Aansluitend aan de reis door Myanmar trek ik in een rustig tempo nog 18 dagen door Cambodja. Het liefste was ik langer gebleven, maar de aanbiedingen voor retourtickets van Lufthansa waren maximaal 3 maanden. Dus moet ik op 7 april terug naar Nederland. Oorspronkelijk wilde ik ook een deel van het oosten van Cambodja bezoeken, maar ik heb ook nog wensen bij plaatsen waar ik vaker ben geweest, en het is al bijna april en dus de warmste tijd van het jaar. Vandaar een ontspannen reis. Ik wil meer van de omgeving rond Kampot zien en Battambang is me altijd goed bevallen, dus daar wil ik ook naar terug. Rond Siem Reap wil ik enkele tempels bezoeken die ik nog niet heb gezien, waaronder ver afgelegen zoals Koh Ker en Beng Mealea. In februari heb ik tijdens het verblijf in Bangkok het e-visa voor Cambodja aangevraagd. Dat kost tegenwoordig $28 en is dit jaar dus $3 duurder geworden. De accommodaties heb ik de dag na ontvangst van het visa geboekt. In Kampot verblijf ik tijdens een weekend. Waarschijnlijk is dat de reden waarom The Magic Sponge geen kamer met airconditioning meer beschikbaar had. Zelfs bij meer dan een maand vooraf boeken! Maar ik heb een alternatief in de zelfde straat gevonden, namelijk NyNy. In Siem Reap heb ik ook iets anders moeten zoeken. De laatste jaren verbleef ik altijd in het Thunborey Hotel, maar de prijzen op de website zijn nu al $23 en ook via Agoda zitten ze helaas net boven $20, en dat is in Cambodja boven mijn budget.
Woensdag 20 maart. Het internationale deel van Bangkok Don Muang is duur. Water is gratis uit tankjes, maar de winkels en restaurants prijzig. Om twintig over drie vertrekt het toestel van AirAsia naar Phnom Penh. Het is deels bewolkt en net voor het einde zit de ergste turbulentie met een val een in flinke luchtzak. "O, my God", roept één van de stoere Britse mannen aan de andere kant van het gangpad. Phnom Penh Wel zachtere landingen gehad op Phnom Penh International Airport. De rijen bij de immigratie zijn langer dan ik gewend ben, misschien omdat ik achterin het vliegtuig zat. Maar dat heb ik graag over om weer in mijn favoriete land in Zuidoost-Azië te komen. De tuk tuk chauffeur van mijn guesthouse staat me met een grote glimlach op te wachten. Hij loopt snel met mijn koffer over de parkeerplaats naar de weg. En om vijf uur gaan we richting naar het centrum ($7). Hij blijft in de buurt van een ministerie stil staan. Geen brandstof! Net op een punt waar het vrij druk is en verkeer om ons heen moet. Een paar minuten later komt hij met een literfles benzine aan en kunnen we verder. Scholen komen net uit. Het is avondspits. Mijn favoriete kamer (105) is bezet door een leraar, die hier langere tijd verblijft. Ik kan kiezen uit een kamer op de derde verdieping of een minder stille kamer direct boven de lobby, nummer 199. Die laatste kies ik. Ten opzichte van 105 geen stoel en bureau, maar wel een raam met zicht in de lobby waar een gordijn voor zit. Voor de zelfde prijs. Daar trap ik altijd weer in. Ik had moeten onderhandelen: minder betalen voor een minder goede kamer.
Ik ga direct na het inchecken naar de rivier, één van mijn favoriete
plekken in Phnom Penh. Er staat aardig wat wind waardoor het niet zo
heet is. Ik maak een praatje met Alina. Ze heeft een zus die in
Thailand werkt en één die met een Vietnamees is getrouwd. We delen
een zakje popcorn, ik heb geen trek in de taaie gedroogde vis die ze
van een straatverkoopster heeft gekocht maar loop naar River Star om
te eten.
Sophorn, die tijdens mijn avondeten hier meestal achter de bar staat,
heeft twee dagen vrij om de overlijdensdatum van haar tante te vieren.
De staf van vanavond werkt meestal 's ochtends en spreekt minder goed
Engels. Maar het eten is goed. Ik heb amok chicken en water. Eén van
de nieuwe meiden ken ik nog niet. Ze is klein, mooi en heeft meestal
een prachtige glimlach: Channak. Ik ben bekaf wanneer ik op mijn kamer
kom, heb een beetje hoofdpijn en ga vroeg slapen.
Donderdag 21 maart. Ik heb gisteravond yoghurt bij de Smile supermarkt
gekocht. Daar begin ik de dag mee. Weiwei is al op Skype. Rond half
tien ga ik volgens traditie bij het Dara Reangsey op het terras
zitten voor een bananenpannenkoek en thee. Geen veranderingen in het
personeel. Het glimlachmeisje (30) komt bij me om me te begroeten.
Ze wil niet geloven dat ik al bijna veertig ben.
Ik aanschouw de taferelen op het terras en op straat. Verkopers die
langs komen, een jonge vrouw die me pennen wil verkopen, drie mensen
op één brommer waarvan één een infuuszak omhoog houdt.
Ik loop naar de Central Market. Aan de straat rondom de markt zitten
een paar fotozaken. Voor $18 vind ik een geheugenkaartje van 4GB,
zodat ik met mijn grote camera weer met een lege kaart kan beginnen.
Vervolgens loop ik naar Sticky Fingers in de Golden Sorya Mall. Srey
Chanthy van The Cambodian Space Project is zelf weer aanwezig.
Ze herkent me direct. Ze hebben morgen een optreden in Equinox en
gaan weer naar het buitenland, maar Australië, Europa en Amerika om
een nieuw album op te nemen. De winkel stop hier in juni. Ze wil
die ergens anders voortzetten. Zoals ze in januari al zei, zijn er
nieuwe T-shirts met andere opdrukken gemaakt. Ik koop maar liefst
vier stuks omdat ze vrij uniek zijn en ik wil de groep ook wel onder-
steunen. Zelfs met korting is $45 nog prijzig. Maar de kwaliteit
lijkt goed.
Schuin tegenover de mall zit het Tinat restaurant. Voornamelijk
Chinees eten voor een goede prijs. Terug in mij guesthouse betaal ik
voor de kamer en boek een minibus naar Kampot ($10) voor morgen.
Dan is het tijd voor een lange pauze tijdens het heetst van de dag.
Rond half vijf loop ik naar Sticky Fingers om mijn shirts op te halen,
want vanmorgen had ik niet genoeg geld bij me. In het hart van de
´mall´ zit een open bar. Eén van de meiden die daar rondhangen,
kijkt me aan en heeft kennelijk behoefte aan geld of seks, of beide.
Want Srey Mom, zo heet ze, blijft bijna tot aan Liquid aan me kleven
en zit aan mijn billen. Terwijl ik duidelijk zeg dat ze terug moet
gaan en ik geen meisje wil want ik heb al een vriendin. Ze blijft
lang aandringen, maar het lukt me uiteindelijk om aan haar te ontsnap-
pen.
