Droomauto


Twee keer al heb ik achter het net gevist, doordat iemand
anders een V70 voor mijn neus weggekaapte. Deze keer handel
ik doeltreffender. Ik lees een interessante advertentie en
bel direct voor het maken van een afspraak.

De verkoper woont in de buurt van de stad Groningen. Overdag
moet ik uiteraard werken; vrij nemen komt slecht uit. Dus
besluit ik morgenavond (woensdag) op en neer naar Groningen
te rijden om de wagen te bekijken. Afspraak is dat ik er rond
negen uur zal zijn. De man houdt andere belangstellenden in
de tussentijd af.

Woensdagavond stuur ik een sms naar mijn zus of ze mee wil om
een auto te bekijken. Zo ja, dan kan ze me ontmoeten bij
Heerenveen rond kwart over 8. Ik meld er niet bij dat we vanaf
daar nog naar Groningen moeten. De reactie luidt dat ze al
onderweg is.

Reeds voorbij Hilversum realiseer ik me dat de
routebeschrijving en het telefoonnummer nog op mijn werk
liggen. Maar dat maakt me niet echt ongerust. Ik twijfel nog
wel steeds of ik nu al van de leaseauto af wil. Met die auto
zou ik nog 20 duizend kilometer kunnen rijden. Om ongeveer
half 9 rijden we met 140 kilometer per uur richting Groningen.
Ik herinner me het huisnummer en ook dat het een twee onder 1
kapwoning is, die ongeveer 2 kilometer buiten de bebouwde kom
ligt. Dat moet toch lukken!

Eenmaal bij het dorpje aangekomen, bel ik bij iemand aan om
te vragen naar een straat met een "w" en een "o" in de naam.
De vrouw kijkt me duf aan en ik realiseer me niks aan zo'n
afwezige Groningse te hebben. Iets verderop staan twee mannen
buiten bij een auto. Zij sturen me in de goede richting. In
de tussentijd belt de verkoper. Hij loodst me naar het juiste
adres.

Het is reeds donker geworden wanneer ik de auto zie; overigens
via internet al op een foto gezien. Eerst beschijn ik de wagen
met de lichten van mijn leasebak. De man is nog zo behulpzaam
om een zaklantaarn te geven. De auto ziet er keurig uit. Er
zit alleen wat steenslag op de voorbumper. Maar geen krassen
zoals een eerder door mij bekeken V70 in Purmerend.

We maken een proefritje. De eerste keer in een V70. Heerlijk.
Dat geluid van de vijf cilinders.

Enfin, ik beslis dus in het donker dat ik de auto wil hebben.
Deze kan ik niet laten staan! Bij een glaasje fris maken we
afspraken over de betaling en het waar en wanneer de
overdracht moet plaatsvinden. De elegante dame en zoon stellen
zich voor en kijken gezellig huiselijk samen naar een
wedstrijd van het Nederlands elftal. De tussenstand is 1-0.

De man wil graag deze week de betaling nog rond hebben, omdat
elk ogenblik zijn nieuw auto kan worden afgeleverd. Lastig,
want ik was van plan zaterdag op vakantie te gaan.
Vrijdagmiddag zal ik in Friesland de betaling regelen en
direct daarna gaan we samen het kentekenbewijs bij het
postkantoor over laten schrijven.

Opgewonden rijden we richting Heerenveen. "Je had me toch wel
tegengehouden wanneer ik het niet had moeten doen, he?!", zeg
ik tegen mijn zus. Wie stopt een verstanding iemand zoals ik,
met zo'n zelfvertrouwen?

Donderdagavond belt hij me dat hij de V70 nog graag een paar
dagen wil houden omdat de nieuwe pas halverwege volgende week
geleverd kan worden, ondanks dat hij de autodealer sterk
onder druk heeft gezet. Ik stel voor dat we het
oorspronkelijke plan door laten gaan en hij de (dan) mijn auto
nog een week mag houden. Uiteindelijk besluiten alles uit te
stellen.

Dat komt me dit wel goed uit want ik ga de komende week naar
Frankrijk. De betaling kan dan ook gewoon met een
overschrijfformulier, daar is geen haast meer bij. Dit
formulier gooi ik edoch de 's avonds nog op de bus.

