooit langdurig.

Jiayuguan

Ik ben in een stad waarvan ik nog steeds moeite heb om de naam te
schrijven en uit te spreken: Jiayuguan. In het westen van de provincie
Gansu bij het begin van de Grote Muur. Er is maar één band voor de
bagage. Het is een klein vliegveld. De temperatuur ligt nog ruim boven
twintig graden. Het is hier lichter dan in Beijing. Het meisje van de
airport bus zegt dat ze om 20:10 vertrekken. Ik denk eigenlijk dat ze
wachten tot de volgende vlucht is geland.

Een jonge Taiwanese zet haar bagage ook in de bus. Haar Engelse naam
is Anne. We maken een praatje. Ze heeft veel gereisd voor zaken en is
ook in Europa geweest. Nu heeft ze maar weinig tijd en blijft hier
twee nachten en gaat dan naar Dunhuang. Daar zijn grotten met beelden,
die een grote historische waarde hebben, maar helaas mag je ze niet
op de foto zetten. En zandduinen, daar hebben ze een hek om gezet en
rmb 120 entree vragen. Voor mij was dat reden genoeg om Dunhuang over
te slaan.

Het klopt dat we wachten op een andere vlucht. De bus (rmb 15) raakt
nu bijna vol. Hij stopt ter hoogte van de Taiwanese haar hotel. Iets
eerder dan de laatste stop, welke niet ver is van het Xiong Guan Hotel,
oftewel Great Pass Hotel. De ticketverkoopster loopt met me mee om het
aan te wijzen. Dat heeft de Taiwanese voor me geregeld. Het is nog
maar een klein eindje lopen aan de rechterkant. De naam van het hotel
staat er alleen in het Chinees op. Ik wist wel dat het op een kruising
lag en heb ergens op ctrip een foto van de voorgevel gezien. Maar deze
hulp is zeer welkom.

Wanneer ik op de tweede verdieping naar mijn kamer loop, zie ik een
jochie die met zijn moeder water haalt voor een waterkoker. Hij kijkt
nieuwsgierig om. Het gebeurt vaker dat kleine kinderen mij aanstaren.
Soms grote kinderen of volwassenen ook. Ik zeg `Ni hao´ en krijg te
horen: ´bye bye shu shu´, wat oom betekent. Kamer 1205 is ruim en de
badkamer ziet er net uit. Er staat een waterkoker voor thee en er is
internet! Kortom, een prima hotel.

De dame van de receptie belt om te vragen wat mijn volgende bestemming
is. Ik zeg dat ik wel bij haar kom, want ze gaf me na het betalen van
de kamer en borg al de sleutel en zei 'second floor'. Mijn paspoort
heeft ze nog. Ik help haar om het formulier te beter in te vullen,
want ze had mijn achternaam al bij het land ingevuld...

Zondag 9 september. Ik bevind me in een gebied waar het weinig regent.
Vandaag is het grotendeels bewolkt. Vooral 's middags, maar er valt
nauwelijks een drup. Doordat er veel bewolking is, besluit ik om in
de stad te blijven en morgen pas een fiets te huren voor het verkennen
van de omgeving. Ik bezoek de markt en loop door zo'n beetje alle
belangrijke straten in het centrum.

Jiayuguan doet me een beetje aan Xining denken, ook een stad in het
westen, maar dan met minder moslims. De centrale markt is in de zelfde
stijl, maar dan netter en groter.
Ik ben hier tijdens het peren- en druivenseizoen. Ik zoek een paar
cakejes uit, want er zit geen ontbijt bij de kamer. In een restaurantje
naast de markt eet ik noedelsoep. Ik wijs aan wat ik wil hebben en dan
zonder de rode sausjes waarvan ik denk dat die te scherp zijn.
Voor de People Mall staan de veel elektrische fietsen, eenmaal binnen
kom ik tot de ontdekking dat het toch vooral een plek is voor vrouwen
en er zijn geen restaurants. De meeste winkels zijn min of meer
kraampjes.

Her en der maak ik een praatje, maar er spreekt bijna niemand meer
dan een paar woorden Engels en mijn Chinees is helaas nog steeds maar
zeer beperkt. De mensen zijn vriendelijk. De trottoirs breed, wat het
een aangename stad maakt om te wandelen. Oversteken is op de drukke
momenten wel een beetje lastig. Niet ver van mijn hotel zit Xililai
Bakery. Daar haal ik verse broodjes.

Maandag 10 september. Vandaag is er minder bewolking. Ik haal wat
voor de lunch uit de grote supermarkt om de hoek en loop een stukje
naar het zuiden, naar de fietswinkel die ik gisteren zag. Maar daar
helpen ze me niet snel genoeg. De baas hangt voortdurend aan de
telefoon. Daarom probeer ik de fietswinkel die ik eerder zag: aan
de oostkant van de markt aan de overkant van de straat met Giant op
de gevel. De eigenaresse wil rmb 500 borg, maar mijn paspoort vindt
ze ook prima.

Ik kies een fiets met kleine wielen met een mandje voorop waar ik
mijn fotorugzak in kan doen. Dat bevalt prima. Volgens de route-
beschrijving moet ik de weg langs het hotel naar het westen volgen.
Deze komt over een lang viaduct over een spoorlijn. Even later volgt
een bord waarop het fort en muur zijn aangegeven. Naar rechts.
Het fort was al zichtbaar.



Mijn fiets laat ik achter bij een verkoopster waar ik na afdingen een
flesje water voor rmb 2,5 van kan kopen en betaal met enig mopperen
rmb 120 entree. Na de ingang en de oostelijke poort loopt het pad
omhoog. Het is een indrukwekkend fort (1372) met diverse poorten,
torens, een tempel en de residentiële woning van de generaal.
Op het einde kom ik door de westpoort op een vlakte waar je op
kamelen of quads kunt rijden. Maar er komt net een buitje, de enige
van de dag. Ik loop een stuk over de muur. Een deel staat in de
steigers, de rest ziet er goed onderhouden uit.

Naast groepen Chinezen, kom ik een groep oudere Amerikanen tegen.
En een Duits sprekende man die ik gisteren op een fiets heb gezien.
Hij mopperde ook al over de hoge entree. De exit-route loopt via het
Great Wall Museum. Daar heb ik geen interesse in. De entree voor het
museum is bij de prijs inbegrepen. Bij een irrigatiekanaaltje spelen
kinderen die een paar woordjes Engels spreken. Ik kijk even bij hun.
De meisjes hebben zeer verschillende gezichtjes.

Voor het parkeerterrein van het fort stopt inderdaad bus nummer 4,
zoals ik in beschrijvingen heb gelezen. Maar dan ben je nog niet bij
de muur. Ik eet twee bekertjes yoghurt en vervolg mijn tocht naar de
muur, de zogenaamde Overhanging Wall. Het is niet helemaal duidelijk
hoe ik daar kom, want ik zie geen bruine borden meer, maar na eerst
een stuk naar het noorden, komt een kruising waarbij een lange
rechte weg naar het noordwesten loopt. Vanaf het fort kon ik wel
contouren van de muur tegen de bergen zien.



Er staat een stevige wind, maar de gedachte dat de terugweg voor
de wind gaat, sterkt mij. Na ruim een half uur arriveer ik. Er zijn
hier twee stukken muur die de bergen op lopen. Ik kies voor het
eerste deel aan de linkerkant. De entree is rmb 25. Ik ben de enige
bezoeker en loop naar boven, maar voel verzuurde benen en pauzeer
een paar keer. Sommige stukken zijn opvallend smal. Hij is hier
kwetsbaar, want volgens mij vooral van leemachtige materiaal gemaakt.
In de torentjes klim ik naar boven. Het eindpunt ligt bovenop de
bergtop. Daar rust ik wat langer. Inmiddels zijn er meer bezoekers.
5000 kilometer naar het westen ligt het eindpunt van de muur aan zee
bij Shanhaiguan. Weiwei is daar geweest en ze was niet zo onder de
indruk.

Ik fiets ook nog naar het andere deel, waar een pagode bij staat.
Maar ik heb geen zin om nog meer entree te betalen en maak aan de
zijkant bij een monument alleen een foto en begin dan aan de terug-
weg. Dat rijdt inderdaad heel wat makkelijker. In een uur ben ik
terug bij de fietswinkel. Net voor het fort stop ik nog in een wijk
of dorp waar meisjes van tien en elf Engels willen oefenen.
Ik krijg een peertje van hen. Rond het fort zijn velden met
prachtige witte, roze en paarse bloemen. Ik betaal rmb 20 voor de
fietshuur en krijg nog een kastanje en vruchten van de eigenaresse
en haar zus en nichtje. Ik moet bij hun komen zitten. Ze vinden
de 'laowai' interessant.

Bij de marktkraampjes haal ik een hartige pannenkoek voor mijn
ontbijt. En yoghurt en water uit de supermarkt. 's Avonds zijn mijn
ouders en Weiwei op Skype. Het was een mooie dag.

Dinsdag 11 september. Het is bijna geheel wolkenloos. Ik probeer
een taxi te vinden naar het vliegveld. Een eerste chauffeuse vraagt
rmb 60, want ze rekent voor de heen en terugweg. Het is een klein
vliegveld waar weinig taxi's nodig zijn. De volgende vraagt 50 maar
gaat al snel naar 40. Dat vind ik prima. Ik heb ergens gelezen dat
30 of 35 gebruikelijk is. Om 9:25, anderhalf uur voor vertrek,
begint het inchecken. De stewardessen van Sichuan Airlines zijn
stuk voor stuk schoonheden. In Jiayuguan heb ik maar weinig echt
mooie vrouwen gezien. Over het algemeen waren ze klein en een beetje
breder gebouwd.

Lanzhou

Na een uur en vijf minuten vliegen, land ik op het vliegveld van de
hoofdstad van Gansu: Lanzhou. Dit ligt op bijna een uur rijden van
de stad. Ik neem de airport bus (rmb 30). Die rijden af en aan.
Via autosnelwegen door een schaars begroeid heuvellandschap kom ik
over de Gele Rivier in een grote stad. De bus rijdt zonder af te slaan
naar een plek tegenover de universiteit waar iedereen uit moet stappen.
Het treinstation ligt aan het einde van deze straat. Daar in de buurt
ligt mijn hotel, het Nongken, en dat heb ik ook snel gevonden.
De receptie zit aan de straat, via een binnenplein kom ik bij een
toren waar de kamers zich in bevinden.

Ik betaal rmb 400 inclusief borg voor kamer 1903, op de negentiende
verdieping! Helaas met een matig uitzicht op woontorens. Lanzhou gaat
net als Chongqing en andere grote Chinese steden veel oude gebouwen
slopen en de hoogte in. De kamer is prima. Na een dutje verken ik de
directe omgeving. Ik ontdek twee bakkerszaken en de plek waar de bussen
naar het vliegveld vertrekken bij een kantoor van China Eastern. Tot
zover klopt de informatie die ik heb verzameld. Nu nog hopen dat morgen
alles goed komt bij mijn reis naar Xiahe.

Bij het treinstation is de meeste levendigheid. In een smal straatje
aan de oostkant zijn dubieuze massagesalons. Her en der supermarkten
en kraampjes met eten, ook gebakken vlees, voor mensen die de trein
nemen. Hier zijn meer moslims en ik zie zelfs een paar Tibetanen.
Ik koop noedelsoep met bief (rmb 6) in een restaurant aan het stations-
plein. Verse noedels waar de stad om bekend staat. Ik geef aan dat ik
zonder de rode saus wil, want vermoed dat daar veel pepers in zitten.
Het personeel heeft aardigheid aan mij. De meiden giechelen. Het is
voor hun ook etenstijd. De noedels vallen me een beetje tegen.
Misschien had ik toch een beetje saus moeten nemen.

Daarna haal ik water en muffins voor mijn ontbijt en loop nog een
ronde nu het donker is geworden. De straatmarkten worden afgebroken.
Al met al is Lanzhou geen onaardige stad, maar ik heb geen aanleiding
om hier langer te blijven. Ik zag vandaag een paar keer westerlingen.
Enkele jongeren bij de universiteit en het station, en een groep met
ouderen in een supermarkt bij het station. Net als in Jiayuguan wil
een man een iPhone aan mij slijten. Gewoon op straat.

Om kwart over tien krijg ik telefoon. Ik ben al moe. Een meisjesstem
vraagt iets aan me. Ik zeg 'Ni Hao' en 'Xie xie', hallo en dankjewel,
en leg de hoorn er weer op. De telefoon gaat direct nogmaals. Nu gaat
de stem over in het Engels, ik ben een beetje verward, en door de
slechte lijn hoorde ik niet eens dat het Weiwei is. Ik had haar mijn
kamernummer per sms doorgegeven en zo op de hoogte gehouden van waar
ik ben. Ze wilde een spelletje met me spelen en doen alsof ze me
massage aanbiedt. Ik ben moe en ga kort daarop slapen. Om elf uur
gaat de telefoon nogmaals, met een soortgelijke tekst. Nu is het echt
een massagemeisje. We verstaan elkaar niet.

Woensdag 12 september. De kamer was gehorig. Ik heb gisteravond laat
en vanmorgen al geluiden van werkzaamheden aan een woontoren gehoord.
En een paar keer de telefoon op de gang. Ik sta vroeg op en neem een
taxi naar het zuidelijke busstation. Weiwei heeft voor mij op papier
in het Chinees de boodschap aan de taxichauffeur vertaald. Direct
voor mijn hotel stopt al een taxi. Binnen een half uur lukt het om
tijdens de ochtendspits voor rmb 16 naar de andere kant van de stad
te komen. Ik heb medelijden met voetgangers die oversteken.

Bij de ingang van het busstation is direct rechts een open loket
waar ik voor rmb 75 een kaartje naar Xiahe koop. De verkoopster lijkt
gewend aan buitenlanders en spreekt aardig wat Engels, al is de uit-
spraak minder duidelijk waardoor we een paar keer moeten herhalen.
Op het kaartje staat het nummer van de bus, 1732, ik hoef niet eens
de Chinese plaatsnaam op de voorruit te lezen of te vragen. Hij zit
al halfvol en het is nog maar acht uur. Om exact half negen vertrekt
de inmiddels bijna volle bus. De plek naast mij is onder andere nog
onbezet.

Na ruim een uur met een hoge snelheid via een autosnelweg is er een
korte pauze. Onderweg zijn regelmatig moskeeën te zien met soms wel
zes minaretten! Linxia staat bekend als moslimregio. Het landschap
blijft eentonig met bergen, eerst nog van die kleine nauwelijks be-
groeide heuvels, later hoger. Een half uur later slaat de bus af op
een provinciale bergweg met enkele tunnels. Onderweg is een zeer
gewelddadige actiefilm uit Hong Kong te zien en daarna muziekclips
met Tibetaanse muziek.

Er zijn stukken weg waarbij de chauffeur nog flink vaart maakt. We
stoppen twee keer om iemand mee te nemen. De laatste is op een half
uur van Xiahe. Een jonge monnik stapt in en komt naast mij zitten.
Een enthousiaste jonge man. Hij laat een boeiende serie foto´s zien
op zijn smartphone. Wat jammer dat hij geen Engels spreekt, dan had
hij misschien een paar naar mij kunnen sturen want het lukt me niet
goed om reproducties van zijn scherm te maken. Hij is zeer vriende-
lijk, maar mag zijn tanden wel eens poetsen...

Xiahe

We arriveren precies om twaalf uur in Xiahe (ksja-ge). De bus steekt
achterin op het parkeerterrein van het busstation.
Volgens de beschrijving die ik heb, moet ik het station naar rechts
verlaten en kom zo vanzelf bij de hotels in de buurt van het Labrang
Klooster. De eerste indruk van Xiahe is dat het op Lhasa lijkt. Maar
dan veel kleiner. De stad ligt aan de Daxia Rivier. Eerste een modern,
Chinees deel. Dan het klooster. Vervolgens het Tibetaanse deel.
De basisschool heeft net lunchpauze. Grote groepen kinderen in blauwe
trainingskleding komen van de andere kant aanlopen.

Het Tibetan Overseas Hotel ligt aan de andere kant van de straat, net
voor die overgaat in het gebied met het kloostercomplex. Er zitten
grote zonnepanelen op het dak. Twee oudere Australische mannen hebben
een taxi genomen en checken net voor mij in. Na mij komen twee jonge
Israëlische stellen en een Duitstalig stel van middelbare leeftijd
die ook in de bus zaten. Het personeel bij de receptie spreekt voor
de verandering heel aardig en duidelijk Engels. Ik krijg kamer 206,
met twee enkele bedden, een grote badkamer en gelukkig weer een water-
koker.

Ik ga direct lunchen in het naastgelegen Everest Cafe en kies Thukpa,
een dikke Tibetaanse groentensoep met pasta en jakvlees voor rmb 20.
Heerlijk! Vervolgens kan ik niet wachten om de stad te verkennen en
loop in eerste instantie aan deze kant van de straat terug naar het
busstation. Ik koop dadelcake en een muffin in een kleine bakkers-
winkel. Kleine kinderen gaan net weer naar school en kopen plak-
plaatjes op een splitsing. Het regent even. Ik schuil bij een winkel.

Bij een kleine supermarkt haal ik een bekertje witte yoghurt voor
rmb 3 en geniet vooral van veel Tibetaanse mensen, maar ook moslims
die hier sterk in de minderheid zijn. Regelmatig hoor ik "Hello" of
zie ik groetende en glimlachende gezichten. Helaas zijn er ook bede-
laars.

Labrang Klooster

Ik haal de spiegelreflexcamera uit mijn kamer en ga dan het gigantische
kloostercomplex verkennen. In eerste instantie om te kijken wat ik zo
aan het einde van de middag nog goed op de foto krijg. Bij een plein
aan de rechterkant is een echtpaar dat een rondleiding krijgt van een
monnik. Ik sluit me bij hen aan en maak een paar gezamenlijke foto's.
Ze gebruikt zelf een mobiele telefoon.

Eerbiedig doe ik mijn best om niet in tegengestelde richting te lopen.
Rondom het complex zitten maar liefst 1174 gebedsmolens in de buiten-
muur, die door de Tibetanen tijdens hun kora in beweging worden
gebracht. De hele dag door lopen mensen de kora, het pelgrimspad,
rechtsom het complex en om twee stoepa's. Met kralen in de linkerhand
en voortdurende dezelfde zinnen (mantra's) te prevelen voor een betere
reïncarnatie. Sommigen doen dat al vallend op de grond. Exact de
taferelen die ik ruim drie jaar geleden ook in Tibet heb gezien.
Ze beginnen daar al bij zonsopgang mee.

Het is zo jammer dat Tibet moeilijk te bezoeken is, anders was ik er
wel vaker geweest. Want die ervaring heeft een onvergetelijke indruk
bij mij achtergelaten. Hier gelukkig geen militair vertoon van
Chinezen, dus voel ik me veel vrijer. Door de wind en stof heb ik
mijn lenzen uitgedaan en draag nu een bril en pet vanwege de felle
zon. Xiahe ligt op bijna 3000m en dat is wel te voelen.

's avonds eet ik gebakken rijst met kip in het Everest Cafe. Met
een beetje te veel olie en daardoor een vette smaak. Hoewel de kip
best goed is. Ik geef rmb 20 voor het wachtwoord voor WiFi. Dat hoort
eigenlijk gratis te zijn, ik betaal immers al rmb 160 per nacht voor
mijn kamer. Een Australisch meisje bood al aan om het mij te geven.
Ik lees mijn mail en skype nog even met Weiwei. De dame die het eten
verzorgd is nieuwsgierig en praat ook even met Weiwei.