Wanneer ik bij Liquid arriveer, is Ratanak net begonnen. Ik heb via
Facebook gemeld dat ik rond deze tijd in Cambodja zou zijn. Haar
jonge collage heeft koorts en is nog boven, maar komt even later ook.
Ik bestel salade met kip en Sprite ($6,75). Ratanak vertelt dat ze
vanaf 1 april bij FCC gaat werken. Daar werkt haar Franse vriend ook.
Ze zal tourgroepen ontvangen en bedienen. Ik weet niet of ik haar
daar nog ga bezoeken, want dat is volgens mij een dure tent.
Sinds ik haar ken is ze 7 kilo zwaarder geworden. Ze was 50 toen ik
haar bij Velkommen Inn ontmoette. De eigenaar van dat guesthouse is
gescheiden. Zijn ex runt de boel en hij is zelf een guesthouse met
een soortgelijke naam in de buurt van Kandal Market begonnen.
Ik ken het wel. Nak haar vriend wil niet trouwen. Dat vindt hij ouder-
wets. Ze kan hem niet dwingen en overweegt toch een baby te nemen.
Ik show mijn T-shirts. Ze wil er wel één hebben, maar ik zeg dat ik
ze zelf graag wil houden en ze duur zijn om weg te geven.
Rond zeven uur loop ik naar de rivierboulevard. Matige muziek en de
prijzen in Liquid zorgen er altijd voor dat ik niet zo lang blijf.
Via de mooie meiden van Wuttisak en fitnessdansen over pleinen naar
het paleis en door naar de rivier. Er staat weer een lekker windje.
Chanty en Channak van de ochtendploeg van River Star staan bij het
dansen bij de rivier te kijken. Ik zeg dat ik de muziek mooi vind.
Ik geniet van de mooie mensen en schattige kleine kinderen. De taal
vind ik ook prachtig.
Voor River Star ontmoet ik de Star of River Star. Hij heeft vrij maar
verveelt zich kennelijk. Ik vraag of hij weer een nieuwe vriendin
heeft. Tot mijn verbazing heeft hij al twee maanden een meisje en is
hij geen 'butterfly' meer. Ze ziet er uit als een Koreaans tiener-
meisje met grote ogen, echt zijn type. Helaas woont en werkt ze in
Sihanoukville, waardoor ze in de weekenden steeds moeten reizen om
elkaar te zien.
Gisteravond had ik 100 riel te weinig bij Smile, en heeft het meisje
bij de kassa dat voor mij betaald. Ik had al beloofd dat ik terug
zou komen. Vanavond moet ik 7.900 betalen en krijg ik van 10.000 maar
2.000 terug zodat we quitte staan. Bij de ABC bakker haal ik broodjes
voor mijn ontbijt. De hitte is drukkend, zo tegen het begin van het
regenseizoen. Voor ik ga slapen, douche ik vandaag voor de derde keer.
Vrijdag 22 maart. Om kwart voor acht komt het busje van Giant Ibis me
ophalen. Ik heb stoel 3E boven een achterwiel. We pikken een paar
Fransen op en stoppen bij het kantoor waar nog vijf mensen instappen.
Hij zit vol. Er worden flesjes water en een opfrisdoekjes door de
chauffeur uitgedeeld en er komt iemand om te vertellen dat er Wi-Fi
in het busje zit (!) en hij start een 'goede' film. Even na achten
zijn we onderweg. Helaas kunnen we niet de kortste route nemen.
De politie heeft de weg afgezet en we moeten via Takeo over smallere
wegen omrijden. Om twintig over tien zitten we weer op de N3. Het is
dan nog ruim een uur rijden. Bijna drie en een half uur zonder stop,
anders dan de beloofde twee en half.
Kampot
In Kampot staan al tuk tuks te wachten. Een nette vent met gouden
tanden neemt mij onder zijn hoede. Hij laat direct een stuk geplas-
tificeerde tekst zien met de tours die hij aanbiedt. Maar hij zegt
niks over prijzen wanneer ik daar om vraag. Hij brengt me naar mijn
hotel en wil me direct al een middagtour aanbieden. Maar hij vraag
veel te veel. Ik wil hooguit $10 voor een halve en $15 voor een hele
dag betalen.
Tegenover het hotel zit Magic Sponge, waar ik de vorige keer heb
overnacht. Daar eet ik een uitstekende spaghetti bolognese ($4).
Na het eten wil de tuk tuk chauffeur dat ik bij hem ga zitten om over
het programma te praten. Maar hij houdt nog steeds aan te hoge
prijzen vast. Ik heb van de bar in Magic Sponge een foldertje van
Buffalo Tours gepakt, waar veel lagere prijzen in staan. Volgens hem
ga ik dan met een grote groep en heb ik bij elke plek veel minder
tijd. Dat is zo, maar hij blijft te duur. Uiteindelijke komen we uit
op een dagtour voor morgen voor $15 en ik geef hem nu $1 voor het
ritje vanaf de busstop, terwijl hij daar ook al $2 voor vraagt.
Er zitten militairen in mijn hotel. Ook meisjes. Ik zoek maar geen
contact om ze niet in verlegenheid te brengen. De bakker aan de
rotonde met het doerian beeld is gesloten. In de winkel ernaast haal
ik yoghurt. De vorige keer was er een klasje in een huis langs het
water, maar nu niet. Misschien omdat het weekend is. Ik kom de leraar
wel tegen, maar die spreekt geen Engels. In de vernieuwde markt
zitten vooral lokale winkeltjes, niet alleen voor toerisme. Dat is
nog geen succes. De binnengalerij is helemaal leeg. Op een hoek zit
een mini mart waar ik drinken haal.
(Broken English spoken perfectly)
Ik loop naar de rivier en lunch bij Happy Special Pizza: vegetarische
spaghetti en papaja yoghurtshake ($4,5). Mijn hele rug is bezweet.
Na een lange pauze op mijn kamer maak ik een praatje met drie meiden
die bij een massagesalon zitten te kaarten. Er staat een bankje voor
waar ik op plaats moet nemen. De Vietnamese bazin heeft nog maar
weinig tanden over. Ik heb lange tijd geen massage gehad. Eigenlijk
doe ik dat graag in Siem Reap, maar ze hebben hier weinig klanten en
ik krijg een beetje medelijden met het jongste meisje. Ze heet Srey
Tout (24), weduwe en moeder van een dochter van vijf, die bij haar
familie verblijft. Haar man is verongelukt. Haar massage is redelijk.
Mijn vertrouwde adres in Siem Reap is beter.
Vervolgens loop ik naar de rivier om foto´s te maken van mensen die
aan het einde van middag onderweg zijn. Mijn avondeten haal ik bij
Happy Dreamily Pizza, in de buurt van waar ik vanmiddag zat: calzone
met heerlijke kampot peper en pineapple shake ($4). Wanneer ik na
het eten nog een praatje maak bij de massagesalon, stopt er een auto
voor met drie mannen. Ze roepen iets en het andere meisje met een
iets voller figuur stapt snel in. Volgens de bazin een special
massage voor $20.
