Enkele van mijn collega´s zeiden direct: de DDR bestaat niet meer. Maar voor mij bestaat die nog wel. Vanaf 1975 ben ik meerdere keren met mijn ouders naar vrienden in Weinböhla geweest. Weinböhla ligt in de buurt van Dresden en de porseleinstad Meissen. Wij gingen daar zowel zomers als tijdens de herfstvakantie heen. Voor mij was de laatste keer in 1988 en toen was het nog de DDR. Na de hereniging van beide Duitslanden ben ik wel een keer in Berlijn geweest, maar Weinböhla is in mijn herinnering nog steeds de DDR. Mijn ouders en zussen en hun families zijn na die Wende wel terug geweest. Vorig jaar speelden we al met de gedachte om rond Karin haar verjaardag (26 oktober) te gaan. Toen gaf ze aan dat het niet zo goed uitkwam en dat ze een jaar later haar verjaardag uitgebreider zou vieren omdat ze dan zeventig zou worden. Dus werd het een jaar uitgesteld. Sinds september hebben we een auto, dus kunnen we mijn ouders meenemen. Iets terugdoen voor alle reizen die zij met mij deden.
Woensdag 27 oktober. Even na half acht zijn we onderweg, want we willen graag voor donker arriveren. Er is een opstopping bij Groningen. En ook bij Bremen, waar we stoppen voor koffie en thee. Voor Hannover staan we weer in de file. Het stuk A2 naar het oosten gaat beter, maar bij Halle staan we weer in een file. Het navigatiesysteem kiest vervolgens voor een route tot aan Dresden via de Autobahn en aan de andere oever van Elbe een stukje terug via de Moritzburgerstrasse naar Weinböhla. In het verleden gingen we altijd via Meissen. Weinböhla Op de borden langs de snelweg staat al Weinböhla. We maken een fotostop bij het bord "Wilkommen in Weinböhla". Het pension waar ik twee kamers heb gereserveerd, komen we binnen via een telefoongesprek met de eigenaar. Naast de voordeur zit namelijk een sleutelbakje met een cijferslot. Tijdens het gesprek moet die sleutel weer terug in het bakje. We hebben twee kamers tegenover elkaar op bovenste verdieping: nummer 10 en 11. De sleutels zitten in de deuren. Het pension is afgelopen april open gegaan. Alles ruikt nog nieuw. Het zijn moderne en degelijke kamers. Zeer net en schoon. We lopen even bij Karin langs om te laten weten dat we er zijn en spreken af dat we morgen om half elf langskomen. Ze woont op ruim tien minuten lopen. Donderdag 26 oktober. We krijgen een goed ontbijtbuffet. In een antiekwinkeltje tegenover het Zentralgasthof willen we graag rondstruinen. Het is overvol, met aardige spullen, maar soms een beetje duur. Weiwei kiest ouderwetse schaaltjes uit. Om half elf zijn we bij Karin. Er zijn ook enkele andere gasten. Onder andere de halfbroer van Peter. Karin heeft een Zuckerzange bij de suikerklontjes, iets typisch DDR. We krijgen een uitgebreide koude brunch, net als vroeger hoef je niet te verhongeren bij een bezoek aan de familie Beger! Overal in de regio zijn op dit moment Kürbes (pompoenen). Karin kan zich Yfke haar reactie nog herinneren bij de pompoenensoep die ze kreeg voorgeschoteld. We bespreken mensen die we in het verleden hebben ontmoet. Vrouw Vogel is overleden aan kanker, net als een dochter. Vogel zelf leeft nog. Aan de doorlopende straat zijn we net langs de Hexenküche gelopen. Die is van Heike Hanke. Heike trok in de jaren zeventig met mijn zussen op. We spreken af dat we daar een keer gaan lunchen. Ik zie op Google dat het 's avonds en in het weekend niet open is, dus moeten we wel overdag. Karin heeft een kalender met Kohlezeichnungen van Bernd. We willen ook graag Bernd en Barbara in Meissen bezoeken. Karin maakt telefonisch afspraken voor ons. Morgen om drie uur bij Barbara en Bernd en vanavond om zes uur naar het restaurant Keulscher Hof. Donderdags hebben ze daar "Rippchen". Wanneer we vertrekken, stopt Karin iets kleins van Meissener Porzellan in Weiwei haar handen. Ze mag het niet teruggeven!
