De geschiedenis van mijn kaalheid (2000) door Marek van der Jagt. Of eigenlijk: De geschiedenis van Marek van der Jagt door Arnon Grunberg
Over de filosofiestudent - en bijlesleraar - Marek van der Jagt in Wenen en zijn zoektocht naar een liefde 'die niet tot geluk leidt, die niets met geluk te maken wil hebben en toch de moeite waard is'. Terwijl het boek daarnaast autobiografisch is, zoals over zijn moeder en een jeugd zonder speelkameraadjes. Tweeëntwintig hoofdstukken, waarvan opvalt dat de "Inge uit Innsbruck", "Een interessante man" en "Juffrouw Oertel" heel goed als korte verhalen, los van de rest dus, te lezen zijn. Inge uit Innsbruck, is het middelpunt van al zo ongeveer de negende poging van zijn vader om Marek aan een vrouw te krijgen. In "De interessante man" ontmoet Marek Mevrouw Blumenthal, de moeder van de gehandicapte Max. "Het geld zat in een enveloppe, alsof het iets was waarvoor we ons allebei moesten schamen." Tussen de regels door is dit tevens een verhaal over euthanasie. In de hoofdstukken "Amour fou" tot en met "Blitzkrieg" staan de studentes Milena en Andrea, en zijdelings Mareks broer Pavel, centraal. Maar Pavel is niet alleen aanwezige voor het vormen van een symmetrie. Soms staan er in het boek van die lange zinnen van een stuk of vijf regels met een ironische bijzinnen; een 'intellectuele' variant op droogkomische schrijfstijl van Herman Brusselmans.
Een paar citaten: "Nog steeds zie ik een bepaalde mate van naïviteit als een deugd, cynisme is het wapen van de verslagenen." "Zoals er mensen bestaan die niet van kip met kerrie houden, zo houd ik niet van emoties." "Het is heel goed om over je lustgevoelens te zwijgen, dat is een kwestie van geestelijke hygiëne, zei ik." "Een romance was toch in de eerste plaats, had ik ontdekt, een sprakeloze bedoening, iets waar je met een mond vol tanden bij stond, op zoek naar dat ene woord dat niet alles zou vernietigen." "Ik wierp mij aan niemands voeten. Tussen wat ik deed en wat ik had willen doen lag een woestijn, bedekt moet lijken van mensen die de tocht niet hadden overleefd, gestorven door uitdroging of gek geworden door de zon." "Zo eenvoudig was het leven dus. Naast iemand gaan zitten en praten." "Geluk was een kwestie van centimeters die ontbraken. Geluk is altijd een kwestie van iets dat ontbreekt." "Ik had geprobeerd mijn verwachtingen bij te stellen, maar mijn verwachtingen waren net vogels die uit hun kooitje waren gevlogen en die ik niet meer kon vangen." "Ik heb nooit de behoefte gehad veel vragen te stellen. Elke vraag kon pijn doen, of beter gezegd, elke vraag kon een antwoord uitlokken dat je liever niet wilde horen." "Je moet mensen niet vermoeien met ongevraagde adviezen en opinies." "Ze herinnerde mij aan mijn eigen, gefnuikte schrijfambities." "Jullie zijn blind voor de schoonheid van mijn woorden omdat jullie eigenlijk al dood zijn." En wat te denken van het citaat op de achterflap afkomstig van Max Pam: "Beter dan Arnon Grunberg."