Zuidoost-Frankrijk (2006)


Wat was de aanleiding voor deze reis?
Allereerst blijven er dit jaar te weinig verlofdagen over
voor een grote rondreis door Scandinavië. Daarnaast heb ik
vorig jaar tijdens de grote Alpenreis enkele cols in
Frankrijk laten vervallen. Twee daarvan komen dit jaar aan
bod.
Maar de belangrijkste reden is wel de wens om de Provence
uitgebreid te verkennen. Voor wat dat laatste betreft heeft de
site www.beyond.fr een belangrijke informatieve rol gespeeld
in de voorbereiding.
Naast die site, heb ik me laten inspireren door enkele
gedetailleerde reisverslagen van reizen door de betreffende
regio's. Vervolgens ben ik intensief in de weer geweest om
mooie routes uit te stippelen met behulp van Michelinkaarten.
Steden zoals Orange, Avignon, Arles en Aix-de-Provence, sla ik
vanwege de stressverhogende risico's bewust over.


Zaterdag 10 juni

Om tien over half zeven is de bepakking in kofferbak geladen.
Bij afrit De Meern pik ik volgens afspraak Jos en zijn Franse
vriendin Hélène op. Ze reizen mee tot het Vlaamse plaatsje
Huy, aan de Maas bij Namur. Jos heeft gereageerd op mijn
oproepje op de liftcentrale: www.hitchhikers.org/nl.
Het stel gaat dit weekend een deel van de St. Jacobsroute
wandelen. Jos is een zeer ervaren langeafstandswandelaar; hij
heeft onder andere routes door de Baltische staten en langs
de kust van Bretagne afgelegd.
De reiservaringen zijn onderweg het voornaamste gespreksstof.
Jos werkt voor de milieudienst in Rotterdam en heeft zijn
vriendin tijdens een cursus Russisch in Utrecht ontmoet.

Huy (uit te spreken als "hoei") blijkt een leuk stadje te
zijn. Het weer is bovendien, na een dipje, aangenaam geworden.
Ze bieden me aan om wat te drinken op een terras van het
centrale plein. Een prima moment voor een korte pauze. In het
kader van een 'vrijgezellenfeest' worden Hélène haar voeten
gewassen. Er hangt een grote afbeelding aan een gebouw waar
uit blijkt dat de Dalai Lama onlangs in Huy is geweest.
Op een ander plakkaat is te zien dat zowel de Giro d'Italia
als Tour de France doen dit jaar in Huy komen.

Even later rijd ik alleen verder via: Luxemburg, Metz, Nancy
en Beçanson. Om me aan het einde van de middag te installeren
op pleknummer 69 van de prima gemeentecamping in Port-Lesney.
Twee mooie Françaises (waarschijnlijk zusjes) beheren de
camping.
Port-Lesney is een rustig dorpje, liggend in het noorden van
de Jura. Tegenover de camping zit een restaurantje. Er spelen
kinderen in de Loue. In het posthuis aan de overzijde van de
rivier woont Alina Pierrot, zo valt af te lezen van het
naamplaatje op de brievenbus. Verder zie ik op deze zwoele
zomeravond: luierende katten, kuikentjes die over straat
lopen, kooiparkieten in een tuin, geluiden van voetbal op
televisie, een vervallen schuur, fantasierijke woningen met
binnenplaatsen en twee flirtende buurjongeren in een tuin
tijdens een barbecue.

Jura, Cascades du Hérisson

De volgende ochtend rijd ik allereerst door het wijnstadje
Arbois. Deze plaats ligt op de "Route des Vins du Jura".
De toeristische 'attracties' in deze omgeving zijn vooral
wijnhuizen. Ik ben geen wijnliefhebber, dus dat zegt me niet
zo veel. Ik rijd verder om Cirque de Baume te bewonderen,
via de belvédère aan de zuidzijde. De zon staat nog niet
hoog genoeg om het dal voldoende te belichten, maar daar
wacht ik niet op.

Het Lac du Chalain blijkt wat minimalistisch, zeker wanneer
ik het vergelijkt met Lac d' Annecy. Het belangrijkste
reisdoel van vandaag zijn de Cascades du Hérisson. Bij de
meiden die het parkeerterrein beheren, moet ik 4 euro
entree betalen. De cascades zijn een aantal boven elkaar
gelegen watervallen, te bereiken via een mooie wandelroute
van een paar uur. Je kunt er gemakkelijk een hele dag
doorbrengen.
Spectaculair om boven de eerste waterval het water naar
beneden te zien donderen. Maar het mooiste is het om achter
de tweede, Le Grand Saut (60m), langs te lopen.
Absoluut de moeite waard!
Ik wist niet dat er zo dicht bij huis een dergelijk fraaie
waterval was. Hij wint het wat mij betreft van de waterval
bij Geirangen in Noorwegen, waar je maar met moeite achter
kunt komen.

Globaal gezien reis ik op een niet al te grote afstand van
Zwitserland naar het zuiden. Net voor Cerdon stop ik voor
een lunch van stokbrood met geitenkaas.
In de bocht voor Cerdon staat een gigantisch wit monument
voor oorlogsgevallenen: "Ou je meurs renait la partie".
Maar, waarom een naakte vrouwenfiguur?
Cerdon ligt overigens erg mooi in een dal. Aan de noordelijke
toegangsweg staan enkele Renaultjes 4 weg te rotten. Cerdon
is een prachtig dorpje. Er is een retraite maison tegen de
heuvel gevestigd. Wanneer ik daar arriveer, komt er net een
zuster in nonnenkleding naar beneden wandelen.

Van de "Vin" was ik al een tijdje op "Route des Lacs" gekomen.
Ooit, in een ver verleden, heb ik van een collega gehoord dat
hij met zijn gezin vakantie hield aan het Lac de Paladru.
Ook dit recreatiemeer vind ik nogal minimalistisch. De auto's
staan half op de weg geparkeerd; het is er erg druk op zondag.

Vercors

Ten zuidwesten van Grenoble, ligt in de Vercors het dorpje
Pont en Royans. Zeer de moeite waard! Aan de rand van het
dorp ligt een camping, maar daar is het nog te vroeg voor.
Ik ben blij dat er geen tegenliggers zijn wanneer ik door de
smalle doorgaande straat rijd. Aan de overzijde van de rivier
de Bourne ligt beneden een groot parkeerterrein bij een
prachtig aangelegd zwemmersplekje. Tijd voor een verfrissing.
Maar waar ik hier voor kwam, dat zijn de overhangende
woningen. Een beetje vergelijkbaar met die van Cuenca in
Spanje, alleen volgens mij veel minder bekend.
En dat is onterecht, want in mijn optiek zijn ze zelfs mooier.

Aan het begin van de avond via Col de la Machine (1015m) naar
Combe Laval. Een prachtige route aan de rand van het Vercors-
gebergte. Met uitzicht op de Rhône-vallei, en een prachtige,
op grote hoogte langs de bergrichel, aangelegde weg via
tunneltjes. Ongeschikt voor mensen met hoogtevrees.
Einddoel van vandaag is de gemeentecamping van St. Nazaire-en-
Royans. In St.Nazaire bevindt zich een beeldbepalend Romeins
aquaduct.

De volgende dag rijd ik verder naar het zuiden.
Op een gegeven moment kom ik bij Chabeuil een bordje tegen met
de naam "Nazareth". Nieuwsgierig geworden, slag ik rechtsaf.
Nazareth  blijkt een soort van spiritueel centrum te zijn met
een enorme fruitboomgaard.

Voorbij Crest sla ik bij Saillans rechtsaf voor een beklimming
van de Col de la Chandière (1047m). 300 meter voor de top
begint de wandeling naar "Les Trois Becs". Jammer genoeg een
te steil wandelpad om nog van wandelen te kunnen spreken.
Voor het overgrote deel gaat het pad nogal recht omhoog in
plaats van gestaag langs de heuvel. Zelfs met uitstekende
wandelschoenen heb ik moeite om niet onderuit te gaan.
Ik houd het voor gezien op het punt waarbij zicht naar het
westen mogelijk is. Hier is enigszins sprake van een tussen-
plateau. Voorgangers hebben met een stapeltje stenen hun
bereikte mijlpaal gemarkeerd. Het uitzicht en de mooie
bloeiende bloemetjes maken de tocht absoluut de moeite waard!