Mijn hotel zit in de buurt van de gevangenis. In de straat daarnaast
is een bruiloft gaande met mooie muziek en prachtige, soms sexy
geklede dames met veel make-up. In de tralievensters hangen enkele
gevangen met ontblote bovenlijven. Een sinistere situatie. Ze zullen
genieten van het feest en de muziek en hebben de dag van hun leven.
Maar wat moet het daar binnen een hel zijn. Geen airconditioning,
zoals op mijn kamer.
Zondag 24 maart. Eigenlijk zou ik vandaag een fiets huren, maar het is
al een beetje laat wanneer ik mijn kamer verlaat. Ik koop een buskaart-
je voor morgen naar Phnom Penh bij Sorya ($5). De bakker bij de doerian
rotonde is nog steeds gesloten. Voor de school aan het plein staat een
busje met Transur Bokor en een afbeelding van het nieuwe casino op de
berg. Ik loop naar de markt die behoorlijk groot is en door aanwezig-
heid van moslims net iets anders dan ik gewend ben. Ik koop twee korte
broeken van camouflagestof. Het zweet loopt over mijn rug en gezicht.
In het oude centrum koop ik drie broodjes bij een kleinere bakkerij
(1500 riel), wat eigenlijk gewoon een woonhuis is. De familie lag net
op de vloer om een dutje te doen. Maar de kinderen hielden hen wakker.
De broodjes eet ik de schaduw van een boom langs het water. Ik houd
weer een lange pauze op mijn kamer. Daarna loop ik langs het water. De
zonsondergang is zelfs iets minder mooi dan gisteren. Boven Phnom Boker
hing de hele dag wel bewolking. De massagesalon van gisteren is vandaag
gesloten. Tegenover de salon eet ik bij Captain Chim´s: amok chicken en
papaja shake voor $3,75. Deze tent heeft goed eten voor een goede prijs.
De amok is zeer mild en zoet. Voor de mini mart zijn kinderen aan het
springen op een springmat met muziek.
Bij de supermarkt in de buurt van mijn hotel haal ik wat voor mijn
ontbijt en meld snel via een mail aan Weiwei dat ik vanavond niet op
Skype ben. In O´Neil´s, een Ierse bar, kijk ik naar beelden van de
Formule 1 race van Maleisië. Helaas valt mijn favoriet Alonso al vroeg
in de wedstrijd uit en zijn er minder inhaalacties dan bij wat ik over
de eerste race in Melbourne heb gelezen. Ik word ook iets te veel
afgeleid door een Cambodjaanse met flinke borsten die bij een grijze
westerse man hoort. Eigenlijk is ze niet eens zo mooi. Morgen via Phnom
Penh naar Siem Reap, waar ik wat langer blijf. Maar eigenlijk net als
in Kampot nog wel veel langer had willen zijn...
Maandag 25 maart. Ik loop naar de busstop. Om half acht vertrekt de
rechtstreekse bus naar Phnom Penh. Tenminste dat dacht ik. Er staat een
bus op het punt om te vertrekken en het is nog maar 7:18. Daar kan ik
in mee. Helaas merk ik al snel dat die via Kep gaat en dus een lange
omweg. Hij is voor de helft gevuld, maar heeft een laag tempo en pikt
regelmatig passagiers op. Een langere stop in Kep. Jammer dat ik geen
foto heb van het krabstandbeeld in zee met `Welcome to Kep´.
Rond elf uur is een stop op een plek in de buurt van waar de bussen
normaal stoppen. Schone toiletten. Ik praat met een jonge Nederlandse
vrouw die in Kep in de bus is gekomen. Ze heeft een vrij hoog tempo en
is nu onderweg naar Laos. Waar ze maar twee weken voor heeft. Jammer
dat ze zo laat in het droge seizoen is, want de tochten over rivieren
zullen nu moeizamer gaan.
Ik heb de indruk dat er meer confectie- en schoenenfabrieken aan de
rand van Phnom Penh zijn gekomen. We zijn nog maar net in de stad of
er is er iets met de bus. Hij stopt een paar keer. Maar we kunnen wel
verder. Rond één uur arriveren we pas bij het busstation bij de Central
Market. Ik weet een tuk tuk die me voor de laatste riel die ik heb
(4900) naar mijn guesthouse wil brengen. Een ander vroeg $2, maar $1
zou genoeg moeten zijn voor dat kleine stukje. Hij hoeft niet één keer
af te slaan, alleen Street 136 uit rijden. Ik zit dit keer voor het
eerst in Nordic House. Van een oudere Noorse eigenaar. Die zit op het
terras met een andere Noor te praten. Wanneer hij hoort dat ik uit
Nederland kom, krijg ik een potje met dropjes voor mijn neus, om te
testen of ik wel echt een Nederlander ben.
Ik bestel salade niçoise met een broodje en banana shake ($5) en
betaal alvast mijn kamer. Daarna is het hoog tijd voor een pauze op
mijn kamer en rond half vijf naar de rivier. Maar eerst wat drinken
halen in de supermarkt. Een enthousiast meisje van de Candy Bar wil
me haar kamer laten zien. Ik ben wel nieuwsgierig. Net naast de
Kandal Market, via een paar donkere trappen. Overal zijn bewoners.
Op de vloer liggen twee ladyboys te slapen. Eén is haar broer. Overal
hangt kleding. Ze vertelt dat de huur $70 per maand is en ze de
ruimte met drie anderen deelt. Ze gaat nu douchen en omkleden voor de
avond in de bar. Ik neem afscheid en loop naar de rivier.
Er komt bewolking opzetten en er staat veel wind. Een beetje spook-
achtig. En er zijn minder mensen dan gebruikelijk. Ik zie een meisje
van de ochtendploeg van River Star, en de jonge kokkin. Twee heel
jonge moeders die met hun baby's spelen. Ik hoop dat ze die niet uit
hun handen laten vallen. Ze doen alsof het poppen zijn en bedelen.
Dan is het tijd om naar Sophorn te gaan. Normaal zit haar haar in een
Chinees knotje, maar dit keer een staart met een roze versiering.
Ze kijkt naar video's op haar laptop. Het is erg rustig. De nieuwe
manager is streng, vertelt ze. Wanneer je een paar dagen vrij wil,
dan moet je de reden op papier kunnen aantonen.
Ze raadt me ´beef platter´ aan. Het personeel krijgt Thaise soep met
rijst. Ze geeft me ijsthee. Sophorn ziet er goed uit, ondanks dat ze
een paar dagen geleden ziek was. Een vriendelijke oudere hotelgast
geeft haar een fotocamera te leen. Ik vraag wat het doel is.
Hij zegt: "Dit meisje gaat trouwen."
Trouwen!? Dat heeft ze mij nog niet verteld.
Ze bevestigt het. Op 16 mei. Met de jonge vent die mij in januari op
zijn brommer heeft vervoerd. Hij werkt ook voor River Star. In het
verleden heeft hij haar gevraagd, maar ze wees hem af. Nu heeft ze
zelf de knoop doorgehakt. Want de gezondheid van haar moeder is
minder geworden en ze is in November 30 geworden. Tijd om te gaan
trouwen. Eigenlijk doet ze het vooral voor haar moeder. Wanneer ze
morgen zou trouwen dan had ik de foto´s kunnen maken.
