Van 26 juni 2000 tot en met 13 mei 2005 was ik bij verzekeraar AEGON in Den Haag gedetacheerd. Het kantoor van AEGON is bij station Mariahoeve gevestigd, aan het AEGONplein. Dat plein heette voorafgaand aan een grondige renovatie: Mariahoeveplein. Die renovatie vond halverwege de periode waarin ik er werkte plaats. Kosten nog moeite werden daarbij bespaard. De directe omgeving van het kantoor ken ik dankzij wandelingen door omringende woonwijken. En de doorgaande routes van en naar het kantoor heb ik ook redelijk leren kennen. Om het reizen naar mijn werk niet te eentonig te laten worden, varieerde ik regelmatig. En met enige regelmaat deed ik mijn boodschappen in het winkelcentrum Leidsehage. Vroeger ben ik een keer met mijn ouders in Madurodam en Schevingen geweest, ergens in de tweede helft van de jaren tachtig. Op een zondag. Mijn vader (automonteur) moest een auto met een motorstoring testen. Daar was een lange rit voor nodig. Vandaar. Dat was tevens de eerste keer dat ik het Kurhaus en Scheveningen zag. In januari 2004 heb ik dankzij een liefdesavontuurtje Kijkduin een beetje leren kennen - waar zij woonde. We hebben elkaar voor het eerst in het fotomuseum in Den Haag ontmoet. Ik heb ook een paar keer tijdens winterse zondagen door Den Haag gewandeld. Bij de hofvijver is dan een kunstijsbaan aangelegd. Daarnaast hebben vriendin Diane en ik op 16 december 2002 onze ontmoetingsdag in het Tapas restaurant Triana (in een zij- straatje van Noordeinde), waar de olijfolie van de meubels droop, gevierd. Maar ik leer Den Haag vanaf 2006 nog beter kennen sinds Cora intrede in mijn leven heeft gedaan. Den Haag is haar woonplaats.
Ik heb afgelopen woensdagavond naar mijn ouders gebeld om te vragen of ze een kleine Friese oranjekoek willen bestellen: "Dan kom ik vrijdagavond vanuit mijn werk naar Friesland, en neem die Oranjekoek zaterdagochtend mee terug, naar Cora, om haar te verrassen." Nou, dat blijkt een actie te zijn die in goede aarde valt! "Wat een opmerking al niet teweeg kan brengen." Ze zei namelijk bij één van onze voorgaande ontmoetingen dat ze nergens buiten Friesland oranjekoek had kunnen vinden. Sindsdien leefde dit idee al bij mij. Vandaag was daar het ideale moment voor aangebroken. "Lang geleden dat ik dit heb gegeten." Cora kwam onlangs via de mail met het voorstel om een wandeling langs historische muurreclames te doen, aan de hand van een boekje: "Muurvlakte te huur, een route langs industrieel erfgoed (6)". Wanneer ik bij haar kom, heeft ze voor de zekerheid nog een ander boekje bij de VVV meegenomen: "Wandelen van Hollandse Spoor tot Regentessekwartier, een route langs industrieel erfgoed (3)." Dat lijkt haar ook leuk. Ik stel voor om de twee routes te combineren. Cora tekent route 3 in het kaartje van het boekje met de muurreclames, route 6. Het lijkt haalbaar om vandaag een ruime rondte rondom haar woning af te leggen, en van beide routes een deel mee te pikken. Het is een grijze dag, maar de lucht is niet dreigend genoeg om de paraplu mee te zeulen.
We beginnen in de Weimarstraat. Een favoriete straat van
Cora. Het voormalige Regentes zwembad dient tegenwoordig
als theater. Er zit nog een bad in het gebouw, maar dat
heeft niet meer als zodanig een functie: "in het diepe
wordt gediscussieerd en gegeten". We lopen door enkele
rustige straten met veel etagewoningen.
We komen uit op Beeklaan 303. Binnenin zit rondom tegen
de muren een tegelplateau "met de personificaties van de
lente, zomer, welvaart en oogst."
Schitterend! En goed schoongehouden.
De eigenaresse van de winkel wist nog niet dat het boekje
gepubliceerd was. Ze beklaagt zich enigszins, want had er
graag vooraf één ontvangen.
Cora leest een passage uit het boekje voor: "loop gerust
even binnen om ... te bekijken."
Overigens is de eigenaresse het daar volledig mee eens.
In de Kempstraat "spettert een gele" reconstructie van
een muurreclame van Fa J. Cohen Neerlandia. Want uiteraard
zien we onderweg ook nog muurreclames, daar was het allemaal
om begonnen. Al nemen we (ik tenminste) de route niet al
te serieus. Af en toe zit een muurreclame achter bomen
verscholen, sommigen zijn nog niet gerestaureerd.
Daarnaast valt onderweg van alles te zien in deze multi-
culturele stad. Diverse culturen komen hier samen. Zoals op
de markt bij het Hobbemaplein, waar je "alles kunt krijgen
wat je maar kunt bedenken," aldus Cora.