De lezer zal hebben gemerkt dat ik vanaf het begin in een
heerlijk reisritme zit. Wat mijn betreft mag zo'n rondreis
maanden voortduren!

Provence

Terug in de auto volgt een zeer mooie afdaling, die veel
recht doet aan het rustige en fraaie noordelijke deel van de
Provence (deels Drôme). Laat ik een korte impressie geven
van enkele dorpen:

- Poët Celard
- Bourdeaux
- Le Poët-Laval
- La Motte-Chalancon
- Grignan
- Grillon
- Richerenches
- Buisson
- Vaison-la-Romaine
- Mollans-s-Ouvèze
- Caromb
- Cairanne
- Suze-la-Rousse
- Barry

Poët Celard is het eerste dorp op mijn route met een
Provençaalse uitstraling. In dit kleine gemoedelijke dorp
met de prachtige naam staat een kasteel centraal.

In Bourdeaux wandel ik door het zeer fotogenieke bovendorp.
Op de splitsing van D70 en D538 haal ik de lunch in de
supermarkt. Bij de brug in het centrum is een overdekte
zitplek waar ik die lunch in de schaduw nuttig.
Ondertussen maken de kikkers kenbaar dat zij er ook nog
zijn. Bourdeaux en de directe omgeving hebben mijn hart al
snel gestolen.

Dan rijd ik speciaal een paar kilometer om voor Le Poët-
Laval, de woonplaats van wijlen Gerard Reve. Kenmerkend
voor dit dorp is een kasteel waar een Protestants museum
in is gevestigd. Voor de komst van Reve had zijn uitgever
Van Oorschot hier al een huis.
Wanneer ik aan de voet van het bovendorp een mooie
vrijstaande woning met riante tuin ontdek, denk ik dat het
van Reve zou kunnen zijn geweest. Wanneer ik de Salon de
Thee heb bezocht en terugloop naar de auto, zie ik een
echtpaar bij het huis. Ik krijg de indruk dat het hun
eigendom is. Ik bekijk ook nog even de benedenstad aan de
andere kant van de D540, maar het dorp heeft verder weinig
te bieden. (Er is wel een camping.)

Vanuit Le Poët-Laval keer ik richting het oosten. De D538
gaat na verloop van tijd over in de D130. Een afwisselende
en steeds smaller wordende weg door een mooie omgeving,
die leidt naar de Trente Pas. Wanneer ik bij een klooster
stop om de kaart te raadplegen, denkt een kunstenares dat
ik voor haar atelier kom. Een beetje beschamend, omdat ik
niks echt leuks zie, besluit ik maar verder te gaan.
Ik houd een pauze op de Col de Valouse (735m). De Défilé
Trente Pas en de bijbehorende gorges vallen een beetje tegen.

Ik vervolg mijn weg richting de plaats Die, via de Gorges
St. May, onderweg is een eenbaanstunnel waarvan de doorgang
met verkeerslichten geregeld wordt. St.May doet me qua
situering een klein beetje denken aan het Spaanse Tiscar.

Het meest oostelijke reisdoel van vandaag is het dorp La
Motte-Chalancon. Net voor LMC is een mooi zwemmersplekje
in een stuwmeertje gecreëerd. Vreemd dat er maar zo weinig
badgasten zijn. Ik kan me niet beheersen om een kwartiertje
in het water af te koelen. Heerlijk. Het dorp zelf is
overigens mooi: wederom smalle straatjes, een langharig
jong katje met blauwe ogen, weinig volk. Precies een plek
zoals ik graag opzoek.

In de Intermarche van Nyons (aan de D94 richting Orange) doe
ik inkopen voor het avondeten. Einddoel van vandaag is
Grignan. Deze stad ligt prachtig rond een heuvel, met op de
voorgrond een lavendelveld. Ik wandel geleidelijk naar de
top van het stadje. Een verrukking! De architectuur en
kasteeltuinen zijn wonderschoon.

De gemeentecamping van Grignan is gesloten, maar een paar
kilometer buiten de plaats, aan de D71, word ik enthousiast
ontvangen op een camping in een boomrijke omgeving. De harde
grond maakt het helaas lastig om het tentje op te zetten.
Net als op de vorige camping blijkt er geen toiletpapier
te zijn. Ik ben blij dat ik zelf een rol heb meegenomen.

Vanuit Grignan stop ik de volgende ochtend als eerst in het
dichtbij gelegen Grillon, cirkelend omhoog langs de
vestingmuren. Her en der bestaat de 'muur' uit ingebouwde
woningen, waarvan het merendeel zijn gerestaureerd.
In het centrale gebouw is een bibliotheek gevestogd, welke
met het vele glas opmerkelijk in de middeleeuwse
architectuur is ingebed.

De volgende stop is in Richerenches, het dorp met het
commandocentrum van de Orde van de Tempeliers. Richerenches
heeft een gefortificeerde kern van circa 200 bij 200 meter.
opvallen genoeg dit keer niet op een heuvel gesitueerd.
De ommuring ziet er prachtig uit. Buiten de muren hoor - en
zie - ik twee Nederlandse echtparen op tourfietsen.
Snel wegwezen!
Ik ben hier immers niet om lastig te worden gevallen door
landgenoten.

Via één van de kleine toegangspoortjes wandel ik door zo'n
beetje alle straatjes van "Commandèrie les Templiers." Een
deel ziet er nog wat bouwvallig uit; er zit bijvoorbeeld een
deur op de eerste verdieping die nergens op uitkomt (van
binnen gebarricadeerd, mag ik hopen). Andere woning zijn
keurig gerestaureerd en bewoond, met enige regelmaat zie
ik volle wasrekjes hangen. Richerenches heeft ook nog een
authentieke waterput uit de tijd van de Tempeliers.

Buisson is het volgende dorpje waar ik stop. Dit stond
weliswaar niet op het programma, maar de ligging nodigt
uit tot een bezoekje. Ik parkeer mijn auto naast een
Amerikaanse auto met Belgische kentekenplaat waarvan de
achterruit is ingetikt. Ik twijfel even of ik hier wel
veilig kan parkeren. Maar het is immers maar voor
eventjes. In de hoofdstraat ligt een grote zwarte hond
die - nadat hij mij ziet - aan het blaffen te horen, niet
gediend is van bezoekers. De hond kan ik ontwijken door
via een andere straat het dorp in te wandelen. Op het
hoogste punt staat nog een stuk ruïneachtige muur met
een toren waar een Cadran Solaire (zonnewijzer) op is
te zien.

Het is vervolgens een gekkenboel wanneer ik in Vaison-la-
Romaine kom. Met een beetje geluk heb ik snel een parkeer-
plekje. Ik beperk het  bezoek door even over de typische
Provençaalse markt met kleurrijke kleden en "poterie" te
sjokken. De oude bovenstad laat ik voor wat ie is, want ik
wil me niet verder door de stroom marktbezoekers wurmen.

Ik rijd verder naar Mollans-s-Ouvèze. Dit rustieke dorp is
van het type: terug naar de basis. Met een prachtige stenen
Romeinse toegangsbrug en een mooie fontein op het plein aan
de overzijde van deze brug. Het kasteel bovenop is privé-
bezit, en niet te bezichtigen. Elk straatje is verrassend
door onverwachte passages, steile zijstraatjes, al dan niet
doodlopend. Er zijn nauwelijks mensen te zien.
Een opvallend detail, is een waterbassin onder de kerk
speciaal bestemd voor paarden. Ik stel me zo voor dat de
boertjes vroeger met paard en wagen naar de kerk gingen
en hun paarden hier achterlieten.
Ik koop in de supermarkt water en beleg, en brood in de
boulangerie. Bij de parkeerplaats vind ik een koel overdekt
plekje om op een bankje te gaan eten. Op de weg 'terug'
stop ik bij Entrechaux. Boven het dorp zit een kasteelruïne.