Omdat ik de vrijdag inmiddels al vrij heb genomen, ga ik de
volgende ochtend naar Friesland zodat ik mijn zus kan halen
die zaterdag meegaat naar Frankrijk. Vrijdagochtend belt de
man van de V70 dat hij de nieuwe auto morgen toch al kan
krijgen en hij wil de betaling graag snel geregeld hebben.

Wederom stem ik in met een voorstel van hem: in de zin dat
ik morgen de betaling regel en hij de auto bij de autodealer
achterlaat, alwaar ik volgende week zaterdag de
kentekenoverschrijving kan regelen.

Om er zeker van te zijn dat de auto een week bij de dealer
kan blijven staan, bel ik naar dat bedrijf. Eerst het
telefoonnummer op internet opzoeken (mijn nichtje zit net een
mail van een vriendinnetje te lezen).

De eerste persoon van het autobedrijf die ik aan de lijn
krijg weet nergens van.
Oeps, heeft de man van de V70 me voor het lapje gehouden?
Wie stelt hier mijn vertrouwen in de medemens op de proef?
Hij stelt voor om mij door te schakelen met een verkoper.
Ook de verkoper weet van niks.
Oeps.
Maar er blijkt nog een verkoper te zijn.
Wederom volgt een doorschakeling.
Bingo.
Hij noemt de naam van de eigenaar van de V70.
Dit stelt me gerust.
De auto mag een weekje blijven staan, veilig achter een groot
hek, na dat ik heb uitgelegd een week in Frankrijk te zitten
waardoor ik niet in de gelegenheid ben om hem op te halen.

De vrijdagochtend in Leeuwarden laat ik het bedrag
overschrijven. De mevrouw van de bank zegt dat het
overschrijfformulier niet onderschept kan worden.
Helaas.
Ik neem het risico dat ergens volgende week een tweede keer
betaald zal worden; vertrouw er op dat de man die tweede
boeking retour zal boeken, ondanks de waarschuwing van de
mevrouw. Volgens haar zal zijn bank hem telefonisch informeren
over de spoedbetaling. Ik ben wel onrustig over de afloop van
de betaling. Maar dat mag de vakantie niet bederven.

Ik bel de man nog dat de betaling rond moet zijn en vraag hem
de tweede betaling terug te boeken.
"Maar dan ben ik op vakantie, Johan."
Even bonst mijn hart in de keel.
Is het soms toch een oplichter?
"Grapje", zegt hij na een paar seconden stilte over de lijn.
Zodra hij het geld voor de tweede keer binnen heeft, zal hij
dit middels telebankieren retourneren. (Ik doe zelf veel te
weinig bankzaken om überhaupt aan telebankieren te beginnen.)

Zaterdag. Een week later. Mijn zus en ik arriveren na een
heerlijk weekje nazomeren in Friesland.
Op internet staat dat het Oldehove postkantoor tot half 2 open
is.
De klok wijst nu half 1 aan, dus er is haast geboden.
We stellen de lunch uit en rijden naar de autodealer; deze
voert de spanning nog even op door het vermoeden uit te
spreken dat het postkantoor op zaterdag al om 12 uur sluit.

Wanneer we met de benodigde papieren bij het postkantoor
zoeken naar een plekje om te parkeren, lijkt dit gebouw donker
en de deuren zijn al een tijdje niet open gegaan.
Geconcentreerd kijkend naar de deuren zien we opgelucht dat
er iemand naar buiten komt.
Wel open dus!
Ik haal een parkeerkaartje.

We trekken nummer 274. De teller staat op 264.
Zouden ze ons naar huis sturen wanneer het half 2 is en we
nog niet aan de beurt zijn geweest? Het zit dit keer mee.
Binnen enkele minuten heb ik voor ruim 10 euro het
kentekenbewijs op mijn naam staan.
(Je hebt nodig: een rijbewijs met jouw huidige woonadres, een
vrijwaringbewijs waarmee de huidige eigenaar in de
overschrijving toestemt en de kentekenpapieren.)

Terug bij de autodealer krijg ik de sleutels.
Iemand maakt het hek voor open.
Daar rijd ik dan.
In mijn eerste eigen auto: een V70.

De eerste reactie van mijn moeder: "Wat moet iemand die alleen
is met zo'n groot bakbeest?!"

Johan (18 september 2004)