Haar ouders zijn gescheiden. Ik denk dat ze een goede vent kiest.
Hij is rustig, iemand van weinig woorden en ziet er betrouwbaar uit.
Ik begrijp dat ze niet het type is om met een buitenlander te
trouwen. Ze is zeer traditioneel ingesteld. Ze ziet uiteraard die
(ouder) westerse mannen met jonge Khmer grietjes. Maar dat is
volgens haar vanwege het geld en niet om liefde. Ik ben blij voor
haar en gelijktijdig ook een beetje jaloers op hem, dat zeg ik ook.
Misschien huil ik wel de hele nacht, grap ik.
In de Cambodian Daily staat een schokkend artikel over een Fransman
en zijn vier kinderen die vermoord zijn. Het onderzoek is nog gaande.
En een stuk over de nieuwe first lady van China: Peng Liyuan en
dochter Xi Mingze. Sophorn maakt een pina colada voor een gast.
Ik loop via de rivier naar mijn kamer. In mijn badkamer is geen
water. Ik slaap eerst even en douche wanneer ik voor het eerst wakker
word. Ze geven ook geen flesjes met drinkwater. Eigenlijk valt dit
guesthouse mij tegen. Het eten was wel goed.
Dinsdag 26 maart. Allereerst maar een buskaartje voor morgen naar
Siem Reap kopen. Voor de zekerheid met een minibus ($10) want ik heb
met deze hitte geen zin in trage lokale bussen. Daarna langs de
rivier waar studenten filmopnames maken. Ik begrijp er niks van wat
ze voor toneelstukjes opvoeren. Het is heet, maar de wind maakt het
nog te doen om langs het water te lopen. Ik ben één van de weinigen
die zo gek is. Langs het paleis loop ik naar D´s Books. De manager
is in het kantoortje achter de winkel. We praten even bij. Ze vertelt
dat er bijna dagelijks ongelukken gebeuren op de weg naar Sihanoukville.
Ze rijdt zelf auto, maar durft dat niet meer aan. Haar Schotse echt-
genoot komt om samen met haar te gaan lunchen. Ik loop terug en haal
wat bij de ABC bakker en ga met flesjes water en fris naar mijn kamer.
Het is weer half vijf wanneer ik naar de rivier loop. Ter hoogte van
FCC zie ik Ada, vorig jaar april heb ik contact met haar gehad. Ze laat
zich door een oudere Chinese man met een buikje onderhouden. Ada zoekt
straateten uit en laat hem betalen. Het is haar leven, maar zonde van
zo'n jong meisje. Ik verlies hen ter hoogte van straat 178 uit het oog
en ontmoet daar een groepje jongeren waar een verkoopster van boeken
bij zit die ik vorig jaar heb gezien. Hun Engels is goed.
Ter hoogte van River Star maak ik een praatje met Lyn (27). Ze komt
uit Kampong Cham en heeft een baby maar geen man. Voor mij tijd om
naar Sophorn te gaan. Die heeft een vriendin op bezoek met een zoon
uit een kort huwelijk. Volgens Sophorn is ze zeer zelfstandig. Haar
vriendin werkt in een telefoonzaak en kan zichzelf en haar zoon goed
onderhouden. Ze eten daarna iets, vermoedelijk voor lokale prijzen.
Ik heb tagliatelle met bolognese en Sprite. Sophorn is negatief over
de Star of River Star. Hij studeert niet en speelt met meisjes.
Duidelijk niet haar type. Ze vertelt over haar bruiloft. Haar vriend
heeft haar een budget van $1050 gegeven. De jurk zal ongeveer $150
kosten, de muziek $50. Geen geld voor live muziek. Dat was in Kampot
wel anders, daar was een flinke band aan het spelen.
Er is voetbal op televisie. Sophorn vertelt over met haar broer naar
het olympisch stadion gaan om wedstrijden te zien: "We always loose,
but we always happy." Dat is tekenend voor Cambodjanen.
Weiwei vertelt op Skype dat ze een ticket vóór 4 juli naar Nederland
wil boeken, want dan begint de nieuwe huurperiode. Dat is eerder dan
ik had verwacht. Ik heb haar een link gegeven met de goedkoopste
dagen per maand in een overzicht. Mijn guesthouse is niet zo´n succes.
Vanavond herrie van muziek uit de naastgelegen Tavern bar. Gelukkig
val ik in slaap.
Woensdag 27 maart. Kort na acht uur komt het busje voor de pick-up al.
Ik ben net aan het uitchecken. Ik heb stoel 10, de beste plek in de
Ford Transit met niemand naast me, net achter de schuifdeur. Bij het
kantoortje van de busmaatschappij blijven we nog wachten tot het half
negen is. De rest van de passagiers is voor het merendeel Khmer.
Twee westerse meiden en een Italiaan met tatoeages op zijn arm en
mooie schoentjes die in zichzelf praat. Een mooi meisje geeft ons
kort voor vertrek een flesje water. De chauffeur heeft een goed
gemoed. Hij neemt de nieuwe rondweg.
Om half tien komen we op de Nationale 6 uit. Er zijn werkzaamheden.
Om tien uur een korte stop bij een tankstation. Om half twaalf in
Kampong Thom een lunchstop zoals gebruikelijk bij het Stung Sen
restaurant tegenover de markt. Een jonge passagier spreekt mij aan.
Hij is elektricien en gaat voor zijn werk naar Siem Reap. Misschien
morgen al terug. Zijn Engels is behoorlijk goed. Er valt een beetje
regen! We stoppen nog een keer op het laatste stuk waar veel sneller
gereden kan worden.
Siem Reap
Om kwart voor twee in Siem Reap. Ik laat me door tuk tuk Mr. Met naar
mijn guesthouse Wat Damnak Riverside brengen. Voor het eerst een
plekje aan de andere kant van de rivier, maar nog in de buurt van de
Old Market, net voorbij de Wat Damnak. (Wat betekent tempel.) Ik heb
kamer 106 met zicht op een schoolplein met hele kleine kinderen.
Voor de komende dagen heb ik met Mr. Met afgesproken. Morgen voor
$15 naar het vissersdorp Kompong Phluk, overmorgen een uitgebreide
tempeltour voor $25. En ook nog Riel 6000 voor vandaag. Een royale
vergoeding. De tempeltour is afwijkend van wat hij ooit heeft gedaan.
Ik heb de meeste belangrijke tempels rond Angkor Wat al gezien en wil
nu naar plekken die in andere richtingen liggen, dus meer kilometers
maken.
Ik laat me door hem naar de Old Market brengen en heb een late lunch
bij mijn favoriet: Cool Corner. De jonge hulp in de bediening draagt
een Hello Kitty shirt! House salad, banana shake en lemon juice ($6).
Daarna loop ik naar de Khmer China clinic. Daar zit een nieuwe ver-
pleegster met een zacht en lief gezicht, die goed Engels spreekt.