Het volgende reisdoel is Caromb. Dit is de plaats waar de
Belgische schrijver Hugo Claus een huis heeft. Caromb is
flink wat groter dan het Le Poët-Laval van Gerard Reve.
Deze plaats heeft vele voorzieningen. Ik wandel door de
mooie oude stad binnen de stadsmuren.

Vanaf nu trek ik langzaam richting het westen. In Cairanne
wandel ik naar het a-touristische, maar prachtig
gerestaureerde bovendorp. De beloning is een schitterend
uitzicht over wijnvelden. Op de plek van de ruïnes aan de
noordwestzijde van het dorp, buiten de gerestaureerde muren,
werden zij die door de pest waren besmet vroeger afgezonderd.

In Suze-la-Rousse is een wijnuniversiteit gevestigd. Een
unicum. Deze streek valt op door de wijnbouw en de vele
wijnhuizen. Suze heeft ook een viskwekerij. Beneden had ik
die nog niet opgemerkt, maar bij een wandeling naar het
kasteel kreeg ik een beter overzicht op de indeling van
de stad.

Ik rijd door naar Barry bij Bollène. Barry bestaat uit
op grote hoogte (312m) in en tegen een heuvel gebouwde
ruïnes, deels grotwoningen. Je hebt er een grandioos uitzicht
over de Rhône-vallei.

Tijdens deze lange dagen in juni kan ik gemakkelijk ook 's
avonds nog plekken bezichtigen. Dus (ja ja, lekker vermoeiend
voor de lezers), na een broodje gezond en rijstepap; vandaag
ook nog bezoekjes aan:

- La Garde-Adhémar
- Val des Nymphes

Vanuit de verte is al weer een dorp op een heuvel te zien.
Het gevoel van hoogte aangesterkt door het vlakke landschap
in de omgeving van de Rhône. De plaats heet La Garde-Adhémar.
De naam doet Arabisch aan. Het is een juweeltje, uitmuntend
gerestaureerd! Een dure Mercedes uit Parijs verraad een
buitenhuisje net binnen de stadsmuren.

Een vrouw sleurt moeizaam met haar koffer rond op zoek naar
een hotel. Ze loopt beschamend rond met een adres op een
briefje. Ze ziet aan mij dat ik toerist ben, dus zinloos om
aan mij de weg te vragen. Aan de westzijde van het dorp
bevindt zich een schitterend aangelegde tuin op een iets
lager gelegen plateau. Je hebt hier ook weer een grandioos
uitzicht over de Rhône-vallei. Op het centrale plein zit de
meerderheid aan een televisietoestel gekluisterd vanwege de
WK-voetbalwedstrijd tussen Frankrijk en Zwitserland.

Een paar kilometer verder naar het oosten is de Val des
Nymphes. Ik wist van te voren niet wat kon verwachten.
VdN blijkt een kapel te zijn met mooie steunbogen. Voor de
kapel is een rechthoekige  vijver aangelegd. Achter de kapel
tegen de rotsen bevindt zich  een kreekje. De kapel is
gesloten, maar de houten banken die ik zie, verraden dat hij
nog gebruikt wordt. Een prachtig afgeschermd plekje.

Ardèche

Eigenlik had ik vandaag in de buurt van St.Martin-d'Ardèche
willen overnachten, maar voor de noordelijker gelegen Gerbier
de Jonc en Cascade du Ray-Pic zou ik toch een omweg moeten
maken. Het liefste vanavond nog. Dat houdt in dat ik nog wat
kilometers moet afleggen. Wanneer ik over een schitterende
smalle brug over Rhône rijd, staat de zon al laag, met de
Défilé Donziere volop in het zonlicht.

Wanneer ik iets ten noorden van Aubenas op de camping van
Ucel kom, spreekt de eigenaar me in het Nederlands aan.
Hij heeft een teleurstellende mededeling: de camping is vol.
Mijn verbazing is groot. Het is immers nog geen hoogseizoen!
Ik zou eventueel voor een niet bewoonde stacaravan kunnen
staan. Maar ik heb zelf net een beter plekje gezien langs
de rand van de camping. Eigenlijk alleen bestemd om een
auto te parkeren, maar net breed genoeg om een tentje op
kwijt te kunnen. Okay dan. Ik krijg 30 procent korting.

De volgende ochtend rijd ik als eerste naar de Gerbier de Jonc.
Een vulkanische bergpukkel van 1555m, bij de bron van de Loire.
Via een goed met blauwe pijlen aangegeven pad, beklim ik de
Gerbier.
Op dit vroege tijdstip zijn er nog weinig medewandelaars.
De top, met een 360 graden panorama, heb ik voor mij alleen!
Het afdalingspad is net als dat van de beklimming voor
eenrichtingsverkeer bedoeld. Op sommige moeilijke delen zijn
stukken touw gespannen om hulp te bieden. Maar de wandeling
prima te doen. Veel beter dan de Trois Becs in iedere geval.

Onderweg naar de Cascade du Ray-Pic passeer ik een berg waar
drie kruisen op de top staan. Ze staan er ter nagedachtenis
voor slachtoffers van een crash tegen de berg met een
militair vliegtuig in 1971. Bij de waterval van Ray-Pic is
een prima wandelpad aangelegd, grotendeels bestaand uit een
trap van houten balken. Lang leve de breedhoeklens om de
waterval in z'n geheel in beeld te krijgen.

Terug in Aubenas moet de auto hoognodig voorzien worden van
brandstof, en mijn maag is ook toe aan vulling. Ik doe
inkopen bij de Intermarche. Achter de Citroëngarage ontdek
ik een Citroen HY Camion van de "Police". Een zwart busje
met witte letters; zou zo uit een film uit de jaren zeventig
kunnen komen.

Ik heb inmiddels geen cash meer; tijd dus om wat flappen uit
de muur te halen. Daarom maar naar het centrum van Aubenas.
Het vervelende is dat ik nauwelijks meer kleingeld heb, dus
kan ik geen parkeergeld betalen. Ik koop daarom maar een
zakje kastanjebonbons voor ruim 6 euro. Wanneer ik met het
parkeerkaartje bij de automaat sta, blijkt dat ik te kort
heb geparkeerd om te hoeven betalen.
Hm, tja.

Onderweg naar de Gorges d'Ardèche houd ik een lunchstop in
Vogüé. Een prachtig stil dorpje, tegen de heuvels gebouwd,
bereikbaar via een krakkemikkige houten brug. Wanneer ik
lopend terug naar die brug ga, zie ik pas hoe gammel deze is.
Vogüé is een prachtig plekje om te zwemmen in de Ardèche.

Bij een rotonde aan de rand van Vallon-de-Pont-d'Arc is een
wijnhuis met voor het pand een prachtige oude Peugeot 403
pick-up. Die komt uiteraard op de foto.

Het is verre van rustig wanneer ik bij de Pont d'Arc arriveer.
Dit is de beroemde natuurbrug over de Ardèche. Zeer fraai!
Ik maak er de verplichte foto. Het parkeerterrein staat
overigens nog niet eens vol, dus het zou nog drukker kunnen
zijn... Even verderop heb je vanaf de weg ook nog zicht op
Pont d'Arc. De route door Gorges d'Ardèche loopt net als bij
de Verdon niet voortdurend dicht langs de rivier. Er moet
flink geklommen worden en heel wat bochten zullen volgen
voordat er eindelijk weer een mooi panoramaplekje is met
zicht op de Ardèche.

Bij St. Martin-d'Ardèche steek ik de rivier over, via een met
verkeerslichten geregelde oude hangbrug. Doel van deze actie
is het bereiken van het dorpje Aiguèze. Ook weer schitterend
gerestaureerd! De kerk heeft 1 van de mooist versierde (zij)
deuren die ik ooit heb gezien. Ik wandel door de middeleeuwse
straatjes. Over de rand van de kasteelmuur zie ik dat
mazzelaars een tuin met zwembad naast de muur hebben aangelegd.
Ze hebben uitzicht over de rivier de Ardèche.
Een kunstenaar heeft drie stenen gezichten op de gevel van
zijn woning bevestigd. Rechts een mooie adellijke vrouw, links
een lief meisjesgezicht, met boven hen een onguur mannengezicht
die schuin naar het meisje loert.