Omdat ik inmiddels de laatste gast ben en het personeel volgens mij
ook wel aan rust toe is, houden we vanavond vroeg op. Het is in het
cafe steeds frisser geworden. Er is mail van Jiangling uit Canada,
daar wil ik graag tijd voor nemen. Volgens mij is ze een beetje
eenzaam. Voor ik in slaap val, denk ik aan de moeder met een jochie
waar ik twee ballonnen en een stuk cake aan heb gegeven. Waar zouden
ze nu slapen?

Donderdag 13 september. Iedereen is in de weer om het hotel schoon
te maken. Zelfs de ramen worden gezeemd! Bij Weiwei lijkt dat in
jaren niet te zijn gebeurd. De zon zorgt weer voor de nodige warmte.
Schuin tegenover mijn hotel koop ik voor rmb 40 een monnikstas,
zonder al te scherp af te dingen. Ik heb in Thailand ook al eens de
neiging gehad om zo'n tas te kopen, nu zie ik ze in een winkel hangen.

Ik loop naar links langs het kloostercomplex. Er is een rijtje lage
gebouwen waar veel boeddhistische schilderingen, zogenaamde TangKha
worden gemaakt. Alles met de hand. En opvallend veel door jonge
mannen, al kom ik later ook meiden tegen die dat doen. Ze gebruiken
foto's als voorbeeld en maken soms flinke doeken. Deze inspanning
is net als het lopen van de kora rond het klooster een daad om een
beter reïncarnatie te krijgen. Bij één van de winkeltjes hangt een
afbeelding van Che Guevara en staan een paar klassieke westerse
boeken die in het Chinees zijn vertaald. Ik mag binnenkomen.

Ik klim een eindje de heuvels in bij een lege plek die voor cere-
monies wordt gebruikt. Vanaf hier kun je vooral 's ochtends de stad
mooi overzien. Ik ben niet de enige. Daarna verken ik de Tibetaanse
wijk aan de westkant van het klooster. Bij één van de winkeltjes in
het begin raak ik in gesprek met Margret. Dat is haar Engels naam.
Haar Chinese naam is Sang Jiy Tso. Een mollige vrouw van 25 jaar,
getrouwd met een leraar en moeder van een tweejarig zoontje. Ze is
bescheiden wanneer ik haar Engels loof, maar ik ben in China zelden
iemand tegengekomen die zo helder en accentloos Engels spreekt.
Ze wijst me naar de 'nunnery' even verderop. En een klooster waar
monniken wonen die wit met rode gewaden dragen en ook mogen trouwen.
Terwijl ik bij haar sta, komt een geelhoed monnik voorbij.

Genietend van de mensen probeer ik hier wat te eten te kopen, anders
moet ik terug naar het centrum aan de andere kant van het klooster.
De snacks die ze hebben zijn veelal spicy. De beste keuze is een
banaan en gefrituurd brood. Bij Margret komen intussen regelmatig
studentes van vijftien a zestien die met haar vaste lijn voor rmb 1
een kort gesprekje met hun ouders voeren. Ze hebben geen mobiele
telefoon. Sommige jongere studentes hebben een trainingsjackje als
uniform, anderen dragen mooie traditionele Tibetaanse kleding in een
bepaalde kleur.

Dan vervolg ik de route rond het complex. Weer gebedsmolens en op de
hoek een witte stoepa. Een klein meisje krijgt twee ballonnen van mij.
Ik geen rmb 10 aan een oud vrouwtje. Helaas heb ik weinig kleingeld,
anders had ik vaker iets kunnen geven. Het zijn vooral oude vrouwtjes
die bedelen. Soms klampen ze me aan. Ergens halverwege heb ik een
zeer goed zicht op de hogere gebouwen van het klooster. Op een andere
hoek is ook een stoepa, waar ik een rondje om meeloop. Daarna loopt
het pad af naar de hoofdweg, waar ik weer in de buurt van mijn hotel
ben.

In de hoofdstraat geniet ik van het winkelende publiek. Tibetanen zijn
mooie mensen. Vaak met kleine kindertjes op de rug gebonden. Bij mijn
bakker haal ik weer wat voor het ontbijt. Bij een kapperszaak wenkt
een kapster mij naar binnen, maar niemand spreekt fatsoenlijk Engels.
Uit beleefdheid blijf ik even zitten. De zonnebloempitten sla ik af.
Daar zitten drie van hen op de knappen terwijl ze op klanten wachten.

Daarna zit ik een tijdje in de zon bij oude mannetjes op een muurtje
voor het Tara Guesthouse. Er komen kort achter elkaar twee groepen met
westerse toeristen in middelgrote bussen. Ik gok Fransen. Van Chinese
groepen heb ik gelukkig nog niet echt last. Overigens komen hier
volgens Margret ook pelgrims en monniken uit andere kloosters.

´s Avonds eet ik weer Thukpa in het Everest Cafe. De dame van de
bediening is weer nieuwsgierig naar Weiwei en maakt nu een langer
praatje met haar. Ze vraagt haar de oren van het hoofd. Dit keer komt
vrij laat nog een jong Chinees  stel eten en ook een man van het
personeel of een leverancier zit in aan een tafel te eten. Maar ik
moet nu noodgedwongen rond half negen stoppen omdat de accu van mijn
computer leeg is, anders had ik langer kunnen skypen.

Vrijdag 14 september. Afgelopen nacht was behoorlijk fris. Er is geen
wolk te bekennen. Net als gisteren zitten twee schoonmaaksters in
kamer 204 televisie te kijken. Ze glimlachen. Eerst loop ik een eind
door de winkelstraat in de zon, tot het een beetje warmer is geworden.
Ik maak een gebrekkig praatje bij twee dames die in een kleine mobiele
telefoonzaak werken. Eigenlijk zou ik vandaag een fiets huren, maar
heb besloten om lopend iets meer van de omgeving te verkennen. Zoals
de andere kant van de rivier waar een Chinese tempel is en een
ziekenhuis.

Bij de brug aan de westkant van het klooster zijn scholen voor oudere
kinderen. De kleuterschool en basisschool zitten in de winkelstraat
van het Chinese deel achter poorten. Tijdens de kora ontmoet ik de
bedelende moeder met het kleine jochie weer. Ik geef nu vier ballonnen,
twee bij twee aan elkaar geknoopt in verschillende kleuren. Aan de
rand van het Tibetaanse deel is niks meer te beleven.
Bovenop de heuvels zie ik vlaggetjes. Dat zou wel eens de plek kunnen
zijn waar Tibetanen lijken aan de gieren voeren. Margret bevestigt dat
even later. Ik blijf bij haar praten. Ze vraagt over Nederland en wat
een vliegticket kost. Rond half twaalf komen de kleine kinderen langs.

Even later scholieren die net als gisteren bij haar bellen en kleinig-
heden kopen. Het lukt me nu beter om verschillende traditionele
uniformen op de foto te krijgen. Jammer dat ze verpakkingen gewoon op
de vloer of op staat gooien. Wanneer je iets wil veranderen aan de
rommel, dan moet je bij de jeugd beginnen. Ouders geven niet het
goede voorbeeld. In de goot aan deze kant van de straat ligt vuilnis.
Aan de andere kant van de straat zit een smeriger smurrie.

Volgens Margret verblijven de nomaden in de zomer in de bergen en
voor de winter hebben ze hier een woning. Ik geef haar kleine klomp-
jes uit Nederland en neem afscheid. Ze is er blij mee. Rond het
kloostercomplex worden nieuwe toiletgebouwen gemaakt. Nu plast
iedereen maar in het wild. Ook vrouwen. Overigens dragen Tibetaanse
vrouwen vaak geen bh valt me op. Op hun motorfietsen ligt bijna
altijd een deken op het zadel.

Aan het einde van de middag ga ik met het woordenboekje Nederlands -
Chinees visa versa nog een keer naar de telefoonwinkel. Ze wenkten me
al naar binnen. Nu lukt het beter om wat informatie uit te wisselen.
De eigenaresse is 39, het meisje dat voor haar werkt 20. Ik krijg een
klein fotoalbum te zien met foto´s van de eigenaresse, haar zoontje,
man en familie. Ze zijn ook in Lhasa geweest. Het valt me op dat ze
op nagenoeg geen enkele foto glimlacht, terwijl ze dat wel kan.
Ze hebben regelmatig klanten. Er komt ook een jonge vent in een leren
jas binnen die mij gisteren al lastigviel. Hij bedelt op een irritante
manier, prevelt en kijkt onvriendelijk, maar ziet er fit uit en ik
zeg weer dat hij wel kan werken voor geld.

In het Everest Cafe eet ik chicken sweet sour met rijst rmb 30 + 2
en skype daarna met Weiwei, maar ben bekaf en heb een beetje hoofd-
pijn, waarschijnlijk door de hoogte.

Zaterdag 15 september. Om zes uur gaat de wekker. Eerst is er geen
warm water om te douchen, maar enkele minuten later gelukkig wel.
Bij de receptie is nog niemand. Wanneer de dame van het restaurant
binnenkomt om te beginnen met haar werk, is zij degene die mij mijn
borg teruggeeft. Ik loop in een kwartiertje naar het busstation en
koop binnen een kaartje (rmb 75). Er staat al een bus met nummer
1731 gereed. Kleiner dan op de heenreis. Achterin zit een jong
Italiaans stel dat bij de toiletten een kaartje probeerde te kopen...
Er gaan ook vijf monniken en een non mee. En onderweg pikken we nog
een paar moslims op.

Terug in Lanzhou

De pauze is nu aan de rand van Linxia. Iets na elf uur arriveren we
in Lanzhou. Ik probeer eerst een taxi op het busterrein, maar die
willen meer passagiers in de auto te krijgen voor ze vertrekken dus
stap ik weer uit. Ik heb een briefje bij me met een Chinese vertaling
door Weiwei waarop staat dat ik naar de airport bus wil. Buiten het
station lukt het beter, al probeert deze chauffeur onderweg ook meer
passagiers mee te krijgen. In Xiahe is dat logisch omdat er maar één
doorgaande straat is en de taxi´s vaak meerdere mensen oppikken.

Het is een hele toer om door het drukke verkeer bij de airport bus
te komen. Ik geef hem de gevraagde rmb 20. Voor ik de bus van 12:50
neem, haal ik eerst bananen en broodjes bij de Aili bakkerij. Anderen
proberen me nu voor rmb 40 in een gedeelde taxi te krijgen voor de
rit naar het vliegveld.
Wanneer ik terugloop naar de bus, protesterende jongeren op straat
tegen Japan vanwege een conflict tussen China en Japan om eilanden.

Ik heb een hotel bij het vliegveld geboekt, omdat de vlucht naar
Beijing morgen al om tien over acht gaat. Dat hotel ligt precies
tegenover de hal aan de andere kant van een groot parkeerterrein.
Helaas wel wat duurder dan in Lanzhou, maar een goedkoper hotel in
de buurt accepteerde geen buitenlanders, terwijl de website die ik
gebruikte wel Engelstalig was. Het hotel heeft een enorme onpersoon-
lijke lobby. Het lijkt nog niet zo oud, maar is nu al aan onderhoud
toe en de relatief hoge prijs niet waard.

Een raam in mijn kamer wil niet sluiten en er zit een lekkage in het
plafond waar stukjes gips op de vloer vallen op een grote natte plek
in de vloerbedekking. Bij binnenkomst heb ik direct een schoonmaakster
die op mijn verdieping was bij mijn kamer geroepen. Een andere vrouw
heeft wat er lag opgeveegd. Omdat er geen draadloos internet is, ga
ik terug naar de receptie. Het receptiemeisje maakt mij met een
vertaalprogramma op de computer duidelijk dat er iemand langs zal
komen met een vaste kabel. Dat gebeurt ook. Helaas is internet hier
niet zo betrouwbaar. Sites die ik normaal in China wel kan krijgen
zijn soms wel, soms niet te bereiken.

Vanuit mijn kamer heb ik zicht op een rijtje simpele restaurantjes.
Uit nieuwsgierigheid loop ik daar eerst langs. Een vrouw nodigt me uit
om naar binnen te komen. Ze maakt een gebaar met haar handen over het
eten. In de keuken maakt haar man verse noedels voor mij. Ik zeg weer
dat ik de (pittige) saus niet wil. Wanneer ik vliegen op de groente
en het vlees zie, heb ik spijt. Maar ik wil hun ook niet teleurstellen
en ga wel aan een tafel zitten. Ik krijg er een gekookt ei bij en moet
rmb 15 betalen. De noedelsoep met rundvlees smaakt zoals in Lanzhou
bij het station. In de buurt van het hotel aan het plein tegenover het
vliegveld zijn meer restaurantjes, een supermarkt en een plek voor
voetmassage. Het inchecken zal om ongeveer 6:40 beginnen. Ik zet de
wekker op zes uur.

Zondag 16 september. Het is maar vijf minuutjes lopen naar het vlieg-
veld. Ik ben ruim op tijd voor de vlucht naar Beijing van 8:10. In het
begin is er turbulentie, vervolgens krijgen we ontbijt. Op het doosje
staat dat het ook geschikt is voor moslims: een gestoomd broodje met
rundvlees, rijstcakeje, yoghurt en kersentomaatjes.
Ik laat de provincie Gansu achter mij. Jiayuguan en Xiahe waren bij-
zondere bestemmingen die ik niet had willen missen. Met name Xiahe
is een ontspannen plek om voor langere tijd te blijven.

Terug in Beijing

Na een uur en vijftig minuten landen we bij Terminal 2.  Er zijn
problemen met de bagageband, maar Weiwei sms´t dat ze nog onderweg is,
dus is een beetje vertraging geen probleem. Ze draagt een roze jurkje
en staat me op te wachten met een A4tje met de tekst `Welcome back to
Beijing, dear Johan´ :-)
We gaan snel naar huis, ik start de was en daarna lunchen we bij
Ravenna. Ze heeft via internet een coupon van rmb 48 voor een uit-
gebreide maaltijd: pasta met rundvlees, pasta met vis, salade, twee
stokje met rundvleessaté, twee koude rozenthee, chocolade-ijs na en
een gratis zakje zoete popcorn. Omdat ik deze maand jarig ben en we
lid zijn, krijgen we een gratis pizza. Het eten smaak uitstekend.
We eten rustig want er is veel.

Halverwege de middag zitten we lange tijd bij het basketbalplein van
de universiteit. Eén van mijn favoriete plekken van de eerste week.
Op een paar meisjes na, zijn het vooral jongens die spelen. Bij het
volleybal zijn meer meiden. In de schaduw van bomen oefent een groepje
tai chi. Meisjes met mandjestasjes gaan naar het douchehuis. Ik noem
ze ´shower girls´. Helaas is Weiwei het slachtoffer van muggen die haar
steken. Op de terugweg kopen we groente, fruit en vlees voor de komende
week. ´s Avonds eten we tang yuan en een schaal met fruit. We zijn nog
vol van de uitgebreid lunch.

Maandag 17 september. Vanmorgen om zeven uur al helder wakker.
We ontbijten samen. Onder andere chocolade cheesecake van Paris
Baguette. Jiangling had haar vertelt dat in de roomsoezen die we in
de winter aten, 'poison' zit. Ze reageert geschokt. Vet en suiker,
zeg ik. Daarom zijn sommige mensen in Nederland ook zo dik.
En cheesecake is misschien nog wel minder gezond. Maar wel lekker!
Ik doe de resterende was en zeem de ramen in de keuken. Dat moet
meerdere keren om ze enigszins schoon te krijgen.

Het is hier nog prachtig zomers weer met elke dag een blauwe lucht,
veel zon en dus een korte broek en T-shirt. 's Middags neem ik metro-
lijn 4 en doe een lange wandeling in de regio rond het vorige
appartement. Soortgelijk aan wat ik in de winter deed. Nu met mensen
die een dutje doen in het park tegenover een ziekenhuis. De 'recycle
lady' heeft het kennelijk niet zo druk, want ze komt van haar
terreintje bij me met de buren praten en is vrolijker dan bij mijn
laatste bezoek. Ze deelt een appel in vieren met mij en twee buren.
Bij Qianmen speel ik een tijdje met een jochie van 11 maanden in een
souvenirwinkeltje. Via het drukke Qianmen en gelijknamige metrostation
loop ik terug naar het noorden en bij terugkomst in Wudaokou nog even
over het universiteitsterrein.

Happy birthday

Dinsdag 18 september. Ik ben jarig. Weiwei heeft drie cadeautjes voor
me. Een enorme Hello Kitty beker, een Hello Kitty onderbroek (...) en
een fotoalbum voor onze dierbare herinneringen. ´s Avonds eten we bij
Satay King, volgens Weiwei van een restaurantketen uit Hong Kong, in
een onlangs geopende straat met meerdere restaurants. Eerder kregen
we op straat twee bonnen aangeboden voor een gratis schaaltje rijst
met twee stukjes gefrituurde kip en satésaus. We bestellen elk een
mangoshake en delen biefnoedels in satésoep. Want de saus is zeer
waterig ten opzichte van hoe wij het in Nederland kennen. Maar het
eten smaakt prima.

Weiwei is fanatiek in het aannemen van coupons, ze via internet kopen,
of bij metrostations uit automaten halen. Indisch/Maleisisch eten is
hier zeer zeldzaam, anders zou ik haar wat gerechten kunnen laten
proeven die wij bij de Chinees gewend zijn. Overigens doen ze hier in
shakes en (ijs)toetjes vaak gelatine, ook in de mangoshake. Dat vind
ik minder. Thuis verorberen we nog een chocoladecakeje van Paris
Baguette. Eerst mag ik een kaarsje uitblazen en een wens doen.

Woensdag 19 september. Weiwei boekt treintickets voor 28 september
naar haar geboorteplaats Yangxin in de provincie Hubei. Treintickets
kunnen 10 dagen vooraf online worden geboekt en zijn binnen no time
uitverkocht. Ze had het alarm van haar telefoon gezet. Maar de nacht-
trein was al vol, dus geen andere keuze dan een lange dagtrein.
Bijna iedere migrant reist namelijk de eerste week van oktober in de
zogenaamde nationale vakantieweek naar zijn/haar geboorteplaats.
Meer dan honderd miljoen mensen! Bij het ophalen van de treintickets
hebben we overigens maar een half uur in de rij hoeven staan.
Ze rekenen rmb 5 per kaartje aan servicekosten.

Weiwei heeft me gevraagd om haar vriendin Zoe uit Amerika naar het
Zomerpaleis te begeleiden. Ze heeft een jongere vriendin bij zich.
Via de mail meldt Zoe dat ik eerst rustig kan lunchen en ze me over
anderhalf a twee uur bij het metrostation bij de ingang van het
Zomerpaleis kunnen ontmoeten. Ik loop vanaf Wudaokou naar lijn vier
en stap twee stations naar het noorden weer uit. Daar wacht ik op
een bankje bij het restaurant met de grote gele M.

Ik krijg een telefoontje van Zoe dat ze later komen, want ze zijn
langer bezig met het verlengen van haar visum. Ze vraagt of ik er al
ben. Dat is zo, beaam ik, maar geen probleem. Ondertussen kijk ik
naar de mensen die naar het paleis gaan, of terugkomen en water kopen
van een vrouwtje bij mijn in de buurt of hier iets eten.

Op een gegeven moment zit ik al zo lang dat er bezoekers terugkomen
die ik herken. Het is al half vier geweest wanneer ze nog een keer
belt. De verbinding is niet zo goed en het gesprek loopt een beetje
moeizaam. Kort daarop krijg ik telefoon van Weiwei. Ze zegt dat Zoe
haar vriendin in de metro kwijt is geraakt en Weiwei maakt zich zorgen,
want ze weet niet of die zich kan redden. Het laatste uur dacht ik
aan wat ik tegen ze zou zeggen wanneer ze nog zouden op komen dagen.
Want er is denk ik te weinig tijd om de heuvel te beklimmen, tenzij
er nu langere openingstijden gelden dan in de winter.