Ze vertelt dat Srey Roth, de nachtzuster die ik goed ken, vorige
maand is getrouwd. Dat wist ik niet! Ik kan haar vanavond zien
wanneer ze gaat werken. Ik bel met Thida, een andere vriendin die ik
bij een vorige reis heb leren kennen. Die wil morgen wel met me mee
naar Kompong Phluk.
Op weg naar de rivier kom ik toevallig het massagemeisje tegen waar ik
meestal een praatje mee maak. Ze heeft een Canadese vriend. Ze werkt
nu aan de hoofdstraat. Deze nieuw werkplek bevalt haar goed. Ik heb
bij de rivier met Thida afgesproken. Ze komt op een kleine fiets.
Ik heb haar vorig jaar geld geleend zodat ze examen kon doen voor
highschool. In een e-mail schreef ze dat ze dat dit jaar terug zou
geven, maar ze kan maar de helft betalen. Dat is voor mij geen probleem.
We eten wat aan de andere kant van de rivier ter hoogte van het Bopha
Angkor Hotel bij een schoon en goedkoop straatrestaurantje. De maaltijd
heet ´bok mi moi´. Thida betaald het eten en drinken. Ze zit met een
dilemma. Of studeren of Koreaans tour guide worden? In beide gevallen
zitten er nog flink wat kosten aan verbonden.
https://www.facebook.com/panhalanguageschool
Onze bootsman vangt ons op. We gaan verder naar het meer. De boot
ploegt door het water. Op het meer laat hij met een stok zien dat het
helemaal niet zo diep is. We drinken wat bij het drijvende restaurant
waar Srey Roth en ik vorig jaar hebben gegeten. Proost is "Tsjol moi".
Thida betaalt vier blikjes coca cola en geeft ook één aan de bootsman.
Die overigens wel wat eet. Wij slaan over omdat het vrij prijzig is.
Srey Roth moet om half twee in de kliniek terug zijn om patiënten
eten te geven. We gaan dus weer terug. Ze krijgt al telefoontjes van
haar baas. Thida stapt ter hoogte van de groente- en fruitmarkt uit
en neemt per ongeluk de tas van Srey Roth mee die in haar rugzakje
zat. Maar die kan ik vanavond wel terugbrengen, zeg ik. Srey Roth wil
naar Laos. Een bevriende leraar heeft haar uitgenodigd om bij zijn
gezin te komen logeren. Ze denkt er zelfs aan om voor langere tijd te
gaan, `to run away`. Maar bij de kliniek heeft ze volgens mij een
goede plek. Morgen wil ze met me mee naar de tempels.
Om kwart over twee ben ik bij Cool Corner voor mijn lunch. Thida en
Srey Roth hebben vandaag weinig Engels gesproken, maar dat is het
risico van met twee Khmer-meisjes op pad gaan. Ik heb amok vis en
mango shake ($5). De amok is hier flink pittiger en minder zoet dan
in Kampot. Aansluitend drink ik bij de buren, bij The Only One een
lemon juice. Hier kwam ik bij mijn eerst reizen vaak. Srey Own, het
jongste meisje in de bediening, is de enige die nog uit die tijd
komt.
Ze hebben nu een pooltafel en de inrichting weer wat veranderd. Srey
Own zegt dat ze Srey Saerey bijna nooit ziet. Ik vraag haar naar Srey
Thom (ook wel Thom Thom), die meestal bij Saerey is. Daar heeft ze het
telefoonnummer wel van. Dat wil ze al aan mij geven, maar ik vraag
haar om zelf maar te bellen. Die komt even later even langs. Ze ziet
er meer als een dame uit: net gekleed en met een bril.
(maart 2013)
(maart 2010)
een Hello Kitty pyjama bij de ingang en laat me een foto van haar baby
zien. Die slaapt nu. Morgen vanaf acht uur kan ik ´m bewonderen. Srey
Roth haalt snel het trouwalbum van haar vriendin. Heel veel kleurrijke
foto´s van een traditionele Khmertrouwerij. Wat een pracht en praal!
Ik breng Chamnol tot aan de steeg waar ze woont.
Siem Reap Rivier
Zondag 31 maart. Rond acht uur haal ik op een vertrouwd adres een
fiets voor vandaag. Nog steeds $1 inclusief een flesje water. Ik rijd
naar de plek waar ik Chamnol gisteren heb achtergelaten en bel of ze
mee wil. Ze heeft in het weekend vrij en was jaloers op de andere
meiden dat die donderdag en vrijdag met mij meegingen. Nu kan zij mee
en dat wil ze ook. We rijden mijn favoriete route aan de linker oever
van de Siem Reap Rivier.
We bezoeken de tempel met de mooie afbeeldingen en stoppen tegenover
het huisje van Thida haar familie bij buurman Mr. Long voor water.
Zij betaalt. Ze is hier twee keer eerder geweest. Maar nooit verder
dan hier. De buurman is nieuwsgierig en stelt weer veel vragen. Hij
is vrolijker dan de vorige keer en spreekt zeer goed Engels, vandaar
dat ik graag bij hem langs kom. We mogen bij de krokodillen van zijn
schoonvader kijken wanneer ik daar over begin. Hij laat ook een zak
met eieren zien. Niet eens zo groot.
We rijden naar de familie met mooie dochters aan het einde van het
pad waar ik iedere keer kom. Ik geef alle kleintjes twee ballonnen.
We krijgen een emmer met flesjes water in ijs. En zoete ananasrijst
in bananenblad. De oudste dochter heeft net een dochter gekregen.
Die gaat trots met haar baby voor een foto poseren. Ze heeft volle
melkborsten. Ze laten twee trouwfoto´s zien waar haar jongere zus
Sophea ook bij op staat. Die heeft een infectie op haar wang.
Daardoor kan ze niet meedoen met de Apsara-dansen van een buffet
restaurant. Ze heeft antibioticatabletten. Ik vraag hoe duur die zijn.
Chamnol noemt $3. Ik geef Sophea $5. Dit keer heb ik niks voor hun
meegebracht behalve ballonnen. Maar het dansen is onderdeel van hun
inkomen, dus geld is in dit geval denk ik een goede gift. Ik hoop
dat ze snel beter is.
Het is inmiddels heet geworden. We fietsen terug naar Siem Reap en
houden nog een keer pauze bij een plateautje aan het water. Het word
me wat te bond om haar weer uit eten te nemen, dus neem ik ter hoogte
van haar huis afscheid en ga alleen lunchen bij Cool Corner: pannen-
koek met ananas en een banana shake. Toevallig dat de Italiaan voor
het restaurant in een minibus van het bureautje in het pand ernaast
stapt. De derde keer dat ik hem zie. Weer komt een blinde, lijkt wel
oogloze man langs met een jochie die voor hem uit loopt. Met een heel
zielig gezichtje om geld smekend. Sorry, maar ik geef niks. Ik rust
op mijn kamer en selecteer foto´s van de afgelopen dagen om af te
laten drukken.