In St.Martin is het net als in Vogüé ook veel rustiger dan bij
de Pont d'Arc. Wanneer je de stenen trotseert, kun je hier
redelijk ongestoord zwemmen.

Cevennen

Ik koop mijn avondeten in een supermarkt in Alès; vervolgens
via Anduze naar St Jean-du-Gard, aan de voet van de Cevennen.
De camping van St Jean is een paar jaar geleden door ANWB-
leden uitgeroepen tot beste camping van Frankrijk.

Omdat ik dicht bij het water kampeer, val ik met kikker-
geluiden in slaap. Via de bergkam Corniche des Cévennes rijd
ik de volgende dag naar Florac. De Cévennen is een mooi
bosrijk natuurgebied in de bergen, met her en der opvallende
rotsvormen.

Florac is zo op het eerste gezicht geen bijzondere stad.
Maar er is een markt gaande, en dit is de plaats waar je
vanuit de wijde omtrek naar moet om überhaupt kleding of
elektronica te kunnen kopen. De jonge geitenhoedster met
flaporen verkoopt geitenkaasjes die in een glazen kast
worden getoond. Ze wekt niet de indruk graag iets te willen
kopen. Dromerig.

Tarn

Na een uurtje in Florac te hebben doorgebracht, rijd ik
verder richting de rivier de Tarn. Maar dan wel via de D16,
die leidt naar de hoogvlakte Causse Méjean, te bereiken via
een steile en smalle bergweg. Eenmaal bovengekomen, ontwaart
zich een schitterende afwisselende natuur. Beginnend met een
soort van heideachtig landschap, overgaand in graanvelden,
een paar boerderijtjes, een zweefvliegveld, klaproosvelden
en vele andere weidebloemen, maar helaas ook verbrandde
bossen. Eindigend met een schitterend panorama over de
Tarnkloof vanaf Col de Coperlac (907m). Op de col besluit
ik te lunchen. Na de lunch volgt een prachtige afdaling
naar al weer zo'n juweeltje van een historisch dorpje:
St.Enime.
Een van de mooiste dorpen in deze omgeving. Uiteraard wandel
ik door dit mooi gerestaureerde middeleeuws dorp.

Daarna een paar kilometer langs de Tarn richting Florac.
Via een smalle betonnen brug, zonder leuningen, sla ik
rechtsaf richting Castelbouc. En kom zo aan de overzijde van
de Tarn. Dit is een erg rustig plekje om even in het koude
water te lopen. Een paar honderd meter terug naar St. Enimie
is een 'viewpoint' vanwaar je  Castelbouc tegen de rotsen
ziet liggen.

Vervolgens houd ik een korte stop in het kleine La Malène,
waar kanoën en kajakken mogelijk is. Voor de rest stelt het
dorp weinig voor. Het 'viewpoint' van Les Detroits is één van
de betere plekken om de Tarn te zien stromen.

In de Géant van Millau haal ik mijn avondeten. Daarna rijd ik
een paar kilometer terug langs de Tarn naar de camping bij
Rivière sur Tarn, met mooie vlakke grasveldjes en veel
schaduw. Wanneer ik de volgende ochtend wil vertrekken, moet
ik wachten tot de receptie om 9 uur open gaat. Voortaan is
het maar beter om direct bij aankomst voor 1 nacht te betalen,
langer blijf ik toch niet. Dan kan ik zelf bepalen hoe vroeg
ik vertrek.

Via Le Rozier ga ik weer de bergen in, slingerend naar het
natuurpark Chaos de Montpellier-le-Vieux. Entree is 5 euro 20.
Helaas is de lucht vanochtend grijs. Ik volg het rode pad,
daarmee kom ik minimaal langs de mooiste plekken. Ouderen
nemen een makkelijker route met een treintje via een asfalt-
weg.
Omdat het nog vroeg is, en nog niet zo warm, valt de
wandeling best mee. Af en toe wat klauteren. Onderweg
prachtige uitzichten op een grillig grijs rotslandschap bij
Douminal, een grijze variant op het landschap van Bryce
Canyon (in Utah). Maar de belangrijkste trekpleister is de
Porte de Mycenes, een echte 'arch'. De zon komt op een wel
zeer welkom moment tevoorschijn wanneer ik een foto van de
Porte wil maken. Daarna even afkoelen in de kille Grotte de
la Baume Obscure (je ziet geen hand voor ogen).
Le Belvedere valt tegen. Terug bij de auto gekomen, zijn er
inmiddels veel meer bezoekers gekomen.

Vanaf hier neem ik een omweg alvorens de route voort te
zetten. Ik ga namelijk eerst naar Millau om bij de uitzicht-
punten die ik op de Michelinkaart zag staan, met eigen ogen
te kunnen aanschouwen hoe Millau in het dal ligt.
Overweldigend! In de verte is het langste viaduct ter wereld,
onderdeel van de A75, te zien.

Daarna, via een inmiddels bekende weg, naar Le Rozier. En dan
een nieuw traject, namelijk de Gorges de Jonte naar Meyrueis.
Deze gorge staat bekend om de roofvogels die er rondzweven,
en doet me sterk denken aan de route van Albarracin naar
Cuenca in Spanje.

Al met al mag ik concluderen dat deze Tarn-regio een prachtig
gebied is om een paar dagen door te brengen (en waarschijnlijk
nog eens terug te keren).

Mont Aigoual

In Meyrueis lukt het nog net (dankzij de enthousiast Engels
sprekende mejuffrouw in de supermarkt) om voor de siësta
lunchinkopen te doen. De vele terrassen zijn weliswaar erg
verleidelijk, maar ik weet me te beheersen. Met vers water,
brood en worst in de auto vervolg ik via Col de Peijuret
(1031m) de route naar de top van Mont Aigoual (1567m).
De Aigoual is erg populair bij wielrenners. Die hebben vandaag
pech met de harde wind. De lucht is gelukkig wel helemaal
stralend blauw geworden. Op de top is het ongeveer 20 graden.
Ik lunch op een grasveldje bij het observatorium. Er is tevens
een meteologisch museum (gratis), waarschijnlijk gesponsord
door "Meteo France". Op het torentje bevindt zich een
oriëntatietafel. Aan de achterzijde is een restaurantje.
Het uitzicht vanaf de Aigoual valt tegen.

De afdaling richting le Vignan en Ganges gaat door fraaie
Cevennendorpen zoals Valleraugue. Ik stop kort in Lasale en
even later wat langer in Anduze. In Anduze staat een in de
Franse driekleur gestoken haan op de toren.

Pont du Gard

Verder naar het oosten. Einddoel van vandaag is het beroemde
Romeinse aquaduct Pont du Gard. Een paar kilometer voor de
Pont zie ik links van de weg (bij een nieuw aangelegde
rotonde) een kasteel tussen de bomen verscholen. Er hangt een
ketting voor de oprijlaan met een bordje waar uit blijkt dat
men geen ongenode bezoekers wenst. Voorzichtig lukt het me
om de Romeinse pilaren, die een halve rondte vormen, op de
foto te zetten. Wanneer ik langs een antiekhandel loop (het
eerste gebouw vanaf de rotonde gezien) en gietijzeren spullen
van wat dichterbij wil zien, gaat een verklikkend zoemgeluid
af. Oeps! Elektronisch bewaakt. Geruisloos loop ik op een
drafje terug naar de auto.

Aan het begin van de avond arriveer ik bij de Pont du Gard.
Maar om morgen de teleurstelling van een bewolkte ochtend te
voorkomen, ga ik nu alvast naar de Pont. Entree is 5 euro
voor het parkeren (achteraf betalen). Naast de brug is men
bezig om een stellage voor een voorstelling op te bouwen.
Twee mannen op smalle 'bootjes' bevaren staand de Gard met
wapperende engelenvleugels.

Een klein deel van de Pont staat overigens in de steigers.
Op een bord valt te lezen dat het aquaduct gedurende twintig
maanden voor anderhalf miljoen euro gerenoveerd wordt.
Rondom de pont zijn via smalle klauterpaden diverse panorama-
plekken bereikbaar voor het maken van een foto. In de buurt
van de Pont bevindt zich een prima camping. Net voor het
slapengaan vallen er een paar buien.