Sowieso vraag ik me af of het zo laat nog wel verstandig is om aan
een bezoek te beginnen. We blazen het plan af. Had ik nog wel
speciaal mijn oranje ´King of Fruits´ T-shirt aangetrokken om als
blonde man in Beijing herkenbaar te zijn...
Ik wandel nog naar de ingang en verken iets meer van de omgeving
bij het metrostation en ga dan via lijn 4, 10 en 13 terug, zodat ik
onderweg bij Wal-Mart nog meergranenbrood kan halen. En ik koop
vlinderpasta, want Weiwei was voor haar gezondheid van plan om rijst
met rode bonen en mais te maken, dan heb ik liever pure witte rijst
of maak ik voor mezelf pasta.

Donderdag 20 september. Zoe stuurt een mail met haar excuses, waar-
schijnlijk in opdracht van Weiwei. Omdat ik zo lang heb moeten wacht-
en. Deze week staat in het teken van Hello Kitty. We gaan met Zoe en
haar vriendin Lilly naar het Hello Kitty Dream Restaurant (!) op de
vierde verdieping van Shima Department Store in Sanlitun
http://www.dreams-hellokitty.com/ .

Beide jonge dames wonen in Charlotte, North Carolina, en hebben nu
twee weken vakantie. Ze werken net als Weiwei in de financiële
industrie. Zoe wil na het afbetalen van haar studieschuld ($80.000)
graag weer naar China terug, maar haar vriend is een Amerikaanse
Chinees, hij is daar geboren, spreekt nauwelijks Chinees en wil
liever in Amerika blijven. Haar vriendin Lilly is als puber al naar
Amerika getrokken en heeft inmiddels het staatsburgerschap. Ze komt
nu voor het eerst na dertien jaar terug om haar familie op te zoeken,
met de nodige cadeautjes om het leed een beetje te verzachten...

Het Hello Kitty Dream Restaurant is schitterend gedecoreerd. Weinig
gasten, vermoedelijk vanwege de relatief hoge prijzen - voor Chinese
begrippen dan. We zijn ongeveer 7 euro per persoon kwijt, inclusief
het door ons vieren gedeelde cakeje. Maar het zijn aardige porties
voor de goedkoopste maaltijden (rmb 48 a 56). En van een goede
kwaliteit. We kunnen 5% korting krijgen wanneer Weiwei met de credit-
card van haar bank betaalt. Ondanks de kritiek die ze op China
hebben, verdedigen Zoe en Lilly hun geboorteland wel wanneer andere
landen er kritiek op hebben.

Via Chicago zijn ze eerst twee dagen in Tokio geweest om een
trouwerij van een vriendin van Zoe bij te wonen. Daarna een paar
dagen in Beijing om het visum voor Zoe te verlengen, toerist te
spelen, en morgen naar de provincie Fujian in het zuidoosten om hun
families op te zoeken. Op de terugweg reizen ze via Sjanghai en
bezoeken daar een andere oud-collega van Zoe en Weiwei: Fiona.

Vrijdag 21 september. Vanmorgen heeft Weiwei vliegtickets vanuit
Wuhan naar de kustplaats Qingdao geboekt, dat is de woonplaats van
een jeugdvriendin. Wanneer ik voor ons op travelzen of ctrip zou
boeken, dan zijn we rmb 86 per ticket duurder uit. Ik maak vlinder-
pasta voor mijn lunch, want Weiwei denkt geloof ik dat ik dood zal
gaan wanneer ik voor mijn ontbijt en lunch alleen brood en fruit eet...

De kaartende ouderen zitten nu bij de ingang bij de poort omdat er
werklui bij de flat bezig zijn en er af toe veel lawaai is. Een paar
dames hebben rode banden om de bovenarm. Dat zijn ´security´ vrij-
willigers. Aan het einde van de middag ga ik nog een keer naar Wal-
Mart want het brood raakt snel op. Vanavond komt Weiwei haar collega
Jiang noedels bij ons koken. Ze denkt dat hij homo is, al heeft hij
op het werk gezegd dat hij een vriendin heeft. Maar niemand heeft
haar nog gezien. De noedels worden vers gehaald. We halen ook
groente en fruit bij de markt van de universiteit.

Ik erger me af en toe aan de drukte, heel veel mensen te voet, maar
ook fietsers, scooters, en auto's die overal voorrang hebben en
claxonneren. Zo´n grote stad is eigenlijk niks voor mij. De noedels
lijken vrij veel op bami. Hij bakt ze met groene boontjes. Al met al
beginnen we vrij laat met eten en daarom vooraf alvast watermeloen.
Na het eten brengen we Jiang tot het metrostation. Hij werkt deze
maand voor het laatst. Jiang studeert wiskunde, logica en Engels en
wil de komende tijd aan zijn studie besteden. Weiwei en ik stellen
de afwas uit en lopen door tot de Bank of China.

Ze komt terug op de vraag van Zoe van gisteren. Die vroeg mij wanneer
we gingen trouwen. Weiwei heeft dat eerder ook al eens gevraagd en
ik heb aangegeven daar nog niet aan toe te zijn. Dat kan een paar
jaar duren, maar ik kan en wil nog niks toezeggen. Bovendien ben ik
een romanticus en wil ik liever dat een aanzoek een verrassing is en
op een bijzonder moment en speciale locatie gebeurt. Ze is zwaar
teleurgesteld en was juist zo bezig om mij gelukkig te maken. Ze zegt
`Go away´ en wil dat ik eerder alleen terugloop. Ze voelt een enorme
druk van haar ouders, vrienden en collega´s. Sociale druk. Lilly zei
gisteren dat een groot verschil tussen China en Amerika is dat er in
China een grote sociale druk is en in Amerika een grote vrijheid.

Zaterdag 22 september. 's Ochtends doen we schoonmaakwerkzaamheden
in huis. Daarna gaan we met bus 375 naar Carrefour, want ze heeft van
haar werk een tegoedbon van rmb 200 vanwege het Midherfstfestival
gekregen. Het is druk, want zaterdagmorgen. In de winkel staat een
Hello Kitty elektrische fiets van het merk Geoby, type KTR211 met
een 36V lithium motor voor rmb 5888. Leuk hebbeding!

We halen ook vier dozen met sigaretten voor haar vader, die hij kan
uitdelen aan de buren en familie. Ik stel voor om de helft te betalen.
Terug nemen we bus 307. In Wudaokou halen we twee dozen moon cakes
bij Wedome Bakery. Die heeft ze via internet bestelt.

Ik heb het liefste moon cakes met fruit en liever geen vlees, maar
hier even een rijtje met voorbeelden van mogelijkheden: coconut
paste, spicy beef paste, plum paste, lobster and cheese paste, grape
and milk paste, tiramisu paste, egg-yolk and lotus seed paste,
traditional five grains paste, black sesame paste, pumpkin and lotus
seed paste, spicy beef paste, Buddha jumping over the wall, ham and
five grains, chive and dried pork, grain grem pasten, egg-yolk and
coconuts with snow skin, snow skin tuna paste, laver and dried pork
flakes, XO and dried scallop paste, egg-yolk and sweet-scented
osmathus seed paste, traditional coarse grains paste, egg-yolk and
purple sweet potato paste.

Bij de lunch eten hebben we twee met vlees gevulde broodjes van
Carrefour. Ze smaken beter en minder vet dan die van Wal-Mart.

's Middags verken ik een nieuwe omgeving. Weiwei zegt dat we beter
even niet bij elkaar in de buurt kunnen zijn. Wanneer ik het metro-
station ChoaYangMen uitkom, loop ik tegen een jonge vrouw op die erg
haar best doet om Engels te spreken. Ze heeft een foldertje van
Herbalife en werkt daar voor. Maar wat de ontmoeting extra leuk
maakt, is dat ze een fotoalbumpje met foto´s van dikke mensen heeft
met Hello Kitty op de cover.

Ik passeer de Jian Hypermarket waar ook een Paris Baguette zit. Ik
kom bij het Worker's stadium uit, een gebied waar ook nachtclubs zijn,
en zoek het Institut Français op waar we morgenmiddag de film Madame
Bovary gaan zien. Dat zit in een groot en modern gebouw. Je zou de
architectuur van het internationale 'mansion' Frans kunnen noemen.
Het instituut herbergt onder andere een boekwinkel, bibliotheek en
filmzaak. De trottoirs zijn in verhouding tot Wudaokou vrij rustig.

Iets naar het zuiden kom ik langs de Russian Market. Daar word ik in
het Russisch aangesproken door mensen met simkaarten en foldertjes.
De grote winkels lijken vol te hangen met luxe kleding, vooral bont.
Dat staat me niet aan en ik heb ook niks met Russen. Net als in
Parijs hebben ze een fietsenproject, genaamd Beijing Bike Sharing.
Een beetje raar voor een stad waar steeds meer auto´s komen en
fietsen maar gevaarlijk wordt. Er is hier ook een kledingmarkt op
straat.

Ritan Park

Nog iets meer naar het zuiden is het Ritan Park, het Altaar van de
Zonnegod, waar keizers van de Ming en Qing dynastieën offers brachten.
Een rustig parkje zonder entree met een paar mooie plekjes om te
zitten, vijvers met lotusbloemen en heuvels met paviljoenen waar
mensen muziek spelen. Jammer dat Weiwei niet bij me is. Ze zit de
hele week al in een kantoorgebouw en blijft nu ook al op zaterdag-
middag binnenshuis. Een Chinese vrouw vraagt me of ik Russisch spreek
want twee dames uit Rusland lijken de weg kwijt te zijn en spreken
geen Engels. Een bewaker neemt ze mee naar de westpoort.

Op de terugweg neem ik lijn 13 vanaf Dongzhimen, die loopt helemaal
door het noorden van de stad en neemt meer tijd dan ik had verwacht,
maar er is plaats om te zitten en ik hoef niet meer over te stappen.
Ik stuur een sms dat ik onderweg ben voor het avondeten. Tot mijn
verbazing zet Weiwei me rijst met rode bonen voor. Ik heb dat één
keer gehad en aangegeven liever pure rijst te hebben. Zij neemt het
zelf graag omdat het goed voor haar huid is, maar net als de rode
bonen porridge ben ik er niet dol op en ik had immers al pasta voor
mezelf als vervanging gekocht. Ze maakt snel noedels voor mij.
's Avonds is ze bezig met IELTS om haar Engels bij te spijkeren en
voor te bereiden op toegangseisen voor universiteiten in Nederland.

Zondag 23 september. Weiwei beschuldigt me dat ik niet bereid zou
zijn om dingen voor haar te betalen en haar iets te geven. Ze heeft
juist aangegeven dat ze de meeste dingen wil betalen omdat ik geen
baan heb. En ik heb nooit gezegd dat ik niet bereid ben om iets voor
haar te kopen. Jammer dat ik me nu moet verdedigen. Ik zou het juist
leuk vinden om iets kleurrijks, zoals kleding, schoenen of een tas
voor haar te kopen! De grijze tas die ze nu heeft, komt van een
vriend uit Guangzhou en vindt ze zelf ook niet mooi, maar ze gebruikt
hem wel omdat het anders zonde is.

Ze geeft de voorkeur om iets online uit te zoeken. Mijn smaak is vaak
anders wat de kleuren betreft. Ik zoek graag iets fellers uit. Maar
we maken een eerste selectie. Na de lunch gaan we met metrolijn 4
naar de Franse sportzaak Decathlon bij een Lotte Mart in het zuid-
westen van de stad. We kopen wandelschoenen en sportieve shirts voor
mijn reis naar Nepal. Ik had eigenlijk van thuis meer shirt met
lange mouwen mee moeten nemen. Deze zaak is gespecialiseerd en niet
zo duur. We hebben ook nog een meevaller wanneer de grote wandel-
schoenen rmb 99 in plaats van 349 kosten. We vermoeden dat ze bij
de winkel een fout hebben gemaakt.

Daarna bezoeken we de ´recycle lady´ voor het eerst samen. Die heeft
het druk, zelfs op zondag aan het begin van de avond. Maar maakt
toch tijd vrij voor een praatje. Ze heeft twee zoontjes in haar
geboorteprovincie Anhui die op kostschool zitten. Het werk in
Beijing neemt veel tijd in beslag. Ze loopt hooguit even de straat
door naar winkeltje, maar komt zelden verder. We geven haar een stuk
watermeloen, waarop ze ons direct uitnodigt om een keer te komen
eten. Haar man krijgt twee mannen op bezoek die elektriciteitsdraad
willen verkopen. Weiwei vermoed dat ze dat van hun werk hebben mee-
genomen.

We hebben in een straatje achter het vorige appartement al van die
heerlijke hartige pannenkoek gegeten. Weiwei wil nu ook nog noedel-
soep. Ik sla over. Het duurt echter te lang, dus vragen we het geld
terug en gaan snel naar de massagesalon waar Weiwei een abonnement
heeft waar ze nog twee keer van gebruik kan maken. We waren daar al
aan het einde van de middag, maar konden pas vanaf half acht terecht.
In dit geval heeft ze guasha massage voor ons beiden geregeld. Een
Chinese lichaamstherapie die letterlijk betekent: het schrapen van
ziekten uit het lichaam. Die is behoorlijk stevig, maar ik probeer
niks te laten blijken. Bij Weiwei zijn de rode vlekken veel erger
dan bij mij. Ze heeft haar rug al eens via Skype laten zien, dus ik
schrik niet mee zo. We krijgen het advies om meer water te drinken.

Daarna eten we nog wat snacks, hundun, dat zijn kleine dumplings in
soep, gestoomd deeg met een groentemengsel, en een mango puddinkje
in onze bekende Yonghe King van afgelopen februari/maart.

Op de terugweg krijgt ze het in haar hoofd om mij nog steeds te
beschuldigen dat ik niet bereid zou zijn om iets voor haar te kopen
en geld aan haar ouders te geven. Ze herhaalt het verhaal dat het
traditie is om geld in een rode envelop te geven. Uiteraard weet ik
dat. Haar voorstel is rmb 1000. En dat we waarschijnlijk een soort-
gelijk bedrag terug zullen krijgen. Dat is mij prima.
Ze is vervolgens jaloers op dingen die ik voor Ling heb gekocht en
blijft me zonder de achtergronden te weten beschuldigen. Ik ben
zwaar teleurgesteld.

Terwijl ik de tussenstand van de Formule 1 race in Singapore volg,
zoekt zij verder op internet naar een tas en schoenen om een
definitieve keuze te maken. Waar het ook om draait, is dat ze in
haar geboorteplaats kan zeggen dat ik die voor haar heb gekocht.
Alles gaat hier in China om indruk maken en geen gezichtsverlies
lijden. Onderweg zei ze al dat mensen hier bij het plaatsen van een
advertentie voor een zoektocht naar een huis of partner aangeven
welke studie ze hebben gedaan en dat ze een goede baan hebben.
Helemaal niet wat hun interesses zijn of iets over hun persoonlijk-
heid. Bij de deur van het appartement naast ons, wat gerenoveerd
wordt, hangt een briefje van een koppel met goede opleidingen en
banen. Chinezen zijn volgens haar zeer materialistisch ingesteld.

Maandag 24 september. Nog steeds teleurgesteld en een slecht gemoed.
Ze kan me toch gewoon vragen om iets te betalen. En met me gaan
winkelen wanneer ze graag iets wil hebben. Dat hoort automatisch te
gaan. Ik wil geen discussie hebben over geld. En al helemaal geen
beschuldigingen. Wanneer het iets nuttigs is, dan ben ik graag
bereid om mijn portemonnee te trekken. Toen we vorig jaar samen
reisden heb ik ook zeer regelmatig betaald. Overigens vond ik het
heel logisch dat zij een bijdrage leverde tijdens onze gezamenlijke
trip door Cambodja, maar kennelijk zou een Chinese man ook in dat
geval alles hebben betaald. Ze heeft een goede baan en dit is toch
de tijd van geëmancipeerde vrouwen?

Ik doe de was, inclusief de nieuwe kleding en werk op mijn computer.
Buiten is herrie van mannen die het stadsverwarmingssysteem renoveren.
Die zijn al een tijdje bezig. De huisgenoot slaapt nog. Hij gaat van
tien tot vijf uur in de nacht naar clubs. Zijn meisje heeft de
relatie beëindigd en volgens hem alweer een nieuwe vriend. Hij zoekt
ander werk.

's Avonds hebben we bij Satay King afgesproken. Weiwei is poeslief.
We bestellen tongfilet met rijst en tijmsaus, Vietnamese stijl
spring rolls met vissaus, salade met sesamdressing, noedelsoep met
satésaus, en ze komt nog op het idee om gefrituurde stukjes kip met
satésaus te bestellen omdat die gratis zijn. De vis en rijst vult
behoorlijk. Ze bestelt vaker overdadig en kookt vaak ook meer dan
we echt nodig hebben. Het helpt niet wanneer ik daar iets van zeg
en waarschuw dat het niet goed is om zo veel te eten en ik juist
wil afvallen.

Daarna halen we bij de universiteitsmarkt groente en fruit voor de
rest van de week. Wanneer ik met mijn hand in de zij sta, dan lijk
ik volgens Weiwei op Voorzitter Mao. Die stond op die manier te de-
legeren. Ik mag die houding niet aannemen.

Dinsdag 25 september. Rond lunchtijd begint het te regenen. Het is
de afgelopen weken erg droog geweest, zelfs op de dagen met veel vocht
in de lucht viel er eigenlijk geen drup. Met alle zand en stof is
regen zeer welkom. Een dag om binnen te blijven. Voor morgen wordt
zonnig weer voorspelt.

Weiwei heeft geen paraplu meegenomen. Ze heeft tot twintig over zes
een cursus gehad en belt mij om haar met paraplu's op te halen.
We gaan uit eten, want anders wordt het laat. Ze wil graag hot pot,
ik wil wel iets afhalen bij Nana, in de buurt van de Taiwanese pop-
corn shop. Ons compromis is Ravenna. Daar bestellen we hamburger
met fusilli pasta, een tonijnpizza van 9 inch en tomatensoep.
De beste soep die ik ooit in China heb gehad, want Chinezen serveren
meestal maar iets waterigs. En niet te vergeten gratis glazen heet
water en popcorn. Ze wil nog graag een stukje lopen. Omdat het
regent stel ik voor om in U-Center te blijven. Daar vindt ze zeer
redelijk geprijsde laarzen voor de winter.

Woensdag 26 september. De werklui beginnen rond half acht. De lucht
is inderdaad stralend blauw. Om twee uur heb ik een afspraak bij een
metrostation van lijn 10. Sportjournalist en oud-klasgenoot van
Weiwei Xianqiang heeft kaarten voor ons geregeld voor de China Open.
Voor aanstaande vrijdag. Het hoofdtoernooi begint zaterdag en duurt
tot zondag 7 oktober, wij gaan zaterdag vroeg weg en komen volgende
week zaterdag terug. Vrijdag kunnen we iets van het juniorenprogramma
of een wedstrijd van de dameskwalificatie zien. Hij had de kaarten
gisteren al willen geven, maar tijdens een cursus was ze telefonisch
onbereikbaar.

Op de terugweg verken ik de omgeving bij het Sheraton Hotel, Hard
Rock Café en verder naar het noorden. Een mooie omgeving langs het
water. Ten noorden daarvan meer luxe in een gebouw waar Lufthansa
ook in zit. Ik rust even langs het water en ga dan verder met de
metro en neem voor het eerst lijn 8 naar het olympisch park om het
Vogelneststadion te bewonderen. Ontworpen door een Zwitsers. Hier
zijn veel mensen en al snel word ik gevraagd om foto´s te maken of
zelf mee te poseren. Zoe en Lilly zijn hier op een avond geweest,
maar toen was er helaas geen verlichting op het stadion, dus
misschien waren ze te laat.