Tuk tuks die nog geen klanten hebben voor morgen bieden zich voor
$10 aan voor een hele dag. Er is veel concurrentie, dat drukt de
prijs. Ik ben een beetje te royaal geweest denk ik. ´s Avonds eet
ik met Thida en Chamnol weer in de buurt van het Bopha Angkor
Hotel. Weer zo'n schaaltje met nepvlees: ham van kip en zeevoedsel
met curry en salade. Thida slaapt niet goed. Ze heeft problemen met
haar ouders en woont nu alleen. Bij de rotonde bij de stenen brug
ter hoogte van de Old Market ligt een moeder met haar twee kleine
kinderen op de stoep te slapen. Voor zover dat met het verkeer
mogelijk is. Waarom zoeken ze geen rustig plekje op? Ik loop door
naar Srey Roth. Onderweg zie ik Srey Own bij The Only One die twee
telefoons in haar handen heeft. Ook al iemand met meerdere telefoons.
Maandag 1 april. Voor mijn hotel staat een stoere motorfiets met een
Duits kenteken. Ik heb de eigenaar niet gezien, anders was ik benieuwd
of hij hier helemaal over land is gekomen of de motor naar bij voor-
beeld Singapore heeft verscheept. Na het ontbijt eerst maar naar de
kliniek om de baby te bewonderen. Die heeft kleine handschoentjes aan
en krijgt te drinken. En ze hebben een hangmat voor hem gespannen.
De vader is er ook bij.
In de buurt van de Old Market koop ik een ticket voor de bus naar
Battambang voor morgen met pick-up service bij Capitol Tour. Net als
de tuk tuk kent het meisje achter de balie mijn hotel niet, maar daar
heb ik gelukkig een kaartje van bij me. Bij de grote supermarkt langs
het water haal ik Fanta lychee (hebben ze dat in Nederland ook?) en
yoghurt.
Op de brug ontmoet ik de dronken vrouw van onlangs. Ik probeer een
gesprek met haar aan te gaan. Ze kan wel lachen. De vrouw is 36 en
heeft een buitenlandse vriend gehad. Ze moppert over Europese mannen,
in nogal grove taal. Haar Engels klinkt vrij goed, behalve dat ze
steeds meer met een dubbele tong spreekt. Ze drink lokaal gestookte
whiskey en heeft oude bloemen die ze wil verkopen. Ik zeg dat ze moet
stoppen met drinken. Eigenlijk hoort ze opgenomen te worden en
medicijnen te krijgen. Dat zou in Nederland met dit soort mensen
gebeuren.
Ik huur weer een fiets en haal de foto´s op. Het merendeel breng ik
bij de kliniek. Srey Roth slaap, maar even later krijg ik een
bedankje van haar per telefoon. Kennelijk heeft het jongste meisje
de foto´s bij haar op de kamer gebracht. Bij mijn lunch in Cool
Corner heb ik vissalade, mango shake, banana shake en lemon juice
($7,5). Het regent een paar minuten flink. Drie jonge mannen uit
Rusland drinken bier op het terras en praten met mij over voetbal.
Ze maken foto´s in de regen en ik moet er ook bij op.
Na een pauze op mijn kamer doe ik weer de tocht langs de rivier.
Mr. Long zegt dat hij Thida al twee of drie maanden niet heeft
gezien. Ik vertel over haar, maar misschien had ik dat niet moeten
doen. Ik ben eerlijk, maar mogelijk kan ze het niet waarderen.
De nichtjes van Thida zitten op de trap van hun huis. Mr. Long
vertelt hun Cambodjaanse namen die 'april' en 'september' betekenen,
omdat ze in die maanden zijn geboren.
Sophea en haar moeder halen water voor de tuin. Ik geef de foto´s
en blijf niet lang, want het is al laat en ik wil voor het donker
terug zijn. Na het inleveren van de fiets treft ik de dronken vrouw
bij de houten brug op een kleedje. Ze heeft een te kort jurkje aan,
dat kan eigenlijk niet in dit land hoe ze er bij zit.
Maar dat interesseert haar niks. Blinden maken muziek aan de kant van
de nieuwe night market in uitlaatgassen van toeristenbussen. Ik drink
en eet wat met Thida bij de plek waar we eerder ook aten. Ze geeft me
de helft van het geld dat ik haar heb geleend. Ze staat er op om een
volgende keer de rest te betalen, maar dat hoeft eigenlijk niet meer
van mij. En liever niet met een banktransactie, want daar rekenen de
banken veel te veel voor. Ze voelt zich ook nog verplicht om geld aan
haar ouders te geven. Op die manier houdt ze te weinig over voor haar
eigen toekomst.
Voor ik naar mijn kamer ga, kijk ik nog even bij de kliniek. Srey Roth
heeft net haar salaris ontvangen. Met een bonus. Ze geeft $200 mee aan
haar broer die hier is en naar haar ouders gaat.
Dinsdag 2 april. De eerste keer dat er fruit is bij het ontbijt! Saerey
belt nog wanneer ik met mijn bagage bij de receptie zit. Ze heeft dit
keer geen tijd voor me gehad. Ze is druk met het huis van haar zus en
bij haar eigen huis moppert ze dat niemand iets heeft gedaan en ze daar
ook nog moet werken. Ze gaat binnenkort twee maanden naar vrienden in
Zwitserland. Ik heb een keer foto's gezien van dat ze daar een paar jaar
geleden was. Ze bezoekt dan ook een vriend in Zweden. Dat was het dan.
De laatste keer was het al geen groot succes om haar te ontmoeten, nu
dus helemaal niet. Maar ik heb een mooie tijd in Siem Reap gehad met
mijn andere vriendinnen.
Voor negen uur komt er al een busje om mij op te halen. Gelukkig was ik
vroeg. De bus van Capitol Tour staat even buiten het centrum op een
veldje. De chauffeur is nog jong. We vertrekken om half tien en passeren
de Build Bright University. Er is geen enkele pauze, alleen een paar
stops bij officiële haltes. Op een afscheids-sms aan Srey Roth, reageert
ze met: "Thank so much Moon u also take care ur health. im promiss to
u im stop eat alot."
(Ze noemt me Mr.Moon omdat ik bij de eerste kennismaking vertelde dat
ik van de maan kwam.)
Battambang
Om twintig over twaalf arriveren we al in Battambang. Ik vind snel een
tuk tuk die me voor $1 naar mijn hotel brengt. Dit keer heb ik kamer
101, aan de achterkant, met zicht over het plein van de Kheng School.
De internetverbinding is zeer zwak. Ten opzichte van vorige jaar is
er een uitbreiding op de begane grond met een café. Het menu daarvan
ziet er goed uit. En ze hebben nu een zwembad op het dak. Wanneer ik
na een pauze naar buiten loop, is het nog bloedheet. De kledingmakerij
een paar panden verderop is gesloten. Er hangt een slot en een briefje
op de deur. Ik maakte daar vaak een praatje met het personeel. Ernaast
is een soortgelijke zaak die ik me van vorige jaren niet herinner.