Vervolg Provence

Zaterdag 17 juni.

De tweede week van de reis is begonnen. Vandaag bezoek ik
weer een aantal fraaie dorpjes.

- Collias
- Castillon-du-Gard
- Les Baux-de-Provence
- L'Isle-sur-la-Sorgue

In de vroege ochtend regent het ook nog, maar al snel is de
lucht weer blauw en stijgt de temperatuur. Want ook vandaag
zal die rond de dertig graden zijn. Ik bezoek allereerst
Collias. De schrijfster Hendrickje Spoor heeft onlangs een
boek geschreven over haar leven in dit dorpje:
"Als een godin in Frankrijk".
Daar koop ik een nieuwe voorraad water, en wandel door de
straatjes. Een ochtend met: verse hondenpoep, buurvrouwen
die met elkaar op straat staan de kletsen, of op de stoep
bij de voordeur met een peuk en een bak koffie proberen
wakker te worden. "Bonjour!"

De volgende stop is in Castillon-du-Gard. Een prachtig
middeleeuws gerestaureerd dorp op een heuvel. Een juweeltje!
In het midden van het oude centrum zit zelfs een hotel
(voor de toeristen met luxer eisen).

Ik rijd vervolgens naar het zuiden richting Arles. Niet om
deze stad te bezoeken overigens. Deze omweg doe ik omdat ik
nieuwsgierig ben naar Abbaje de Montmajour. Een grijze,
deels ruïneachtige massa, boven de bomen uitstekend, op een
heuvel, in het verder nogal vlakke landschap.
Bizar.

Via Fontveille (bekend van de molen van Daudet) vervolg ik
mijn route naar het erg toeristische historische kasteeldorp
Les Baux-de-Provence, hoog op een rots gelegen. Voor 3 euro
parkeer ik aan de D27 bij de toegangsweg naar het stadje.
Les Baux is een ultiem toeristische plek!
Je kunt voor 6 euro 50 het 'modelkasteel' bezoeken.
Het stikt er van de kleurrijk ingerichte souvenirwinkeltje,
poppetjes gekleed in middeleeuwse kledij, vechtuitrustingen
uit de middeleeuwen. Enfin, komt dat zelf aanschouwen, net
als al die andere duizenden bezoekers per dag...
Zondermeer een must!
Ik geloof dat ik nog mazzel heb gehad dat het vandaag met
de drukte meeviel. Het bezoek aan Les Baux eindigt met een
fikse onweersbui.

De D27 is overigens een weg door een prachtige sprookjes-
achtige omgeving. Ik passeer St.Remy-de-Provence (ondermeer
bekend als geboorteplaats van Nostradamus en de plek waar
Van Gogh heeft geleefd) zonder er te stoppen, omdat de vele
geparkeerde auto's me afschrikken. Te druk. Daarom maar
direct door naar het grotere Caillon om bij E.Leclerc te
lunchen en de tank te vullen. (En te schuilen voor nog een
enorme bak hemelwater.)

De volgende plaats op mijn lijst is L'Isle-sur-la-Sorgue.
Het centrum is omringd door water. L'Isle bestaat uit
enkele 'eilandjes'. Vandaar ook wel het Venetië van Frankrijk
genoemd: L'Ilo de Venisso. Jonge eendjes die proberen tegen
de stroming op te zwemmen. Enkele houten waterradden. Op de
kerktoren in het centrum zit een klok waar tijd, datum en
standen van de maan kunnen worden afgelezen.
L'Isle is ook bekend vanwege de antiekhallen. Om je woning in
te richten kun je hier wel een paar dagen doorbrengen (met
een overdadig gevulde portemonnee).
Veel van de antiekhandelaren roken en kijken sluw of verveeld.
Wat een leven...
L'Isle valt me een beetje tegen. Daar zal de grijs geworden
lucht zeker rol in meespelen.

Vaucluse

- Fontaine-de-Vaulcuse
- Saumane-de-Vaucluse
- Pernes-les-Fontaines
- Venasque
- Abbaye de Semanque
- Gordes
- Joucas

Door naar Fontaine-de-Vaulcuse. Omdat de bewolking wegtrekt en
het nog geen avond is. Betaald parkeren. Op zich een zeldzaam
verschijnsel in Frankrijk, maar wel begrijpelijk met zo'n
enorme toeristenstroom. Je ontkomt er in dit geval niet aan.
Er is nog ruimte voor mij op de parkeerplaats het dichtst bij
het centrum. Dit keer moet ik 3 euro betalen. Om naar de bron
te wandelen, moet een paar honderd meter worden afgelegd langs
de Sorgue. De bron ontspringt onder een gigantische rotswand,
gevoed door een ondergrond rivierenstelsel van 20 a 30
kilometer!
Het is gevaarlijk om af te dalen. Je ziet helaas weinig van de
bron, maar toch de moeite waard om hier te zijn geweest.

Door naar het kasteel van Saumane-de-Vaucluse. De toegangsweg
naar Saumane is een in zachte zandgele rotsen uitgeslepen
kronkelweg. Alsof er met een sneeuwschuiver door een massieve
zandberg is geslepen, en ribbelige vormen in de muur heeft
achtergelaten. Een variant op een Etruskische weg, wonderlijk
in ieder geval.
Het is mogelijk om de auto helemaal boven, ter hoogte van het
kasteel te parkeren. Het dorpje zelf stelt niet zo veel voor.
Maar het kasteel des te meer.
Naast het parkeerterrein staat overigens een 'borie': een
stenen 'opslagkelder' buitenshuis, zoals ze in deze omgeving
veel meer te vinden zijn.
In de buurt van Gordes is een 'dorp' waar meerdere 'bories'
te zien zijn. Een leuk detail van dit kasteel, is een stenen
kijkgat naast de ingang. Wanneer je die steen, vertikaal
gezien, 90 graden draait, dan heb je al dan niet een doorkijk.

Er is net een trouwfeest gaande in het kasteel, eigenlijk is
het daarom niet open voor bezoekers. Maar ik loop - net als
een Belgisch echtpaar - toch even rond om er een kijkje te
nemen. Enkele van de bruiloftgasten had ik in L'Isle al op het
kerkplein gezien.

Op de camping van L'Isle is gratis internet; hoog tijd om even
de mail te checken en het hotel in Annecy, de nacht voor de
terugreis, te reserveren. Want dan verlang ik wel naar een
goed matras en een luxer ontbijt.

Helaas is het de volgende ochtend bewolkt. De zondagse markt
in L'Isle laat ik aan me voorbij gaan, en rijd verder naar
Pernes-les-Fontaines. Ieder pleintje van Pernes heeft
minimaal één fontein (niet allemaal even mooi).
Pernes is ruim van opzet, maar helaas nogal verwaarloosd:
de muren van vele woningen zijn slecht onderhouden, dat geldt
ook voor de bestrating. De Notre Dame poort is wel erg fraai.
Een architectonisch hoogtepunt! En de windwijzer op de
observatoriumtoren is komisch: een kat zit een muis achterna.

Wanneer ik door de Notre Dame ben gewandeld, zie ik dat twee
in het wit geklede meisjes onder een Mariabeeld (buiten in
de kerkmuur verwerkt) op de foto worden gezet. Eerst alleen,
vervolgens met hun broertje/zusje, oma en de rest van de
familie.
Een belangrijke dag voor deze onbedorven Katholieke meisjes.

Ik rijd verder naar Venasque. Wederom een juweeltje van een
heuveldorp. Kleinschalig, en daardoor extra aantrekkelijk.
Beginnend bij een centraal pleintje met een fontein. Er is
een bakker en een kleine supermarkt, enkele doodlopende
straatjes (impasses), en opvallen veel mooie antieke deuren.

Verder naar de Abbaye de Semanque. Dit klooster is in een
dal gelegen, omringd door lavendelvelden. Een ideaal
afgeschermd plekje. Ik begrijp van andere bezoekers dat er
pas laat op de middag weer rondleidingen worden gegeven.
Ik houd het bij een wandeling door de tuin en langs het
gebouw.