Het is al vijf uur geweest wanneer ik terugloop naar het metro-
station, nog snel bij Wal-Mart brood haal en naar Weiwei sms dat ze
niet te vroeg moet zijn, anders ben ik er niet om de deur te openen.
Ik heb haar sleutels, en ze heeft maar één exemplaar.

Donderdag 27 september. Vandaag bewolking en halverwege de dag ook
regen, al is het minder dan afgelopen dinsdag. Ik blijf dus maar
binnen en loop alleen aan het einde van de middag door de straat waar
Helen´s Café zit en bezoek de Lotus supermarkt waar ik alvast koekjes
voor de lange treinreis van zaterdag haal. Ik heb last van een spier
in mijn schouder. Dat is gekomen toen ik gisteren in ongebruikelijke
houdingen op foto's voor het stadion poseerde.

Weiwei haar broer heeft gebeld. Hij heeft een teen gebroken. Ze maakt
zich zorgen en belt met haar schoonzus. Ze hebben het ook gehad over
ons bezoek aan hun ouders. Hij stelde voor om maar liefst het tien-
voudige aan geld in de rode envelop te doen. Ik wil liever iets
nuttigs geven, maar begrijp de traditie. Ze stelt voor een om goktafel
te kopen. Haar ouders laten namelijk mensen in hun huis gokken. Wat
mij betreft doen we dat, maar we komen tot een compromis om het geld
te verdubbelen, Weiwei levert de andere helft.

Vrijdag 28 september. Nog last van mijn linker schouder en behoefte
om na het ontbijt nog even te rusten. Vandaag een blauwe lucht, maar
ook veel wind. Net voor de lunch haal ik boodschappen bij Wal-Mart.
Weiwei heeft een halve dag vrij genomen, we halen eten bij Lana Take
Out Food Court. Dat lijkt meer dan het is, want niet meer dan een
klein hokje met iemand achter een laptop en een kleine keuken waar
volgens Weiwei drie dames uit Sichuan werken. Dat hoort ze aan hun
accent.

Halverwege de middag gaan we naar het nationale tennisstadion. Langs
de straat voor het stadion handelt iemand in kaartjes. Voor de finale
rekent hij rmb 200. Dat valt mij reuze mee. Door de wind wapperen de
vlaggen. Ik doe de bewegingen van Maria Sjarapova na op de bewegende
vlag. Weiwei vindt dat hilarisch.
Ik vind het hilarisch hoe ze Djokovic letterlijk op zijn Chinees uit-
spreekt. Op de kleine courts wordt getraind en zijn een paar kwali-
ficatiewedstrijden. Er is opvallend weinig publiek. Terwijl Weiwei
op haar oud-klasgenoot wacht bij court 8, lukt het mij om in het
Lotus stadion te komen waar Laura Robson haar kwalificatiewedstrijd
tegen een Spaanse speelt. De Britse is de enige die ik een beetje ken.
Weiwei komt later bij me. Robson wint met twee keer 6-3. Er zit maar
heel weinig publiek, maar toch leuk om eens een keer mee te maken.

De zon schijnt, maar er staat een stevige en frisse wind. Weiwei kookt
het avondeten, ik doe de afwas en we halen meer geld uit de ATM en
vervolgen de discussie over het geld voor haar ouders en wie de dagtour
in haar geboortestreek gaat betalen. Ik ben voor het delen van de
kosten en niet nog meer geld aan haar ouders geven. Het is sowieso een
farce, want ze verzekert me dat haar vader minstens hetzelfde bedrag
terug zal geven.

Een domper is dat haar vriendin een hotel in Qingdao heeft geboekt en
ook al betaald. Ze wil niet dat we betalen. Met goede bedoelingen,
maar ik reserveer en betaal liever zelf. Wanneer we eerder geboekt
hadden, dan was het denk ik nog wel gelukt om een kamer voor de helft
van de prijs in een internationaal hostel te krijgen. Een volgende
keer er maar op aandringen om dit soort zaken zelf te regelen.

We wandelen nog een keer over het universiteitsterrein en gaan bij
het basketbalplein zitten. Weiwei haar broer belt. Ze heeft vandaag
en gisteren ook lange gesprekken met haar vader en vriendin Fangfang
gehad. Zelfs na negen uur zijn fanatiekelingen nog in het donker
basketbal aan het oefenen. Het is al bijna elf uur voor we onze bagage
hebben in gepakt en ze de huur van de komende drie maanden aan haar
huisgenoot overgemaakt.

Zaterdag 29 september. Een onrustige nacht met volle maan. Wakker
geweest door een mug en later door jankende katten. Ik heb het raam
open gedaan en hard met mijn handen geklapt, zag ook iets wegschieten,
maar even later gingen het janken gewoon verder. Gelukkig kwam er een
man voorbij die ze heeft weggejaagd.

Om tien voor vijf staan we op. En omdat we volgens Weiwei laat zijn,
proberen we eerst een taxi bij Wudaokou te krijgen, maar die pikken
volgens haar jongeren van het uitgaansleven op. We nemen daarom
volgens het oorspronkelijke plan de metro. Op dit vroege tijdstip
zijn alle zitplaatsen al bezet. Bij de overstapplek van lijn 13 naar
2 en 4 stel ik voor te proberen om een taxi naar het treinstation te
vinden. Dat lukt vrij snel en is niet zo duur (23 rmb).

We zijn opgelucht en mooi op tijd bij Beijing Xi, het westelijke
station. Buiten staan rijen om in de vertrekhal te komen. En weer
om in wachtkamer 4 naar perron 7 te komen. De trein is nagenoeg vol
wanneer we instappen. Ik schik bagage in het bovenrek van anderen
zodanig dat er ook plek is voor onze bagage. Weiwei prijst mij daar
voor. We vertrekken volgens schema om 6.59. De reis duurt ruim tien
uur. De geplande aankomsttijd is 17.09. We hebben beiden een trolley,
rugzak en zakken met koetjesrepen en mooncakes. De sigaretten pasten
de trolleykoffer.

De trein stopt een paar keer. Meestal maar kort, tenzij het een grote
stad is. Om kwart over twaalf passeren we de Yellow River. Bij de
hoofdstad van Henan danst een man op het perron. Elegante balletpassen
met klassieke uitstraling. Prachtig om te zien. Het is onbewolkt.
De airconditioning houdt het soms behoorlijk koel, afgewisseld met
een paar warme momenten. Het landschap is vlak met veel korenvelden.
Halverwege de middag zijn we in Xinyang. Er zijn nu bergen en enkele
tunnels en meer bos. Anders dan in Nederland zijn er geen afvalbakjes,
maar komt regelmatig een vrouwtje langs met een vuilniszak.

Wuhan

We eindigen de comfortabele treinreis bij een groot nieuw station in
Wuhan en nemen voor rmb 50 een taxi naar het station aan de andere
kant van de rivier. In eerste instantie door moderne buitenwijken,
maar later door iets wat meer op het centrum lijkt met een flinke
verkeersopstopping net voor we uitstappen en de weg oversteken.
Later ontdekken we dat er ook een bus is tussen beide stations,
maar die doet er vast langer over.

In het stationsgebouw eten we bij een dumplingrestaurant. Voor mij
met rundvleesvulling en een stuk bief en gebakken ei op een bakplaat
(rmb 32 en 18). Ik ga nog twee keer naar het toilet want Weiwei
waarschuwt dat we nu in een eenvoudige en oudere stoptrein komen.
Ze had nog niet tegen me gezegd dat we geen zitplaatsen hebben.
Dat wordt dus ruim twee uur staan. Dit doet me denken aan de bus-
reis in Indonesië. Her en der etende en slapende mensen en wij
staand in het middenpad.

De trein gaat naar Shanghai. De tijd gaat sneller door de enerverende
taferelen om ons heen. Zelfs de verkoopsters met hun karretjes en een
vrouwtje met elektrische gadgets voelen zich door de drukte niet
weerhouden om door het gangpad te lopen. "They want to make business",
zegt Weiwei. Een jonge student die bij ons in de buurt staat, wil
graag een praatje maken. Zijn Engelse naam is Nick, hij is eerstejaars
computer science. Zijn Engels is behoorlijk goed.

Twee meisjes proberen zonder mij te vragen vanaf een afstandje met
mij op de foto te komen. Ik help hun door te poseren. Een meisje met
een bril in witte kleding begint plotseling tegen me te praten.
Ze heet Peng Danni en heeft een hele zachte stem. Ze blijkt net begon-
nen te zijn aan een studie 'textiel' en dit is haar eerste trein-
ervaring. Ze lijkt wel een prinsesje. We praten met zijn vieren en
de studente blijkt  geïnteresseerd in het lesrooster van de jongen,
zodat ze eventueel enkele van zijn lessen kan volgen.

Yangxin

Wij stappen na een stuk of drie stops uit. Een geïnteresseerde vrouw
met grote ogen en twee meiden die bij ons in de buren zitten ook.
Zo'n vermoeiende afsluiter hoort er eigenlijk gewoon bij. Dit is ook
China. In het donker zien we Weiwei haar broer in eerste niet.
Ze belt hem maar krijgt geen gehoor. Na een tijdje lukt het via haar
vader om wel contact te krijgen. Er is een kennis met een auto
gekomen, samen met een vrouw.

We worden naar kamer 406 in het Sunshine hotel gebracht. Een goed
hotel, want haar ouders zouden gezichtsverlies lijden wanneer ze me
in een goedkoop hotel stoppen. Ze hebben zoete broodjes, yoghurt,
mandarijntjes, appels en dikke rode druiven meegebracht voor op de
kamer. Zeer vriendelijk, dan hoef ik daar niet zelf naar op zoek.
Vanuit mijn kamer kan ik in een woonkeet van bouwvakkers zien en
heb nota bene zicht op een vrouw die net naar bed gaat. Ze draagt
een shirt en korte broek en heeft het raam nog open staan, tot het
licht uit gaat.

Zondag 30 september. De kamer is meer dan uitstekend en opvallend
schoon. Gisteravond hoorde ik nog mannen gokken in een kamer waarvan
de deur open stond, maar was moe genoeg om snel in slaap te vallen.
Het ontbijtbuffet is ook zeer goed verzorgd. De meeste warme gerechten
zou ik wel voor lunch willen hebben. We hebben al fruit op mijn kamer
gehad. Ik kies een gestoomd broodje, tang yuan en rijstporridge.
We lopen naar het huis van haar ouders. Een pand van twee verdiepingen
in een steeg tussen woongebouwen. Als eerste heb ik van Weiwei
opdracht gekregen om de rode enveloppe met het geld te geven, die
haar vader in ontvangst neemt.

Weiwei haar ouders hebben één van de kamers op de benedenverdieping
met twee mahjong tafels ingericht. Haar moeder heeft enkele jaren
geleden een beroerte gehad en is voor de helft verlamd.
Kleine afstanden kan ze schuifelend wel afleggen, anders heeft ze een
rolstoel nodig. Het praten gaat ook moeizaam. Maar ze lijkt wel veel
te kunnen volgen en lacht ook hardop. Een lieve vrouw. Weiwei haar
vader is wat onrustig. Hij rookt en lijkt zich vooral druk bezig te
houden met alle gasten, in het bijzonder de buren die kaarten en
mahjong spelen. Ik kom met een bekertje thee aan een tafel te zitten
waar de broer van haar moeder en een buurman met haar vader zitten
te kaarten. Ze roken alle drie. Soms vliegt de as tussen de kaarten
op tafel.

Door de open functie van het woonhuis en de steeg, die ook door andere
bewoners in de buurt wordt gebruikt, zie ik in korte tijd veel mensen.
En zoals Weiwei al voorspelde komen ze speciaal langs omdat ze gehoord
hebben dat er een buitenlander is. Ook veel kinderen. In deze buurt
opvallend veel meisjes. Eén van die kleintjes raakt mijn wang aan en
is wel van mij gecharmeerd. Weiwei en haar broer zijn even weg om een
bezoekje te brengen en mooncakes af te leveren. Jammer, want nu is er
niemand om iets te vertalen.

Haar broer gaat naar zijn schoonouders en Weiwei en ik doen inkopen op
de markt. Die is in een grote en drukke winkelstraat. Heel anders dan
het buurtje waar haar ouders wonen. Regelmatig staren mensen mij aan.
Ze zijn hier geen buitenlanders gewend. We zien een klein kindje slapen
in iets wat ze hier kinderwagen noemen. Wij zouden dat eerder als
speelgoed kwalificeren. De markt is nog ouderwets. Volgens Weiwei is
er door de gemeente een poging gedaan om een moderne markt te facili-
teren, maar kennelijk werkt dat hier nog niet. Primitief, maar ook het
vlees lijkt wel betrouwbaar.

Yangxin is denk ik minstens zo groot als Utrecht. Aan een meer gelegen
en een wirwar aan bouwsels, zonder  architectonische schoonheidsregels
denk ik. Een dochter van een neef helpt met het koken. Er is een grote
hoeveelheid schalen met eten. Haar moeder blijft in de slaapkamer bij
de televisie. En de kokkin komt niet aan tafel. Vrouwen hebben hier
duidelijk een mindere rol. 's Avonds is er een galashow op CCTV1 met
vertalingen van de liedjes in het Engels en ondertiteling in het
Chinees en Engels.

Maandag 1 oktober. We gaan vanmorgen met haar broer naar de markt om
vlees en groenten te halen. Haar broer is van het ongeduldige type dat
de controle over zaken graag in handen neemt. Hij vindt een busje waar
we morgen mee op stap kunnen. Voor de markt is een loopbrug om de
drukke weg over te steken. Daar hangt een commerciële afbeelding aan
met Lin Zhi Ling, een Taiwanees model en actrice. Weiwei wijst me op
de afbeelding. Ik had haar eerlijk gezegd niet herkend. Samen met haar
Chinese collega Gao yuanyuan is ze één van mijn favoriete Aziatische
bekende vrouwen.

Voor de markt staan op straat ook nog diverse mensen met groenten,
fruit, konijnen, kippen en eenden die ter plekke gevild worden en
zelfs een kooi met honden. To eat, voegt Weiwei er aan toe, en vindt
dat zelf ook maar niks. De verkopers vragen waar ik vandaan kom.
Ze zijn duidelijk geen buitenlanders gewend.

Om kwart over elf gaan Weiwei en ik naar een trouwerij van een oud-
klasgenoot. Ik heb dat stel in februari ontmoet bij een diner voor
een oud-leraar. Het feest zou om half twaalf beginnen. In een gebouw
met meerdere eetzalen op minstens zes verdiepingen. We behoren tot de
eerste gasten en de meisjes van het personeel weten van niks wanneer
we op de derde vragen waar we moeten zijn. Wanneer we weer beneden
zijn, herkent ze en oud-klasgenoot en even later verschijnt het bruids-
paar.

De eerste keer dat ik een trouwerij in China bijwoon.
In eerste instantie is het erg onduidelijk wat er gebeurt en duurt
alles vrij lang. Weiwei heeft al honger. We krijgen kleine doosjes met
'alpen liebe' en op sommige tafels komt een schaal met ongepelde pinda´s.
We zitten aan de tafel met oud-klasgenoten. Waaronder de ex-vriend van
Weiwei die getrouwd is met een meisje uit Chongqing (waar Ling vandaan
komt). Ze heeft een lieve lach en spreekt goed Engels. Haar man is de-
gene die veel foto´s maakt. Eén van haar klasgenoten houdt er van om
in de belangstelling te staan. Hij draagt een hip kapsel en zegt
`Welcome to China´ tegen mij.

Op een open plek in de zaal volgt een ceremonie met de ouders van de
bruid en bruidegom en toespraken. Prachtig om dat eens mee te maken.
Langzaam komen er meer borden met eten op tafel. Ook weer vis. Rond
half drie is het afgelopen en lopen we naar het hotel om voor de
komende nacht te betalen.

Eén van de meisjes bij de receptie wil graag Engels praten en met mij
op de foto. Twee buurvrouwen van Weiwei haar ouders kijken staand bij
het kaartspel met een breiwerkje in hun handen. Ik moet één van hen
saozi noemen, wat schoonzus betekent. Afval mag je gewoon op straat
gooien, want haar broer of vader vegen dat aan het einde van de middag
wel op. Maar zo ben ik niet opgevoed en zoek de prullenmand op. Aan het
einde van de middag komt een buurtjongen langs. Zijn vader werkt bij de
politie. De jongen is 24 en phd-student elektronica in Wuhan. Hij kwam
vanmiddag pas bij zijn ouders, om de drukke treinen van afgelopen weekend
te vermijden.

Hij heeft van zijn vader de tip gekregen om met mij Engels te oefenen.
Hij wil graag in het buitenland studeren. Zijn vader stuurt er op aan
dat hij uiteindelijk China kan verlaten. Rijke jongeren uit zijn om-
geving doen dat ook. Li Jie kan nog wel wat hulp gebruiken om zijn
Engels te verbeteren. Hij heeft een bescheiden persoonlijkheid. Weiwei
heeft hem in 2005 met zijn Engels geholpen. Maar hij heeft geen gelegen-
heid gehad om te oefenen. Op zijn Samsung smartphone heeft hij wel de
Engelse taal ingesteld.

´s Avonds gaan we weer bij haar ouders eten.  En weer is er een over-
vloed aan schalen met eten en ook weer vis. Ik heb afgelopen winter
al eens de grap gemaakt dat ik met al dat eten de vis weer terug voel
zwemmen. Het meisje bij de receptie geeft haar QQ-nummer zodat ik de
foto kan mailen.

Dinsdag 2 oktober. Vandaag heeft Weiwei samen met haar broer een uit-
stapje voor de familie geregeld. Haar broer, moeder, de moeder van
Fangfang, oom, neef en achterneef gaan ook mee. In een minibusje met
een vriendelijke jonge chauffeur. We vertrekken iets na achten omdat
wij voor de verandering eens een paar minuten te laat zijn en iedereen
al in het busje zit. De rit duurt ruim een uur (via weg G106 en S317
even voorbij de G45). Het busje wordt op een stuwdam geparkeerd, die
overigens niet voor elektriciteit wordt gebruikt.

Xiandao Lake

Weiwei haar broer helpt zijn moeder om in de boot te komen. We moeten
namelijk een stuk via een trap afdalen. De boottocht over het Xiandao
Lake Ecologic Scenic Area duurt niet zo lang. Volgens Weiwei leggen
we bij een eiland aan. Er loopt een wandelroute door de heuvels met
onderweg dansvoorstellingen en een vrouw die een streepje met klei op
de wang doet. Bij de eerste voorstelling is ook een transseksueel in
een sexy witte jurk die zingt. Bij een tweede podium dansen vier jonge
mannen en vrouwen in traditionele kleding uit het zuiden van Yunnan.
Twee van de mannen van Weiwei haar vaders´ familie willen paardrijden.
Daar wordt een foto van gemaakt die je kunt kopen.
Erg toeristisch op de typisch Chinese manier. Ik ga aan een kabelbaan
naar beneden. Snel!

Wanneer we weer bij de boten zijn, blijkt dat haar broer met hun
moeder naar een voorstelling is gegaan. Dat houdt in dat hij het klim-
werk met haar op de rug heeft gedaan. We wachten tot ze terug zijn en
lunchen dan in een restaurant bij het haventje. Ik heb inmiddels
contact met lokale kinderen en deel wat ballonnen uit. De moeder van
Fangfang heeft chocoladepinda´s mee. Kennelijk vinden ze die zelf niet
zo lekker want het zakje komt weer bij mij en van chocolade kan ik
moeilijk afblijven...