Mijn avondeten haal ik traditiegetrouw bij Sunrise. Eigenares Navy ziet
er niet gelukkig uit, maar heeft wel plezier met het personeel dat
voor het grootste deel uit familie bestaat. Ze is qua uiterlijk niet
veranderd, maar minder spraakzaam. Haar fietsen zijn kapot. Ik vraag
waar ik morgen dan het beste kan huren. Ze raadt me het Tomato Guest-
house aan, twee blokken verderop.
Ik deel mijn tafel met Zizzo, bijnaam van een drieëntwintigjarig
meisje uit China, uit Wuhan. Dat is de hoofdstad van de provincie
waar Weiwei vandaan komt. Ze heeft een klein postuur en rookt.
Na haar studie heeft ze een jaar als copywriter gewerkt, gespaard, en
haar baan opgezegd om een paar maanden te kunnen reizen. Volgens haar
is het makkelijk om weer een baan in de 'real estate' wereld te
vinden wanneer ze terugkomt. Ik heb heerlijke lasagne en twee keer
een aardbei-mango smoothie.
Wat Ek Phnom
Woensdag 3 april. Ik haal mijn ontbijt bij de bakker in de hoofd-
straat en voor $2 een fiets bij Tomato. De jonge vent bij het
guesthouse die me helpt, heeft iets met zijn benen. Hij loopt moei-
lijk. Ik kies de route naar het noorden van de stad langs de linker-
oever van de rivier. Eerst passeer ik de oude Pepsi-fabriek, een
weeshuis en een vestiging van USA International School. Af en toe
stop ik om wat foto´s te maken. Mijn doel is de Wat Ek Phnom tempel.
Daar staat een nieuwe tempel voor. En een groot onafgemaakt boeddha-
beeld.
Een meisje van de toeristenpolitie int $3 entree. De tempel ligt op
een heuveltje en is omringd door een vervallen muur. Er zijn van-
morgen schoolkinderen die het terrein schoonmaken. Een kwestie van
rommel verzamelen en in de fik steken. Helaas is de tempel daardoor
voortdurend omringd met rook. Maar echt fotogeniek is het hier toch
niet. De jeugd wil graag met mij praten en ik neem alle tijd voor
hun. Ook voor een meisje van tien die met haar oma en tante bij een
eenvoudig restaurant naast de tempel zit. Ik koop water van hen.
Bij het Boeddhabeeld is een vrijwilligersschooltje. Een jonge vent
is docent en laat me de bibliotheek zien. Van vier tot zes is de
school open voor alle kinderen die maar interesse hebben.
Mijn lunch haal ik bij Sunrise: de beste warme cinnamon roll ter
wereld, aardbei- mango smoothie en lemon juice ($3). Daarna houd
ik een lange pauze op mijn kamer. Dat moet helaas, want het is veel
te heet. Anders is het niet vol te houden. Ik heb via QQ contact met
Weiwei, maar na een stroomuitval is er geen internet meer.
Battambang is drukker dan de vorige keer. Er zijn meer internet-
cafés en winkels met moderne gevels gekomen. 's Avonds heb ik pasta-
salade met tonijn en lemon juice bij Sunrise. Het is rustiger dan
gisteravond. Ik heb mijn netbook mee om met Weiwei te kunnen skypen.
Het signaal is hier uitstekend. Ik weet dat Navy weer vroeg op moet,
en omdat ik de laatste gast ben, wil ik het ook niet te laat maken.
Donderdag 4 april. Bij de receptie van het hotel koop ik voor $10
een ticket voor de minibus naar Phnom Penh, morgen om half negen met
Golden Bayon. Die rijden sinds een maand. Voorheen moest je met een
grote bus die er veel langer over doet. Ik haal mijn ontbijt weer
bij de bakker en loop in een acht langs de rivier via drie bruggen,
onder andere door de Garden of h.e. Sar Kheng. Een leraar uit
Slarkram, een dorp 7 kilometer ten zuiden van de stad spreekt me aan.
Hij laat een nette map met informatie zien en wil dat ik als vrij-
williger kom om les te geven of dat ik een donatie geef. Geld ga ik
niet zomaar geven, maar ik zeg dat ik een volgende keer misschien
langer kan blijven en dan graag langskom. Hier worden de lessen ook
tussen vier en zes uur gegeven.
http://www.bambuhotel.com/community-school
http://www.brick-for-cambodia.net/
https://www.facebook.com/SlarkramEnglishSchoolCambodia
http://thecharliecharmander.tumblr.com/post/45471399357/slarkram
Ik zeg dat de stad aan het veranderen is. We staan tegenover een
bedrijfje met zonnepanelen. Volgens hem nogal prijzig.
Er zijn verder geen pauzes. Even na half één zijn we bijna in het
centrum van Phnom Penh wanneer het busjes zijdelings een tuk tuk raakt
die van de andere kant komt. Een flinke klap. De buitenspiegel is kapot.
Er volgt een discussie. Onze chauffeur geeft de tuk tuk geld. Ik kan
niet zien hoeveel. Maar kennelijk heeft de tuk tuk meer schade. Die kan
ik vanaf mijn zitplaats niet zien. Kort daarna hebben we bijna weer een
aanrijding. De chauffeur zit aan de radio en let niet op. Ik vond hem
wel vaker roekeloos rijden, vooral bij inhaalacties. En soms ook te
snel. Hij haalt een truckje in dat langzaam naar links uitwijkt.
De vrouw die rechts vooraan in ons busje zit, roept iets waardoor de
chauffeur nog net op tijd een botsing kan voorkomen. Ik had al een naar
voorgevoel.
Terug in Phnom Penh
Maar rond één uur zijn we dan toch in het hart van Phnom Penh. Vier en
een half uur rijden dus. Met een grote bus is dat minstens zes. Een
motobike brengt me voor $1 naar mijn guesthouse. Dit keer heb ik kamer
100 op de eerste verdieping. Ruim en net als 105 met een bureau.
Eigenlijk is dat mijn favoriet. Ik pauzeer op mijn kamer en ga rond
half vijf naar de rivier, waar ik diverse gesprekjes heb. Wat me de
vorige keer al opviel is dat er mensen uit de Filipijnen zijn die me
zomaar aanspreken. Ik vertrouw ze niet. En ze werken volgens mij in
groepjes. Ik herken een paar gezichten.
Ter hoogte van River Star zitten Chanty en Channak, de twee jongste
meiden van het personeel met een vriendin langs het water babykuiken-
tjes te eten. Ik moet dat ook proberen, maar sla het aanbod weer af.
Ze vertellen dat Sophorn vandaag vrij is. Wat jammer. Ik ga wel bij
River Star eten maar haar vervanger is een sullige jonge vent waar
ik verder niks mee heb. Hij probeert me een massage bij de buren aan
te smeren. Ik eet tagliatelle bolognese en ga dan terug naar de rivier.
Zaterdag 6 april. Vanmorgen eerst de koffer opnieuw indelen en kijken
of ik nog wat kan dumpen. Ik betaal de kamer en de taxi naar het
vliegveld voor morgen bij de broer van de manager. Hij wil me nog
twee dollar per nacht extra in rekening brengen, maar ik betaal dit
jaar al $3 meer dan vorig jaar. Dan moet hij me maar niet zo´n grote
kamer geven. Ik ontbijt bij Dara Reangsey. Daarna naar de Central
Market. Ik koop twee T-shirts voor $5, één voor Weiwei, een blouse
met korte mouwen voor $3, slippers voor $3,5 en korte camel trophy
broek voor $6.