Via een zeer smalle bergweg vervolg ik de route naar Gordes.
Gordes heeft fotogeniek gezien een van de fraaiste liggingen,
namelijk rond een heuvel gebouwd. Wanneer ik een foto maak
vanaf het panoramaplekje (iets voorbij de plaats, weinig
parkeerruimte), staan daar net een moeder en dochter in
zomerjurkjes; per taxi gebracht. Amerikanen, zo te horen.
Gordes laat ik voor de rest links liggen.

Het iets verderop gelegen Joucas vereer ik weer met een
bezoek. Een rustiek juweeltje tegen de heuvel, tussen de
wijn- en lavendelvelden. Links en rechts van de kerkdeur
staat een cipres. In Joucas zou ik wel willen wonen...
Vooral wanneer ik boven in het dorp een huis met zwembad
en een schitterend uitzicht ontdek.
Een kunstenaar uit Kongo heeft oude deuren gerecycled door
ze creatief te beschilderen. Bodo Pambu Pierre, Pasteur &
Artiste Peintre, bodopierre@yahoo.fr. Tegenover de kerk
heeft hij zijn atelier. Ik kan er ongestoord rondlopen.

Roussillon

Het ultieme bergdorpje in deze regio is Roussillon.
Roussillon is op een okerrode berg gebouwd, en zondermeer
de meest kleurrijke plaats tijdens deze reis: terracottarood,
azuurblauw, okergeel, noem maar op. Sublime!
Door die kleuren uiteraard bijzonder fotogeniek.
Parkeren kost 2 euro.

  "Volgens de legende is de aarde rood van het bloed van de
  schone Sirmonde, die zich van de rotsen wierp omdat ze
  niet verder wilde leven zonder haar minnaar, een knappe
  jonge troubadour, die werd gedood door haar man
  Raymond d'Avignon."

Na al deze pracht besluit ik Colorado de Provence over te
slaan. Dat bewaar ik voor een volgende keer. Vanaf de weg is
al wel iets  te zien van de kleurrijke zandheuvels tegen het
Luberongebergte. Jammer dat men ook hier weer entree voor
vraagt. Dit soort landschappen zijn in Amerika en Spanje
veelvuldig aanwezig, en dan zijn ze gratis...

Deze omgeving is overigens ooit Spaans grondgebied geweest.

Ik doe alvast een verkennende tocht naar Banon, eigenlijk dan
ook maar beter bestemd voor een volgende reis. Onderweg
ontdek ik het schitterend gesitueerde Simiane-la-Rotonde.
Ook weer met lavendelvelden op de voorgrond. Wat dat betreft
ligt het grotere Banon (bekend van de kazen) er minder mooi
bij. Vanuit Banon rijd ik via de D5 naar Manosque. Daarna
over een colletje (de D82) naar het kuuroord Gréoux-les-Bains,
en dan rechtsaf naar Esparron-de-Verdon. Op deze manier kom
ik langs een stuwmeer, gevoed door de Verdon. De smalle
wegen zijn een uitdaging. Er is zo te zien een bosbrand
geweest in deze regio.

In Riez ben ik blij dat ik net de auto heb geparkeerd, want
er loopt een grote schapenkudde door het dorp. Anders had ik
opgesloten in de auto gezeten, nu kan ik er ten minste
eenvoudig een foto van maken. In Riez is een markt gaande,
met een minikermis. Dus veel volk op straat. Riez heeft
Romeinse pilaren, die een beetje verloren in een groot
grasveld staan.

Lac de Sante Croix, Verdon

Einddoel van vandaag is Lac de Sante Croix, in een omgeving
die ik grotendeels al ken van vorige Frankrijkreizen.
Ik overnacht op de kasteelcamping van Montmeyan, ten zuiden
van Riez. Eigenlijk is het kasteel meer een groot huis met
torentjes. Een rustig plekje. 's Avonds zijn drie Nederlandse
echtparen met veel plezier aan het jeu-de-boulen.

Maandag, 19 juni

De pas gerenoveerde sanitaire ruimtes van de kasteelcamping
hebben mooie vloertegels, maar voor de rest is het wat
amateuristisch in elkaar geknutseld. In de douche moet je
aan een kettinkje trekken, waarbij het erg lang duurt voor
er met horten en stoten warm water uit de douchekop komt.
Zoals gebruikelijk wil ik graag voor 9 uur weer onderweg
zijn, maar de kasteelvrouwe staat waarschijnlijk nog onder
de douche, want ze hoort de deurbel niet. Op een bordje
zie ik dat de receptie pas om 9 uur 30 bemand is. Er zit
niks anders op dan nog even te wachten.

Via Aups rijd ik binnendoor naar Aiguines, op meer dan 800
meter boven de zeespiegel, met een mooi uitzicht op het
Lac-de St.Croix. Aiguines ligt aan het begin van de
zuidelijke route langs Canyon du Verdon.
De geglazuurde dakpannen op het kasteel van Aiguines hebben
verschillende kleuren. Bij het bovenste raampje van een
huis met het opschrift "Le fruit mon oncle", bevindt zich
het liefdesnestje van "Nori & Lilli", zo valt te lezen.

Ik klauter verder naar de "Table Orientation" bij de
St.Pierre kapel. Aan de andere zijde van de heuvel ligt
een camping. Zo op het eerste gezicht wel een goede camping
(voor een volgende keer), wanneer er dan ten minste nog een
vlak plekje over is.

In het lelijke, moderne Les-Salles-Verdon doe ik inkopen
voor de lunch. Daarna rijd ik richting Moustier St. Marie.
Bij de brug over de Verdon, die op Lac de St.Croix uitkomt,
kun je op waterfietsen het rustiger deel van de Verdon
'bevaren'.

Het blijkt lastig te zijn om een parkeerplekje te vinden
aan de weg omhoog in Moustiers St.Marie. Gelukkig is het
parkeren (nog) wel gratis. Net voor de begraafplaats vind
ik een plekje voor de auto. De begraafplaats is oud en
mooi, al zien de meeste toeristen dit waarschijnlijk niet
eens. Uiteraard ga ik via het prachtige kronkelpad van
stenen trappen omhoog naar de kathedraal. Na het eerste
poortje staan om de zoveel meter tegeltjes met afbeeldingen
van de lijdensweg van Christus. Daarna wandel ik nog even
door de bovenstad.
Veel ateliers en zogenaamde 'toeristenvoorzieningen'.

Ik vervolg mijn weg via de C3 richting St.Croix de Verdon,
beginnend met een 16% klim, overgaand in een fraai plateau
met uitzicht op het gebergte van de Canyon du Verdon tussen
vele lavendelvelden. In St.Croix de Verdon vind ik een mooi
plekje om in en naast het water te liggen.

Net als vorig jaar vereer ik Bauduen met een bezoekje.
Bauduen is wat mij betreft het mooiste dorp in de wijde
omtrek, inclusief een klein strandje (zie het Alpenverslag
van vorig jaar). Vandaag ben ik rond Lac de St.Croix
gereden.

Rivièria / Alpes Maritimes

Aan het begin van de avond arriveer ik bij de Carrefour van
Draguignan voor wat avondeten. De komende drie nachten slaap
ik in mijn favoriete hotel in Zuid-Frankrijk: hotel La
Fontaine in Vidauban. De doorgaande weg in het centrum van
Vidauban is opengebroken. Volgens de hotelier is dat al
maanden het geval en zorgt 't voor veel verkeersoverlast.

Dinsdag is een 'rustdag', welke ik doorbreng aan de kust
tussen La Napoule en Cannes. In Cannes is het International
Advertising Festival gaande, op de plek waar in mei het
filmfestival is. Er lopen veel mensen met perspasjes om
hun hals.
In de Géant van Mandelieu koop ik aan het einde van de
middag een DVD van Serge Gainsbourg en een overheerlijke
vissalade in het cafetaria van Casino.
Wanneer je een beperkt aantal artikelen koopt, dan mag je
bij een zelfbedieningskassa afrekenen. Even wennen, maar
feitelijk bevordert deze manier van betalen de doorstroom.
En het scheelt winkelpersoneel...
Per 6 zelfbedieningskassa's is slechts 1 juffrouw nodig
die de boel in de gaten houdt en eventueel assisteert.