Om half drie rijden we terug. Voor de ingang van Weiwei haar ouder-
lijke huis zit een groepje dames te kaarten en anderen staan daar
omheen. Ik krijg thee en fruit. Weiwei laat haar oude slaapkamer zien
en de zonneboiler op het platte dak. Ze stelt voor om naar de moeder
van jeugdvriendin Fangfang te gaan. Daar krijgen we direct over-
vloedig thee en fruit aangeboden. Ze praat snel en veel. In een hokje
naast de keuken zit een geestelijk gehandicapt kind. Ze verzorgt twee
kinderen die hier een beter leven hebben dan in een verpleegtehuis,
aldus Weiwei. In de woonkamer hangt een foto van haar overleden man.
Boven woont een gezin waarvan de vrouw de rits van mijn monnikstas
gaat vervangen. Maar die tas krijgen we nog niet mee, omdat ze die
graag zelf wil brengen, dan heeft ze weer een aanleiding om langs
te komen. Ze laat een album zien met trouwfoto's van Fangfang.

We eten vanavond bij Liu Juan, een andere jeugdvriendin en oud-klas-
genote van Weiwei. Een kinderarts, haar man is dat ook. Ze wonen op
de zesde verdieping van een oudere flat, maar het interieur is modern
en zeer verzorgd. Ze heeft net als Fangfang een dochtertje. Een rustig
en zelfstandig meisje, grotendeels door grootmoeder verzorgd.
Die heeft ook geholpen om het eten te bereiden. Ze hebben ook krabben.
Ik lust wel krabsalade, maar het 'ontleden' van die dieren is niet
mijn favoriete bezigheid. Het echtpaar eet ze graag. We geven een
rode envelop met rmb 200 voor het dochtertje. Volgens Liu Juan zijn
de meeste patiënten jongens. Zij dat er hier gemiddeld meer jongens
zijn.  Weiwei en zij praten veel. Ze wisselen de laatste roddels uit
en hebben het ook over misstanden als gevolg van de éénkindpolitiek.

Een spraakzame jonge buurman vraagt waarom de sigaartjes die ik heb
gegeven zo snel doven. Volgens mij moet er een stukje afgebroken worden,
maar ik heb geen verstand van roken. Hij doet er een stukje tanden-
stoker en nu  is het een succes.

Li Jie komt nog een keer langs om Engels te spreken. Het is zijn droom
om software engineer te worden. Hij is bescheiden en heeft nog geen
vriendin. Ze willen al dat ik een meisje uit Nederland voor hem zoek.
Maar er zijn toch genoeg meisjes?

Woensdag 3 oktober. We nemen afscheid van de meisjes die het ontbijt-
buffet verzorgen en checken uit. Li Jie en zijn vader komen nog een
keer langs. Weiwei haar vader houdt nog een toespraak. Hij zegt dat
iedereen mij 'likes' en dat ik geen druk moet voelen. Ik moet  goed
voor Weiwei zorgen en hij wil dat we gelukkig zijn. En dat ze ook
mijn ouders mag ontmoeten. Dan geeft hij mij een envelop, waar later
het zelfde bedrag in blijkt te zitten als wat we hebben gegeven. Zoals
Weiwei al had voorspeld.

Samen met haar broer nemen we een taxi naar het treinstation.
Hij nodigt ons uit om een volgende keer bij hem te komen. Weiwei stopt
hem wat geld toe voor de onkosten die hij heeft gemaakt. Dit keer
hebben we een hogesnelheidstrein en arriveren op het station van Wuhan
waar we vanuit Beijing arriveerden. Net voorbij de taxirij staat een
bus gereed die om 12.00 naar het vliegveld vertrekt (rmb 37). Weiwei
haar broer belt dat hij de krant heeft gehaald door zijn moeder naar
de voorstelling te tillen..!.. Ze koopt snel twee exemplaren van de
lokale krant waar inderdaad een stukje met een wat onduidelijke foto
van beiden in staat.



Met twee stops in de stad en ruim een uur rijden zijn we nog keurig
op tijd voor de vlucht van 14.30 naar Qingdao door Shandong Airlines.
In de veronderstelling dat we aan boord wel wat te eten krijgen, neem
ik alleen biscuits en ijs (rmb 8). Maar de twee uur durende vlucht van
Shandong Airlines serveert alleen een zakje pinda's en drinken. Het
omgeroepen Engels is vrij goed.

Qingdao

Bij Qingdao werden in 2008 de zeilwedstrijden van de olympische spelen
gehouden. Her en der zijn daar nog sporen van terug te vinden, zoals
de tekst "One world, one dream" bij het vliegveld. We nemen vliegveld-
bus 702 voor rmb 20 en stappen na een zestal stops uit in een drukke
en smalle winkelstraat bijna tegenover de Katholieke Kerk. Dan lukt
het niet om een taxi te vinden die ons naar het hotel wil brengen. Of
ze willen geen meter gebruiken, of vinden het misschien een te korte
rit. Ik stel voor om te gaan lopen. Weiwei vraagt in nagenoeg iedere
straat weer de weg. Echt duidelijk is het niet omdat de wegen kriskras
tegen heuvels lopen en sommige mensen wijzen een beetje vaag in een
richting.

Hoe dan ook, we vinden de straat en ook het hotel dat door Fangfang
is betaald: Bergen Business Hotel. Van buiten lijkt het wel wat, maar
de receptie is al primitief en de kamer van rmb 270 een zeer simpele
doorsnee Chinese hotelkamer. Ze vragen ook nog eens extra rmb 100 borg.
Er is niet eens een waterkoker op de kamer. Weiwei voert een lang en
luidruchtig telefoongesprek.

We willen graag fruit kopen want er is geen ontbijt inbegrepen.
In een straatje op de heuvel achter het hotel vinden we een klein
winkeltje met een beperkte voorraad dure fruit. Weiwei vraagt zich
af waar de bewoners hier boodschappen doen. En waarom zoveel winkel-
tjes al gesloten zijn. Alleen aan de straat waar het hotel zit zijn
een flink aantal restaurantjes en nog een eenvoudige supermarkt waar
ze ook yoghurt hebben. Iets voor morgen.


Vanaf 1898 was Qingdao voor een periode van 99 jaar door de landelijke
overheid verpacht aan het Duitse Keizerrijk en stond het bekend als
Tsingtau. Na de moord op twee Duitse missionarissen werd een marine-eskader
naar China gestuurd om de pacht af te dwingen. Gedurende de Duitse periode
werd de lokale bevolking bij de kust verdreven en zijn veel nieuwe gebouwen
in een typische Duitse bouwstijl gebouwd. Daarvan is een deel bewaard
gebleven. Duitse kolonisten richtten in 1903 een brouwerij op, die nu nog
steeds bier brouwt en verkoopt onder de naam Tsingtao.

In 1914, enkele maanden na het begin van de Eerste Wereldoorlog, werd de
stad bij de Belegering van Tsingtao veroverd door Japan en Groot-
Brittannië. Het Duitse marine-eskader, onder leiding van admiraal
Maximilian von Spee, was voor die tijd al vertrokken naar Zuid-Amerika.

Bij de Vrede van Versailles in 1919 werd Qingdao door de geallieerden
overgedragen aan Japan, die het in 1922 aan de Republiek China gaf. China
stelde na de Tweede Wereldoorlog de haven ter beschikking als vlootbasis
voor de Amerikaanse marine. Dit duurde tot 2 juni 1949, de dag dat de
communisten de stad overnamen.
(Bron: Wikipedia)


Donderdag 4 oktober. We kunnen uitslapen. Weiwei voelt zich niet zo
lekker en haar eerste indruk van Qingdao was niet zo geweldig. Op een
binnenplaats hang ik de was op. Het is zonnig en warm weer en ik heb
al snel spijt dat ik geen shirt met korte mouwen heb aangetrokken.
Qingdao is iets koeler omdat het aan zee ligt, maar vandaag is een
hele mooie dag! Met een frisse en stofvrije lucht. Ik loop met een
groep Chinese toeristen mee naar een parkeerterrein met bussen aan
de kust. Een enkeling zegt Hello en vraagt waar ik vandaan kom. Overal
zijn verkopers met fruit, schelpen en sea food. En een fruitsoort in
een merkwaardige vorm die familie lijkt te zijn van de mango.

Qingdao heeft een fraaie boulevard met mooie donkergroene boompjes
voor de nodige schaduw en strandjes. Het doet me een beetje aan Zuid-
Frankrijk denken. Omdat het een nationale vakantie is, zijn er zeer
veel mensen. Ik praat met twee meiden en een jonge vent uit Shanghai.
Ze zijn alle drie nog single. De meiden willen met mij op de foto.
We wisselen QQ-nummers uit. Halverwege de baai is de pier met op het
einde een historisch gebouwtje van twee verdiepingen. Daar spreekt
een studente uit Guizhou mij aan. Ze is hier bij een vriend of klas-
genoot. Hij durft niet Engels te spreken. Zij spreekt voor het eerst
van haar leven met een buitenlander en is opgewonden!

Op het einde van het brede stuk van de boulevard ontmoet ik een
plaatselijke gids die Engels als hoofdvak had. Ze heeft een donkere
huid. Ze wacht hier op de groep die ze heeft ´vrijgelaten´. Dankzij
haar vind ik een grote supermarkt. Die zit achter een hoog gebouw met
een restaurant met de grote gele M en een Pizza Hut. De supermarkt
heeft een uitstekend assortiment. Ik koop yoghurt, brood, koekjes,
wafels, fruit, brood en ham met rundvlees. Aan de boulevard geniet
ik van mijn lunch.

Ter hoogte van de pier zit een voetgangerstunnel. Een paar straten
noordelijk kom ik bij de Katholieke kerk uit. Gisteravond bij aankomst
waren daar nog bruidsparen voor nachtreportages. Zoals ik al vermoedde,
zijn er nu veel meer. Precies tegenover de kerk is een groot restaurant
waar bruiloften worden gevierd. Ik stuur een sms naar Weiwei en meld
dat ik inkopen heb gedaan. Dan hoeft zij dat niet meer te doen.

Wanneer ik in het hotel terugkom en de foto´s van vandaag aan Weiwei
laat zien en enthousiast vertel dat ik Qingdao één van de mooiste
steden van China vind, wil zij ook graag langs de kust lopen.
We zoeken een plek op om te eten. Onderweg roept iemand mijn naam.
Het is het meisje uit Guizhou. Haar vriend brengt haar naar het
treinstation. We passeren een bakkersloket waar we een zakje met
roomsoesjes kopen...

Even verderop eten we dikke noedels gemengd met groenten, een
schaaltje met een groene groente en soep met ei en tomaat. Er zitten
ook twee westerse meiden in het restaurant. Ik vermoed dat ze uit
Duitsland komen. We lopen verder naar het station en halen gedroogde
vis voor Weiwei haar collega´s uit de grote supermarkt waar ik van-
middag was.

Vrijdag 5 oktober. Het brood met de opdruk ´Rome´, smaakt als bruin
fabrieksbrood in Nederland. Fangfang heeft geregeld dat we rond negen
uur worden opgehaald. Maar dat blijkt anders uit te pakken. Ze hebben
last van druk verkeer en vragen ons om een taxi (rmb 16) richting het
oosten te nemen. Op het parkeerterrein van de Japanse winkel JUSCO
wachten we op een zwarte Volkswagen Passaat. Hun dochtertje hangt bij
Fangfang voorin op schoot. Beide ouders dragen geen autogordel.
Ik heb niet de indruk dat de politie streng controleert wanneer je
ziet hoeveel men in China, en in Azië in het algemeen, zich aan
verkeersregels onttrekt.

De route loopt via de S293, een vrij nieuwe kustweg. We passeren
onder andere het Ocean Spring Resort, een groot en luxe complex waar
ook dansvoorstellingen worden gehouden. Eerst lunchen we in een dorp.
In het restaurant krijgen we een privékamertje toegewezen. Beneden
worden in een soort magazijn de gerechten geselecteerd. Eén voor één
worden die binnengebracht. En mango vruchtensap in blikjes. Weiwei
heeft een rode envelop voor hun dochtertje.

Fangfang haar echtgenoot schenkt me steeds bij. Er komen drie ver-
schillende soorten vis op tafel en onder andere een grote schaal met
broccoli en barbecue karbonade. Net als de broer van Weiwei, beslist
de man van Fangfang ook dat ik meer vis moet nemen. De eerste vis is
gefrituurd en heeft wel wat van lekkerbek met maisbroodjes en is vrij
zout. De tweede vis komt ook uit zee maar heeft een wat raar smakende
saus. De laatste is een zoetwatervis zoals we die bij het uitstapje
naar het meer hebben gehad. De vis zelf vind ik lekker, maar de soep
niet.

Wanneer ik het goed heb, dan wonen ze in een boerengemeenschap van
rijtjeshuizen met binnenplaatsen op een paar kilometer van Tianheng.
Na de lunch krijgen we thee en fruit in het familiehuis. Een nette
woning met een mooie betegelde vloer, klangbedden en spiegels aan het
plafond.

Halverwege de middag rijden we nog een stuk verder langs de kust tot
Haiyang Powerlong City, een splinternieuwe spookstad aan zee. Daar
lopen we een stukje op het strand. Voor de kinderen zijn een paar
oude vissersboten op de duinen geplaatst om in te spelen. Fotogeniek.
Een rijk uitziende familie speelt met waterscooters. We kunnen bij
het Loft hotel gebruik maken van moderne en zeer schone toiletten.
Voor we terugrijden, gaan we nog een stukje verder om te zien hoe een
nieuwe spookstad met nog heel weinig bewoners er uitziet. Her en der
zijn winkels, maar de grote appartementengebouwen lijken grotendeels
leeg te staan. En er worden ook nog meer van bijgebouwd. Raar.

Wanneer we terugrijden, zie ik op een bord dat Qingdao 108 kilometer
is. Maar zo ver hoeven we niet meer. De moeder van hem heeft het
avondeten voorbereid. Ondanks mijn waarschuwing via Weiwei richting
Fangfang, is er wel sea food. Ik laat Weiwei een paar grote garnalen
pellen en neem zelf met een prikker de inhoud van een zeeslakje waar
ik weinig meer dan iets rubberachtig uit kan eten. Ik moet wel, want
afslaan zou onbeleefd zijn.

De groente, het bief, gebakken ei en ongevuld gestoomd broodje op
het einde zijn prima. Maar na het eten komen weer de fruitschalen op
tafel. En ongepelde pinda's. En ik krijg een stukje overgebleven taart
voorgeschoteld. Nog meer eten! Het dochtertje blijft druk aandacht
vragen en spelen. Ik heb haar drie ballonnen van verschillende kleuren
gegeven. Ze heeft veel speelgoed.

Fangfang heeft nog een paar stichtelijke woorden voor mij. We zijn
maar één keer jong en kunnen beter jong beginnen voor we te oud zijn.
Ze raadt dan ook aan om het huwelijk niet te lang uit te stellen en
kinderen te nemen. Zelf verwachten ze volgend jaar een tweede kindje.
Hun dochtertje is bijna vijf. Fangfang haar man vraagt waarom ik niet
in discussie ga, ik blijf namelijk stil. Ik zeg dat het beter is om
zelf te beslissen wanneer iemand ergens aan toe is en niet onder druk
van familie of anderen iets te doen.

Plotseling staan ze op (ik heb het Chinees niet kunnen volgen) en
worden we naar het dorp gebracht en krijgen een niet onaardige kamer
in een gebouw waarvan ik aan de buitenkant niet zou hebben herkend dat
het een hotel is. Ik voel me ongemakkelijk, met een veel te volle buik
en heb zelf moeite om normaal adem te halen. Ik zou graag nog een lange
wandeling willen maken, maar daar is het de omgeving denk ik niet naar.
Ik hoor een hond blaffen en het lijkt stil op straat. Wanneer Weiwei
nog wil gaan lezen, gaat de enige lamp in de slaapkamer kapot.
De eigenaar komt snel met een trap. Zijn nieuwsgierige vrouw en
dochtertje komen mee en binnen korte tijd is het euvel opgelost.

Zaterdag 6 oktober. Om kwart voor zes gaat het alarm van mijn telefoon.
De man van Fangfang komt om half zeven om ons naar het station van
Qingdao te brengen. We pikken Fangfang en hun dochtertje op, die ons
graag dag wil zeggen. De trein vertrekt om 9:15. Het laatste stuk rijdt
hij via een andere route naar Qingdao, niet langs de kust maar langs
het vliegveld. We herkennen de weg. Hij weet niet precies hoe naar het
station te rijden, maar dat weten wij inmiddels wel.

Terug in Qingdao

Rond half negen arriveren we aan de oostkant van het station. Het
perron voor onze trein ligt aan de westkant. Daar komen we via een
loopbrug. Nog voor kwart over negen vertrekt de trein al. Er zijn nog
veel lege plekken. Maar bij de volgende stops raken die snel vol met
voornamelijke jonge mensen. Om 10.25 onder andere in Weifang.

Ze hebben ons een plant, appels, blikjes mangojuice, en ook de rode
envelop voor hun dochtertje meegegeven. Weiwei is teleurgesteld. Want
ze hebben de hotels en het eten allemaal voor ons betaald. De route
loopt door een vrij vlak landschap met veel land- en tuinbouw. Er was
geen kaartje meer voor de rechtstreekse trein naar Beijing te krijgen,
dus moeten we in Jinan, de hoofdstad van de provincie Shandong over-
stappen en ook weer een stukje per taxi (rmb 29) om bij een ander
treinstation te komen. De stad ziet er stoffig, grijs en oud uit.

Het treinstation is modern. We hebben meer dan een uur de tijd om wat
te rusten en te eten, dus gaan we buiten in de schaduw zitten. Weiwei
heeft iets van de grote gele M gehaald en ik eet fruit, wafels en
Oreo-koekjes. Een student heeft een T-shirt met een tekst die mijn
aandacht trekt. Ik vraag of ik er een foto van mag maken, zonder zijn
gezicht. Hij zegt dat hij er iets over zal dragen wanneer hij in
Beijing komt.



We staan in de tunnel te wachten tot de deur open zal gaan. Wat eerder
al was opgevallen, is dat we onze bagage niet door de scanner hoefden
te doen en er geen wachtruimte is. Vreemd. Tot we erachter komen waarom.
Dit is de gang voor mensen die arriveren. De scanner en wachtruimtes
voor vertrek zijn boven. We missen onze trein op een haar!

Weiwei is helemaal overstuur, ik probeer kalm te blijven en te zoeken
naar een oplossing. Wanneer de tranen bedwongen zijn, vraag ik haar om
te bellen over vliegtickets naar Beijing, een bus of in het ergste
geval nemen we een taxi, of meerdere taxi´s. Na een half uurtje hebben
we bericht dat we een bus kunnen proberen. Maar nog geen garantie.
Net als de vorige taxirit, gaan we met hoge snelheid al slalommend en
iedere vrij plekje op de weg benuttend naar het lange afstandsbus-
station (rmb 30).

Daar lukt het spoedig om twee tickets te bemachtigen voor rmb 129 voor
een bus van 17.20 met een ruim zes uur durende rit naar Beijing.
We eten fruit en cake voor het station. Weer allemaal starende mensen
die geen buitenlander gewend zijn. Al zagen we wel een groepje van vier
jongeren waarvan één een Chinees meisje. Om de herrie van claxons te
dempen, heb ik oordopjes ingedaan. Weiwei moet om me lachen.

De bus vertrekt een kwartier later. Weinig ruimte voor mijn benen en
het beste is om die op het middenpad te laten hangen. Naast mij zit een
man in pak, met een fors hoofd. Anders dan zijn communistische uiterlijk,
is hij vriendelijk en spreekt aardig Engels omdat hij voor een buiten-
lands bedrijf werkt. Hij wil diverse dingen weten en gaat dan zonne-
bloempitten eten om de tijd te doden. Volgens hem kan ik met een baan
in China veel geld verdienen.