Ik haal iets voor mijn lunch bij de bakker en eet dat in de schaduw
langs de rivierboulevard. Naast de Kandal Market vind ik voor $4 nog
een leuke verrassing voor Weiwei. Tijdens een lange pauze op mijn
kamer skype ik met haar. Ze vertelt over haar broer die in een
scheiding ligt.
Rond vijf uur loop ik weer naar de rivier. Een jonge moeder geeft op
een zeer onbeschaamde manier borstvoeding. Ik ga bij River Star eten.
Blij dat Sophorn er weer is. We praten veel. Ik laat haar foto´s zien
van Siem Reap en Battambang. Haar moeder is nog nooit bij Angkor Wat
geweest. Dat wil ze haar graag laten zien. Gisteren was ze met haar
aanstaande echtgenote bij zijn familie in de buurt van Takeo, waar
Ratanak ook vandaan komt. Hij is er vanavond ook. Ik neem amok met
vis, de laatste keer Cambodjaans eten. Ze zegt dat ze meer eet, want
"fatter looks better in a wedding dress". Ik moet lachen, maar vind
slank mooier.
De jonge vent bij de receptie zingt een liedje dat me bekend voorkomt.
Sophorn vertaal ´t voor mij: "wife eats bean, girlfriend eats soup".
Wat een geweldig tekst! En een aanstekelijke melodie.
Er zit een lange man met grijzende krullen in het restaurant. Twee
meiden komen bij hem zitten. Ik maak kennis met hem wanneer hij aan
de bar afrekent. Hij gaat met één van hen naar Siem Reap en door
naar Bangkok. Ze willen dat ik bij hun kom zitten. Zijn vriendin
herkent mij. Ze sprak mij een keer bij de rivier aan dat ze mij met
een monnikstas had gezien. Ik vertrek om tien uur. Sophorn sluit de
bar en gaat met haar vriend en de jongen met babyface naar de 'night
market' voor een snack. Maar daar heb ik geen zin meer in. Ik loop
langs de rivier, waar de temperatuur aangenaam is.
Zondag 7 april. Ik check laat uit en lunch bij River Star. Chanthy
staat achter de bar. Er ligt een album met trouwfoto´s van een collega
op de bar. Aan de bar zit Andy, een jonge Zwitser.
En Lewis uit Vancouver. Elf maanden per jaar op reis en grotendeels
in Thailand wonend, tegenwoordig steeds meer in Cambodja. Want hij
'loves Cambodia'. Lewis heeft een zeer open karakter. Wanneer ik het
goed begrijp is zijn vrouw op hun hotelkamer.
Andy wil graag vrijwilligerswerk doen. Ik geef hem de tip om Battambang
te proberen. Lewis kent Sophorn goed. Hij drinkt grote glazen met ijs
met Baileys en koffie uit kleine blikjes.
Even later komt zijn maat met nog een paar flessen Baileys en
blikjes koffie uit de supermarkt. Ze hebben dus hun eigen drinken
aan de bar van een hotel. Dat zou ik niet durven, maar ze doen alsof
ze hier wonen. Nu verblijft Lewis hier ook wel voor langere tijd, met
onderbrekingen. Ik heb hem in januari ook gezien maar toen nooit ge-
sproken. Nog iets leuks aan Lewis, is dat hij vier maanden geleden
het C'est Wat Guesthouse samen met een Australiër heeft gekocht, dat
nu Kompong heet en inmiddels weer is doorverkocht. Volgens hem had er
voor minstens vijfduizend dollar aan verbouwd moeten worden. Ik vertel
hem dat ik vorig jaar met een meisje van hier het er over heb gehad om
dat samen te kopen. Zij had in ieder geval interesse. Het is gezellig
met beide mannen en jammer dat ik het land bijna verlaat. En helaas
begint Sophorn pas om drie uur. Daar heb ik gisteravond al afscheid
van genomen. Voorlopig zal ik niet naar Zuidoost-Azië kunnen reizen,
want Weiwei komt een jaar in Nederland studeren.
Ik maak mijn laatste riel op in de supermarkt en laat me zoals afge-
sproken even na twee uur met een auto door een broer van de eigenaar
van mij guesthouse naar het vliegveld brengen. Dat gaat vlot. Het
inchecken bij Tiger Airways gaat minder snel, maar de douane en
security wel weer. Mijn koffer weegt iets meer dan 18 kilo. Ik heb
stoel 12A met extra beenruimte omdat het een exit-rij is.
Singapore
In ruim anderhalf uur vlieg ik naar Singapore. Het is daar een uur
later. Op het vliegveld moet ik wachten tot even na elf uur de vlucht
van Lufthansa naar Frankfurt gaat. Het is gelukkig mogelijk om vroeg
in te checken zodat ik mijn koffer kwijt ben. Ik heb nog Singapore
dollars om iets te eten: een combomaaltijd bij Souperlicious bij de
incheckbalies: caesar salad, een kleine pasta en cherry coke voor
S$10,90. Er is geen rij bij migration. Tegenover McDonals zit een
7 Eleven en is een plek om rustig te internetten. Weiwei even op de
hoogte brengen. Daarna ga ik douchen (S$8,56) en trek een fris shirt
en lange broek aan. Het laatste geld wissel ik om naar Amerikaanse
dollars.
Het boarden gaat dit keer vrij vlot voor zo'n groot toestel. Ik zit
op 59K bij het raam in het voorste deel. De man naast me drinkt alleen
bier. Daarnaast zit iemand die veel slaapt. Ik heb een maaltijd met
bief en rijst en kijk naar "Cloud Atlas", een lange film. Eigenlijk
meerdere films met maar een paar hoofdrolspelers die meerdere rollen
spelen. Zeer boeiend, maar wel druk en veel. Soms zeer geavanceerde
science fiction. De boodschap van de film komt volgens mij niet
helemaal over. En niet zo geschikt voor gevoelige kijkers: bloederige
scènes waarbij barbaren kelen doorsnijden en heel mooie Aziatische
meisjes die in een bar werken met een elektronische halsband om en
naar een einde tegemoet gaan.
Op momenten dat ik erg moe ben, slaap ik even licht. Halverwege is
langdurig turbulentie wanneer we over een gebergte komen. Niet leuk.
Twee uur voor de landing krijgen we ontbijt. Er is nog tijd om de
film "Hitchcock" te zien. Die gaat over de periode waarbij hij aan
Psycho werkte. Beter dan verwacht. Na een mooie landing ben ik om
twintig om zes al door de security en douane. Zo snel is het in
Frankfurt nog nooit gegaan. Om vijf over negen volgt nog een korte
vlucht naar Schiphol. Ik breng de lente in Nederland want vanaf
vandaag vriest het niet meer en gaat de temperatuur omhoog.
De lange winter is voorbij!
Johan (4 juni 2013)