Zwellingen

Ondanks dat ik nog nooit als patiënt in een ziekenhuis ben geweest,
ben ik nauwelijks zenuwachtig. Bij het onderzoek van een paar weken
geleden werd gesuggereerd dat het een routineklusje zou zijn van een
half uur.

Van de mevrouw bij balie M mag ik naar kamer 1 & 2 in de hal lopen.
Ik loop lichtelijk autistisch naar de plek die ze heeft beschreven.
Daar staat een rij banken voor een muur met gekleurde deuren, elk
een andere kleur, voorzien van nummers.
Surrealistisch.
Wie of wat zit er achter die deuren?
En: moet ik nu door deur 1 of 2?
Er zit verder niemand.

Ik heb mogelijk al tien jaar twee zwellingen. Geen idee eigenlijk hoe
lang al. Die op mijn heup heb ik toen het net verscheen al eens met een
nagelknippertje proberen te verwijderen. Daarom ziet het er nu extra
raar uit.

Tijdens de lange reisperiode in de eerst helft van dit jaar heb ik
besloten dat ze toch maar eens weg moeten worden gehaald. Maar ik
ben geen huisartsbezoeker. En wanneer het kwaadaardige zwellingen
waren dan was ik vast al lang dood geweest.

Van het vetbultje op mijn linker voorheup heb ik helemaal nooit last.
Het levert enkel soms een opmerking op wanneer ik met een dame in
bed beland.
Maar bovenop mijn achterhoofd, verborgen onder mijn haar, zit een
talgklier die het afgelopen half jaar iets groter is geworden. Ook daar
was ik in eerst instantie niet zo ongerust over, want ik heb nagenoeg
nooit hoofdpijn, dus een hersentumor heb ik altijd uitgesloten. En ik
slaap hoofdzakelijk op mijn zij, dus voel het ook bijna nooit.
O ja, de kapsters zeggen er wel eens iets van.
Maar dan reageer ik met: "O, daar zit een vetbultje".
Wanneer ze mijn haar extra kort knippen, dan zal een oplettend
iemand het hebben kunnen zien.

Begin augustus heb ik voldoende moed verzameld om naar mijn
huisarts te gaan. Ik woon hier al tien jaar maar heb die beste man nog
nooit gezien. Hij roept er een collega-arts bij. Een jonge vrouw, in de
zelfde huisartsenpraktijk, die ook bevoegd is om snijwerk te doen.
Maar hier begint ze niet aan.
"Dat kon wel eens zeer bloederig worden", zegt ze.

Deur 1 gaat om kwart voor drie open. Er komt een mooie vrouw van
middelbare leeftijd met een zeer vriendelijk gezicht tevoorschijn.
"Meneer Hoekstra?"
Ze blijkt de assistente te zijn van Dr. Merkx. De ruimte waar ze me
naar binnen leidt is vrij groot en kaal. Ongeveer in het midden staat
een smal bed bedekt met van die groene operatiekleden.

Merkx heeft nog niks gezien, want het onderzoek eerder deze maand
was bij een internist.
Hij kijkt kort en stelt de vraag: "In welke volgorde?"
"Eerst maar de heup, daarna het hoofd", is zijn conclusie.
Ik mag mijn overhemd in het halletje ophangen en gaan liggen, de
broek los en een beetje afgezakt. Ik krijg een plaatselijke verdoving
die heel snel werkt.
Of ik iets voel?
"Nee."
"Ik ben nu heel naar in jou aan het snijden."
Ook van het hechten voel ik niks. Binnen een paar minuten heb ik een
grote pleister op mijn linkerheup.

Dan mag ik met mijn armen onder mijn kin op de buik gaan liggen en
ik krijg twee verdovingen op mijn achterhoofd. Dit bultje is groter.
Vandaar twee.
Gaan mijn hersenen nu niet slapen, vraag ik me af.
Rare vraag misschien.
Hij maakt de hoofdhuid schoon met een sterk ruikende vloeistof.
Hm, jee, wat is dat! Alleen al door die vloeistof zou ik buiten westen
kunnen raken. Van het snijwerk voel ik niks. Ik voel wel dat hij mijn
enkele haren trekt en ik verzet me om op de tafel te blijven liggen.

Er loopt een vloeistof achter mijn oren langs de hals. Bloed!
De assistente lette even niet op en komt met watten en
ontsmettingsvloeistof aangesneld om alles "een beetje toonbaar" te
maken. Ze verontschuldigt zich. Na het hechten komt er een
‘laklaagje’ op.
Ik mag mijn haar twee dagen niet wassen.

De klus is inderdaad binnen een half uur geklaard.
Wanneer ik thuiskom, loop ik allereerst door naar de AH voor
weekendboodschappen.

Wanneer de verdovingen 's avonds echt uitgewerkt zijn, beginnen de
wonden wat te kriebelen. Het slapen lukt goed en ik voel geen pijn.

Ruim een week na het snijwerk mag ik bellen voor de uitslag van het
onderzoek naar de stukjes huid. Dokter Merkx vertelt persoonlijk dat
het onschuldige plekjes waren.

Johan (vrijdagmiddag 28 augustus 2009)