Weiwei zit aan de andere kant van het gangpad. Na ruim twee uur stoppen
we kort. Daarna staat de bus een keer in de file. Het wegdek is niet
optimaal, een vrouw links achter mij is flink wagenziek en ledigt haar
maag een paar keer in de emmer die in het gangpad staat. Ik probeer
niet om te kijken. Eerst zien we een gevoelige film over een man van
61 die een prachtige jonge vrouw voor zich wil winnen. Eén van de
actrices heeft in de film de mooie naam Xiaoxiao. Daarna Snow Flower
and the Secret Fan, maar die maakt niet echt indruk. Het lukt mij niet
om te slapen, maar Weiwei wel. De man in pak heeft zijn plek met haar
geruild zodat we nu naast elkaar zitten.

Terug in Beijing

Even na middernacht arriveren we bij het busstation in het zuiden waar
we vorig jaar vanuit Datong aankwamen. De nachtrit met een taxi over
een flinke afstand kost rmb 72. Maar het is gelukkig rustig op de weg.
Om twintig voor één zijn we thuis. Einde van een drukke en boeiende
week.

Zondag 7 oktober. Uitslapen lukt me niet. Ik wil in beweging komen na
al dat stilzitten van gisteren en doe de was. Het gaat vandaag circa
25 graden worden, maar de nachten zijn koel. Ik ga door tot alle
kledinghangers in gebruik zijn. Daarna maak ik de badkamer schoon.
De huisgenoot is er niet. We lunchen bij Ravenna. Salade, vegetarische
pizza, rijst met kip (waar een haar in zit) en glazen warm water.
Ik zeg iets over het interieur van het huis van haar ouders. Mijn
constatering dat ze er weinig aandacht aan hebben besteedt, valt
niet zo goed bij Weiwei. Ze denkt dat ik haar ouders te arm vind,
maar geld is voor mij geen issue. Ze denkt snel veel negatiever over
mijn uitspraken dan de bedoeling is. Ze zegt dat ik direct ben in
communicatie. Misschien dat dat Nederlands eigen is.

´s Middags zit ik alleen bij het basketbalplein. Het is zondag,
dus weer tai chi oefeningen. Er beginnen bladeren van de bomen te
vallen. Ik eet dumplings, Weiwei heeft een soort van rode bonensoep.
En ze heeft groente met ei gebakken. Na het avondeten halen we
groente en fruit van de markt.

Weiwei is erg ontstemd dat ik de komende vijf dagen naar Sichuan ga
en wil niet dat ik haar kleine rode koffer weer meeneem. Mijn eigen
middelgrote koffer vind ik te groot en te zwaar. Ik hoef maar weinig
bagage mee. Daarom ga ik op zoek naar een soortgelijke koffer als de
twee die Weiwei heeft. Eerst naar het warenhuis, waar de goedkoopste
rmb 594 is. Ik besluit om ook bij Lotus te kijken. Daar vind ik één
voor rmb 169, wat een zeer schappelijke prijs is.

Maandag 8 oktober. Het alarm van mijn mobiel gaat om half zeven.
Ik douche en eet een kiwi, mango en brood met kaas en geef Weiwei
een kusje op de wang wanneer ik vertrek. De route is inmiddels bekend,
lijn 13, lijn 10 en de Airport Express in ongeveer een uur. Er is
geen rij bij het inchecken, ik drink het flesje water leeg en ga naar
Gate C37 helemaal op het einde van de hal voor de vlucht van 10:00
naar Chengdu. In plaats van de vermelde airbus heeft Air China voor
deze vlucht een grote Boeing 777 ingezet met vijf stoelen in het
midden die grotendeels ongebruikt blijven. Er wordt een vroege lunch
geserveerd met bief, rijst, salade, fruit en yoghurt. De man naast
me spreekt een beetje Engels en wanneer ik Holland noem, dan begint
hij over Van Basten. Die heeft op sommige mensen een blijvende
indruk gemaakt.

Chengdu

Om kwart voor één land ik op Chengdu. Een bekende omgeving. De airport-
bus van rmb 10 gaat naar de bekende stopplek en ik neem weer een
elektrische motortaxi naar het Lazy Bones Hostel in plaats van taxi of
metro. Het is grijs weer en net geen twintig graden. Helaas minder dan
in Beijing. Maar droog. Ik heb kamer 206. Iets groter dan gebruikelijk
omdat hij op een hoek zit, maar deze blijkt nog niet schoongemaakt,
dus blijf ik in de gemeenschappelijke zaal, de enige plek met draad-
loos internet.

Na een bezoekje aan mijn kamer loop ik langs enkele bekende plekken
naar Carrefour en haal iets voor morgen bij het ontbijt, fruit, thee
en pannenkoek en eet daarvan op de stoelen voor de winkel. Een mooi
plekje om de voorbij komende dames te bewonderen.

Aan het begin van de avond neem in de metro naar het zuiden, tot
station Sichuan Gymnasium. Hier zit de universiteit en volgens het
kaartje van het hostel zijn hier winkels om laptops en andere
elektronica te kopen. Ik zie ook veel sportzaken waar ik probeer om
schoenen te vinden omdat ik soms grote afstanden afleg en de zolen
van de zomerschoenen uit Amerika (gemaakt in China) versleten zijn
en niet meer waterdicht. Ik zie enkele mooie ontwerpen maar ze hebben
geen maat 44. Ik koop kleine verpakkingen met shampoo, want dat ligt
niet op de kamer en ik heb mijn eigen in Beijing gelaten. In één van
de kleinere straten passeer ik een fietswinkel met blanke jonge mannen.
Dit is een redelijk drukke omgeving. Ik ben hier nog niet eerder
geweest.

Dinsdag 9 oktober. Om half zeven gaat het alarm van mijn telefoon.
Ik lees de praktische zaken uit mijn verslag van vorig jaar over de
busrit naar Langzhong en zit nog even in de gemeenschappelijke ruimte
om te mailen, want volgens mij had het hotel in Langzhong geen
internet. Vorig jaar in mei ben ik hier namelijk ook geweest, kort
voor ik Weiwei ontmoette. Na het uitchecken heb ik snel een taxi
(rmb 13) naar het noordelijke busstation en een buskaartje (rmb 98)
voor de bus van 9:10. Het heeft afgelopen nacht geregend, maar nu
is het zo goed als droog. En onderweg klaart het weer steeds meer op.

Langzhong

De rit duurt ruim 4 uur. Bij het busstation van Langzhong deel ik
een taxi naar het centrum en betaal rmb 8. Het protest van de
chauffeur verdwijnt snel wanneer ik zeg dat het koppel achterin de
andere helft van het bedrag op de meter kan betalen. Dubbel geld
innen kan hij vergeten! De taxi stopt aan de noordoostpunt van
Ancient Town, ik herken de omgeving en heb mijn hotel snel gevonden.

Het glimlachende meisje van de receptie geeft mij kamer 2F-8, op het
rijtje aan de voorkant boven de receptie, waar ik de vorige keer ook
een kamer had. Eén van de mooiste plekken met zicht op de straat,
met altijd wel iets te beleven en oude vrouwtjes die op een bankje
zitten. De meisjes bij de receptie spreken nog steeds nauwelijks
Engels en gebruiken een schrift met vertalingen van korte zinnetjes.

Al snel ga ik het oude deel van de stad opnieuw verkennen. Ik herken
enkele gezichten, waaronder een albino vrouw in de buurt van mij
hotel en een echtpaar waarvan de vrouw een hand en de man een been
mist. Wat me opvalt is dat er meer zaken met voetmassage zijn bij-
gekomen. Met speciale azijn om in te weken. Langzhong staat bekend
om azijn en bief.

Ik breng een selectie foto´s van de vorige keer bij de moeder van
Yu Wei. Ze neemt ze met een glimlach in ontvangst. Nog met hetzelfde
winkeltje in de buitenmuren van een courtyard hotel. Het contact
met Yu Wei is min of meer verloren gegaan. Bij het hotel breng ik
ook een paar foto´s die ik van het personeel heb gemaakt. Ik krijg
een glas thee, maar de manager heeft het druk. En aangezien zij de
enige is die een beetje Engels spreekt, loop ik weer verder.

Op het grote plein zijn diverse groepen aan het dansen. Er wordt
veel meer gekaart en mahjong gespeeld dan ik me van de vorige keer
kan herinneren. Is hier veel werkeloosheid?
Studenten komen net uit school en roepen `hello´ of willen met mij
op de foto. In een restaurantje ten zuiden van de centrale houten
toren eet ik rijst met kip. En maak een praatje met twee studentes
architectuur. Bij terugkomst in mijn hotel krijg ik een zakje met
een broodje en een pakje melk van het meisje bij de receptie.
Kennelijk zijn er te weinig gasten om morgen een buffet in de eet-
zaal op te zetten. In de kamer naast mij zit een jong stel, maar
verder zijn er volgens mij geen gasten.

Woensdag 10 oktober. Ik heb handwas in de raamopening hangen, maar
door het vochtige weer droogt dat maar heel langzaam. Ik houd niet
van een vochtig klimaat. Het is geen weer om aan de overkant van de
rivier de heuvels in te gaan. Allereerst koop ik een eenvoudige
stoffen riem voor rmb 8, want één van mijn lange broeken zakt steeds
af. Vanmorgen verken ik het nieuwe deel van de stad vanaf North
Street. Aan het einde van een paar blokken ga ik naar rechts en sla
weer af richting het zuiden en kom bij een grote overdekte markt
waar ze niet gewend zijn aan buitenlanders. Ik ben al snel het mid-
delpunt van belangstelling. Bij twee dames met bakfietsen koop ik
bananen en grote mandarijnen.

Terug richting het oude centrum wordt ik naar binnengehaald in een
drukke kapperszaak met veel jong personeel. Enkelen spreken een paar
woorden Engels en ik laat bij hen mijn haar wassen en knippen (rmb 30).
Ik heb dat nu een paar maanden zelf gedaan met de tondeuse van mijn
scheerapparaat, maar vooral aan de achterkant kan het wel netter.

Dan krijg ik een sms van de tweetalige lokale gids Joy. Ik heb haar
de vorige keer kort ontmoet. Ze heeft me toe haar kaartje gegeven.
Joy heeft nu een winkel met lokale specialiteiten en aangrenzend
voetmassage in de buitenmuur van een nieuw courtyard hotel. Ze is
tevens de enige lokale gids die Engels spreekt, maar buitenlanders
weten haar kennelijk niet te vinden.

Achteraf blijkt dat ik Joy vandaag en gisteren ook al gezien heb,
maar ze draagt nu een bril met sterke brilglazen en ik had haar niet
herkend. In haar winkeltje staat een citer. Ze heeft al lunch gehad,
maar helpt mij om bij het restaurantje waar ik gisteren was een kom
met biefnoedelsoep (rmb 4) te bestellen. De beste in China! Die wordt
keurig voor mij bij haar winkeltje op een dienblad afgeleverd.
Ze heeft een een heel laag plastic stoeltje voor me aan een klein
houten tafeltje.

´s Avonds ben ik uitgenodigd om met Joy en een vriend van haar te
dineren in haar winkeltje. Ze hebben pinda´s, een schotel met inge-
legde eendeneieren, moon cakes en schijfjes appel. Een eenvoudige,
maar uitstekende maaltijd. In het naastgelegen nieuwe courtyard
hotel kijken we even op de binnenplaats. Er hangt een kooi met een
pratende vogel. En mooie meisjes bij de receptie.

De vriend van haar heeft heel veel vragen over Nederland. Hij wil
bijvoorbeeld weten hoeveel van het land onder zeeniveau ligt en of
dat wel veilig is. Ik gebruik een Hello Kitty notitieboekje om één
en andere te verduidelijken met tekeningen van een dijk en huizen
op het land. Het is een intelligente man. Hij wil ook weten welke
landen rond Nederland liggen. Een enkele keer heb ik het woorden-
boekje nodig, want het Engels van Joy is aardig maar soms beperkt.
Haar zaak loopt niet zo goed. In de weekenden is ze gids, maar
doordeweeks is daar te weinig behoefte voor. Er zijn veel gidsen
en winkeltjes die hetzelfde bieden.

Donderdag 11 oktober. Vanmorgen is de eetzaal wel open. Daar krijg
ik een broodje en een pakje melk. Op mijn kamer heb ik al fruit
gehad. Het heeft volgens mij de hele nacht geregend en het motregent
nu nog steeds. Ik blijf iets langer op mij kamer en werk dit verslag
bij, want ik loop achter. Daarna loop ik naar het nieuwe deel van
de stad om nog een keer te proberen betere schoenen te vinden.
In de straat met de meeste schoenwinkels vind ik niks in mijn maat,
maar wel in de ondergronds Wal-Mart.

In de buurt van de centrale toren ruik ik een sterke alcoholgeur.
De man die naar buiten strompelt begint een tirade. Maar tegen wie.
Volgens Joy is zijn vrouw bij hem weggegaan. Hij heeft een sterke stem,
lang en dun grijzend haar en een bril. Soms schreeuwt hij wel tot vier
uur ´s nachts. Joy vertelt dat ze in haar winkeltje slaap. Het huis van
haar ouders is aan de andere kant van de rivier. Ik heb mijn netbook
meegenomen. Mijn hotel heeft geen internet, maar bij haar winkel is een
zwak signaaltje waarmee ik mijn mail kan controleren en contact kan
hebben met Weiwei via QQ.

Terwijl ik op het fietsje van Joy zit, komt een jonge vent bij me staan
die in een snel uitgesproken maar moeilijk verstaanbaar Engels me vertelt
dat hij cultuur wil uitwisselen en gratis mijn gids wil zijn. Helaas is
hij zo moeilijk te verstaan en bovendien vertrek ik morgen. Hij koopt
een zakje gefrituurde dumplings voor me. Die smaken niet zo lekker meer.
Ik denk dat ze oud zijn en de olie niet zo betrouwbaar meer. Ik stop na
één te hebben gegeten.

Joy heeft me uitgenodigd om vanavond naar het dure hotel te gaan waar
ze is uitgenodigd om van 21:00 tot 22:00 een voorstelling te geven.
Een beetje laat voor mij, maar na een rustpauze op mijn kamer ga ik
toch terug en help haar met tassen dragen. Ze heeft haar kleine fietsje
mee. En onderweg haalt ze een klassieke jurk uit een fotostudio om
bij het optreden te dragen. Bij de ingang is bewaking. Er worden belang-
rijke heren verwacht. Joy regelt dat ik wel naar binnen mag. Het perso-
neel is nog aan het repeteren. Ze verzorgen een theeceremonie. Tijdens
de voorstelling zit ik achter de coulissen verscholen. Een hele bij-
zondere plek, lijkend op een privébalkon in een theater.

Joy weet te vertellen dat een lange buitenlander in Langzhong Engelse
les geeft. Zelf heeft ze plannen om een trainingscentrum te beginnen.
Ze wil Engelse les geven, maar ook muziekles. Misschien loopt dat beter
dan wat ze nu doet. Het gevoel voor muziek heeft ze van haar ouders die
beiden een blaasinstrument bespelen.

Vrijdag 12 oktober. Om half acht word ik wakker en kan weer in de
zaal ontbijten. Weer een ander type broodje met een pakje melk en een
gekookt ei van het buffet. Helaas heeft de dumpling voor een beetje
onrust in mijn darmen gezorgd. Althans, ik denk dat die snack de oor-
zaak is. Gelukkig voel ik me al snel beter. Ik heb beloofd dat ik nog
een keer bij Joy langs zou komen om dag te zeggen. Haar ouders zijn er.
Die waren nieuwsgierig naar mij. Net als Joy zijn het kleine mensen.
Ze spreken geen woord Engels. Joy geeft me een briefje mee met een
instructie voor de taxi naar het busstation. Deze kost iets minder dan
rmb 10, waardoor ik die andere taxi ga verdenken van knoeien met de
meter, of ze gebruiken hier verschillende tarieven. Ik haal een ticket (
rmb 98) voor de bus van 10:50 naar Chengdu.

Langzhong blijft een plaats waar ik makkelijk veel langer zou kunnen
blijven. Het oude deel van de stad is voor het verkeer afgesloten, de
mensen zijn vriendelijk, de architectuur mooi en er is altijd wel iets
te zien. In de bus zit een gescheiden vrouw van 38 jaar naast me. Een
beetje mollig. Ze heeft een zoon. De vrouw doet erg haar best om Engels
te spreken en zo lukt het om wat informatie over elkaar uit te wisselen.
Maar dat gaat moeizaam. Halverwege bij Nanchong is zoals gebruikelijk
een korte pauze en de totale rit duurt weer ruim vier uur.

Terug in Chengdu

Bij aankomst in Chengdu doen de taxichauffeurs moeilijk en besluit
ik om op het aanbod van een elektrische scooter in te gaan voor
rmb 12. Ten opzichte van een taxi minder comfortabele en minder
veilig, maar het is een oudere man die voorzichtig rijdt. Ik krijg
nu kamer 205 in het Lazy Bones Hostel.
De gemeenschappelijke zaal is behoorlijk bezet, met iets meer dan
50% buitenlanders, later op de avond zijn de Chinezen ruim in de
meerderheid. Ik haal weer fruit en broodjes bij Carrefour en ga niet
zo laat naar bed. Gasten van het hostel kunnen vanavond dumplings
maken, maar dat heb ik al een paar keer gedaan.

Zaterdag 13 oktober. Het alarm gaat om 6:40 af. Om half acht verlaat
ik het hostel en neem een taxi naar het vliegveld (rmb 59), Terminal 1.
Mijn vlucht naar Beijing vertrekt om half tien. Dit keer met Sichuan
Airlines omdat die iets goedkoper was, maar zo'n vlucht is nog steeds
een aardige aanslag op mijn reisbudget. Er wordt een laat ontbijt
geserveerd: gestoomde broodjes en rijstepap met ei.

Terug in Beijing

Even na twaalf uur land ik op Terminal 3. Het duurt dit keer iets meer
dan een uur om bij Wudaokou te komen, waar Weiwei me staat op te wachten.
Ze heeft dit keer een welkomstbericht voor me op haar slaapkamerdeur
geplakt :-)

We hebben een late lunch bij Ravenna: pizza met groente en champignons,
een kleine caesar salad, Thaise gehaktballetjes met rijst en twee
gratis zakjes popcorn na. Weiwei vraagt aan het personeel hoe ze met
zulke lage prijzen kunnen bestaan. Het antwoord is dat ze wel moeten
omdat er zo veel concurrentie is. Daarna lopen we naar de universiteit
waar het sportveld open is, veel basketballers en volleyballers actief
zijn, en een nieuw groepje tai chi les krijgt. Na een bezoekje aan de
markt maakt Weiwei een kleine avondmaaltijd: gestoomde vis en één
schaal met groente.

Ditan Park

Zondag 14 oktober. We slapen uit en hebben fruit als ontbijt. Daarna
bezoeken we het Ditan Park, oftewel Tempel van de Aarde. Entree is
rmb 2. Een park dat zeer geschikt is voor kleine kinderen met allerlei
activiteiten om ze bezig te houden. We lunchen met koekjes, chips,
chocola, fruit en yoghurt bij een vijvertje. Weiwei heeft haar rugzakje
volgepropt, want eigenlijk eet ik weer meer dan nodig is. Op de terug-
weg haal ik brood bij Wal-mart en wacht Weiwei op mij in het metro-
station met een leesboek. Uit Nederland geïmporteerde stukken kaas van
250 gram kosten hier circa rmb 40, dat is dus bijna 5 euro.