Op woensdag bezoek ik het fraaie kasteelstadje Les Arcs,
waar een pleintje is met Adam & Eva op een tegelvertelling
afgebeeld, een prachtige zonnewijzer, met een beul die een
zondige vrouw moet doden (of begrijp ik de afbeelding
verkeerd?), en een hotel op de top. Onderweg stop ik kort
bij de rotsen van Roquebrune, om vervolgens via Grasse
naar Gorges du Loup te rijden. Net als vorig jaar is
helaas de weg afgesloten waar via je bij Cascade de
Courmes (waterval) komt. Men is namelijk bezig met het
renoveren van een tunnel. Jammer. Dat houdt in dat ik hier
nog een keer terug moet komen. De werklui liggen net een
dutje te doen wanneer ik met de auto tegen beter weten in
dichter bij de waterval probeer te komen.

Een andere 'attractie'  in deze omgeving, zijn de restanten
van het spoorwegviaduct bij Pont du Loup. Bij Bar-sur-Loup
is die brug nog intact, maar bij Pont staan slechts enkele
delen van de pilaren. Kennelijk ziet men er geen heil in om
dit huzarenstukje te restaureren. Ook jammer. Wat deze
gorges vandaag nog wel de moeite waard maakt, is een bezoek
aan het 'adelaarsnest' boven de gorges, genaamd Gourdon.
Gourdon behoort tot een van de mooiste dorpen van Frankrijk.
Kleinschalig, en erg toeristisch, maar zeker de moeite waard!

Donderdag eet ik als brunch een verrukkelijke fourgasse
tomate (420g) bij de Géant van Medelieu. In de loop van de
middag verlaat ik de kust. En ga ik via Fayence, Mons, een
erg hobbelig stuk bergweg, naar de N85, de weg die naar
Castellane leidt.

Parc National du Mercantour

Vervolgens langs het Romeinse boogbruggetje Pont-de-la-Reine
Jeanne, door de schitterende Gorges de Daluis: een door de
rivier de Var in de rode rotsen uitgeslepen kloof, tijdens
deze vooravond volop in het licht staand. De route door deze
gorges van zuid naar noord gaat grotendeels langs tunnels.
Van noord naar zuid kom je door die smalle tunnels.
Ik vermoed dat vroeger maar 1 van beide rijbanen aanwezig was.

Einddoel van vandaag is het eeuwenoude bergdorpje Peone.
Voor 8 euro 20 mag ik het grasveldje van de kleine gemeente-
camping voor mij alleen hebben. Ik schat in dat de camping
op circa 1100m hoogte ligt. Aan de rand van het terreintje
staat een regelmatig op elkaar scheldend echtpaar uit Italië
in een Volkswagenbusje. In het gebouwtje bij de sanitaire
ruimtes slapen twee wegenarbeiders. Die mannen hebben hun
busjes ook op het terrein staan. En er staat nog een
onbewoonde vaste caravan met een voortent.

Iets na achten staat mijn tentje. Wanneer ik in het lage
kampeerstoeltje de omringende bergwanden afspeur, ontdek ik
(of eigenlijk hoorde ik ze al) drie berggeiten (La Calane?).
In etappes leggen ze een gevaarlijk traject af. Af en toe
veroorzaken ze door hun gespring kleine lawines. Doordat ze
een bruine vacht hebben, steken ze af tegen de zandkleurige
rotsen. Zodra ze het beboste deel hebben bereikt, verlies
ik ze uit oog.

De volgende ochtend begint fris, maar rond 8 uur komt de zon
boven de bergen uit en stijgt de temperatuur al snel richting
de 20 graden. De lucht is strakblauw. Een ideale dag voor in
de bergen!

Eerst bezoek ik het armoedige Peone. Het 'aangezicht' ziet er
keurig uit. Maar wanneer ik met de fotocamera op de buik door
de zeer smalle straatjes omhoog wandel, kom ik veel vervallen
huizen tegen. Sommige panden zijn onbewoonbaar verklaard.
Een vrouw van circa 60 jaar is bezig om houtblokken vanuit de
gang verder in het huis te verplaatsen. Wanneer we elkaar
groeten, vraagt een stem uit de woning wie daar was.
De vrouw zegt dat er een 'rijke' voorbij liep die graag wil
zien hoe de armen wonen (voor zover ik haar heb kunnen
verstaan).

Onderweg naar de wintersportplaats Valberg moet er nog flink
geklommen worden. In de diepte zie ik Peone liggen. Het meest
oostelijke reisdoel van vandaag is Roubion. Ik ben daar vorig
jaar ook geweest, toen leek het me al een schitterend tegen
de berg geplakt dorp. Maar toentertijd nam de bewolking aan
het einde van de middag erg snel toe (na de tocht over Col de
la Bonette), en ben ik doorgereden. Nu dus alsnog een kort
bezoek aan Roubion. Door een poort aan de andere zijde van
het dorp, bij een restaurant en winkeltje, begint een
wandelpad in het Mercantourgebergte. Maar ik wil vandaag nog
een flinke afstand afleggen, op dit moment dus nog geen
wandeling.

Col de la Cayolle & Col d'Allos (Parc Mercantour)

Vervolgens begin ik aan de prachtige beklimming van de Col
de la Cayolle (2326m). De omgeving ziet er bijzonder lawine-
gevaarlijk uit. Net voor de top ligt een bergmeertje met aan
de rand daarvan nog wat sneeuw, zodat ik ook deze zomer even
in de sneeuw kan spelen.
De fraaie afdaling aan de noordzijde is lang en smal.
Regelmatig via bruggetjes, soms stukken asfalt met losse
steentjes. Een grote groep Nederlandse motorrijders die van
de andere kant komt, geef ik ruim baan om te passeren.
Op sommige stukken van het traject ben ik blij dat er geen
tegenliggers zijn. In de afdaling sta ik op een gegeven
moment oog in oog met bergmarmotten.
Wanneer ik de fotocamera gereed heb, zijn ze echter al in
hun holletjes onder de grond verdwenen.

Omdat ik toch in de buurt ben, begin ik direct aan de
volgende: Col d'Allos. Ik bied me aan om drie Nederlandse
amateurwielrenners met hun camera bij het colbord op de foto
te zetten. Deze col van 2250 meter is erg groen en nodigt
uit tot een wandeling naar een nog hoger gelegen punt.
Heerlijk, die berglucht!

Barcelonnette - Annecy

In de Casino van Barcelonnette doe ik inkopen voor de lunch.
Die lunch houd ik bij de Barrage de Serre-Ponçon; dit schijnt
het grootste stuwmeer van Europa te zijn. Aan de westzijde
van het meer zit de stuwdam. Daarna rijd ik met slechts een
paar korte stops tot net ten zuiden van het Lac d'Annecy, om
te overnachten op de camping van Doussard. Na zo'n lange,
mooie reisdag heb ik wel een ijsje verdiend!

Annecy

Wanneer ik voor de tent het ijsje zit te eten en de mobiele
telefoon aanzet, heb ik een SMS van Agata. Morgen (zaterdag)
trouwt haar Poolse vriendin Ania met de Zwitser Cedric.
Daar had ze voor mijn reis al met me over gemaild.
Ze is "excited".
Ik SMS terug dat ik haar hooguit zondagochtend even kan zien,
want ik moet nog diezelfde dag door naar Nederland, omdat ik
maandag weer moet werken. Ze reageert binnen een paar minuten
met de mededeling: "Of course we going to meet. See U then
on Sunday at the terrace!"

Ha!

De zaterdag voor de terugreis breng ik door in het mij zeer
bekende - en iedere keer weer aangename - Annecy. In de
Carrefour koop ik een doos wijn voor mijn familie en in
Annecy-le-Vieux vul ik voor de laatste keer deze reis de tank.
De rest van de  dag staat in het teken van luieren,
rondwandelen en vooral weinig kilometers met de auto afleggen,
want ik heb een lange laatste reisdag voor de boeg.