Via het Hobbemaplein komen we langs een gigantisch als
blokkendoos vormgegeven gebouw. Het blijkt een sportschool
cq. badhuis te zijn: www.hammam.nl
Wanneer wij de teksten bij de ingang lezen, stapt er net een
groepje enthousiaste Haagse dames naar buiten. Ze raden het
ons van harte aan, maar wel met de toevoeging dat het niet
gemengd is.
Even verderop staat zomaar een autoaccu op het trottoir.
De meubelwinkels in deze wijk staan vol met opzichtige
kitschmeubels, zoals overdreven marmeren tafels met veel
versierselen. Meubels die in een hotel niet zouden misstaan,
maar ik zou ze niet in mijn huis willen hebben.
Eerder deze week was Cora voor een personeelsuitje in
Antwerpen. De accu op straat deed haar denken aan een mooie
vaas die ze in die stad op straat zag. Ze had hem bijna
meegenomen. De middag in Antwerpen was vrij te besteden.
Een deel van de groep is naar het modemuseum gegaan. Ik wist
dat Antwerpen zo'n museum had en zeg dat zo'n museum ook
iets voor mij was geweest.
We passeren een pand waar radiozender www.pulk.nl is
gevestigd, met op een affiche een op mijn lachspieren
werkende toevoeging: "kansloze kwaliteit".
In de Jacob Catsstraat staat een tot pick-up omgebouwd
Volkswagenbusje. We wandelen langs de prachtige Hof van Wouw.
Cora vertelt dat hier onlangs een huisje van veertig
vierkante meter te huur stond voor bijna 800 euro.
Een bijzonder mooi plekje, maar daar betaal je dus ook voor.
De bebouwing is in dit stadsdeel voor een groot deel laag.
Veel woningen doen erg dorps aan.
Even verderop zien we een vieze 2CV staan, die elk moment uit
elkaar lijkt te kunnen vallen. Dan herken ik plotseling een
gebouw: Het Koorenhuis aan de Prinsegracht. Dat ken ik van een
paar jaar terug toen een collega daar een uitvoering hield,
als afsluiting van een musicalopleiding: "The Lion, the
Witch and the Wardrobe". Ik heb een videoreportage van dat
optreden gemaakt.
In de Lange Lombardstraat leren we wat trottoirkolken zijn, en
dat de naam van de fabrikant op die dingen staat. Aan het
einde van deze straat komen we onder een poortje uit bij het
een school, en zelfs een stadsklooster!
In het halletje van Westeinde 131 "reikt een bakker ons een
taart aan". Op de afbeelding dan, hè. Even later zitten we in
het hart van het centrum. We komen ondermeer door de Dolf
Brouwerstraat en over de Riviervismarkt. Het aantal in het
boekje beschreven gevels in deze omgeving neemt toe, maar de
vermoeidheid ook. En het is inmiddels donker.
Langs de fraaie Passage komen we bij het Buitenhof. We lopen
naar De Plaats: een prachtige stijlvolle plek. Op nummer 20
zit - een beetje verstopt - een kleurrijk tegelwerk,
vervaardigd ter gelegenheid van het 30-jarig bestaan modehuis
H. Van Dooren & Cie.
Inmiddels is het laat genoeg om ergens een plekje te zoeken
om te gaan eten. Ik stel voor om Indisch te eten. Maar niet
voordat we via het herfstavondbelichte Lange Voorhout, statige
architectuur, naar de Denneweg lopen. Want daar zat op nummer
56, dat weet ik sinds kort, tot mei 1993 het Haags Filmhuis,
het pand met de indrukwekkende glazen gevel en in gietijzer
het jaartal 1898 op het dak. Ik moet hier nogmaals naartoe
om een foto van te maken, wanneer er geschikt fotolicht is.
Aan de Mauristkade zit De Wankele Tafel, een vegetarisch
eethuis, het stamrestaurant van Jan, een vriend van Cora.
Het menu is al jaren hetzelfde, bovendien vegetarisch. Ik wil
graag ergens anders eten, al was dit op zich ook prima geweest.
We komen langs het appartement waar Ayaan Hirsi Ali woonde.
Een onwezenlijk wit gebouwencomplex met peperdure appartementen.
Volgens Cora zou hier in de buurt een restaurantje moeten
zitten, maar ze kan helaas de straatnaam niet herinneren.
We dwalen even door de Indische buurt en geven het dan op.
In een iets hoger tempo wandelen we verder.
We komen langs het Vredespaleis, door de Laan van Meerdervoort,
richting het Koningsplein. Dichterbij haar huis zou nog een
restaurant zitten, maar ze denkt dat het daar erg vol zal zijn.
We passeren intussen een primitief Chinees-Indisch restaurant,
waar nog plek zat is.
Gaan we hier eten?
Een beetje verdacht dat er zo weinig eetgasten zijn. Alhoewel
we eerder ook een erg leeg visrestaurant zagen met een overvol
Italiaans restaurant ernaast.
Niet iedere eettent is kennelijk even populair.
We kiezen de Indische rijstschotel. Buiten ons om zit er
slechts een moeder met twee puberdochters, die opvallend
volwassen praat en moeilijk woordgebruik bezigen.
Thuis wacht nog een stukje oranjekoek op ons voor bij de thee.
Johan (zaterdag 28 oktober 2006)