Maandag 15 oktober. Wasdag en tijd om te lezen en te schrijven.
's Avonds maak ik gebakken aardappelen omdat een vorige bewoner een
bakje boter in de koelkast heeft achtergelaten. En dat gebruiken Weiwei
en haar kamergenoot niet. De aardappels zijn helaas een beetje oud,
dus kan ik geen mooie schijfjes maken. Maar het smaakt goed. Weiwei
maakt kip in de oven. Ze vindt de aardappelen lekker. Volgens haar
smaken ze een beetje naar melk.

Dinsdag 16 oktober. De dag begint met regen, maar tegen de middag
klaart het weer op. Ik maak de nisjes en ramen schoon. In het nisje
van de badkamer ligt een theepotje in een plastikzak. Die haal ik naar
binnen en doe in een keukenkastje waar meer keukenspullen van vorige
bewoners ligt. De nisjes zijn erg vies en stoffig. De ramen idem dito.
Ik ben een paar uur bezig om het grootste deel van de vuil weg te
krijgen. Maar de ramen zou je nog een paar keer moeten schoonmaken om
helder te krijgen. Weiwei komt thuis met fruit en dadelcake. We hebben
geen vlees meer, maar ze is het met me eens dat we dat niet iedere dag
hoeven. De kip van gisteren was al veel.

Woensdag 17 oktober. Schitterend weer vandaag. Door overvloedige zon
is een shirt met lange mouwen voldoende. Ik neem lijn 4 naar Xidan en
kijk eerst bij Beijing Bookstore bij de reisgidsen. Toch benieuwd of ze
de Lonely Planet China hebben, maar dat is politiek gezien onmogelijk.
Van andere landen zijn ze ruim in voorraad. Daarna naar Xidan Joy City,
een grote ´mall´ aan de andere kant van Xidan North Street met in de
kelder een Hello Kitty winkel. Bijzonder leuk om rond te snuffelen.
Een beetje duur, maar ze hebben een veel beter assortiment dan in Las
Vegas.

Aan het einde van de middag lees ik de informatie die Weiwei heeft
geprint over master-studies in Amsterdam en Utrecht. Eerder had ze dat
al gedaan voor Leiden. Ik ben bang dat ze eerst een pre-master opleiding
nodig heeft.
Weiwei heeft via internet een coupon van rmb 49 gevonden voor 100
minuten voetmassage met rugmassage met olie. In een salon iets verder
dan Helen's Cafe zit de massage waar ze om half negen heeft afgesproken.
Aan de rechterkant van Helen's zit ook een salon, maar daar hangen drie
verveelde dames in de lobby en dat is een dubieuze tent.

Helaas voor mij zijn er alleen mannelijke masseurs. We nemen plaats
in een privékamertje met twee enorme massagestoelen waar je ook een
bed van kunt maken. De jonge vent uit 1983 die mij masseert stelt
zich voor als nummer 51. Hij komt uit Fujian, maar is in Beijing op-
gegroeid. Weiwei kan er bij blijven zitten en praat ook graag. Hij
is zeer vriendelijk en praat veel en op een zeer beschaafde toon.
De rode vlekken op mijn rug na de guasha massage zijn overigens snel
verdwenen.

Eerst mag ik tien minuten met mijn voeten in een houten tonvormig
voetbadje met heet azijnwater. Daarna steekt hij een scheermes met
ontsmettingsmiddel in de fik en schraapt het eelt onder mijn voeten.
De voetmassage zelf is af en toe behoorlijk pijnlijk. Vorig jaar mei
heb ik dit zelfde in Langzhong gedaan. De pijn komt overeen met
problemen met mijn hart, lever, en darmen. En mijn hersenen en ogen
worden te veel belast. Dat is nogal wat!

Daarna volgt een rugmassage met olie en hete stenen. Veel aangenamer
en slechts met een paar momenten waarbij de pijngrens wordt opgezocht.
Weiwei wil al een abonnement voor 10 sessies kopen, maar ik rem haar
impulsiviteit af door eerst maar eens zelf voetmassage te proberen.
Ze heeft nog nooit voetmassage gehad.

Donderdag 18 oktober. Weiwei en ik hebben een lunchafspraak bij
Helen's Café. Ik ga tien minuten eerder en bestel alvast Spaghetti
Carbonare, vegetarische lasagne en lemon juice (totaal rmb 54).
Mijn kantoormeisje verschijnt even na twaalven. We delen het eten.
Weiwei heeft nog nooit lasagne gehad. Eigenlijk had ik beter met
bief en saus kunnen kiezen, die was vast kruidiger geweest. Op weg
naar haar werk halen we voor rmb 10 dadelcake.

's Middags zit ik een tijdje bij het basketbalplein van de
universiteit. De herfst slaat toe, steeds meer bladeren vallen van
de bomen. Een studente maakt foto´s. Bij een douchemeisje kan ik
tepels onder haar truitje herkennen, ze draagt geen bh. Een oudere
westerse man zit met een jong Chinees meisje op een bankje, drie
groepjes beginnelingen krijgen les in tai chi, moslimmeisjes (ver-
moedelijk uit Indonesië), westerlingen en drie Chinese meisjes.

Vrijdag 19 oktober. Ik heb al een paar dagen geen goed gemoed.
De kroon die in augustus losliet en door een tandartsassistente
opnieuw is geplaatst, is namelijk weer los geraakt tijdens het eten
van kauwsnoepjes die ik van Weiwei kreeg. Ze had ze van een collega
die bij een trouwerij was geweest. Ik heb nu een groot gat en eet
maar met één kant. 's Middags zit ik wel even bij de universiteit,
maar voel me onrustig.

Aan het einde van de middag haal ik bij Lotus een zakmes om voor
fruit tijdens de vervolgreis en wacht tot iets na zessen voor de
winkel op Weiwei. We zouden bij Yonghe King eten, maar besluiten
om naar Ravenna te gaan. Dat is toch een gezelliger restaurant om
wat langer te zitten. En het is er lekker warm. We bestellen een
zoete Dante pizza, kleine pasta salade, Weiwei haar favoriete
macaroni ovenschotel en rundergehaktballetjes, met een gratis
suikerspin na. Het personeel kent ons inmiddels.

Zaterdag 20 oktober. We staan redelijk vroeg op en doen mijn
laatste was en gaan dan met de metro naar het zuidoosten van de
stad, naar het China World Center waar de "China Education Expo
2012" is.
http://www.chinaeducationexpo.com

Weiwei wil graag de stands van Nederland, en dan met name Leiden
en Amsterdam bezoeken. Om meer informatie over de masterstudie in
te winnen die ze wil volgen. Ze wordt uitgebreid en zeer vriende-
lijk geholpen en van allerlei informatie voorzien. Helaas moet ze
waarschijnlijk eerst een pre-master jaar doen om aan de toelating-
seisen te voldoen. Dus gaat dat meer dan een jaar duren, en veel
geld kosten. Studeren in Nederland is voor studenten buiten de EU
onredelijk duur :-(

Het is al één uur geweest voor we weer bij Wudaokou zijn en naar
Satay King gaan: satay bief noedels, bief curry met rijst, salade
met sesam dressing. Als avondeten hebben we veel fruit.

Morgen is mijn laatste dag bij Weiwei. In de avond vlieg ik naar
de zuidelijke provincie Hunan. Weiwei loopt met mij de route door
en vertaalt enkele vragen naar het Chinees, want Hunan schijnt moei-
lijk te zijn voor buitenlanders. Ik heb via internet geprobeerd om
een gids te vinden, en ook met twee contact gehad, maar dat is uit-
eindelijk niet gelukt. Op internet heb ik wel diverse informatie
uit reisverslagen en van forums gevonden, waarmee ik denk ik wel
heel ver kan komen. Voor iedere verplaatsing naar een nieuwe plek
neem ik steeds een volle dag. Geen krappe planning.

Zondag 21 oktober. Bij het ontbijt hebben we weer veel fruit.
We lunchen bij Ravenna: bolognese pizza, macaroni ovenschotel,
salade en gratis popcorn. Daarna thuis nog een schaal met water-
meloen en drakenfruit. Vanwege het gesleept met mijn koffer wil ik
graag met een taxi (rmb 107) naar het vliegveld. Die is in eerste
instantie moeilijk te vinden omdat het regent en vandaag ook een
flink stuk kouder is. Nederlands weer. Het is ook nog eens erg druk
op de weg. Maar het lukt om op tijd bij Terminal 3 te komen. Weiwei
wil dat ik beloof dat ik in mei terugkom. We lijken inmiddels gewend
aan afscheid nemen, maar het blijft verschrikkelijk. Ik ga Weiwei
missen. En Beijing ook. Al was ik deze laatste week de grote stad
een beetje zat en heb weinig meer ondernomen.

Mijn koffer weegt 17,5 kilo. De passagiers worden in bussen naar
het vliegtuig gebracht. Air China gebruikt voor deze vlucht een
toestel van Shangdong Airlines. Door het slechte weer duurt het erg
lang voor we toestemming krijgen om te stijgen. Tijdens de vlucht is
er heel veel turbulentie. Ongemakkelijk en angstig. De dunne noedels
met kip zijn erg droog en de bakjes met salade en vruchtencocktail
zijn ook niet zo bijzonder.

Zhangjiajie

Met ruim een half uur vertraging landen we op het vliegveld van
Zhangjiajie City. Dit is een stad in een mooie bergomgeving waar veel
Chinese toeristen komen. Het is droog en een beetje benauwd. Ik wacht
niet op de airportbus maar neem een taxi. Die beginnen met het vragen
van rmb 100, maar volgens het briefje van het hostel moet de prijs
tussen 20 en 40 liggen. Ik ben wel bereid om 40 te betalen. Eén van
de chauffeurs hapt toe. Dat is nog veel voor een ritje van twintig
minuten. Bij het hostel heb ik een uitstekende privékamer met water-
koker. In de nacht begint het ook hier te regenen. Eerst zou ik een
bus naar Jishou nemen, maar Weiwei heeft voor mij een trein geboekt.
Hiermee bespaar ik een paar uur reistijd. Het kaartje hebben we
gisteren na de lunch opgehaald. Omdat ik gisteren laat arriveerde
heb ik geen vroege trein gekozen.

Maandag 22 oktober. Het hostel zit op de vierde verdieping met een
mooi dakterras. Helaas is het bewolkt. Onder het hostel zit een grote
supermarkt waar ik yoghurt, broodjes, koekjes en fruit haal. In de
eerste de beste zijstraat zijn een paar tandartskliniekjes. Ik kom
op het  idee om de kroon te laten plaatsen. Voor slechts rmb 20 helpt
een jonge vent mij. In Nederland was dat 50 euro! Wanneer ik de kroon
laat zien, weet hij al wat ik graag wil. Zhangjiajie maakt een aardige
indruk op me. Het verkeer is in iedere geval rustiger dan in Beijing,
maar wel herrie van claxons.

Rond half twaalf check ik uit en neem een taxi naar het trein-
station met behulp van de vertaalde aanwijzing van Weiwei. Het
station heeft een modern gebouw met een groot plein ervoor en zicht
op de kabelbaan naar Tianmen Mountain. Mijn trein gaat om 13:18.
Ik heb nog tijd om zoete broodjes te eten voor het gebouw. Wanneer
ik in de wachtruimte zit, spreekt een jonge vrouw me aan. Ze heet
Naomi en is docente Engels op een second senior highschool. Ze heeft
zelden de gelegenheid om met een buitenlander te praten. We zitten
in de zelfde trein en ik stel voor dat we bij elkaar gaan zitten.
Volgens haar zijn de bergen bij Zhangjiajie erg in trek bij Koreanen.

Jishou

De fraaie route naar Jishou loopt door veel tunnels. De twee jonge
mannen in de coupé praten op een gegeven moment ook mee. Eén van hen
kan wel wat Engels verstaan. Hij is elektriciën. Naomi is 32 en heeft
een zoontje. Ze is een lang weekend bij vriendinnen in Zhangjiajie
geweest. Eén van de mannen begint over de Japanse eilanden die door
China worden geclaimd. Ze vragen om mijn mening, maar ik zeg dat het
een moeilijk onderwerp is en houd me op de vlakte. Ze is zo behulp-
zaam om me naar mijn hotel te brengen, al was me dat zelf ook wel
gelukt. Het hotel zit op twee minuten lopen van het station.
De kamer is zeer goed uitgerust en schoon, met een vaste computer
waarvan ik de netwerkkabel kan gebruiken om te internetten op mijn
eigen netbook.

In de namiddag en avond verken ik de omgeving rond het hotel.
Er is een leuke markt onder een brug en aan de overkant van de
rivier, een tweetalige kindergarten. Enkele voetgangersbruggen in
boogvorm en een kleine tempel waar ik hartelijk wordt ontvangen en
een cakeje en mandarijntjes krijg en moet gaan zitten. Wanneer ze
hun avondeten voorbereiden, trek ik weer verder. Even ten westen
van het station ontdek ik een grote supermarkt "Many" waar ik bood-
schappen voor het ontbijt haal, vooral fruit. De open restaurants
in deze omgeving zien er niet zo aantrekkelijk uit.

Dehang

Dinsdag 23 oktober. Het alarm van mijn telefoon gaat om half zeven.
Vandaag ga ik naar het minderhedendorp Dehang. Volgens de
aanwijzingen die ik van internet heb, moet ik een groengele minibus
hebben die aan het stationsplein  voor het Hunan Travel Agency staan.
De chauffeur roept al "Dehang" wanneer ik met mijn monnikstas met
camera's erin kom aanlopen. De bus kost rmb 7 en vertrekt om 8:00.
Deze volgt een mooie route langs een rivier. Onderweg is aan de
andere kant van de rivier een begrafenis gaande, met vuurwerk en
familie in witte gewaden. Even verderop ligt een mooi dorpje aan
de rivier. Een paar keer stappen locals in of uit.

Na drie kwartier komen we bij het zeer hoge en lange viaduct in
de snelweg bij Aizhai. Daar heb ik al eens iets over op internet
gelezen. Even later stopt de bus bij een gebouwtje voor tickets
(rmb 60). De bus wacht en rijdt dan verder tot het centrale plein
van Dehang. Eerst verken ik het plein. Je kunt hier ook overnachten.
Op één van de gebouwen staat bijvoorbeeld "hostel" en een ander
"inn". De oudere bewoners leggen rijst op matten te drogen op het
plein. Via een smal straatje met veel souvenirwinkeltjes kom ik bij
en smalle en hoge stenen brug. Daar staat een bord met een wandel-
route naar een waterval. Daar heb ik al in een verslag over gelezen.
Een mooi wandelpad loopt langs het stroompje. Onderweg zijn een paar
houten hutjes waar drinken en prullaria worden verkocht.

Halverwege is een waterval waar iemand rmb 20 entree voor vraagt,
maar er is niemand. De waterval zit in een wat donkere plek ver-
scholen. Ik loop verder en word op een gegeven moment verrast door
een bijzonder mooie en grote waterval. Je kunt er achterlangs lopen.
Dat heb ik in Noorwegen en Frankrijk ook meegemaakt. Ik word een
beetje nat van het water, maar kan aan de zijkant in de zon weer
drogen. Even later komt een groep met hun lokale gids. Die zijn snel
weer vertrokken. Ik loop hen achterna en verken Dehang verder.
De jongere meiden en jongens in traditionele kostuums hebben niet
zo veel te doen.

Om half één ga ik aan het centrale plein zitten. Er staan drie
groengele bussen die naar Jishou rijden. Ik wacht tot er meer
passagiers komen en ik weet welke er als eerste vertrekt.
Een oudere man komt naast me zitten. Hij is 72 en leraar Engels
geweest. Een zeer vriendelijke man om even mee te praten. Een
vriend van hem legt ons op de foto en film vast.
Het is vandaag "old peoples day".

Er komt een groepje jongeren aan. Ze nemen de bus. Ik stap ook in.
Eén van de meiden spreekt me direct aan. Ze zijn studenten aan de
Jishou University. We praten onderweg uitgebreid. Zij en een jongen
spreken het beste Engels. Bij Dehang had ze vandaag gesproken met
een jong buitenlands stel. Het is voor het eerst in haar leven dat
ze met buitenlanders praat. Ik heb dat stel wel gezien. Volgens haar
waren ze op huwelijksreis.

In Jishou stappen we eerder uit dan bij het treinstation en
betalen ze een taxi voor de rit naar de universiteit. Vier van de
studenten willen mee, de rest blijft in het centrum. Ze kiezen een
net restaurantje bij de noordpoort van de campus. Ze houden van
spicy food, net als in de provincies Sichuan en Hubei, maar bestellen
bief met rijst en gebakken ei en citroensap voor mij. Daar zit
slechts één rode peper in die ik gelukkig op tijd ontdek. Zelf nemen
ze een drankje met gelatine.

Daarna lopen we over het mooie campusterrein langs pleinen waar
gesport wordt: vooral basketbal, maar ook tai chi. Drie van hen
komen uit Changsha, de hoofdstad van Hunan. Maar ze hebben een plekje
op deze universiteit toegewezen gekregen omdat ze middelmatige
studenten zijn. En dit is een middelmatige universiteit.
De economische vooruitzichten in deze regio zijn niet zo rooskleurig,
dus zijn ze van plan om na hun afstuderen, volgend jaar juni, verder
te studeren. Aan de andere kant van een mooi park is een museum voor
werk van een lokale schilder. Ik krijg een foldertje van het per-
soneel, maar heb geen interesse in abstracte kunst:
http://jsu.edu.cn/bwg

Twee van de meisjes gaan naar hun kamer. Het andere meisje en de
jongen willen nog met mij naar een historisch deel van de stad waar
alles net iets te opzichtig is gerestaureerd. We beklimmen een toren
en lopen via een dam naar de andere kant van de rivier en over een
brede hangbrug weer terug. De meeste winkels zijn gesloten. Misschien
dat het in het weekend drukker is. We nemen een taxi terug naar de
universiteit en ik rijd daarmee door naar mijn hotel (rmb 16).
De andere taxi's, de bus en het eten hebben zij voor mij betaalt.
Zo gastvrij en vriendelijk zijn ze hier.

Woensdag 24 oktober. Ik blijf wat langer liggen en heb vandaag geen
haast. Het regent. De rit naar Fenghuang, mijn volgende bestemming,
schijnt niet zo lang te zijn. Ik heb een ruime planning voor de
provincie Hunan. Even na tienen check ik uit en maak nog een foto van
de mooie receptiemeisjes, die bijna geen woord Engels spreken.
Het busstation ligt even ten noorden van het treinstation.
Het vrouwtje van het ticketloket vertelt me dat ik het kaartje in de
bus kan kopen en wijst naar een briefje naast het loket, dat gok ik
dan maar, want kan het niet lezen en haar niet verstaan...

De man bij de bagagescanner zegt dat ik de `green bus´ moet hebben.
Buiten staan meerdere groene bussen, maar de eerste en grootste bus
blijkt de juiste. Hij lijkt te vertrekken zodra hij vol is, maar ik
heb immers geen haast. Volgens de studenten van gisteren duurt de rit
veertig minuten. Dat zou nog korter zijn dan naar Dehang en geloof ik
eigenlijk niet. Om elf uur vertrekt de bus. Het kaartje kost rmb 23.
Eerst een stuk provinciale weg met een tunnel en daarna express way G56.

Fenghuang / Phoenix

Rond half één arriveren we bij een busstation op een heuvel. Ik loop
de trappen af naar een straat waar ik een taxi deel met een meisje dat
ook in de bus zat.
De taxichauffeur kent het hostel niet en zet me op de plek af waar het
meisje uitstapt. Hij laat me zonder meter rmb 10 betalen. Teveel, maar
laat ook maar. Volgens het kaartje van ctrip.com moet het hostel aan
de andere kant van de rivier zijn in de buurt van de Fenghuang Bridge.
Daar biedt een toeriste uit Shanghai me aan te helpen wanneer ik bij
een toeristenwinkel naar het adres vraag. Ik laat haar met mijn
telefoon bellen en de eigenaar van het hostel komt me vijf minuten
later met een gloednieuwe Volkswagen SUV ophalen.