Wanneer ik in een parkje in Annecy zit, gaat een vrouw in
gebrekkig Engels met mij in gesprek.
De vrouw is dertiger, ze heeft lang donker haar en een
vrolijk rond gezicht. Naast haar op het bankje zitten nog
twee vrouwen: een dikkere vrouw van haar leeftijd, met twee
in het 'lac' spelende kinderen, en het verst bij mij vandaan
zit een oudere vrouw met een hoofddoekje op.

Enfin

Ze vraagt me of ik het hier leuk vind?
Jazeker!
Of ik het niet vervelend vind om alleen te zijn?
Heb ik geen moeite mee.
Op een gegeven moment vraagt ze of ik getrouwd ben?
De vrouw is zelf met een fransman getrouwd en woont hier in
de buurt. Ze biedt me koffie uit een thermosfles aan, maar
ik drink nooit koffie, dus dat sla ik af.

Ze vraagt me naast haar te komen zitten.
Dat doe ik.
Het is ongewoon dat een blanke man een gesprek aangaat met
hun, zegt ze.
Ze blijft heel vriendelijk, maar is wel vrij direct.
Wanneer we even niet weten hoe het gesprek verder moet
lopen, lacht ze. De twee andere dames lachen. En ik moet
ook glimlachen.
Ze blijkt een zusje te hebben in Marokko, die ze wel aan
mij wil koppelen.
Ik schud mijn hoofd. En moet lachen.
Toch vraag ik hoe oud haar zusje is?
30 jaar.

Dan vraagt ze of ik een voorkeur heb voor een Marokkaanse,
Europese, of Amerikaanse vrouw?
Europese is mijn antwoord.
Waarom, Marokkaanse vrouwen zijn toch ook prima?
Ik moet weer lachen. Ik ben te serieus voor de liefde,
antwoord ik.
Dat is toch prima?
Ik geloof dat ze me niet helemaal heeft gegrepen.
Ik heb haar zusje immers nog nooit gezien, probeer ik haar
uit te leggen.
Maar, het valt toch te regelen dat ik haar zusje ontmoet?!
We moeten weer lachen. De oude vrouw met het hoofddoekje
lacht de restanten van haar gebit bloot.
Maar dan moet ik wel eerst naar Marokko. En dat ligt niet
naast de deur.
Ik laat doorschemeren dat ik jaren geleden met mijn ouders
in Marokko ben geweest, onder andere in Tanger en Fes.
Ze veert op. Maar Fes, daar komt zij vandaan, zegt ze
enthousiast!

Ze nodig me uit om bij haar wat te komen drinken.
Ik sla die uitnodiging af, omdat ik nog niet bij het hotel
heb ingechecked en ik ook nog geen boodschappen heb gedaan
voor morgen onderweg.

Ik ben voorzichtig in het afgeven van mijn huisadres.
Voor je het weet staat er een Marokkaanse bruid bij me
voor de deur. Mijn e-mailadres mag ze wel hebben.

Ik ben benieuwd.

Glimlachend neem ik afscheid van de drie dames.



Agata

De volgende ochtend rijd ik, zonder bij de grens te moeten
stoppen, Zwitserland in. Omdat ik iets te vroeg ben, ga ik
eerst langs de plek waar Agata woonde toen ik haar in
september 2003 ontmoette. Daarna loop ik over de vrijmarkt
van Nyon (iedere laatste zondag van de maand).

Wanneer ik bij het terras waar we hebben afgesproken sta te
wachten, en naar de markt langs het meer kijk, staat Agata
plotseling achter mij.
Ze is enthousiast en wakker! Ik had verwacht dat ze afgelopen
nacht tot in de vroeg uurtjes de bruiloft van Ania had
gevierd, maar het was maar een saaie bedoening. Ze waren voor
zeven uur al weer thuis. In Polen houdt men bij een trouwerij
een groots feest, met muziek, en veel wodka en pivo. Dit was
dus een teleurstelling. En jammer dat er geen familie van
Ania bij de festiviteiten aanwezig kon zijn. Ania en Cedric
gaan later dit jaar nog wel naar Polen voor een kerkelijke
ceremonie.

Op het terras geef ik Agata, voordat ik ze vergeet,
de kastanjebonbons uit Aubenas. Misschien zijn ze wat uit
'shape' geraakt doordat ze in de hete auto hebben gelegen.
Het gaat goed met Agata, d'r haar zit leuk en ze is niet te
zwaar (ik moet denken aan de tekst die in juni 2004 in haar
slaapkamer op de spiegel stond, waarbij ze er iedere dag aan
werd herinnerd hoeveel kilo ze moest afvallen).

Agata vertelt en vertelt.

Ze heeft een Opel Corsa uit 1996, deze staat op naam van haar
Amerikaanse vriend David, waar ze mee samenleeft in een
appartement. Samen met Davids dikke broer Marc.
Ze laat heel veel foto's zien. Dit keer zie ik voor 't eerst
haar vader op een foto. Haar moeder houdt er niet van op de
foto te komen, toch staat ze, weliswaar een beetje vaag, op
een van de plaatjes: haar gezicht van buitenaf door een ruit.
Een typisch armoedig Oost-Europees beeld. Het botert niet
meer tussen haar ouders, maar ze leven nog wel in de zelfde
woning. Dat lijkt Agata niet als een groot probleem te
beschouwen. Misschien is ze er al gewend. Ze lijkt sterker
en gelukkiger dan ooit.

Agata heeft haar studie vorig jaar afgerond, en heeft nu een
nieuw gastgezin hier in de buurt gevonden, waar ze het veel
beter naar d'r zin heeft. Haar broer heeft eerder dit jaar
drie weken bij hun doorgebracht. Agata had graag gezien dat
hij in Zwitserland zou komen werken, maar hij heeft een
vriendin in Polen, en een paar dagen na terugkomst in zijn
vaderland had hij ook al een baan (na z'n diensttijd).

Iets na elven neem ik afscheid van Agata en David. (David was
inmiddels bij ons aangeschoven.)

De terugreis gaat zeer voorspoedig.
Onderweg overdenk ik wat Agata allemaal verteld heeft.

Vanaf Mainz daalt de temperatuur sterk van circa 34 in Zuid-
Duitsland ten minste, tot net onder de 20 graden. Een paar
fikse onweersbuien zorgen voor deze verkoeling.
Op wonderlijke wijze blijft het verkeer in beweging.

Via de radio volg ik de eerste helft van de kwartfinale-
wedstrijd tussen Portugal en Nederland. Je weet wel, het
kaartenfestijn. Het voordeel van dit latere tijdstip, en die
wedstrijd, is dat het rustig is op de Nederlandse snelwegen.
Om 21 uur 44 ben ik, na een prachtige rondreis van maar
liefst 5268 kilometer..., weer thuis!

Johan (10 t/m 25 juni 2006)


Campings:
- Port-Lesney, prima gemeentecamping
- St. Nazaire-en-Royans, oudere, maar schone gemeentecamping
- Grignan, harde ondergrond, oubollig
- Domaine du Gil in Ucel bij Aubenas, te klein, te vol,
  overgewaardeerd.
- Mas de la Cam bij St. Jean-du-Gard. Enkele jaren geleden
  door ANWB-leden uitgeroepen tot beste camping in Frankrijk.
  Terecht. Mooi sanitair (met gekleurde tegeltjes), en prima
  groene veldjes, veel schaduw, tenzij je op het veld langs
  de rivier staat.
- Rivière sur Tarn, douchen 's ochtend lange tijd onmogelijk
  als gevolg van schoonmaakwerkzaamheden...
- Pont du Gard, camping international des Gorges du Gardon.
  Prima verzorgde camping.
- La Sorguette, in L'Isle-sur-Sorgue, schoon, maar mocht wel
  wat moderner; het gras was al lange tijd niet gemaaid
  (Leuk slank meisje bij de receptie, gratis internet).
- Montmeyan, kleinschalige, maar op zich prima kasteelcamping
  met vrij nieuwe sanitaire voorzieningen.
- Peone, prima gemeentecamping, op afstand beheerd. Betaling
  in een brievenbusje.
- Camp de la Ravoire, in Doussard, uitstekende kleine camping,
  mooie groene grasveldjes met veel schaduw, maar wel erg vol
  (populair).