´s Middags doen we met z'n vieren een nostalgische wandeling door
Weinböhla. Via een voetgangerstunnel onder het spoor komen we bij de
Beethovenstrasse, waar de familie Beger vroeger woonde. Veel is veranderd,
maar het huis staat er nog. De kassen zijn weg. Daar zijn appartementen
gebouwd. En er staat een pension aan de weg. Peter en Karin hebben dat
beheerd. Ik heb dat allemaal al eens op foto's van heit gezien.
We lopen ook naar de wijnberg. Heit informeert naar de familie Vogel. We
maken groepsfoto's voor de wijnberg. De tuinhuisjes kan ik me niet
herinneren. De wijnberg lijkt nu kleiner. Op de terugweg lopen we weer via
de Beethovenstrasse. In de Maxstrasse heeft een oudere vrouw nog een
Trabant. Die had ik net al zien staan, nu rijdt ze toevallig net weg. Leuk
om te zien. En leuk om te horen!
Ondanks het veranderde straatbeeld, is het makkelijk om herinneringen van
vroeger op te roepen. En de stem van Peter hoor ik nog steeds nadrukkelijk
nagalmen. Hij was altijd zeer prominent aanwezig. Vervolgens lopen we door
de Hauptstrasse. Mem en Weiwei duiken een tweedehands kledingzaakje in. Dan
naar Lidl. Mem heeft een Radebeulse krant gekregen met op de voorpagina een
stuk over verkiezingen van de nieuwe wijnkoningin.
Het avondeten hebben we met Karin bij Keulscher Hof, in een soort schuur
met antieke decoratie. Karin en Weiwei nemen de spareribs. De rest bestelt
a la carte. Karin vertelt. Enrico is veel bezig met golfen, zijn twee
zoontjes ook. Een dure sport. Zijn vrouw is nog bezig met het leren van de
Duitse taal. Ze heeft daar moeite mee gehad. Haar kinderen verbeteren haar
soms. Ze heeft inmiddels wel een rijbewijs. Matthias, de man van Annett, is
onlangs naar Zuid-Korea geweest voor een navigatiesysteem van Daimler, waar
hij voor werkt.
DDR Museum in Pirna
Vrijdag 27 oktober. Tijdens het ontbijt groet de eigenaar ons. Hij is nog
bezig met een stuk aanbouw aan de straatkant. Vandaag is het kouder, er
staat een frisse wind en onderweg hebben we buien. We rijden naar Pirna
voor het DDR Museum. Entree is zeven euro per persoon en één euro om foto´s
te mogen maken. Het museum zit in een groot gebouw met een uitgebreide
verzameling in allerlei categorieën. Echt, heel veel om te zien. Een
overvloed. Absoluut de moeite waard!
Kalender met werk van Bernd
Ze huren dit appartement al 43 jaar. Bij de modernisering hebben ze even
aan de overkant gewoond. In de gang staan kasten met enorme verzamelingen
van poppetjes en typische rookmannetjes uit het Erzgebirge. Bernd geeft
een exclusieve rondleiding door het gebouw, eerst naar een houten
zolderruimte met uitzicht over de stad en de Elbe. Dan een opslagruimte
waar vroeger kolen lagen, de gang staat nu vol met fietsen.
Op de muren zijn markeringen van het oorspronkelijke burchtgebouw uit 1500,
met aanpassingen van begin 1900 en de recente renovaties. Onderaan nemen we
de lift. Met een sleuteltje kan hij die tot in hun woonkamer laten gaan.
Daar zitten mem en Kartoffel Barbara nog aan hun likeurtjes. Weiwei vindt
de lift geweldig. Wanneer we naar de Domplatz lopen, roept en zwaait
Barbara vanuit een kamerraam.
Moritzburg
Zaterdag 28 oktober. Weiwei breekt een glas in de badkamer. Vanmorgen gaan
we naar Moritzburg. Daar is dit weekend een Fish und Wald Festival.