Het hostel ligt niet aan deze kant van de rivier, maar een stukje
ten westen van de brug aan een binnenplein op de derde verdieping.
De dochter van het eigenaarsechtpaar spreek een beetje Engels.
Bij haar check ik in en krijg het wachtwoord voor WiFi. Ze willen
dat ik in de centrale ruimte kom zitten, een soort van woonkamer,
en krijg een kom met noedels.

De dochter wil me vervolgens graag rondleiden in het oude deel van de
stad. Ze heeft sinds twee jaar een baan als accountant, maar er is te
weinig werk om fulltime bezig te zijn en ze zegt dat ze in het kantoor
voornamelijk schoonmaakt. Het hostel is pas een jaar oud en ziet er
nieuw en degelijk uit. Haar vader heeft eerder voor een bank gewerkt.
Een jong gemengd stel haalt hun bagage op. De jonge vent met bril komt
uit Eindhoven. Zijn vriendin heeft in Engeland gestudeerd. En gisteren
hadden ze een Italiaans koppel te gast. Ze geeft me een grote Chinese
plattegrond, maar ik heb zelf via internet een klein kaartje met
Engelstalige benamingen van straten en bezienswaardigheden zoals de
torens en bruggen. Volgens haar geeft de Chinese versie van ctrip wel
de juiste locatie van het hostel aan.



We lopen langs de rivier en Fenghuang voldoet zeer zeker aan mijn
verwachtingen. Het is zeer toeristisch, maar de rivier en archi-
tectuur zijn bijzonder mooi en niet voor niks zo populair met de
titel: mooiste plaats in China. Daar valt wel wat voor te zeggen.
Er loopt een rivier door en de bruggen en architectuur op de omring-
ende heuvels maken het een pareltje. Helaas wel net zoals in andere
toeristische plaatsten volgepropt met winkeltjes met souvenirs en
snacks en mensen die hun spullen op straat proberen te slijten.
Zoals zo vaak kun je in een prachtig Miao kostuum op de foto.

Mijn 'gids' heet Guo Yang. Ze is 24. Langs de rivier zijn veel bars.
Ze vertelt dat sommige daarvan geen Japanners bedienen. Dat heeft
met het conflict over eilanden te maken die China claimt. We lopen
tot een hoge pagode die langs de rivier staat. In een boekwinkeltje
in de Rainbow Bridge koop ik voor rmb 18 een tweetalige versie van
The Border Town van beroemde schrijver Shen Congwen, die hier
vandaan komt. Weiwei had in Beijing een Chinese editie van dit boek.

"Many of Shen Congwen's stories were based on the local traditions
and customs from around this western area of Hunan and portrayed
the violent clashes between the Chinese and the local Miao ethnic
group."

We bezoeken de torens en lopen een stuk over de muur tussen de oost-
en noordtoren. Bij het centrale plein staat een steen met de naam
Fenghuang en op het volgende plein een grote phoenix. Ik koop twee
stukjes zoete aardappel met kaas (2 x rmb 3) voor ons.

In de buurt van de Rainbow bridge zitten we een tijdje op de beneden-
verdieping van het Soul Cafe, met zicht op de brug en de bootjes.
Yang eet een puddinkje en ik drink prijzige citroenthee (rmb 25).
Ze wil niet dat ik betaal. Ik laat een berichtje achter in het gasten-
boek en Yang vult dat in het Chinees aan. Op een stuk papier teken ik
een kaart van China en schrijf alle plaatsen op waar ik ben geweest.
Vaak heeft ze een vertaalprogramma op haar kleine Samsung nodig voor
ze iets zegt.

Yang neemt me vervolgens mee uit eten naar "Zhai mu wan". Een beroemd
'old time' restaurant en kiest vijf lokale gerechten. Twee daarvan
zijn iets te vet, de zure kool, bief met selderie en bacon zijn veel
beter. We zitten op de derde verdieping. Ze is zorgzaam, want sluit
de ramen omdat we op de tocht zitten en bang is dat ik verkouden word.
Ook nu weer staat ze er op dat zij betaalt. Want ik ben de gast.
We lopen nogmaals langs de rivier om een paar foto's met verlichte
gebouwen en bruggen te maken. We lopen over de stapstenen naar de
andere kant, dat is een beetje eng met al dat snel stromende water.
Houten bootjes met toeristen glijden over een stroomversnelling en
worden tegen de stroom in met een lier aan de kade geholpen.

Donderdag 25 oktober. Yang stelde gisteren voor dat ik met een tour
naar een Miao dorp zou kunnen, maar het was ook prima wanneer ik in
alle rust het stadje verder verken. De vrouw des huizes wijst met een
wasstof op de klok op twaalf uur en maakt een eetgebaar. Ze wil dat ik
kom lunchen.

Ten opzichte van gisteravond is het nu heel rustig. Langs de rivier
zitten studenten te tekenen. Bij de ingang van restaurantjes liggen
groenten en bakken met vis en kikkers. Ik denk dat veel Chinese
toeristen hier maar één nacht blijven en dan nog een uitstapje in de
buurt doen. Ik loop langs de rivier naar het westen en kom bij een
wind-en-regen-brug. Daar steek ik over en loop ik door het moderne
deel van de stad en waar ik een fruitwinkel vind, want ik heb zin in
peren en papaja.

Yang is thuis tijdens de lunch. Ze heeft twee uur pauze. We krijgen
groene boontjes, eend, tofu, champignons en eiersoep in lokale stijl.
Ze stellen voor dat haar vader me morgen naar het busstation brengt
en de buschauffeur instructies geeft om me bij het vliegveld uit te
laten stappen. Na de lunch arriveert een gemengd koppel.
Hij is circa 55, Fransman en heeft sinds 2004 leidinggevende functies
in de Chinese auto-industrie waar ze onderdelen voor Franse en Duitse
merken maken.

Zijn vriendin of vrouw komt uit Shanghai, waar hij nu ook woont en
werkt. Hij heeft eerder in Wuhan gewoond. Al snel blijkt dat we goed
met elkaar kunnen praten. Hij houdt van fotografie en reizen en is
wel avontuurlijk aangelegd want is ook in gebieden geweest waar buiten-
landers niet zo snel komen. Ze vragen om advies en naar mijn ervaringen
in Hunan. (Hij vroeg om mijn e-mailadres, maar helaas heb ik nooit een
mail ontvangen.)

Na een pauze op mijn kamer loop ik weer door de oude stad en kom nu
door smallere en steile straatjes zonder toeristenwinkels. Ik kom uit
bij het plein met de phoenix en beklim nog een toren. Dan zoek ik het
winkeltje op waar ik bij aankomst door de eigenaar van het hostel
werd opgepikt. Ze herkennen mij en ik moet direct zitten. Terwijl de
twee meiden die vandaag werken hun klanten helpen, krijg ik te drinken
en kleine pindareepjes. Ik schrijf een briefje voor hun commentaren-
muur en wissel QQ-nummers uit. Ze spreken een beetje Engels.

In het moderne deel van de stad moet ik bij een telefoonwinkel met
het personeel op de foto. In een volgende straat worden barbecue-
stallen op straat geïnstalleerd. Via smalle stegen kom ik bij de
rivier uit en ben rond zes uur weer in het hostel. Yang is terug en
heeft een rood hoofd van door haar tante gemaakte wijn. Haar moeder
is aan het kaartspelen bij de buren. Verslaafd.

Yang maakt voor ons en haar vader noedelsoep en ze zetten de
televisie voor mij op een Engelstalige CCTV zender. Ik krijg thee
en daarna lopen Yang en ik weer naar de rivier voor betere nacht-
foto´s. Want vandaag is het minder bewolkt.
We komen nu ook op andere plekken en steken de rivier over via een
brug ten oosten van de Rainbow Bridge. Langs de rivier worden ook in
het donker nog veel foto´s gemaakt met Miao kostuums. Er zijn enkele
soorten combinatietickets voor enkele historische gebouwen en musea.
Maar ik houd meer van het straatleven de architectuur.

Vrijdag 26 oktober. Ik haal mijn ontbijt uit één van de weinige
grote supermarkten die deze stad lijkt te hebben. Een beetje duur-
der dan ik gewend ben. Ik zit een tijdje bij de Fenghuang brug,
bij een monument tegen een heuvel en zicht op de weg. Wanneer ik
rond half twaalf bij het hostel kom, is Yang al terug van haar werk.
Haar vader heeft iets anders, maar zij kan me naar het busstation
brengen. We nemen bus 1. Het busstation is slechts stops verder.
Ze zijn vergeten om de borg terug te geven, maar ik ben blij dat
ik op die manier iets terug kan doen voor het gratis eten, de
service en het rondleiden. Alhoewel ze daar zelf waarschijnlijk
anders over denken. Maar ik heb nauwelijks geld uitgegeven. Ze
vraagt me om een review op ctrip te plaatsen.
Dat zal ik zeker doen!

Tongren Airport

Een kaartje voor de bus naar Tongren kost rmb 15, dit keer wel bij
het loket. Boven de bussen is de naam van de bestemming leesbaar
voor westerlingen. De chauffeur zegt eerst dat hij om één uur zal
vertrekken. Yang en ik nemen in de wachtruimte plaats. Maar dan
blijkt de bus toch een half uur eerder te vertrekken. Ik zie een
bord met "air craft" in plaats van airport, 34 km. Na ongeveer drie
kwartier stopt de bus bij een rotonde zoals gisteren door Yang uit-
getekend. Nu staat nergens een voor westerling leesbaar bord.
De chauffeur laat me uit en doet de laadklep open. Hij wijst in de
richting van het vliegveld en bevestig met een vinger dat het een
kilometer is. Een rustige oplopende weg. Ik twijfel, maar kennelijk
moet ik hier zijn.

Zonder af te slaan blijf ik op de weg lopen en kom op de heuvel
inderdaad bij een zeer klein vliegveld met maar een paar vluchten
per dag. Ik arriveer rond half twee. Een eerdere vlucht naar Guiyang
is vertraagd en nog niet vertrokken. Ik vervolg het eten van manda-
rijnen en koekjes en koop een flesje water (rmb 3). Het grondper-
soneel begint op een gegeven moment badminton te spelen in de hal.
Ze hebben een mat uitgerold en er zit iemand met een scorebord aan
de zijkant. Er is weinig te doen tussen de vluchten door.

Met een half uurtje vertraging kan ik inchecken.
Een groep personeelsleden van een overheidsinstelling voor gezond-
heidsinspecties gaat met dezelfde vlucht. Eén van de jonge vrouwen
(30) spreekt aardig Engels, zodat we informatie kunnen uitwisselen.
Begin volgend jaar wil ze trouwen. Ze heeft medicijnen in Chengdu
gestudeerd, maar komt uit Guiyang en is lovend over haar provincie.
Ze zijn in Zhangjiajie en Fenghuang geweest. Hun werk bestaat uit
het controleren van hygiëne op scholen en ziekenhuizen.
Ik ben welkom om nog een keer naar Guiyang te komen en de provincie
ten westen van de hoofdstad te verkennen. Vorige jaar heb ik het
oosten bezocht. Ze noemt de mensen: `warmhearted people´.

Het toestel is maar klein. Rijen van 1 + 2 en ik zit op stoel 12A
aan de linkerkant boven de vleugel. Behalve wat turbulentie bij de
daling, is het een mooie vlucht. Voordeel van zo'n klein vliegtuig
is dat alles sneller gaat. Het personeel heeft eenvoudige witte
joggingpakachtige kleding. We krijgen een flesje water tijdens de
35 minuten durende vlucht.

Op het vliegveld van Guiyang neem ik afscheid van de groep vriende-
lijke en goedlachse inspecteurs en check in voor mijn vervolgvlucht
van 19.45 naar Kunming. Er zit voldoende tijd tussen. Het vliegveld
van Guiyang is niet zo groot. Ze zijn wel bezig om uit te breiden.
Er is gratis internet. Met een kleine vertraging vertrek ik met een
Boeing van China Southern die uit Wuhan komt. Tijdens de vlucht
krijgen we een flesje water en een pakje met biscuits.

Kunming

Het nieuwe vliegveld van Kunming is kort voor de zomer in gebruik
genomen. Een prachtig ontwerp met uitstekende faciliteiten. Maar
metrolijn 6 schijnt op de één of andere manier nog niet in gebruik
te zijn. Ik was van plan om die tot het East busstation te nemen
en dan een taxi, maar neem nu een airportbus (rmb 25). Het meisje
dat de tickets verkoopt, zegt dat ik bus 2 moet hebben. De stops
worden ook in het Engels omgeroepen, maar dan nog heb ik geen idee
waar ik ben. Ik besluit om bij het International Telecom Hotel uit
te stappen.

Daar krijg ik na enige omzwervingen om een taxi te bemachtigen een
elektrische scootertaxi aangeboden. Voor 10 rmb. Daar heb ik in
Chengdu goede ervaringen mee, dus waarom niet. De berijder vraagt
onderweg bij een collega waar het hotel zit. Bij de receptie zegt
een jongeman in prima Engels dat ik bij een gelijknamig hotel moet
zijn, twee blokken verderop. Ik zeg dat ik wel kan lopen, maar hij
staat er op om mee te gaan en belt onderweg naar iemand van de
receptie van dat hotel om mij op te vangen.

We lopen naar het hotel. Hij heeft inmiddels mijn koffer overge-
nomen en valt er zelfs bijna mee omdat die moeilijk in balans is
te houden. Kunming maakt een moderne, frisse en schone indruk.
Net in de straten bij het hotel zijn ze met werkzaamheden bezig
waardoor er wegversmallingen zijn. De receptiemeiden van dit hotel
spreken nauwelijks Engels. Eén weet te zeggen dat ik rmb 500
inclusief borg moet betalen. Helaas is er geen internet.
Ik sms Weiwei het telefoonnummer van het hotel en mijn kamernummer.

Twintig minuten later belt ze mij om massage aan te bieden. Dit
hotel heeft ook massage, maar ik was nog niet lastiggevallen.
De kamer heeft eenvoudig rotan meubilair en een watertankje waar
uit beide kraantjes helaas koud water komt. Geen thee dus. Ik doe
nog wat handwas. De ramen sluiten niet echt waardoor ik straat-
geluid hoor ondanks dat ik op de twaalfde verdieping zit. Maar ik
ben gelukkig moe genoeg om snel in slaap te vallen.

Zaterdag 27 oktober. Ik breng twee lange broeken en mijn nieuwe
sportjasje naar een schoonmaakster op mijn verdieping om te wassen.
En verken dan de omgeving van het hotel. In de richting van Green
Lake kom ik al snel bij een markt en een supermarkt, bakkerij en
fruitwinkel op een rij. Dat is handig. Op een plein langs het water
zijn allemaal posters met propaganda. Om de bevolking op te voeden,
maar ook om minderheden koest te houden en aan te tonen dat de over-
heid veel voor hen doet. Veel mooie plaatjes, glimlachende gezichten
en afbeeldingen van een geavanceerd militair apparaat.

Ik kom bij de Yuantong tempel, entree is rmb 6. Maar ik heb al
zovele tempels gezien, deze sla ik over. Ik maak een praatje met
jonge melkthee promotors en koop windmill broodjes bij Du Hua Food
bakkerij. Roomsoesjes kosten hier rmb 30 per kilo, maar ik weet me
te beheersen. Het Green Lake komt me bekend voor. In 2009 ben ik
hier een paar uur geweest, om te eten en te wachten tot ik met mijn
reisgezelschap de nachttrein naar Guilin kon nemen. Nu neem ik de
tijd voor het park met eilandjes, bruggen, kraampjes en mensen die
de stad ontsnappen.

Op de terugweg ontdek ik tegenover de tempel een ziekenhuis voor
Traditionele  Chinese Medicijnen: Sheng Ai. Alle doctoren worden
uitgebreid in profielen voorgesteld. Sommige tekst is ook in het
Engels. Even verderop zie ik bij boeddhistische winkeltjes monniks-
tassen hangen. Soortgelijk als wat ik heb, in een kleiner formaat
en andere kleuren of met een Chinese text. Van die laatste koop ik
voor slechts rmb 25 een zwart exemplaar met gele letters.

In de buurt van het propagandaplein langs het water zijn nu ouderen
aan het opera spelen. Ik koop fruit en zit een tijdje aan het plein.
Vooral kleine kinderen proberen met mij te praten. Kunming staat
bekend om haar aangename klimaat en ik zit dan ook heerlijk in het
zonnetje. In plaats van terug te gaan naar mijn kamer om te rusten,
besluit ik om nog twee blokken in oostelijke richting om te lopen.
Daar kom ik zaken tegen die militaire kleding en tassen en derge-
lijke verkopen en word ik door wat oudere vrouwen aangesproken met
`pang pang´. Dat zal wel iets ondeugends zijn. Op mijn kamer eet
ik een papaja en ga rusten tot de zon ondergaat.

Om zeven uur wordt de schone was gebracht. Voor rmb 28. Met een
krantje en lekker ruikende bloem. Daarna loop ik nog een blok om
en koop koekjes en chips in een supermarkt. Eén van de meisjes van
het personeel zegt heel bescheiden "nice to meet you". Ze wil graag
met mij praten, maar durft bijna niet. Later belt Weiwei naar mijn
kamer en heeft een lang verhaal over moeilijkheden van haar broer
en schoonzus. Vooral financiële problemen, maar ook relationeel
vind ik het niet helemaal kloppen.

Zondag 28 oktober. Ondanks dat het zondag is, word ik vroeg wakker
van geluiden van verkeer en werkzaamheden. Ik deel mijn koffer op-
nieuw in, vul het visumformulier voor Nepal in en doe dollars en
euro´s in mijn portemonnee. Weiwei heeft met de receptie gebeld en
voor me uitgezocht dat een taxi naar het vliegveld tussen rmb 100
en 150 kost. Ze gebruiken volgens haar geen meter. Ik check uit en
voor het hotel stopt een zwarte wagen met een net geklede man.
Hij wil me wel voor rmb 100 brengen.

De rit valt me reuze mee. Onderweg probeert hij me nog rmb 10 van
de tol te laten betalen, maar gezien de snelheid en meevallende af-
stand vind ik dat 100 ruim voldoende is. Het is vergelijkbaar met
Chengdu en daar betaalde ik voor een metertaxi volgen mij altijd
minder dan rmb 70. Ik ben al om kwart over elf op het vliegveld en
moet wachten tot ik voor mijn vlucht naar Kathmandu kan inchecken.
Overal is gratis warm en koud water!

Na het afgeven van mijn koffer (geen rij bij het inchecken) zoek
ik een verdieping hoger een restaurantje en bestel rijstnoedelsoep.
In de hal hangen allemaal foto´s van de bouw, opening en eerst ge-
lande toestellen van China Eastern en Southern die deze nieuwe lucht-
haven aandeden. Een mooie promotie van een zo op het eerste gezicht
zeer geslaagd project. Kunnen wij dat in Nederland nog? Ik ben snel
door de douane en security wanneer Weiwei een laatste keer belt.

Vorige week heb ik nog een keer gekeken naar tickets voor deze vlucht.
Gelukkig heb ik eind april al geboekt, want nu zou ik wel vier keer
zo duur uit zijn geweest. Ik ben in de afgelopen weken opvallend vaak
met een vliegveldbus naar het toestel gebracht en ook nu is dat het
geval.

Zie voor het vervolg het verslag van de reis door Nepal 2012.

Johan (28 december 2012)